Καθε φορα μια καινούρια γραμμή Εθνικής μνήμης

Πολυτεχνειο 2021 

Κάθε φορά που ένα παιδί αφήνει ένα λουλούδι ως φόρο τιμής σε ένα μνημείο, γράφεται μια καινούρια γραμμή Εθνικής μνήμης.

O κύριος Νικόδημος Μάϊνα Κινυούα ο πατερας, καταγωγή από την Κένυα, παντρεμένος με Ελληνίδα ποντιακής καταγωγής, ζουν στην Ελλάδα. Ο νεαρός με το λουλούδι στο μνημείο του Πολυτεχνείου είναι ο Έκτορας ο γιος τους.

Η Ελλάδα που ενώνει χωρίς αποκλεισμούς. Με διαχρονικές δημοκρατικές αξίες και σεβασμό στην ελευθερία και στα κοινωνικά δικαιώματα.

Αυτο

 

Λεσβος 1/3/20

1/3/2020 Συκαμια Λεσβου. Απο τους 54 τα 37 ηταν παιδια. Οχι προσφυγες -λενε οι μισανθρωποι-, μεταναστες.

Θ αρχισω να πιστευω καπου για το μετα..

 Ε ρε φιλε, δεν θα ζω σε 50-100 χρονια να θαυμαζω μια νεα πολυχρωμη Ελλαδαρα, γεματη νιατα και δυναμη, διασπαρτη με φατσουλες λευκες, σοκολατενιες, κιτρινουλες και μαυρουλες να ζουν χερι χερι

, να ευφραινεται η καρδουλα μου. Ατιμη ζωη..

Γι αυτο και μονο σκεφτομαι ν αρχισω να πιστευω καπου για το μετα..

Τεσσερα δευτερολεπτα αρκουν

Το ταξίδι του DNA - (Κι αν δεν εισαι αυτος που νομιζεις?)

Ο ΕΛΜΜΕ στο Ποντικι Art

Ο ΕΛΜΜΕ στο ΠΟΝΤΙΚΙ-ART

Ένα «σπίτι» για τους ξεριζωμένους

Της Έλενας Γαλανοπούλου http://topontiki.gr/article/34860

Ετοιμάζεται το πρώτο Ελληνικό Μουσείο Μετανάστευσης στον Πειραιά, στα πρότυπα αντίστοιχων μουσείων του εξωτερικού, στο οποίο ο επισκέπτης θα μπορεί να νιώσει, να συναισθανθεί και συνεπώς να σκεφτεί πάνω σε μια στάση ζωής βασισμένη στην αρχή της ισότητας και της αποδοχής του διαφορετικού. 

Αγράμματοι, αθώοι, πάμφτωχοι, με μοναδικό προσόν τη σωματική τους ακεραιότητα κι έναν μπόγο με ρούχα, ταξίδευαν στοιβαγμένοι για είκοσι πέντε μέρες ως «φορτίο» στα ανήλιαγα αμπάρια ενός πλοίου που τους μετέφερε από τον Πειραιά στη Νέα Υόρκη. Πόσο διέφεραν οι συνθήκες με τις οποίες μετανάστευαν οι Έλληνες προς την Αμερική τις δεκαετίες του 1900-1920, αναζητώντας μια «νέα Γη της Επαγγελίας», σε σχέση με όσους μετανάστες καταφτάνουν σήμερα στην Ελλάδα για να σώσουν ή να καλυτερέψουν τη ζωή τους; Μήπως, τελικά, ο πόνος του «ξεριζωμού» και η νοσταλγία της πατρίδας είναι τα κοινά στοιχεία που συναντά κανείς σε οποιαδήποτε ιστορία μετανάστευσης;

Τα μέλη του Συλλόγου «Ελληνικό Μουσείο Μετανάστευσης» οραματίζονται να προβληθεί η μετανάστευση στο πρώτο ελληνικό μουσείο με σχετικό θέμα που πρόκειται να δημιουργηθεί, στα πρότυπα άλλων αντίστοιχων του εξωτερικού.

«Η Ελλάδα, μια κατ’ εξοχήν χώρα εξαγωγής μετανάστευσης για πάνω από δύο αιώνες, με εκατομμύρια μετανάστες σε όλα τα μέρη του κόσμου και εκατοντάδες χιλιάδες μέσα σ’ αυτήν, είναι ντροπή να μην διαθέτει Μουσείο Μετανάστευσης», σημειώνει χαρακτηριστικά ο δημοσιογράφος Αντώνης Χατζής στον διαδικτυακό τόπο του Συλλόγου ΕΛΜΜΕ, που στοχεύει αρχικά στη δημιουργία και ακολούθως στη συνεχή υποστήριξη και ανάπτυξη ενός τέτοιου μουσείου στην Ελλάδα.

 Γιατί οι άλλοι κι όχι εμείς;

 Και πράγματι αυτό που συμβαίνει σε χώρες όπως η Γερμανία, η Δανία, η Γαλλία, η Ισπανία, η Αυστραλία, ο Καναδάς και οι ΗΠΑ είναι εντυπωσιακό. Ολόκληρο το νησάκι Έλλις, για παράδειγμα – γνωστό στους Έλληνες μετανάστες ως «Καστριγγάρι» –, που βρίσκεται στην είσοδο του λιμανιού της Νέας Υόρκης και λειτουργούσε ως σταθμός ελέγχου μεταναστών από το 1892 έως το 1924, σήμερα λειτουργεί ως μουσείο και ιστορικό κέντρο μετανάστευσης. Το πλούσιο αρχειακό υλικό του, μάλιστα, έχει ψηφιοποιηθεί και είναι διαθέσιμο στο Διαδίκτυο (www.ellisisland.org). Ενώ ο επισκέπτης του νησιού έχει τη δυνατότητα να «ζήσει» για λίγες ώρες ως μετανάστης, περνώντας από τα ιατρεία, τους κοιτώνες, αλλά και να ακούσει αυθεντικά μαγνητοφωνημένα αποσπάσματα από προσωπικές αφηγήσεις μεταναστών.

Φυσικά, κάτι τέτοιο ακούγεται πολύ μακρινό για τα ελληνικά δεδομένα. Κι όμως, η δημιουργία του Ελληνικού Μουσείου Μετανάστευσης φαίνεται να έχει πάρει τον δρόμο της, μιας και έχει ανακοινωθεί επίσημα πως θα συμπεριλαμβάνεται στην «Πολιτιστική Ακτή», στο σχέδιο, δηλαδή, ανάπλασης του παραλιακού μετώπου του Πειραιά. Για τον σκοπό αυτό έχει παραχωρηθεί η «πέτρινη» αποθήκη του ΟΛΠ, κτήριο του τέλους του 19ου αιώνα, και έχει ήδη ολοκληρωθεί η προμελέτη για την ανακαίνισή του.

Παράλληλα, τα τελευταία δύο χρόνια ο Σύλλογος, μέσω των πενήντα περίπου εθελοντών του, συλλέγει και καταγράφει προφορικές μαρτυρίες μεταναστών από και προς την Ελλάδα, μαζί με σχετικά αντικείμενα (από φωτογραφίες, έγγραφα, σουβενίρ, κάρτες μέχρι μαντήλια και μικροέπιπλα). Αλλά και εντοπίζει μέσω Οργανώσεων της Ομογένειας εάν υπάρχουν ορισμένες έτοιμες συλλογές ανά τον κόσμο. «Μέχρι στιγμής δεν έχει βρεθεί. Είμαστε όμως σχεδόν βέβαιοι πως πρέπει να υπάρχουν, γι’ αυτό και συνεχίζουμε την έρευνα», μας εξηγεί ο Στράτος Ραπτόπουλος, πρόεδρος του Συλλόγου ΕΛΜΜΕ.

