Οτι μενει...

Ότι μένει... 

Όταν πεθάνεις, μην ανησυχείς για το σώμα σου ... οι συγγενείς σου θα κάνουν ό,τι είναι απαραίτητο σύμφωνα με τις δυνατότητές τους. Θα βγάλουν τα ρούχα σου, Θα σε πλύνουν. Θα σε ντύσουν.

Θα σε πάρουν από το σπίτι σου και θα σε μεταφέρουν στη "νέα σου διεύθυνση". Πολλοί θα έρθουν στην κηδεία σου για να «πουν αντίο». Κάποιοι θα ακυρώσουν δεσμεύσεις και ακόμη και θα λείψουν κι απ’ τη δουλειά τους για να έρθουν.  

Τα αντικείμενά σου, ακόμη και αυτά που δεν σου άρεσε να δανείζεις, θα πουληθούν, θα δοθούν ή θα χαθούν. Τα κλειδιά σου Τα εργαλεία σου Τα βιβλία σου Τα όργανα σου Τα παπούτσια σου Τα ρούχα σου... Και να είσαι σίγουρος ότι ο κόσμος θα σταματήσει να κλαίει για σένα. 

Η οικονομία θα συνεχιστεί. Στη δουλειά σου, θ' αντικατασταθείς. Κάποιος με τις ίδιες ή καλύτερες ικανότητες θα πάρει τη θέση σου. Τα περιουσιακά σου στοιχεία θα μεταβούν στους κληρονόμους σου...

Και μην έχεις την εντύπωση ότι θα συνεχίσουν να σε αναφέρουν, να σε κρίνουν,, να ρωτούν και να επικρίνουν για τα μικρά και μεγάλα πράγματα που έκανες στη ζωή για καιρό. Άτομα που σε γνώριζαν μόνο απ’την εμφάνισή σου θα πουν: καλός ήταν ο φουκαράς.." Οι ειλικρινείς φίλοι σου θα κλαίνε για μερικές ώρες ή λίγες μέρες, αλλά μετά θα επιστρέψουν στο γέλιο. Τα ζώα σου θα συνηθίσουν στον νέο κάτοχο. Οι φωτογραφίες σου θα παραμείνουν στον τοίχο για λίγο ή θα συνεχίσουν σε κάποιο έπιπλο, αλλά στη συνέχεια θα διατηρηθούν στο κάτω μέρος ενός συρταριού ώσπου κάποτε να χαθούν εντελώς.  

Κάποιος άλλος θα καθίσει στον καναπέ σου και θα φάει στο τραπέζι σου. Ο βαθύς πόνος στο σπίτι σου θα διαρκέσει μια εβδομάδα, δύο, ένα μήνα, δύο, ένα χρόνο, δύο ... Κάποτε θα προστεθείς στις αναμνήσεις και στη συνέχεια, η ιστορία σου τελείωσε. Τελείωσε ανάμεσα στους ανθρώπους, τελείωσε εδώ, τελείωσε σε αυτόν τον κόσμο. 

Αλλά κι αν ξεκινήσει μια νέα ιστορία σου, σε μια νέα σου «πραγματικότητα ...» σε μια ζωή σου μετά το θάνατο, η ζωή σου και όλα εγκόσμια θα έχουν χάσει την αξία που είχαν.

Σώμα Ομορφιά Εμφάνιση Επίθετο Άνεση Πίστωση Κατάσταση Θέση Τραπεζικός λογαριασμός Σπίτι Αυτοκίνητο Επάγγελμα Τίτλοι Διπλώματα Μετάλλια Τρόπαια Σύζυγος Οικογένεια Φίλοι...  

«Τώρα» θα έχει αξία ίσως μόνο το πνεύμα σου. Κι είναι η αξία που έχεις συγκεντρώσει εδώ που θα είναι η μόνη περιουσία που θα έχεις εκεί.

Αυτή η αξία είναι η μόνη που θα πάρεις μαζί σου και δημιουργείται κατά τη διάρκεια της περιόδου που βρίσκεσαι εδώ. Όταν ζεις μια ζωή αγάπης για τους άλλους και σε γαλήνη με τον γείτονά σου, ζυμώνεις την πνευματική σου περιουσία.

Μαθαινοντας να ζεις..

Ηττες

Μέσα μου κοιμάται μια λύπη. Πρόσεχε μην μου την ξυπνάς

Δεν έχω θυμό μέσα μου!

Δεν έχω έχθρα για κανέναν!

Όμως μέσα μου κοιμάται μια λύπη!

Πρόσεχε μην μου την ξυπνάς!

Κι η λύπη όταν την ξυπνάς γίνεται θάνατος!

Μην μου ξυπνάς την λύπη μέσα μου.

Άστην να κοιμηθεί, να γαληνέψει και να ξεχαστεί.

Θα θελα να μπορούσα να θυμώσω και να φωνάξω.

Να ξεσπάσω, να κλάψω, να εκδικηθώ.

Μόνο που τίποτα από αυτά δεν θέλω να κάνω.

Το μόνο που θέλω είναι να κοιμίσω την λύπη μου.

Να την κοιμίσω και να την ξεχάσω.

Όπως κάνω ότι ξεχνώ τόσα πράγματα.

Κι ας μην τα ξεχνώ.

~~Ουίλλιαμ Σαίξπηρ~~

Βασίλης Σπανούλης: Μπασκετικά μαθήματα προς νέους.

