ΤΑ ΧΑΛΙΑ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΧΑΛΙΑ ΣΑΣ

Στη Lifo: http://www.lifo.gr/lifoland/you-send-it/48262

Βιαστικός νωρίς νωρίς το πρωί για τα ψώνια της ημέρας και περνώντας έξω από ένα καφενεδάκι που ίσα που είχε δεχτεί τους δύο, άντε τρεις πρώτους ράθυμους πελάτες του, συναντήθηκα μαζί του...  Εκεί δα καθιστός σε μια γωνίτσα κι ακουμπησμένος βαριά βαριά στο δράμα του ο άστεγος, μάλλον απ' αυτούς της "νέας εποχής", (πιθανότατα μέχρι πρότινος αστός που ζούσε μια χαρά το δικό του όνειρο), σήμερα όμως παρ' όλη την εμφανέστατη προσωπική του αξιοπρέπεια παρούσα στο βλέμμα του, γκρεμισμένος κι ο ίδιος όπως και όλα τα άλλα όνειρά του, έτσι... υπήρχε και κρατούσε ένα χαρτόνι κρεμασμένο μπροστά στο στήθος του.   Έγραφε: " ΤΑ ΧΑΛΙΑ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΧΑΛΙΑ ΣΑΣ".   

Δεν κινούνταν, δε ζητούσε ελεημοσύνη ή τίποτα άλλο, απλά υπήρχε εκεί θυμίζοντας στον κάθε πρωινό περαστικό την ύπαρξη του. Και την κραυγή του. Κι αν είχαν ελάχιστα έστω αισθήματα μέσα σου απομείνει από τον εξουθενωτικά εγωιστικό τρόπο ζωής σου, δε μπορούσε παρά να κόψει ταχύτητα το βήμα σου και να χάσει το βλέμμα σου ύψος μ'αυτό που διάβαζες. Έτσι κοντοστάθηκα κι εγώ και διάβαζα την επιγραφήν ξανά και ξανά. "ΤΑ ΧΑΛΙΑ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΧΑΛΙΑ ΣΑΣ".   

Σε μια κοινωνία του "σώζων εαυτόν σωθήτω", του καναπέ και των hitech τηλεκοντρόλ για ανέμελο ζάπινγκ σκεφτόμουν, ποιον να πρωτοκατηγορήσεις, ποιος θα βρεθεί να φταίει περισσότερο ή λιγότερο για όλα αυτά τα δράματα του σήμερα. Ποιοι, αυτοί που δεν έπραξαν επειδή δεν ήξεραν ή από ωχαδερφισμό; Ποιοι, αυτοί που έπραξαν λάθος γιατί αποδείχτηκαν ανίκανοι ή "λίγοι"; Αυτοί που πρόδωσαν ή αυτοί που προσπέρασαν; Μήπως όχι "εμείς" αλλά οι "άλλοι"; Μήπως όχι οι "δικοί μας" αλλά οι "δικοί τους"; Πολλά τα ερωτηματικά τα χωρίς απαντήσεις.    Κι έπειτα πέρασε η ώρα, έφτασε μεσημεράκι. Λαχανιασμένος από την τρεχάλα του πρωινού για τα ψώνια της ημέρας, τους λογαριασμούς και τις λοιπές υποχρεώσεις έφτασα στην πλατεία να πιω ένα φραπεδάκι να ξαποστάσω. Άναψα το πρώτο τσιγάρο και... ανάσανα με ανακούφιση "Ουφ, καλά είμαστε προς το παρόν. Και δουλίτσα έχω και κανα ψιλό για κανα καφεδάκι που και που και το νοίκι για την ώρα πληρωμένο. Δόξα το Θεό". Κι ήρθε η σερβιτόρα το γκομενάκι το καλό να πληρωθεί γιατί "άλλαζε βάρδια" και έλεγα μέσα μου "αχ αχ αχ..." και ψάχνοντας το πορτοφόλι έπεσε το βλέμμα μου στα τελευταία διαθέσιμα ψιλά και ψιλομελαγχόλησα που τα αναίσθητα αφεντικά και όλο το κωλοσύστημα μετά από τόσα χρόνια δουλειάς με κρατάνε καθηλωμένο σε μια δουλειά παγίδα με τρεις κι εξήντα...  