 Εθελοντές για το μουσείο

 Ανάμεσα στους εθελοντές που εργάζονται για τη συγκέντρωση του υλικού που θα αποτελέσει την πρώτη ύλη για τη δημιουργία του μουσείου, συναντάμε από φοιτητές και απλούς ενεργούς πολίτες έως ακαδημαϊκούς και μουσειολόγους. Έχουν ήδη ξεχωρίσει κάποιες βασικές περιόδους εργασίας: η μετανάστευση Ελλήνων προς την Αμερική τις δεκαετίες 1900-1920, το κύμα Ελλήνων μεταναστών προς Γερμανία και Αυστραλία τις δεκαετίες 1950-1970, αλλά και οι τελευταίες δεκαετίες από το 1990 έως σήμερα, που αφορούν την έλευση μεταναστών κυρίως από την Αλβανία και την Ασία.

Κάποια από τα αποκτήματα της μικρής αλλά διαρκώς διευρυνόμενης συλλογής κάνουν τα μέλη του ΕΛΜΜΕ να νιώθουν ήδη υπερήφανα. Ανάμεσά τους μια επιστολή του Ελύτη που απευθύνεται στους Έλληνες της Σουηδίας την εποχή που παραλάμβανε το Νόμπελ Λογοτεχνίας και το μισό τμήμα μιας εικόνας του Θεόφιλου, την οποία η μητέρα μιας οικογένειας έκοψε στη μέση όταν αναγκάστηκε να δώσει τα δύο της παιδιά για υιοθεσία σε Αθήνα και Αμερική με σκοπό να την ενώσει με το άλλο μισό όταν ξαναβρεθούν. Αντικείμενα που αποτελούν την πρώτη «μαγιά» πάνω στην οποία θα στηθεί το μουσείο.

Για το τέλος ρωτάμε τον Στρ. Ραπτόπουλο εάν σκέφτονται να εντάξουν στην έρευνά τους μια ακόμη τελευταία κατηγορία που διαμορφώνεται στις μέρες μας, το ολοένα αυξανόμενο κύμα των Ελλήνων που εγκαταλείπουν τη χώρα λόγω οικονομικής κρίσης. «Το γεγονός ότι ήρθε και πάλι η σειρά μας να μεταναστεύσουμε δείχνει την ιστορική συνέχεια του φαινομένου και κάνει ακόμη πιο επίκαιρη την ιδέα της δημιουργίας ενός τέτοιου μουσείου, που μάλιστα θα περιλαμβάνει εξίσου και θα γεφυρώνει το διπλό μεταναστευτικό φαινόμενο, από και προς την Ελλάδα», τονίζει. Μας αποκαλύπτει μάλιστα πως τα μέλη οραματίζονται τη διεύρυνση μελλοντικά του μουσείου σε έναν ευρύτερο Μεταναστευτικό Οργανισμό, που θα παρέχει πληροφορίες και βοήθεια στους μετανάστες και των δύο καταστάσεων. Ας το ελπίσουμε!

Info: Για περισσότερες πληροφορίες ανατρέξτε στο elmme2010.blogspot.com

Μπαμπα σε παρακαλω γυρνα

Μπαμπα σε παρακαλω γυρνα πισω. Μαθαμε και για τη Χρυση Αυγη στην Ελλαδα και η μαμα ανησυχει πολυ...

Μια γιορτη στου Νουριαν, μια υπεροχη γιορτη

Το ειδαμε, μας αρεσε πολυ και το συστηνουμε ανεπιφυλακτα!

Οτι καλυτερο για παιδια 5-6 ετων και πανω!

Πολυ πλακα και ομορφα μηνυματα (για ολους)!

Παγκόσμια Μέρα του Μετανάστη σήμερα.

Πρώτη Μαρτίου 2010 - 24 ώρες χωρίς εμάς. Κείμενο διακήρυξης.

Κείμενο Διακήρυξης

Η «Πρώτη Μαρτίου 2010-24 ώρες χωρίς εμάς», είναι ένα ειρηνικό κίνημα, που συσπειρώνει ανθρώπους κάθε εθνικότητας, καταγωγής, πίστης, εκπαίδευσης και πολιτικού προσανατολισμού. Είμαστε μετανάστες πρώτης ή δεύτερης γενιάς και Έλληνες πολίτες. Αυτό που μας ενώνει είναι η άρνηση του ρατσισμού, της ξενοφοβίας της έλλειψης ανεκτικότητας που χαρακτηρίζει τμήμα της ελληνικής κοινωνίας.

.

Έχουμε συναίσθηση της σημασίας της μετανάστευσης (όχι μόνο σε οικονομικό επίπεδο) και μας εξοργίζουν οι συκοφαντικές και ξενοφοβικές φωνές που ακούγονται κυρίως τώρα τελευταία με την ευκαιρία της ψήφισης του νόμου που ρυθμίζει τα θέματα της ιθαγένειας και του δικαιώματος ψήφου σε μερίδα μεταναστών.

.

Καταδικάζουμε και αρνούμαστε τα στερεότυπα, τη γλώσσα των διακρίσεων και τις πρακτικές αποκλεισμού. Μας τρομάζει η επίκληση των πολιτισμικών και θρησκευτικών μας ριζών, που μας θυμίζουν το «Ελλάς Ελλήνων Χριστιανών» της χούντας.

.

Υπενθυμίζουμε ότι το δικαίωμα στη μετανάστευση αναγνωρίζεται από την Οικουμενική Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου κι ότι η ανθρώπινη ιστορία υπήρξε πάντοτε ιστορία μετανάστευσης. Χωρίς μετανάστευση δεν θα είχε υπάρξει καμία διαδικασία οικοδόμησης των πολιτισμών. Η καταπάτηση αυτού κι άλλων δικαιωμάτων του ανθρώπου βλάπτει και προσβάλλει την κοινωνία στο σύνολό της.

.

Το να αντιμετωπίζονται οι μετανάστες ως μια άμορφη μάζα παρασίτων ή μια ανεξάντλητη πηγή φτηνής εργατικής δύναμης, αποτελεί κατά την γνώμη μας θέση ανήθικη, παράλογη και επικίνδυνη. Το συντριπτικά μεγαλύτερο μέρος των μεταναστών που βρίσκονται στην Ελλάδα εργάζονται σκληρά και συμβάλλουν καθοριστικά στην διατήρηση και την ανάπτυξη της πολιπολιτισμικής πλέον κοινωνίας μας. Αποτελούν αναπόσπαστο μέρος της σημερινής Ελλάδας. Η αντίθεση μεταξύ του «εμείς» και του «εκείνοι», του «αυτόχθονες» και «ξένοι» είναι αναχρονιστική. Τη θέση της παίρνει η συνειδητοποίηση ότι σήμερα είμαστε «μαζί», παλιοί και νέοι πολίτες που παλεύουμε για την πρόοδο της χώρας και για της οικοδόμηση του μέλλοντός της και του μέλλοντός μας.

.

Στόχος μας είναι η διοργάνωση, την 1η Μαρτίου 2010, ειρηνικών κινητοποιήσεων και εκδηλώσεων στην Ελλάδα. Η πρωτοβουλία ξεκίνησε από τη Γαλλία, πέρασε στην Ιταλία, την Ισπανία, σε μας και σταδιακά απλώνεται σε όλη την Ευρώπη. Θέλουμε η μέρα αυτή να σηματοδοτήσει δυναμικά την έναρξη μιας συζήτησης, σε όλες τις ευρωπαϊκές χώρες, για το τι θα συνέβαινε αν πραγματικά, τα εκατομμύρια των μεταναστών που ζουν και εργάζονται στην Ευρώπη αποφάσιζαν να εγκαταλείψουν τις δουλειές τους ή τις χώρες μας.

.

Την 1η Μαρτίου η φωνή μας θα ακουστεί με διαφορετικούς τρόπους.

.