«Η αγάπη μου για το μπάσκετ είναι μοναδική. Το κίνητρό μου είναι μεγάλο όπως και η φιλοδοξία μου να γίνομαι καλύτερος. Έχω πάντα πράγματα να δουλέψω και να βελτιώσω για να παρουσιάσω πράγματα στο παρκέ που δεν έχω παρουσιάσει μέχρι τώρα».

Οι ώρες που περνάω για το πώς θα γίνω καλύτερος είναι αμέτρητες. Είναι αγάπη και φιλοδοξία να γίνω καλύτερος, να βρω καινούργιες λύσεις σε όλα τα προβλήματα που μου βάζουν οι αντίπαλοι».

Για τους τρόπους των αντιπάλων να τον σταματήσουν: «Κάνουν τη δουλειά τους, εγώ προσπαθώ να κάνω τη δική μου δουλειά και να είμαι χρήσιμος στην ομάδα μου. Ακόμα και όταν δεν τα καταφέρνω προσπαθώ να δουλέψω ακόμα σκληρότερα για να τα καταφέρω».

Οι σπουδαίες ασίστ είναι πιο δύσκολες ή τα σπουδαία σουτ? «Έχουν και τα δύο τη δική τους χάρη. Η πάσα κάνει δύο ευτυχισμένους. Εμένα με κάνει ευτυχισμένο ό,τι μπορεί να μου δώσει την νίκη».

Έχω μάθει να παίρνω την ευθύνη. Όταν το έχεις μάθει πρέπει να είσαι έτοιμος να δεις την μπάλα να μπαίνει μέσα και να βγαίνει έξω, να γίνεις ο μοιραίος ή να βάλεις το καλάθι. Σε αυτή τη φάση δεν σκέφτεσαι κάτι.

«Μου αρέσει ότι είμαι μαχητής και έχω μάθει να μην τα παρατάω. 

Και 10 φορές να πέσω, 11 θα σηκωθώ».

Είμαι ότι είμαι γιατί δεν έδινα και ποτέ δικαίωμα. Πάντα έφευγα τελευταίος (απ τις προπονήσεις).

Τον σεβασμό τον κερδίζεις».

«Μου αρέσει να παρακολουθώ παιχνίδια και μεγάλους παίκτες. Δεν μου βγαίνει όμως να αντιγράφω κάποιον. Δεν αντέγραψα κάποια από τις κινήσεις μου. Μου έρχονται από ένστικτο όλες οι κινήσεις που κάνω και από την επιθυμία μου αν βρω καινούργιους τρόπους. Το δουλεύω πάρα πολύ.

Αν δουλέψεις, όλα στη ζωή θα έρθουν».

Ο Στεφανος Μανος δακρυζει..

Ο Στέφανος Μάνος, στο τέλος αυτού του βίντεο κλαίει. Κλαίει από συγκίνηση για τον πλούτο που κληρονόμησε η Ελλάδα από τον Πλάτωνα, τον Αριστοτέλη και τον Περικλή και που σήμερα δεν χρησιμοποιεί επειδή... είμαστε «ΗΛΙΘΙΟΙ».

Τα δάκρυα αυτά του Στέφανου Μάνου είναι ίσως η πιο ειλικρινής αντίδραση Έλληνα πολιτικού που έχω δει ποτέ. Δεν είναι απλώς δάκρυα για μια στήλη κάπου στον Κεραμεικό που απλώς ακούμπησε ο Περικλής για να εκφωνήσει τον Επιτάφιο. Είναι δάκρυα ενός πολιτισμένου ανθρώπου για έναν ευλογημένο πολιτισμό που καθημερινά ηττάται. Ηττάται από τον εθνολαϊκισμό, την υποκουλτούρα, την πατριδοκαπηλεία και τη βλαχομαγκιά. Είναι δάκρυα για μια βαριά κληρονομιά που μας έλαχε και την οποία αργά και βασανιστικά καταστρέφουμε.

Σκεφτείτε εικόνες από το σήμερα για να διαπιστώσετε αυτή την ήττα και μην κάνετε το λάθος να νομίζετε ότι αυτά είναι μικροπράγματα που δεν μετράνε. ΟΧΙ! Είναι στοιχεία που συνθέτουν την εθνική μας ταυτότητα σε μια δεδομένη χρονική στιγμή. Αυτά τα μικροπράγματα κάθε μέρα «ροκανίζουν» την Ελιά του Οδυσσέα Ελύτη. Αυτά τα μικροπράγματα συνθέτουν μέρα με τη μέρα τον Επιτάφιο, όχι του Περικλή αυτή τη φορά, αλλά του πολιτισμού μας.

Με αυτά τα μικροπράγματα, χάνουμε κάθε μέρα τη μάχη με την υποκουλτούρα.

Πιστεύω, βαθύτατα, πως θα αλλάξουμε για πάντα ως χώρα, όταν μάθουμε να δακρύζουμε για το μεγαλείο ενός πολιτισμού που κινδυνεύει να μείνει μόνο στα μουσεία.

Ο δρόμος προς την παρακμή

Oταν αρρωστήσουμε έχουμε την απαίτηση οι γιατροί μας να έχουν βγάλει την ιατρική και να ξέρουν τι λένε· Oταν μπούμε σε αεροπλάνο, θέλουμε ο πιλότος να ξέρει να το πετάει· 
Aλλά εις ό,τι αφορά το δημόσιο βίο, υπάρχουν πολλοί που λένε «δε θέλω το παλιό». Η απόρριψη των πραγματικών στοιχείων, η απόρριψη της λογικής και της επιστήμης, ΑΥΤΟΣ είναι ο δρόμος προς την παρακμή". Μπάρακ Ομπάμα.