Καλημερες

Απόφαση

Σαν ξεπέφτουν οι σχέσεις των ανθρώπων 

όπως τα δόντια που κουνιούνται από καιρό 

δε θέλουν προσοχή τι "τρως" μην κι άλλο επιβαρυνθούν

Θέλουν ξερίζωμα, τ' απόστημα να γιάνει

Άλλη ανακούφιση δεν έχει

Αγαπηηη μου

A ρε ...

Ο αγγελιοφόρος του έρωτα

Καλημέρα ψυχή μου και καλή ξεκούραση. Είναι 10:30 τώρα που σου γράφω σκεπτόμενος πως θα σου άρεσε όταν ξυπνήσεις και βάλεις να πιεις το καφεδάκι σου να έχεις να διαβάσεις και... τα νέα μου! .

Εγώ λοιπόν μωρό μου μόλις μπήκα σπίτι δεν πρόλαβα να κάνω ούτε κιχ και με είχε πάρει ο ύπνος. Ξυπνητήρι ασφαλώς δεν έβαλα αφού δεν είχα κινητό μαζί, (ευτυχώς το βρήκα τώρα στη δουλειά). Ξύπνησα όμως από το εσωτερικό ρολόι του άγχους στις εννέα παρά. Έκανα ένα αναζωογονητικό μπάνιο, ήπια μια τζούρα ελληνικό καφέ όπως τον έμαθα από σένα μωρό μου (με νερό από βραστήρα χιχι) και έβαλα ένα χανζαπλάστ στο δάχτυλο του ποδιού που χθες στη δουλειά δυστυχώς έκανε φουσκάλα. Μετά φρόντισα ενα σπυράκι στον πισινό που με ενοχλούσε χθες βράδυ όπως καθόμουνα στη σέλα της μηχανής και τέλος συγκέντρωσα τα πράγματά μου για τη σημερινή δύσκολη μέρα. Έκατσα για λίγο στο μπαλκόνι και έκανα τα δυο πρώτα τσιγάρα της ημέρας σκεπτόμενος τι άλλο παρά εσένα.

Ένα αδιόρατο χαμόγελο πρέπει να είχε ζωγραφιστεί στο πρόσωπό μου γιατί παρατήρησα ότι και μια μύγα που με περιτριγύριζε ήταν κι αυτή πρωινιάτικα χαρούμενη και ευτυχισμένη. Ε τι που το κατάλαβα? Μα την έβλεπα πως πετούσε, τι χαρούμενα που ζουζούνιζε, ήταν εμφανέστατο "τραβούσε" απ την ενέργεια μου, χαιρόταν με την καλή μου διάθεση.. Όχι σοβαρά, μη γελάς τώρα που το διαβάζεις. Αλήθεια στο λέω, τόσο χαρούμενη μύγα δεν είχα ξαναδεί. Αφού φαντάσου, όλο πετούσε γύρω μου, πάνω, κάτω, δεξιά, αριστερά μου, όλο σε αρμονικές παιχνιδιάρικες περιστροφικές μικροπτήσεις σα.. να χόρευε! Να, κάτι σα μπαλαρίνα των bolshoi να πούμε.

Κι ενώ έκανε όλα αυτά τα καταπληκτικά γύρω μου, ούτε μια φορά δε στάθηκε επάνω μου στο μέτωπο ή στο αυτί μου ή στη μύτη μου όπου εκεί είναι συνήθως ένα σημείο που πολύ ευχαριστιούνται οι μύγες να διαλέγουν συνήθως στο κορμί μου, ναι ειδικά στη μύτη, σα να μου λένε, ε ψιτ μεγάλε, είμαι μικρή αλλά είδες άμα θέλω πως μπορώ να σου μπω ακόμα και στο ρουθούνι ε? Α μωρό μου, και στο τέλος μου ρίχνουν κι ένα περιπαιχτικό "χε χε!". Στ’ αλήθεια κοριτσάρα μου αυτά γίνονται συνήθως μ’ αυτά τα μικρά διαολάκια πάνω μου. 
Όμως αυτή τη φορά, αυτό το πρωινό, μ’ αυτό το χαμόγελο κι αυτή τη θετική ενέργεια που εξέπεμπε το αγουροξύπνημά μου, το μικρό αυτό σκατουλάκι δε με ενόχλησε ούτε στιγμή. Έπειτα πέταξε στο φυτό της μεγάλης γλάστρας, έφερε μερικές βόλτες γύρω του εξερευνώντας ίσως αν υπάρχει κανένα άνθος πουθενά να το τσιμπήσει, όπως δηλαδή πάνω κάτω θα ‘κανε και καμιά μέλισσα φαντάσου, μα όταν απογοητευμένο δε βρήκε τίποτα της προκοπής να του τραβήξει το ενδιαφέρον, πέταξε πιο πέρα και με μια αριστοτεχνική κίνηση προσγειώθηκε, μάλλον σαστισμένο, στο στρώμα του κάμπινγκ (θυμάσαι εκείνο που είχαμε μαζί στις διακοπές και κοιμόμασταν πάνω του;). Ε, έκατσε αρκετή ώρα εκεί αλλά χωρίς να κόβει βόλτες. 