Και το χαρτόνι με την επιγραφή - μαχαιριά στις συνειδήσεις ξεχάστηκε. Κι ο άστεγος ξεχάστηκε. Και το δράμα τόσων και τόσων συνανθρώπων πάλι προσπεράστηκε. Και το κοτόπουλο στο ταψί στο σπίτι περίμενε. Και το γκομενάκι έφυγε πάνω στο παπάκι ενός αχαΐρευτου μαλλιά. Και τέλος πάντων ήταν η ώρα να την κάνω. Έτσι απλά, όπως την κάνουν όλοι... στα δύσκολα. Έτσι όπως κάποιοι στην Ελλάδα της κρίσης και των αυτοκτονιών συνεχίζουν να απολαμβάνουν σολομό πάνω σε μαύρο γερμανικό ψωμί, κάποιοι δίνουν μάχες για ένα ταψί κοτόπουλο και κάποιοι συνεχίζουν κάπου κάπως να υπάρχουν κρατώντας χαρτόνια που γράφουν "ΤΑ ΧΑΛΙΑ ΜΟΥ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΧΑΛΙΑ ΣΑΣ..." Πηγή: www.lifo.gr

Ο ΕΛΜΜΕ στο Ποντικι Art

Ο ΕΛΜΜΕ στο ΠΟΝΤΙΚΙ-ART

Ένα «σπίτι» για τους ξεριζωμένους

Της Έλενας Γαλανοπούλου http://topontiki.gr/article/34860

Ετοιμάζεται το πρώτο Ελληνικό Μουσείο Μετανάστευσης στον Πειραιά, στα πρότυπα αντίστοιχων μουσείων του εξωτερικού, στο οποίο ο επισκέπτης θα μπορεί να νιώσει, να συναισθανθεί και συνεπώς να σκεφτεί πάνω σε μια στάση ζωής βασισμένη στην αρχή της ισότητας και της αποδοχής του διαφορετικού. 

Αγράμματοι, αθώοι, πάμφτωχοι, με μοναδικό προσόν τη σωματική τους ακεραιότητα κι έναν μπόγο με ρούχα, ταξίδευαν στοιβαγμένοι για είκοσι πέντε μέρες ως «φορτίο» στα ανήλιαγα αμπάρια ενός πλοίου που τους μετέφερε από τον Πειραιά στη Νέα Υόρκη. Πόσο διέφεραν οι συνθήκες με τις οποίες μετανάστευαν οι Έλληνες προς την Αμερική τις δεκαετίες του 1900-1920, αναζητώντας μια «νέα Γη της Επαγγελίας», σε σχέση με όσους μετανάστες καταφτάνουν σήμερα στην Ελλάδα για να σώσουν ή να καλυτερέψουν τη ζωή τους; Μήπως, τελικά, ο πόνος του «ξεριζωμού» και η νοσταλγία της πατρίδας είναι τα κοινά στοιχεία που συναντά κανείς σε οποιαδήποτε ιστορία μετανάστευσης;

Τα μέλη του Συλλόγου «Ελληνικό Μουσείο Μετανάστευσης» οραματίζονται να προβληθεί η μετανάστευση στο πρώτο ελληνικό μουσείο με σχετικό θέμα που πρόκειται να δημιουργηθεί, στα πρότυπα άλλων αντίστοιχων του εξωτερικού.

«Η Ελλάδα, μια κατ’ εξοχήν χώρα εξαγωγής μετανάστευσης για πάνω από δύο αιώνες, με εκατομμύρια μετανάστες σε όλα τα μέρη του κόσμου και εκατοντάδες χιλιάδες μέσα σ’ αυτήν, είναι ντροπή να μην διαθέτει Μουσείο Μετανάστευσης», σημειώνει χαρακτηριστικά ο δημοσιογράφος Αντώνης Χατζής στον διαδικτυακό τόπο του Συλλόγου ΕΛΜΜΕ, που στοχεύει αρχικά στη δημιουργία και ακολούθως στη συνεχή υποστήριξη και ανάπτυξη ενός τέτοιου μουσείου στην Ελλάδα.