Κεντρικός άξονας θα είναι η αποχή μας από κάθε οικονομική συναλλαγή για 24 ώρες. Σε συνεργασία με όλους τους υποστηρικτές αυτής της πρωτοβουλίας και με βάση τις ανάγκες, τις δυνατότητες και τις επί μέρους ιδιαιτερότητες, θα οριστικοποιηθούν και μια σειρά άλλες εκδηλώσεις. Όλες οι ιδέες και οι πρωτοβουλίες είναι καλοδεχούμενες, αρκεί να κινούνται στα πλαίσια της νομιμότητας και της μη βίας. Σας καλούμε όλες και όλους να υφάνουμε μαζί ένα όμορφο πολύμορφο πολυπολιτισμικό πέπλο που θα σκεπάσει όλη την Ελλάδα.

.

email: 1martiou2010@gmail.com

Ιστοσελίδα: http://protimartiou2010.blogspot.com/

Facebook http://www.facebook.com/?ref=home#/group.php?gid=257686146592&ref=mf

.

Παρακαλούμε τους φίλους μας σε όλη την Ελλάδα που θέλουν και μπορούν να καταθέσουν ιδέες ή να δημιουργήσουν τοπικές επιτροπές για την οργάνωση εκδηλώσεων εκτός Αθηνών,να επικοινωνήσουν μαζί μας στο mail μας ή μέσω του προφίλ μας στο facebook ή το blog μας.

.

Η ομάδα πρωτοβουλίας

Πρώτη Μαρτίου - 24 ώρες χωρίς εμάς !

Ρώμη:
Οι μετανάστες στην Ιταλία διοργανώνουν για την 1η Μαρτίου απεργία, η οποία λαμβάνει μεγαλύτερη σημασία, μετά τα πρόσφατα επεισόδια στην Καλαβρία, τον θάνατο ενός μετανάστη και τις συγκρούσεις μεταναστών με αστυνομικούς και κατοίκους της περιοχής.

Την κινητοποίηση διοργανώνει η ομάδα του Facebook «Primomarzo2010», η οποία συνδέεται και με αντίστοιχη κινητοποίηση που ετοιμάζεται στην Γαλλία.
Συμμετοχή έχουν ήδη δηλώσει 11.000 άνθρωποι. Στόχος των εμπνευστών της είναι να συμμετάσχουν σε αυτήν όλοι οι μετανάστες, τόσο οι νόμιμοι, όσο και εκείνοι που δεν διαθέτουν άδεια εργασίας.
Σύμβολο της απεργίας θα είναι το γνωστό πρόσωπο των κόμικς «Μαφάλντα», του Αργεντίνου σκιτσογράφου Κίνο, ο οποίος μάχεται με χιούμορ κατά των διακρίσεων και των αδικιών. Το χρώμα που επελέγη είναι το κίτρινο. Στις διαδηλώσεις που διοργανώνονται για τις μεγαλύτερες ιταλικές πόλεις, οι συμμετέχοντες θα φορούν κίτρινο βραχιόλι και θα κρατούν κίτρινα μαντήλια.

Αντίστοιχη κίνηση γίνεται ηδη και στη χωρα μας ξεκινωντας στο facebook με την ονομασια "Πρωτη Μαρτιου-24 ωρες χωρις εμας". Η κινηση εχει σκοπο να οργανωσει την αποχη των μεταναστων απο καθε οικονομικη συναλλαγη για 24 ωρες ( 1η Μαρτιου) ωστε να αναδειχτει εμφατικα η πολυτιμη δικη τους συνεισφορα στη ζωη του τοπου μας.
Μεσα σε ελαχιστες ημερες η κινηση εχει συγκεντρωσει πανω απο 3500 υποστηρικτες.
Το μπλογκ της θα το βρειτε στη δνση:
http://protimartiou2010.blogspot.com/

Καλη επιτυχια !

Συμμορια ξυλοκοπησε μεταναστες στην Π.Κοκκινια !

Προχθές Τρίτη 15 Σεπτεμβρίου στις 10 η ώρα το βράδυ, στη γειτονιά του ανοιχτού σχολείου μεταναστών Πειραιά στην οδό Κορυτσάς, ομάδα νεαρών Ελλήνων, επιτέθηκε με καδρόνια και ξυλοκόπησε δύο μετανάστες κατοίκους της περιοχής. Τον Βακάς Μουχαμέντ και τον Ναντίμ Εμέτ, νεαρούς επίσης, από το Πακιστάν.

Η ομάδα των νεαρών Ελλήνων ήταν οπλισμένη από πριν με ξύλα και επιτέθηκαν στους δύο μετανάστες άγρια με αποτέλεσμα το σοβαρό τραυματισμό τους και την μεταφορά τους στο νοσοκομείο από τους γείτονες.

Ο Βακάς έχει 5 ράμματα στο κεφάλι και στον Ναντίμ, οι γιατροί, χρειάστηκε να του τοποθετήσουν το χέρι στο γύψο.

Από κάτοικο της περιοχής κρατήθηκε και παραδόθηκε στην αστυνομία ο ένας από τους νεαρούς της ομάδας ο οποίος και παραπέμφθηκε στο αυτόφωρο.

Δάσκαλος του Σχολείου μας που επισκέφθηκε τους δύο τραυματίες, διαπίστωσε ότι η γειτονιά μιλά για ήσυχα παιδιά τα οποία δεν προκάλεσαν την ομάδα των νεαρών που, όπως όλα δείχνουν, ήταν συμμορία και άγνωστοι στην περιοχή.

Το ΔΣ του Σχολείου έχει σκοπό να ζητήσει πληρέστερη ενημέρωση από την αστυνομία για το θέμα για να διαπιστωθεί αν όντως πρόκειται για οργανωμένη ομάδα, καθώς και την αύξηση των μέτρων επαγρύπνησης για την αποτροπή κρουσμάτων βίας.

Παρά τον τραυματισμό πάντως και το κλίμα τρομοκρατίας που εντείνεται, ο Βακάς και ο Ναντίμ μαζί με τους υπόλοιπους μετανάστες, την ερχόμενη Κυριακή, θα καθίσουν στα θρανία του Σχολείου, για το πρώτο φετινό μάθημα ελληνικής γλώσσας.

Ανοιχτο Σχολειο Μεταναστων Πειραια.

14ο Αντιρατσιστικο Φεστιβαλ. Πανω απο 25000 ανθρωποι διατρανωσαν: Το μελλον μας χωραει ολους!

Οτι ωραιοτερο κι οτι πιο ελπιδοφορο ειδα κι εζησα τον τελευταιο καιρο απο την ελληνικη κοινωνια μας ηταν αυτη η συγκεντρωση. Οτι πιο ομορφο και δημοκρατικο στοιχειο της υπαρχει, ηταν εκει. 25000 Ανθρωποι, δημοκρατες, με ψηλα το κεφαλι, νεοι και νεες ατιθασοι κι ωραιοι, οι πιο ανοιχτες συνειδησεις, τα πιο καθαρα βλεμματα, οι πιο μεγαλες καρδιες του τοπου μας ηταν ολοι εκει. Αυτη η αμετανοητη αριστερα της Ελλαδας που περα απο κομματα και πολιτικες συνιστωσες δε συμβιβαζεται και δεν υποκυπτει, ηταν εκει.
Απο που λοιπον αλλου να περιμενει κανεις ενα καλυτερο αυριο, παρα απ αυτο το κομματι της Ελλαδας?Σε τετοιους κρισιμους καιρους επελασης του συντηρητισμου, της ανασφαλειας και της ξενοφοβιας η απαντηση ηταν εκει. Το δηλητηριο υπαρχει αλλα και το αντιδοτο το ιδιο. Ηταν εκει και το κρατουσαν επι τρεις μερες στα χερια τους δεκαδες χιλιαδες "γιατροι".

Χωρις λογια...