Είχε σταθεί σ’ ένα σημείο ακίνητο και με λιγουριά έτριβε τα "χέρια του" γιατί μάλλον… μύριζε αρώματα. Έτσι μου φάνηκε.. Μου φάνηκε για την ακρίβεια δηλαδή πως, πρέπει να μύρισε μυρωδιές δικιές σου αγάπη μου γιατί είχε μείνει ώρα εκεί με αυτοσυγκέντρωση, θαρρείς μαγεμένο και εκστασιασμένο με το "εύρημα"-νέκταρ κι όταν τελικά αποφάσισε ξανά να πετάξει, το έκανε με έναν τρόπο που δύσκολα καρδιά μου μπορεί ανθρώπινος νους να περιγράψει. Ίσως από μύγα αλλά από άνθρωπο άπαπα όχι. 
Λοιπόν, σα μεθυσμένο ή μήπως σαν πληγωμένο στα φτερά; ή όχι όχι, μάλλον γεμάτο ανεξήγητη και ξαφνική ευτυχία κι ενθουσιασμό, έκανε ένα πέταγμα προς τα πάνω και άρχισε να στροβιλίζεται σαν παλαβό, θεοπάλαβο σου λέω προς όλες τις κατευθύνσεις! Και εγώ παρακολουθούσα άναυδος το γεγονός και δε μπορούσα να ξεκολλήσω το βλέμμα μου από πάνω του. 

Στροβιλίζονταν τρελά με ταχύτητα και φορα μοναδική σα να πανηγύριζε παραδείγματος χάριν, πως μοναδικά πανηγυρίζεις όταν παίρνεις το πρώτο σου πτυχίο ή ακόμα καλύτερα όταν μένει έγκυος η γυναίκα σου και χοροπηδάς σαν τρελός και συγκλονίζεσαι ολόκορμα για το θαύμα, ε έτσι ακριβώς. 
Και το ζουζούνισμά του, αα αυτό το ζουζούνισμά του.. Αυτή τη φορά δεν άταν απλώς χαρούμενο αλλά επιπλέον ήταν τόσο εύηχο, έκανε ζιν ζιν ζιν.. Κι εγώ σκεφτόμουν «κάτι θέλει να μου πει ζιν ζιν ζιν Ευ-Ζην Ευ-Ζην ζιν ζιν Ευ-Ζην ζιν ζιν ζιν...»  Αμέσως τότε είπα πως σίγουρα -δε μπορεί να πέφτω έξω- «θα μ’ έβλεπε –είπα- στον ύπνο του το μωρό μου» κι ίσως, από το πάθος σου για μένα, αυτό το ζιν ζιν ζιν να ήταν η καλημέρα που μου έστελναν οι ανάσες σου απ’ το ζεστό, ιδρωμένο μαξιλάρι σου ψυχή μου.

Κι έπειτα σηκώθηκα, προσπάθησα να την πιάσω τη μύγα, να την αγγίξω να της σφίξω το "χέρι", να της πω ευχαριστώ «αγγελιοφόρε», αλλά εκείνη δε στάθηκε, σταμάτησε τον τρελό στροβιλισμό της και με μιας πέταξε και χάθηκε ψηλά στον πρωινό ηλιόλουστο ουρανό. Το μόνο που πρόλαβα, ήταν, την ώρα που αυτή απομακρυνόταν να της φωνάξω απλά "Σ ευχαριστώωω!" Βλέπεις στο τέλος τέλος, δεν ήταν παρά μια απλή μύγα βέβαια. Μύγα αγγελιοφόρος ίσως, αλλά πάντως μύγα. Μπορεί όμως να έφυγε έτσι ξαφνικά από κοντά μου το μικρό αυτό διαολάκι αλλά, τι διαολάκι θα ήταν αν δε μ’ άφηνε και κάτι πίσω του. Τι?? Μ’ άφησε μια ταχυπαλμία, ένα καρδιοχτύπι! Μάλιστα σου λέω ένα καρδιοχτύπι! ΄

Με μιας γύρισα και έτρεξα προς το γραφείο, στο pc, να τα’ ανοίξω να σου γράψω: Αγάπη μου, λατρεμένη μου, σ ευχαριστώ, σ αγαπώ, καλημέρα! Πφφ το laptop όμως δεν ήταν εκεί, το είχα όπως ξέρεις από χθες στο γραφείο. Απογοητευμένος είναι η αλήθεια επέστρεψα στο μπαλκόνι, μάζεψα τα τσιμπράκαλά μου, έριξα το σακίδιο μου στην πλάτη και ξεκίνησα για δουλειά.