 Γιατί οι άλλοι κι όχι εμείς;

 Και πράγματι αυτό που συμβαίνει σε χώρες όπως η Γερμανία, η Δανία, η Γαλλία, η Ισπανία, η Αυστραλία, ο Καναδάς και οι ΗΠΑ είναι εντυπωσιακό. Ολόκληρο το νησάκι Έλλις, για παράδειγμα – γνωστό στους Έλληνες μετανάστες ως «Καστριγγάρι» –, που βρίσκεται στην είσοδο του λιμανιού της Νέας Υόρκης και λειτουργούσε ως σταθμός ελέγχου μεταναστών από το 1892 έως το 1924, σήμερα λειτουργεί ως μουσείο και ιστορικό κέντρο μετανάστευσης. Το πλούσιο αρχειακό υλικό του, μάλιστα, έχει ψηφιοποιηθεί και είναι διαθέσιμο στο Διαδίκτυο (www.ellisisland.org). Ενώ ο επισκέπτης του νησιού έχει τη δυνατότητα να «ζήσει» για λίγες ώρες ως μετανάστης, περνώντας από τα ιατρεία, τους κοιτώνες, αλλά και να ακούσει αυθεντικά μαγνητοφωνημένα αποσπάσματα από προσωπικές αφηγήσεις μεταναστών.

Φυσικά, κάτι τέτοιο ακούγεται πολύ μακρινό για τα ελληνικά δεδομένα. Κι όμως, η δημιουργία του Ελληνικού Μουσείου Μετανάστευσης φαίνεται να έχει πάρει τον δρόμο της, μιας και έχει ανακοινωθεί επίσημα πως θα συμπεριλαμβάνεται στην «Πολιτιστική Ακτή», στο σχέδιο, δηλαδή, ανάπλασης του παραλιακού μετώπου του Πειραιά. Για τον σκοπό αυτό έχει παραχωρηθεί η «πέτρινη» αποθήκη του ΟΛΠ, κτήριο του τέλους του 19ου αιώνα, και έχει ήδη ολοκληρωθεί η προμελέτη για την ανακαίνισή του.

Παράλληλα, τα τελευταία δύο χρόνια ο Σύλλογος, μέσω των πενήντα περίπου εθελοντών του, συλλέγει και καταγράφει προφορικές μαρτυρίες μεταναστών από και προς την Ελλάδα, μαζί με σχετικά αντικείμενα (από φωτογραφίες, έγγραφα, σουβενίρ, κάρτες μέχρι μαντήλια και μικροέπιπλα). Αλλά και εντοπίζει μέσω Οργανώσεων της Ομογένειας εάν υπάρχουν ορισμένες έτοιμες συλλογές ανά τον κόσμο. «Μέχρι στιγμής δεν έχει βρεθεί. Είμαστε όμως σχεδόν βέβαιοι πως πρέπει να υπάρχουν, γι’ αυτό και συνεχίζουμε την έρευνα», μας εξηγεί ο Στράτος Ραπτόπουλος, πρόεδρος του Συλλόγου ΕΛΜΜΕ.

 Εθελοντές για το μουσείο

 Ανάμεσα στους εθελοντές που εργάζονται για τη συγκέντρωση του υλικού που θα αποτελέσει την πρώτη ύλη για τη δημιουργία του μουσείου, συναντάμε από φοιτητές και απλούς ενεργούς πολίτες έως ακαδημαϊκούς και μουσειολόγους. Έχουν ήδη ξεχωρίσει κάποιες βασικές περιόδους εργασίας: η μετανάστευση Ελλήνων προς την Αμερική τις δεκαετίες 1900-1920, το κύμα Ελλήνων μεταναστών προς Γερμανία και Αυστραλία τις δεκαετίες 1950-1970, αλλά και οι τελευταίες δεκαετίες από το 1990 έως σήμερα, που αφορούν την έλευση μεταναστών κυρίως από την Αλβανία και την Ασία.