Ηταν η στοργικη αγκαλια του αδρεφου προς τον αδερφο. Ηταν το χαδι στη πλατη του φιλου στο φιλο. Ηταν η δυνατη χειραψια μεταξυ αγνωστων συναγωνιστων. Ηταν η μεγαλειωδης διαδηλωση των πολλων εναντια στην εκμεταλλευση των λιγων. Ηταν τα χαμογελα ανθρωπων καθε εθνικοτητας που κατω απ το ιδιο φως της αγαπης και της αλληλεγγυης ηταν το ιδιο Ενα αστραφτερο χαμογελο της ζωης , της χαρας, της συνυπαρξης, της ισοτητας , της δημιουργιας.
Ηταν το γαργαρο γελιο των μικρων παιδιων απο καθε μερια του κοσμου, που σ εκανε να νοιωσεις ποσο λιγο δικο σου και ποσο πολυ δικο τους ειναι το μελλον αυτου του πλανητη και ταυτοχρονα σου μαθαινε ποσο ανοητη ειναι καθε σου επιφυλαξη σχετικα με το ποσο εφικτο ειναι να ζουν οι ανθρωποι ειρηνικα κι αδελφωμενα τις ουτως η αλλως πεπερασμενες ζωες τους.

Κι αυτος ο κοσμος ειναι πολυχρωμος, δεν ειναι ασπρομαυρος. Το φως ειναι πολυχρωμο. Δε μπορεις λοιπον να κλεινεις τα ματια στο φως. Δε ειναι στη φυση του ανθρωπου να ζει στο σκοταδι. Ποσο μαλλον να του αρεσει. Δε μπορει κανεις να ζει στο σκοταδι. Στο σκοταδι δε βλεπεις, εισαι τυφλος. Εισαι μονος, εισαι αδυναμος. Στο σκοταδι αγριευεις. Στο σκοταδι ζουν τα πιο μαυρα ενστικτα. Στο σκοταδι δεν υπαρχει μελλον, μονο παγωνια και τρομος. Οι πιο εφιαλτικοι μελλοντες μας ειναι γραμμενοι εκει οπου δεν υπαρχει χρωμα, εκει οπου δεν υπαρχει φως.Το Ανοιχτο Σχολειο Μεταναστων Πειραια ηταν φυσικα εκει!

Ομως αυτο το τριημερο στου Ρεντη τα χρωματα ηταν αμετρητα και το φως αναστασιμο.
Και φωτισε παρα πολλα χιλιομετρα μακρυα. Ενας γιγαντιος φαρος ελπιδας φωτισε την Αθηνα απ ακρη σ' ακρη κι εστειλε στους εκατονταδες χιλιαδες μεταναστες-προσφυγες της ενα χαρμοσυνο μηνυμα. Το μηνυμα πως ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΜΟΝΟΙ !
Πως θ' αγωνιστουμε διπλα τους για να βρουν κοντα μας ενα ποτηρι γαλα, λιγο ψωμι και ενα χαρτινο καραβακι για τα επομενα ονειρα τους.

Γευσεις υπεροχες απ ολο τον κοσμο!

Κι αυτοι αληθινα συγκινημενοι σφιχτηκαν στην αγκαλια μας, δακρυσαν στον ωμο μας και μας χαρισαν το μεγαλυτερο χαμογελο της καρδιας τους. Το χαμογελο της αποφασης να μην το βαλουν κατω. Της αποφασης να συνεχισουν να αγωνιζονται μαζι μας για τις οικογενειες ολων μας, για τα παιδια ολων μας για ΤΟ ΚΟΙΝΟ ΜΕΛΛΟΝ που τελικα ναι, ΜΑΣ ΧΩΡΑΕΙ ΟΛΟΥΣ!

Doretta Carter εν δρασει...

(Ξεπέρασαν τους 25.000, σύμφωνα με τους διοργανωτές, οι Αθηναίοι και οι μετανάστες που συμμετείχαν στο 14ο Αντιρατσιστικό Φεστιβάλ, το οποίο φέτος διοργανώθηκε στην περιοχή του Ρέντη, σε ελάχιστη απόσταση από το Τμήμα Αλλοδαπών. Μέσα στη βιομηχανική περιοχή, Ελληνες και μετανάστες τραγούδησαν και χόρεψαν μαζί, με μουσική από κάθε γωνιά της Γης. Υποστηρίζοντας πως «μαζί πρέπει να υπερασπιστούμε τα δικαιώματα και την αξιοπρέπειά μας».

Μεγαλύτερη από κάθε άλλη χρονιά ήταν φέτος η παρουσία των μεταναστών στο τριήμερο αντιρατσιστικό φεστιβάλ. Οι ίδιοι (μέλη μεταναστευτικών κοινοτήτων) μίλησαν για την ανάγκη να οργανωθούν για ν' αντιμετωπίσουν το αρνητικό κλίμα που διαμορφώθηκε με τα νέα μέτρα της κυβέρνησης και την αύξηση κρουσμάτων ρατσισμού. Επίσης, πολυάριθμη ήταν και η παρουσία της νεολαίας, που δεν αρκέστηκε μόνο να παρακολουθεί τις συναυλίες αλλά εκδήλωσε ενδιαφέρον για συμμετοχή σε οργανώσεις αλληλεγγύης. Συγκριτικά με προηγούμενα φεστιβάλ, μεγαλύτερη ήταν επίσης η συμμετοχή στις συζητήσεις, αν και ήταν πολλές κι έγιναν παράλληλα.

Περισσότερες από 300 οργανώσεις έστησαν περίπτερα στο Πάρκο Ειρήνης. Οργανώσεις περιβαλλοντικές, αντιπολεμικές, κατά της παγκοσμιοποίησης, των διακρίσεων, συνδικαλιστικοί φορείς. Ανάμεσά τους, στήθηκαν τα περίπτερα 60 οργανώσεων μεταναστών απ'όλο τον κόσμο.

Μουσικά σχήματα μεταναστών δεύτερης γενιάς ανέβαιναν κατά δεκάδες στη σκηνή. Σε άλλη εξέδρα, δεκάδες ήταν αυτοί που στάθηκαν όρθιοι παρακολουθώντας τη συζήτηση για την άνοδο της ακροδεξιάς και του ρατσισμού. Πιο κάτω, οι Μαροκινοί κερνούσαν τσάι με μέντα όποιον περνούσε από το περίπτερο)*.

* απο enet.

Ο γόρδιος δεσμός της μετανάστευσης

Η λογικη παραδοχη

«Πρέπει να δεχτούμε το εξής: όποια μέτρα και να πάρεις, δεν θα σταματήσεις τη διακίνηση. Άνθρωποι που υποφέρουν κάποια στιγμή φεύγουν και κάπου πάνε. Η λογική μου λοιπόν λέει: πρώτον, ανθρώπινη υποδοχή στον βαθμό που κάθε κράτος μπορεί και δεύτερον, βοήθεια σε χώρες με οξυμένα προβλήματα. Οι άλλες λύσεις έχουν δοκιμαστεί. Οι Αμερικανοί έφραξαν τα σύνορα με το Μεξικό χωρίς αποτέλεσμα, ο Μιτεράν πλήρωνε Ισπανούς και Πορτογάλους για να φύγουν, αυτοί έπαιρναν τα λεφτά και ξαναγύριζαν.

Οι μεταναστες

Οι μετανάστες δεν είναι κυνηγοί ευτυχίας, όπως κάποιοι νομίζουν. Κυνηγούν λύσεις. Πώς θα ταΐσουν τα παιδιά τους, πώς θα ξεφύγουν από τη φυλακή ενός δικτάτορα.Πρωτίστως είναι άνθρωποι που έχουν ανάγκη από βοήθεια. Έτσι πρέπει να βλέπουμε το ζήτημα. Και αυτού του τύπου τις λύσεις δεν τις έχουμε ποτέ δοκιμάσει. Δεν ξέρω κατά πόσο δεν μπορούμε να δεχτούμε άλλους. Η άφιξη 1,5 εκατομμυρίου προσφύγων το ΄22 ήταν πρόβλημα που λύθηκε και μάλιστα προς όφελός μας. Είναι σαν ένα παιδί με πρόβλημα στα Μαθηματικά. Προσπαθείς να το βοηθήσεις. Δεν προσπαθείς να το στείλεις στην Ιταλία. Ούτε να το ρίξεις στον Καιάδα.