Κάποια από τα αποκτήματα της μικρής αλλά διαρκώς διευρυνόμενης συλλογής κάνουν τα μέλη του ΕΛΜΜΕ να νιώθουν ήδη υπερήφανα. Ανάμεσά τους μια επιστολή του Ελύτη που απευθύνεται στους Έλληνες της Σουηδίας την εποχή που παραλάμβανε το Νόμπελ Λογοτεχνίας και το μισό τμήμα μιας εικόνας του Θεόφιλου, την οποία η μητέρα μιας οικογένειας έκοψε στη μέση όταν αναγκάστηκε να δώσει τα δύο της παιδιά για υιοθεσία σε Αθήνα και Αμερική με σκοπό να την ενώσει με το άλλο μισό όταν ξαναβρεθούν. Αντικείμενα που αποτελούν την πρώτη «μαγιά» πάνω στην οποία θα στηθεί το μουσείο.

Για το τέλος ρωτάμε τον Στρ. Ραπτόπουλο εάν σκέφτονται να εντάξουν στην έρευνά τους μια ακόμη τελευταία κατηγορία που διαμορφώνεται στις μέρες μας, το ολοένα αυξανόμενο κύμα των Ελλήνων που εγκαταλείπουν τη χώρα λόγω οικονομικής κρίσης. «Το γεγονός ότι ήρθε και πάλι η σειρά μας να μεταναστεύσουμε δείχνει την ιστορική συνέχεια του φαινομένου και κάνει ακόμη πιο επίκαιρη την ιδέα της δημιουργίας ενός τέτοιου μουσείου, που μάλιστα θα περιλαμβάνει εξίσου και θα γεφυρώνει το διπλό μεταναστευτικό φαινόμενο, από και προς την Ελλάδα», τονίζει. Μας αποκαλύπτει μάλιστα πως τα μέλη οραματίζονται τη διεύρυνση μελλοντικά του μουσείου σε έναν ευρύτερο Μεταναστευτικό Οργανισμό, που θα παρέχει πληροφορίες και βοήθεια στους μετανάστες και των δύο καταστάσεων. Ας το ελπίσουμε!

Info: Για περισσότερες πληροφορίες ανατρέξτε στο elmme2010.blogspot.com

Να πεταχτώ να πάρω και τσιγάρα...

Στη Lifo:  http://www.lifo.gr/lifoland/you-send-it/22873

Ξημερώματα Σαββάτου, 02:10'. Καπνίζω στο κάγκελο του μπαλκονιού σκεφτικός. Κάνει παγωνιά, αλλά το ίδιο κάνουν ταυτόχρονα με μένα και πολλοί άλλοι. Το ξέρω, τους βλέπω, τους νιώθω... Χιλιάδες οι εκπνοές μας έρχονται σα σμήνη από παντού και θρέφουν την ομίχλη. Ανάσες που ανοίγουν φτερά και ταξιδεύουν στην σκοτεινιά της ατμόσφαιρας.   

Φτερουγίζουν μακριά, με ορμή στην αρχή, πιο αργά, πιο ακαθόριστα στη συνέχεια. Ανεβοκατεβαίνουν τα "σύννεφα" διαγράφοντας σταχτιές γραμμές πορείας στον ουρανό. Σκιοβολίδες άσκαστες μέσα στην ησυχία. Παλιές πορείες χάνονται, νέες διαγράφονται ξανά και ξανά. Όνειρα, σχέδια, παράπονα, ευχές, απορίες, έρωτες, απογοητεύσεις, ελπίδες, καημοί, προσευχές, όλα χορεύουν μαζί, για τα δικά τους λίγα λεπτά. Μπερδεύονται, ξεμπερδεύονται, τρέφονται απ τη ουσία της νύχτας κι ύστερα βουτούν κι εξαφανίζονται...   