Η δικη μας σταση

Υπάρχει μια διδακτική ιστορία στα "Λακωνικά" του Παυσανία. Ένας Σπαρτιάτης έρχεται στην Αθήνα. Έχει έναν γνωστό στην Αγορά, ο οποίος κάνει ότι δεν τον βλέπει επί δύο μέρες. Μετά που έχει ετοιμάσει το σπίτι του, τον καλεί να μείνει εκεί. Ο Σπαρτιάτης κοιτάζει το τακτοποιημένο δωμάτιο και λέει: "Για χάρη σου κοιμήθηκα δυο μέρες έξω". Με άλλα λόγια, δεν πρέπει να περιμένουμε μέχρι να είναι όλες οι συνθήκες κατάλληλες για να βοηθήσουμε κάποιον. Άρα όχι απαγορεύσεις, αλλά βοήθεια. Να μην κλείνουμε τους αρρώστους έξω από τα σπίτια τα βράδια, όπως στον Μεσαίωνα».

Η Ευρωπη

Μια Ευρώπη σε κρίση χρειάζεται εργατικά χέρια που, λόγω δημογραφικού, σε 20 χρόνια δεν θα έχει καθόλου, χρειάζεται νέο αίμα, νέες παραδόσεις. Ας ξυπνήσουμε. Να γίνει κάτι. Αυτό που δικαιώνει τη μετανάστευση είναι ότι δεν άκουσα ποτέ και πουθενά έναν πολιτικό να λέει ότι το τάδε ρεύμα μετανάστευσης, πενήντα χρόνια πριν, κατέστρεψε μια χώρα. Μόνο για τα σύγχρονα ρεύματα ανησυχούν όλοι. Έχουμε δε μανία με τις άμεσες λύσεις, ενώ οι περισσότερες χρειάζονται χρόνο.Η μανία όμως με τις άμεσες λύσεις οδήγησε τον Χίτλερ στο Ολοκαύτωμα και τον Στάλιν να θεωρεί πρόβλημα τους αγρότες και να κάνει εκτοπίσεις».

Για την εκπαιδευση

Τα τελευταία τριάντα χρόνια η σχολική εκπαίδευση έχασε τον ανθρωπιστικό στόχο της», λέει ο Θοδωρής Καλλιφατίδης. «Ξαφνικά περάσαμε σε μια τεχνοκρατική άποψη για την εκπαίδευση, όπου σημασία έχουν μόνο οι γνώσεις που οδηγούν στην εξασφάλιση εργασίας ή καριέρας. Έτσι η "Απολογία του Σωκράτη" ή το "Συμπόσιο" του Πλάτωνα που δεν έχουν άμεση χρησιμότητα δεν διαβάζονται πια. Η διδασκαλία της γλώσσας έχει περάσει σε δεύτερο πλάνο και πολλοί επιστήμονες- από οικονομολόγους έως και ιστορικούς- γράφουν άρθρα κατευθείαν στα αγγλικά. Ήρθε η στιγμή που όλα αυτά τα πληρώνουμε.

Αποσπασματα απο τη συνεντευξη του συγγραφεα Θοδωρη Καλλιφατιδη στα Νεα 17/6/09

Ολα τα κοπροσκυλα μαζι στου Χαρδαβελα.

Ειδαμε εχθες την εκπομπη του Χαρδαβελα σχετικα με το θεμα των μεταναστων στο παλιο εφετειο.. Παλι τα ιδια . Σγουρος, Κακλαμανης, υπουργεια, συναρμοδιοι φορεις, ολοι τους ανικανοι-αχρηστοι.
Κι ο κοσμος που παρακολουθουσε, καθε στιγμη και πιο εξοργισμενος με τα χαλια τους. Κανεις να μην μπορει να συννενοηθει με κανεναν, ουτε για τα πιο απλα και αυτονοητα.
Λιγο νερο, ενας καθαρισμος, και δυο γλυκες κουβεντες. Τιποτα, ουτε αυτα. Ετσι σου 'ρχοταν να παρεις μονος σου ενα λαστιχο ενα κουβα κι ενα φαρασι και να πας μονος σου να…καθαρισεις.
Για να μην παρεις τιποτα αλλο και... Αντε να χαθειτε ολοι σας…Κοπροσκυλα!

Ανθρωποι και ανθρωπια.

Τίποτα δεν με κυνηγάει στην Ελλάδα. Είμαι από τους τυχερούς που έχουν χαρτιά. Τουλάχιστον τη στιγμή που μιλάμε. Ο δικός μου εχθρός είναι ο χρόνος. Μόνο αυτός με κυνηγάει. Και δεν μπορώ να τον κερδίσω. Έφυγα από το Πακιστάν άλλος άνθρωπος κι εδώ είμαι ένας άλλος. Εκεί ο έρωτας είναι απαγορευμένος. Τιμωρείται αυστηρά όποιος ακούει την καρδιά του.

Η δική μου καρδιά εδώ κτύπησε κι εγώ την άκουσα. Μπορώ να την ακούσω. Μα δεν κάνει να γυρίσω πίσω πλέον. Κι αν γυρίσω, δεν πρέπει να πάρω μαζί μου τη καρδιά μου. Κι έτσι πρέπει να διαλέξω ανάμεσα στην πατρίδα μου και την καρδιά μου. Για την ώρα, η καρδιά μου έχει κερδίσει. Κι αυτήν ακούω. Όσο κι αν στη πατρίδα έχω τόσα πράγματα που νοσταλγώ…

Είναι τα λόγια ενός νέου μετανάστη στο Ανοιχτό Σχολείο Μεταναστών στον Πειραιά. Εκεί που, εδώ και χρόνια, κόντρα σε δυσκολίες και σε ελλείψεις, σε γραφειοκρατίες και την αναλγησία του κράτους, μια ομάδα ανθρώπων διδάσκει ανθρωπιά.

Με αυταπάρνηση και σιδερένια θέληση, προτάσσοντας το ενδιαφέρον τους για τον συνάνθρωπο, χωρίς τη διάκριση του χρώματος και της καταγωγής, επιστήμονες όλων των ειδικοτήτων, αλλά και απλοί άνθρωποι του μόχθου, έχουν μετατρέψει το εγκαταλελειμμένο κτίριο του 14ου και 15ου Γυμνασίων Πειραιά, σε μια πραγματική κυψέλη γνώσης και κουλτούρας.

Βρέθηκα εκεί ένα απόγευμα μετά από κάλεσμα της Κάτιας Γαλοπούλου, η οποία είναι πρόεδρος του Δ.Σ. του σχολείου (με αντιπρόεδρο τον μετανάστη Mohamed Arslan). Για να είμαι ειλικρινής, δεν είχα φανταστεί ποτέ την εικόνα που αντίκρισα. Ενώ περίμενα κάποια σχετική κίνηση και ανάλογο ενδιαφέρον από μερικούς μετανάστες, μπορώ να πω με απόλυτη σιγουριά πως κάτι τέτοιο δεν συμβαίνει πουθενά αλλού στην Ελλάδα.

Η Κάτια, που τα μάτια της λάμπουν κυριολεκτικά όταν με ξεναγεί από τάξη σε τάξη, έχει αναλάβει να με γνωρίσει με τα παιδιά και με τους καθηγητές. Κι όταν λέμε καθηγητές, μην πάει ο νους σας σε δασκάλους με πτυχία παιδαγωγικών σχολών. Όλοι τους είναι εργαζόμενοι σε διάφορες δουλειές την υπόλοιπη βδομάδα και την Κυριακή διδάσκουν. Διδάσκουν ελληνικά και ανθρωπιά.

Εκείνο που εκπλήσσει με την πρώτη ματιά είναι ο μεγάλος αριθμός των μαθητών-μεταναστών. Στην πλειονότητά τους, Πακιστανοί και Μπαγκλαντεσινοί. Νέα παιδιά, μεσήλικες, ακόμα και μερικοί που τους περνάς για εξηντάρηδες. Πριν μπουν στις τάξεις περνάνε από το κυλικείο του σχολείου που οι ίδιοι οι δάσκαλοι τροφοδοτούν με τα απαραίτητα και πιάνουν κουβέντα μαζί τους.