Πόσο να σ' "αλαφρώσει" όμως ο καπνός; Μια εκπνοή πόσο να βρει οξυγόνο; Σκέψεις-φανάρια και σταυροδρόμια-πειρασμοί, πότε μας φρενάρουν και πότε μας ωθούν. Μάταια όμως... Κάθε πτήση και αναγκαστική προσγείωση, κάθε βουτιά και πνιγμός, κάθε όνειρο και ξύπνημα. Ένα τσιγάρο δρόμος το ταξίδι κάθε ερωτηματικού.   

Το κάπνισμα μας λεν σκοτώνει. Κι όμως, όλοι εδώ καπνίζουμε πολύ. Μα πολλές φορές και το να σκέφτεσαι πολύ σκοτώνει. Και το να ονειρεύεσαι. Και το να ελπίζεις. Και το να παλεύεις. Και το να ταξιδεύεις. Όμως εσύ δεν τα πιστεύεις αυτά. Και συνεχίζεις να καπνίζεις. Και κάθε εκπνοή και λίγο πιο πέρα. Κι όλο πιο πέρα κι όλο εδώ. Διαδρομές γλυκόπικρες με προορισμό τ' αστέρια. Μα ποια αστέρια; Έχει συννεφιά πάλι απόψε. Ίσα που αχνοφαίνονται κάποια στο βάθος βάθος. Θα είναι σίγουρα μεγάλα. Ποιοι τυχεροί θα φτάσουν ως εκεί; Ποιοι γενναίοι θα τολμήσουν; Αυτά σκεφτόμαστε όλοι όσοι στα κάγκελα καπνίζουμε κι απόψε σκεφτικοί.Τα ξεφυσήματά μας συναντιούνται στα ύψη. Μπερδεύονται ξεμπερδεύονται. Μοναδικά όλα τους, μα και τόσο ίδια.. 

Μαζί ταξιδεύουμε και χώρια. Άλλος στο φιλί της ερωμένης του, άλλος στο βλέμμα της άρρωστης μάνας, άλλος στο φαντάρο αδερφό κι άλλος στο διαγώνισμα του παιδιού του. Άλλοι πάλι ταξιδεύουν λίγο πιο δίπλα. Στο Κάιρο, στα Τίρανα, στο Ισλαμαμπάντ και στη Μανίλα. Μ' ακόμα περισσότεροι καραβοτσακίζονται σε γκισέ τραπεζών, σε ληγμένα γραμμάτια και τετελεσμένες κατασχέσεις. Πετούν οι σκέψεις σαν τρελές μέσα το σκοτάδι. Έτσι ασυνάρτητες, πυρωμένες μα γκρίζες. Μην προσπαθείς να βγάλεις άκρη μ' όλα αυτά που γράφω. Μάταιος κόπος. Είναι τα σύννεφα βαριά ξανά απόψε. Μάλλον θα βρέξει πάλι. Οι σκέψεις πετούν χαμηλά. Πιο χαμηλά τα όνειρα. Οι ελπίδες στο τέρμα. Να, ψιχαλίζει... Ποιος θεός να 'χει συγκινηθεί; Ώρα να τα μαζεύω. Να πεταχτώ να πάρω και τσιγάρα... 

Πηγή: www.lifo.gr

Blogοσχολια στην ...ελευθεροτυπια

Οι... blogιές της επόμενης μέρας
Του ΚΩΣΤΑ ΚΥΡΙΑΚΟΠΟΥΛΟΥ

Το μπλοκ όσων στηρίζουν τον Βενιζέλο, τα μπλοκάκια της Νέας Δημοκρατίας με τις αγχωμένες σημειώσεις με τα ποσοστά και τις έδρες ή τα blogs των θερμών συζητήσεων και των απόψεων ανθρώπων που στήνουν καθημερινά τις δικές τους εφημερίδες στο Δίκτυο;
Σ' αυτές πολλές φορές μπορείς να διαβάσεις πολύ πιο σοβαρές και στοιχειοθετημένες αναλύσεις από όσα βρίσκεις σε κάποιες που κρέμονται στο περίπτερο.
Ανθρωποι που επιδίδονται στην τέχνη της γραφής και στη θεωρητική ανάλυση που κάποιοι εξ αυτών κάνουν εμάς, τους επαγγελματίες, να τους κοιτάμε με μισό μάτι...Blogs, λοιπόν, και η ψαγμένη αυτή φυλή των χρηστών του Δικτύου έδωσε στις εκλογές όχι απλώς οριακή αλλά απόλυτη πλειοψηφία. Μια περιδιάβαση σε μερικά blogs που ξεχωρίζουν για την πολιτική άποψη, μπορεί να αποδώσει σπουδαία πράγματα. Ας δούμε:


«Πήλινα πόδια»
Κριτική σε όλους από το exoaptonkyklo.blogspot.com. «Τώρα είναι η ώρα!
Η Ν.Δ. κάνει κυβέρνηση σε πήλινα ποδια. Το ΠΑΣΟΚ παραπαίει κι αντί να προτάξει κάτι νέο και προοδευτικό, ταλαντεύεται μεταξύ του looser Γιώργου και του οπισθοδρομικού Βαγγέλη.Το ΚΚΕ στο μεθύσι της ανόδου του θα συνεχίσει το βιολί του ακόμα πιο μονόχνοτα και κολλημένα από πρώτα. Το ΛΑ.Ο.Σ. στη Βουλή ...μπρρρ. Ο ΣΥΝ λέει ότι είναι υπό δοκιμή, να δούμε αν το εννοεί και πώς. Αρα τώρα είναι η ώρα για όλους να δημιουργήσουν απ' τις στάχτες μια εντελώς νέα κεντροαριστερή συμμαχία προοπτικής και αλλαγής. Συνθέστε κάθε προοδευτική ιδέα, οργανωθείτε και κινητοποιηθείτε. Τώρα είναι η ώρα! Μην αφήσετε την ευκαιρία να πάει χαμένη!».

Στο proxeirotetradio.blogspot. com θα βρούμε «έξι αλήθειες των αριθμών και έναν μύθο της κοινωνίας». Φέρ' ειπείν: 5,7 εκατ. πολίτες αυτής της χώρας είπαν «ναι» στο δικομματισμό. 2.980.000 πολίτες ενέκριναν τους «κουμπάρους», τους «ημέτερους», το σκάνδαλο των ομολόγων, την αποδυνάμωση της Πυροσβεστικής, την ανοχή στους πραίτορες της ΕΛ.ΑΣ., την αναθεώρηση των άρθρων 16 και 24 του Συντάγματος, την ανύπαρκτη εξωτερική πολιτική της χώρας, την αύξηση του ΦΠΑ και πολλά άλλα. 160.835 κάτοικοι των Νομών Ηλείας, Αρκαδίας, Μεσσηνίας θεωρούν ότι η αιτία που κάηκαν ήταν τελικά ο «στρατηγός άνεμος». 270.000 Ελληνες θεωρούν ότι ο Καρατζαφέρης είναι η λύση.

naftilos.blogspot.com. Διαβάζουμε: «Σπουδαίοι πρωταγωνιστές, μεγάλες εναλλαγές στο σενάριο, εξαιρετική φωτογραφία, δυνατοί ρόλοι, πολλά σπέσιαλ εφέ, καταστροφές, νίκες, ήττες, γκλαμ, δυναστείες, πράκτορες, κοριοί, απαγωγές, σκάνδαλα, όλα τα είχε αλλά παρακράτησε το εργάκι! 33 χρόνια στο ίδιο έργο θεατές! Ε, μπάστα! Και στο τέλος είχε κι αυτή τη φοβερή μονομαχία! Με τον ένα στο χώμα και τον άλλον στην εντατική! Χωρίς μάλιστα να προλάβει κανείς τους να τραβήξει το πιστόλι! Κι όταν έλεγα να το ρίξουμε ίσα στο δόξα πατρί, δεν περίμενα ότι θα τη φάει ανάμεσα στα φρύδια!». Σε άλλο σημείο: «Ο λαός μίλησε. Και φώναξε δυνατά ότι σε ποσοστό πάνω από 80% είναι υπέρ της διαφθοράς, του βολέματος, του βύσματος, της αναξιοκρατίας και της κυριαρχίας των μέτριων».