Την ώρα εκείνη και πολλοί άλλοι έρχονται και γράφονται. Η αγωνία της Κάτιας είναι να μην τους βοηθάνε οι συμπατριώτες τους να συμπληρώνουν της φόρμες εισαγωγής, διότι από κει θα καταλάβουν οι δάσκαλοι και το επίπεδο γνώσης των ελληνικών τους και αναλόγως θα τους τοποθετήσουν στις τάξεις. Κι όμως, όπως οι μικροί μαθητές στο δημοτικό, αυτοί κάνουν τις “ζαβολιές” και τους βοηθάνε. Και οι δάσκαλοι κάνουν πως δεν καταλαβαίνουν. Σημασία έχει να θέλουν να μάθουν.

Τα προβλήματα αυτού του σχολείου είναι διαφορετικά από αυτά των κανονικών σχολείων που ξέρουμε όλοι. Λόγου χάρη, εδώ λείπει ένα φωτοτυπικό μηχάνημα, διότι το βιβλίο κοστίζει δέκα ευρώ και δεν θέλουν να επιβαρύνουν τους μαθητές με έξοδα.

Σε κάποια τάξη, θα αντικρίσεις μαζί με τους μαθητές και μια μεγάλη ποσότητα ρουχισμού που μαζεύουν οι δάσκαλοι και τα μοιράζουν, είτε για αυτούς που έχουν άμεση ανάγκη εδώ είτε για άλλες αποστολές σε άλλα σημεία του πλανήτη.

Είκοσι είναι οι δάσκαλοι και 196 οι μαθητές. Ο καθένας τους και μια ξεχωριστή ιστορία. Θα χρειαζόταν οπωσδήποτε ένα πολύτομο έργων για να μπουν όλες. Διότι όλες οι ιστορίες τους είναι ξεχωριστές. Όλοι τους και μια ξεχωριστή περιπέτεια. Από τον μετανάστη από την Ινδία που είχε έξι μήνες στην Ελλάδα με περίπου δέκα χιλιάδες ευρώ δανεικά κι ακόμα δεν είχε βρει δουλειά, μέχρι τον νεαρό που είναι ερωτευμένος με μια μετανάστρια από την Αλβανία αλλά δεν είναι σίγουρος και για το δικό της αίσθημα.

Αυτόν μάλιστα τον συμπάθησα. Αν -του είπα- με ρωτούσε η κοπέλα που αγαπάς για το ποιον πρέπει να διαλέξει ανάμεσα σε σένα κι έναν συμπατριώτη μου, σίγουρα θα της έλεγα εσένα. Και τα μάτια του έλαμψαν από μια αδήλωτη ευτυχία.

Ανάμεσα στους διδάσκοντες εκείνο που ξεχωρίζει είναι η ειλικρινής τους διάθεση για προσφορά. Από πού να ξεκινήσει κανείς και ποιον να πρωτοαναφέρει. Ενδεικτική περίπτωση ο αυτοκινητιστής Κώστας Μωυσίδης. Εργάτης της καθημερινότητας, αλλά ο πόθος του για προσφορά τον κανει να είναι κοντά σε αυτούς που τον έχουν τόσο πολύ ανάγκη. Διδάσκει στους μετανάστες οδήγηση. Το 90% μπορεί και να μην πάρουν ποτέ δίπλωμα οδήγησης διότι δεν θα αποκτήσουν άδεια παραμονής, αλλά με ευλάβεια παρακολουθούν τα μαθήματα.

Ανάμεσα στους διδάσκοντες και νέα παιδιά, όπως η Ιωάννα και η Ελένη Χαϊμέλη, φοιτήτριες μεταπτυχιακών σπουδών. Ο Φώτης κι ο Στέργιος Ανδριόπουλος, πατέρας και γιος που διδάσκουν μαζί. Ένα ποτάμι ανθρωπιάς που δύσκολα περιγράφεται με λίγες λέξεις. Για το τέλος, λόγια των μεταναστών: Ο Delavil μετράει μία προς μία τις ημέρες που είναι εδώ κι αυτές είναι τρία χρόνια, τρείς μήνες, δεκαέξι μέρες κι οκτώ ώρες.

Σε μια τάξη ακούω την δασκάλα να λέει: 1, 2, 3 και να επαναλαμβάνουν οι μαθητές. Και μετά ονόματα: Μαρία, Ιταλία. Στην λέξη Ιταλία, μερικά χαμόγελα. Είναι το επόμενο όνειρο μερικών…

Μόνο τρεις ώρες τη βδομάδα είμαι άνθρωπος, μου λέει κάποιος. Σκόρπιες σκέψεις και λέξεις από τους ίδιους και τους δασκάλους. Τρεις ώρες μάθημα και τρεις ώρες παρέα.

Εκεί που φυσάει, εκεί ερωτεύεσαι εύκολα, είναι τα λόγια μιας νεαρής από τη Σρι Λάνκα. Παλιότερα οι αστυνομικοί ήταν πιο ήρεμοι, τώρα σε βρίζουν όταν σου κάνουν έλεγχο. Έχω τρέλα να μάθω ελληνικά… Λόγια ανθρώπων γεμάτα αγωνία και ανησυχίες. Εδώ δίπλα μας.

Τα μαθηματα συνεχιζονται. Κι αποψε 5-8μμ στο 15ο γυμνασιο Π.Κοκκινιας στη λεωφ.Θηβων.

Του NIKO AGO (απο την Αυγη της Κυριακης)
nikoago@gmail.com

Τα μαθηματα συνεχιζονται.
Κι αποψε θα μαστε εκει. 5-8μμ. 15ο γυμνασιο Π.Κοκκινιας (λεωφ.Θηβων).

Mεταναστες και εγκληματικοτητα

Ο ρατσισμός μπορεί να γυρίσει τον άνθρωπο πολύ πίσω.
Ακόμα πιο πίσω κι από το 1827.
Πιο πίσω, δηλαδή, κι από το Σύνταγμα της Τροιζήνας, όταν οι απελευθερωμένοι Έλληνες διακήρυσσαν τον απόλυτο σεβασμό και τη διασφάλιση όλων των δικαιωμάτων κάθε ανθρώπινου όντος εντός της ελληνικής επικράτειας. Διασφάλιζαν δηλαδή την υπαγωγή του στο καθεστώς παροχής κάθε δικαιώματος και υποχρέωσης που απέρρεε από την έννομη τάξη της Ελλάδας.
Ο ρατσισμός όμως, δεν τα αντιλαμβάνεται κάτι τέτοια .
Για τον φασισμό, εν γένει, ο μετανάστης είναι εκ προοιμίου «ένοχος».
Όταν γίνεται ένα έγκλημα με δράστη μετανάστη, ο φασισμός δεν κατηγορεί τον «Χασάν» που το διέπραξε , κατηγορεί τη «φυλή» , την «εθνικότητα», τη «ράτσα» του Χασάν. Στο ξενοφοβικό κεφάλι του ρατσιστή –σε ό,τι υπάρχει μέσα σ’ αυτό- το πρόβλημα εντοπίζεται στο «γονίδιο», στο DNA, στη «φάρα»…
Υπεραμύνεται ο φασισμός της νομιμότητας, θεωρώντας εκ προοιμίου τον μετανάστη παραβάτη κι όχι ως κάποιον κοινωνικά αποκλεισμένο, που αποτελεί πρώτης τάξεως … πρώτη ύλη για ενσωμάτωση στο έγκλημα, οργανωμένο ή μη. «Όχι, δεν φταίει ο κοινωνικός αποκλεισμός, φταίει που είναι Αλβανοί»(Γεωργιανοί, Καζακστανοί κ.οκ.) ωρύεται ο φασίστας. Ως εκ τούτου, «Δεν θα γίνεις έλληνας ποτέ, Αλβανέ-Αλβανέ»… Έλα όμως που, αν η «λογική» του φασισμού έρθει αντιμέτωπη με την ιστορία και με την αλήθεια, κινδυνεύει να καταπιεί τη γλώσσα της…

Στη μελέτη «Πολιτιστική σύγκρουση και εγκληματικότητα» (Culture Conflict and Delinquency,New York 1938) του Θόρστεν Σέλιν- από τους μεγαλύτερους ερευνητές της κοινωνιολογικής διάστασης και ανάλυσης του εγκλήματος-παρουσιάζονται τα στατιστικά στοιχεία (δημοσιεύτηκαν για πρώτη φορά στις 21 και 28/03/1998 στην «Ελευθεροτυπία») για την εγκληματικότητα των μεταναστών στις ΗΠΑ εν έτει 1929.
Τι προκύπτει;
Στο σύνολο των αδικημάτων στη Νέα Υόρκη πρώτη ήταν οι έλληνες με ποσοστό υπερδιπλάσιο των Ιταλών. *Στις ανθρωποκτονίες , οι Έλληνες προηγούνταν κατά …1095% έναντι των δεύτερων Ιταλών. *Στους βιασμούς , οι Έλληνες προηγούνταν με 73% έναντι των δεύτερων Ιταλών. *Στις Ληστείες, οι Έλληνες προηγούνταν κατά 22% των Ιταλών.* Στις επιθέσεις , οι Έλληνες προηγούνταν κατά 144% των ιταλών. *Στις διαρρήξεις , οι Έλληνες προηγούνταν κατά 12% των Ιταλών. *Στις κλοπές , οι Έλληνες προηγούνταν κατά 100% των δεύτερων Ρώσων. *Στην οπλοκατοχή, οι Έλληνες έρχονταν δεύτεροι μετά τους Ιταλούς . *Στα ναρκωτικά, οι Έλληνες προηγούνταν κατά 600% των δεύτερων Ρώσων…
Ταυτόχρονα , σύμφωνα με την ίδια μελέτη, σε 31 μεγαλουπόλεις των ΗΠΑ εκείνη την εποχή, οι Έλληνες έρχονταν πρώτοι στην εγκληματικότητα μεταξύ των μεταναστών (μπροστά από Λιθουανούς, Πολωνούς, Γιουγκοσλάβους, Σκανδιναβούς ,Αυστριακούς κλπ.), ενώ ήταν δεύτεροι στην τότε «Μέκκα» του εγκλήματος , το Σικάγο.

Επομένως , ποιο είναι το συμπέρασμα (κατά τη «λογική» του φασίστα);
Ότι οι Έλληνες είναι …δολοφόνοι, βιαστές, ληστές, κλέφτες, «νταήδες», μαστροποί και ναρκέμποροι! Γιατί; Μα, επειδή είναι …Έλληνες!

Ποτέ δεν θα περάσει από το μυαλό του φασίστα ότι τότε στην Αμερική ο Έλληνας ήταν κι αυτός «Αλβανός». Και ήταν «Αλβανός» επειδή οι όροι της ζωής του, (το περιθώριο, η εκμετάλλευση, η μειονεκτική θέση, η ανέχεια, η οικονομική κρίση, ο αποκλεισμός) τον οδηγούσαν στην εγκληματικότητα , στην παραβατική συμπεριφορά. Κι ότι γι’ αυτήν τη συμπεριφορά δεν έφταιγε το «γονίδιο» του έλληνα, όπως δεν φταίει το «γονίδιο» του αλβανού σήμερα. Φταίει το «γονίδιο» ενός κοινωνικού και πολιτικού συστήματος που οδηγεί τάξεις , κοινωνικά στρώματα, εθνικές ομάδες και κατ ‘ επέκταση άτομα στο οικονομικό, κοινωνικό και πολιτικό περιθώριο.

*Του Ανδρέα Σολωμού για την FAQ.

Σχολειο μεταναστων πειραια. Στιγμες...

Πεντε και τεταρτο το απογευμα. Φτανω στο σχολειο. Τρεχω στο γραφειο και προμηθευομαι κιμωλιες και σφουγγαρι για τον πινακα. Αρπαζω τις φωτοτυπιες για το σημερινο μαθημα και βαδιζω προς την αιθουσα.Οι "μαθητες" μου στεκονται εξω απ την ταξη στο μπαλκονι του πρωτου οροφου και με περιμενουν. Τους ζητω συγνωμη για τη μικρη αργοπορια μου κι αυτοι χαμογελαστα μου απαντανε. "Δεν πειραζει κυριος Στρατος, καλησπερα". Δεκαοχτω μονο ειναι σημερα μα φαινονται ολοι ευδιαθετοι, φρεσκοι και ορεξατοι. Οι νεαροτεροι με ζελε στα καταμαυρα μαλλια τους μυριζουν φτηνη κολωνια. Οι μεγαλυτεροι αλλοι με τις κελεμπιες τους αλλοι με "τα καλα τους" . Κου και α κα, λου και α λα, καλα. Το μαθημα αρχιζει. Ο Αμιρ ηρθε ξανα με την ατζεντα τηλεφωνου αντι για τετραδιο να κρατα τις σημειωσεις του. Βγαζω τα τετραδια που μου προσφερε δωρεαν η κυρια Βασω απο το βιβλιοπωλειο της γειτονιας οταν της μιλησα για το σχολειο μας και τα μοιραζω σ οσους δεν ειχαν. Οι ευχαριστειες βροχη. Η χαρα τους οταν τα ξεφυλλιζαν σαν των μικρων παιδιων οταν ξετυλιγουν τα δωρα των χριστουγεννων. Ει-ρη-νη. << Πολλα ί, τα ελληνικα κυριος Στρατος. Πολλα ί...Ι,η,υ,ει,οι...>> Γελια. Ο Μωχαμετ δυσκολευεται. Δεν καταλαβαινει.
Α-γα-πη. Πο-λε-μος.
<<Αυτες λεξεις ευκολες >>.
Ετσι ειναι του λεω. Η αγαπη ευκολη. Ο πολεμος ευκολος κι αυτος. Η ειρηνη πιο δυσκολη .
Κουναν ολοι το κεφαλι. Καταλαβαινουν...
Εξι και μιση, διαλειμμα. Βγαινω στο μπαλκονι και αναβω ενα τσιγαρο. Καποιοι σχηματιζουν πηγαδακια και διορθωνουν ο ενας τα γραφτα του αλλου. Αλλοι τηλεφωνουν με το κινητο.
Ο Σαμιρ στεκεται μονος στο καγκελο αφηρημενος. Του προσφερω τσιγαρο.<< Οχι οχι κυριος Στρατος>>. Δεν καπνιζεις? τον ρωτω. <<Δεν πρεπει...>> μου απανταει. Δεν ξερω αν απαντησε ετσι για την υγεια του, απο σεβασμο, για το σχολειο η λογω αφραγκιας . Αλλοι πολιτισμοι που να τους μαθεις μεσα σε λιγες μονο επαφες... Δεν επιμενω. Σιγα σιγα σκεφτομαι.
Τι κα-νεις, τι κα-νε-τε. Πως σε λε-νε, πως σας λε-νε.
Συλλαβιζουμε και εξηγουμε τους τυπους ευγενειας. Ευγενεια, σεβασμος. Σεις και σας.
Αχ αυτος ο σεβασμος. Κεφαλαιο ολοκληρο.
Τι κεφαλαιο λεω, ιστορια ολοκληρη σκεφτομαι... Ποσο αμαρτολη καποιες φορες...Οκτω και δεκα, με χαιρετουν και φευγουν.
Και μη ξεχασετε τους φωναζω, οποιος μπορει να το αγορασει το βιβλιο της γλωσσας. Αφου η Ελλαδα δε μπορει...

Ανοιχτο σχολειο μεταναστων Πειραια

Αν η γλώσσα είναι η πατρίδα του καθένα μας και οι λέξεις καταφύγιο επικοινωνίας, τότε στην Ελληνική Γλώσσα, οι μαθητές του ΑΝΟΙΧΤΟΥ ΣΧΟΛΕΙΟΥ ΜΕΤΑΝΑΣΤΩΝ ΠΕΙΡΑΙΑ, ψάχνουν κάθε Κυριακή, τον δεύτερο δικό τους γενέθλιο τόπο.

ΠΟΙΟΙ ΕΙΜΑΣΤΕ
Ο Αλί, η Νίνα, ο Γκιουνές, ο Ασίφ, ο Βαν-Κάι, η Μιμόζα, όλοι αυτοί με τα ασυνήθιστα ονόματα, συναντιούνται μια φορά την εβδομάδα και για 3 ώρες με τους περίπου 20 εθελοντές Έλληνες δασκάλους τους, για να καθίσουν στα θρανία των 14ου και 15ου Γυμνασίων στην Αγια Σωτηρα στην Παλαιά Κοκκινιά προσπαθώντας να μάθουν Ελληνικά.
Τόσο κοντά–τόσο μακριά μας, στα όρια της πόλης μας με τον Πειραιά, στο κτιριακό συγκρότημα των σχολείων που φιλοξενούν τις υπόλοιπες μέρες “κανονικούς” μαθητές, το μάθημα θυμίζει πολύ-πολιτισμική συνάντηση.
Δεκάδες Ινδοί, Πακιστανοί σε ποσοστό 50%, Κινέζοι, Ρώσοι, Πολωνοί, Ρουμάνοι, περίπου στο σύνολο 200 ενήλικες άνδρες και λιγότερες γυναίκες, με ή χωρίς άδεια παραμονής, έρχονται με τα τετράδια και τα μολύβια τους, φρέσκοι, Κυριακάτικοι για να μάθουν αλφάβητο και Γραμματική, ενώ αρκετά παιδιά τους απασχολούνται με ζωγραφική και χειροτεχνία, όσο οι γονείς διδάσκονται.

ΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ
Το Σχολείο μας ιδρύθηκε από τον ομώνυμο σύλλογο το 2005 με εκφρασμένο στο καταστατικό του σκοπό να βοηθήσει τους μαθητές του να αποκτήσουν βασικές δεξιότητες αρχικά στην επικοινωνία και τη γλώσσα, εφόσον δεν υπάρχει θεσμοθετημένη εκπαίδευση μεταναστών από το Ελληνικό κράτος, παρόλο που για την παραχώρηση άδειας παραμονής στη χώρα μας απαιτούνται 100 ώρες εκμάθησης της Ελληνικής Γλώσσας και 50 ώρες Ιστορίας. Η αναγκαιότητα αυτή τους επιβάλλει να διασχίζουν μεγάλες αποστάσεις ερχόμενοι από περιοχές όπως το Ίλιον, το Καματερό, η Νέα Ερυθραία, ενώ βέβαια πολλοί κατοικούν στη Νίκαια, θυσιάζοντας πολλές φορές το ρεπό της Κυριακής, ύστερα μάλιστα από καθημερινά εξαιρετικά δύσκολες συνθήκες εργασίας με εξαντλητικά ωράρια, επί 6 μέρες την εβδομάδα.

Εκτός όμως από τα τυπικά προσόντα που αποκτούν με τη βεβαίωση παρακολούθησης, εκείνο που τους ενδιαφέρει εξίσου είναι να επικοινωνήσουν στα Ελληνικά, ώστε να τα καταφέρουν με τη γραφειοκρατία, να καλυτερέψουν την εργασία τους. “Αν δουλεύεις και ζεις εδώ, η Ελλάδα είναι η δεύτερη πατρίδα σου. Γι’ αυτό πρέπει να μάθεις τη γλώσσα, για να μιλάς σωστά, να γράφεις και να διαβάζεις καλά” λέει ένας μαθητής. “Τώρα που γράφω, μπορώ να σημειώνω εγώ την παραγγελία στο μαγαζί, νιώθω καλύτερα, είμαι … πώς το λέτε … μορφωμένος” μας είπε περήφανος ο Ιμράν όταν γυρίσαμε από την εκπαιδευτική εκδρομή με το σχολείο στις Μυκήνες και την Επίδαυρο. Λίγο πριν εκεί αφού ξεναγηθήκαμε στα μνημεία, μιλήσαμε για τον πολιτισμό μας, συζητήσαμε και διασκεδάσαμε, τόσο οι μαθητές όσο κι εμείς οι εθελοντές δάσκαλοι και φίλοι κάναμε ότι πιο επαναστατικό γινόταν. ΓΝΩΡΙΣΤΉΚΑΜΕ.
Ο Τζουέλ, 19χρονος μαθητής από το Μπαγκλαντές μας ομολόγησε το βράδυ της εκδρομής “ Πρώτη φορά σε 8 μήνες που είμαι στην Ελλάδα, ΕΧΩ ΦΙΛΟΥΣ”.

ΣΗΜΕΡΑ
Μετά τη τρίχρονη πια λειτουργία του και χωρίς τη παραμικρή βοήθεια από Κρατική Υπηρεσία ή το Δήμο Πειραιά, το Σχολείο προχώρησε και στην οργάνωση δικτύου εθελοντικής νομικής υποστήριξης των μεταναστών για ζητήματα που τους απασχολούν σε σχέση με τις άδειες παραμονής και άλλες νομικές εκκρεμότητες τους. Ταυτόχρονα το σχολείο έχει αναπτύξει συνεργασία με το κέντρο Υποδοχής Μεταναστών της Σάμου και συλλέγει είδη πρώτης ανάγκης για τους μετανάστες που συγκεντρώνονται στο νησί κάτω από τις γνωστές σε όλους συνθήκες.Και όλες αυτές οι προσπάθειες, επειδή στην Ελλάδα η μεταναστευτική πολιτική είναι ανύπαρκτη, παραχωρώντας τη θέση της στο ρατσισμό, τη ξενοφοβία, την πατριδοκαπηλία, το λαϊκισμό.

Οι μαθητές του ΑΝΟΙΧΤΟΥ ΣΧΟΛΕΙΟΥ ΜΕΤΑΝΑΣΤΩΝ και οι δάσκαλοι και φίλοι ζητάμε μια πολιτική που θα ενσωματώνει στην Ελληνική κοινωνία τους μετανάστες, θα τους εκπαιδεύει, θα τους παρέχει εργασία, θα δίνει την Ελληνική υπηκοότητα στα παιδιά τους που γεννιούνται και σπουδάζουν εδώ, ώστε ισότιμα με τα παιδιά των Ελλήνων, να συμμετέχουν στην Ελληνική παιδεία έχοντας ίσα δικαιώματα και υποχρεώσεις στο Ελληνικό κράτος.

ΓΝΩΡΙΜΙΑ
Γνωριστε το Σχολείο μας από κοντά και θα διαπιστώσετε πως η σχέση αυτή προσφέρει μεν γλωσσικές δεξιότητες στους μετανάστες, αλλά και σε όλους εμάς, μέσα από τη γνωριμία μαζί τους, λιγότερες προκαταλήψεις, περισσότερη ανταλλαγή, ώσμωση, αμφισβήτηση της μιας και μοναδικής περιούσιας κουλτούρας και αποδοχή εντέλει της πληθυντικής μας πραγματικότητας.

ΧΡΗΣΙΜΕΣ ΠΛΗΡΟΦΟΡΙΕΣ:
Στο σχολειο δεν διδασκουν μονο εκπαιδευτικοι εθελοντες αλλα και οποιος αλλος (αποφοιτος λυκειου και ανω) πιστευει πως εχει τη διαθεση και την αγαπη να προσφερει. Χρονο θα βρει , αν ισχυουν τα προηγουμενα.
Τα μαθηματα γινονται καθε Κυριακη 5-8 το απογευμα στο 15ο γυμνασιο Π.Κοκκινιας.
Εννοειται πως, εθελοντες χρειαζονται οχι μονο για διδασκαλια αλλα και για ενα σωρο αλλες βοηθειες στις τρεχουσες αναγκες του συλλογου. Οποιος φιλος ενδιαφερεται μπορει να μαθει περισσοτερα στελνοντας email στο stratosrapto@yahoo.gr
.