Στο δρόμο σκεφτόμουν αυτό που συνέβη, σκεφτόμουν εσένα να κοιμάσαι μόνη στο διπλό κρεβάτι, απλωμένη μπρούμυτα όπως σ’ αρέσει να παραδίνεσαι στον βαθύ τον ύπνο, ιδρωμένη, τα σεντόνια σου να "εκπνέουν" την χθεσινοβραδυνή σου κούραση, την καύλα που ίσως να είχε τριγυρίσει το μυαλό και το κορμί σου αν με είχες, έστω για λίγο, γλυκοσκεφτεί στα όνειρά σου, να όλα αυτά μαζί σκεφτόμουν και χαμογελούσα ξανά. Σκεφτόμουν πόση λατρεία σου έχω αφού με το τίποτα, από κι απλά μόνο τέτοια περιστατικά η ύπαρξή σου μου χαρίζει τόσο απλόχερα τόση πληρότητα και ευτυχία. Οδηγούσα και έλεγα, μακάρι θέ μου να είναι πάντα καλά και δική μου. Με κάνει τόσο ευτυχισμένο..

Δέκα και μισή έφτασα στη δουλειά, έφτιαξα έναν παγωμένο φραπέ, άνοιξα το laptop άναψα ένα τσιγάρο και μόνιμα χαμογελαστός άρχισα να σου γράφω περιμένοντας κρεμασμένος στ’ ακουστικό για την καλημέρα σου..

Ο πόνος νίκησε πάλι

Όταν με σκέφτεσαι το νιώθω 

όταν σου λείπω μου μιλάς 

στην αγκαλιά σου με ζητάς 

όμως μακριά μου θες να μένεις 

Ξέρεις τι θέλω, τι αγαπάω 

τα χρώματα, τις μουσικές 

τον πυρετό μου εσύ τον καις 

κι όμως μακριά μου επιμένεις 

Κι όταν σε ψάξω διψασμένος 

να πιω από σένα φως και ζάλη 

εσύ θα σκύψεις το κεφάλι 

και με τα μάτια σου θολά 

πριν φύγεις για άλλη μια φορά 

θα πεις ο πόνος νίκησε πάλι 

Μισή ζωή μισή χαρά 

δεν την μπορώ δεν την αντέχω 

καλύτερα να μην σε έχω 

παρά μαζί και χωριστά 

Ντροπή δεν είναι να φοβάσαι 

ντροπή δεν είναι να πονάς 

όμως μ' αυτόν που αγαπάς 

είναι ευλογία να ξυπνάς 

είναι ευτυχία να κοιμάσαι 

Μα όταν σε ψάξω διψασμένος 

να πιω από σένα φως και ζάλη 

εσύ θα σκύψεις το κεφάλι 

και με τα μάτια σου θολά 

πριν φύγεις για άλλη μια φορά 

θα πεις ο πόνος νίκησε πάλι 

Ego

Το παιχνίδι λέγεται εγωισμός και όποιος νικήσει.... χάνει!

Η δυναμη μου..

                                                                        Η δυναμη μου!

Σπαστα !!!

Ντεμοντε...έ;

<< Αγαπη μου. Υμνω το ονομα σου που ανοιγει τις πορτες του παραδεισου. Με φιλας και καλπαζουν οι ιπποτες της Αποκαλυψης. Οταν σκεφτομαι το σωμα σου, σχιζεται η γης κατω απ τα ποδια μου. Απο τον ουρανο κατεβαινει η θεικη θηλυκοτητα σου κι ειναι τοσο ωραια... Μοιαζεις με ηλιοτροπιο λουσμενο στο φως. Υψωνεις το βλεμμα σου και παιρνουν φωτια οι ουρανοι.
Αν ποτε παθεις κατι, για μενα, μπορουν να ξηλωσουν ολο το σκηνικο του κοσμου. Μπορουν να το διαλυσουν, να ξεβιδωσουν τ'αστρα, να τυλιξουν τον ουρανο και να τον φορτωσουν σε νταλικα, να σβησουν το φως ηλιου που τοσο πολυ αγαπω γιατι θελω να το βλεπω να πεφτει στα μαλλια σου.
Μετα, να τα σηκωσουν ολα, χαλια, μοκετες, σπιτια, αμμο, ανεμο, βατραχια, ωριμα καρπουζια, χαλαζι, εφτα τ'απογευμα, Μαιο, Ιουνιο, Ιουλη, βασιλικο, μελισσες, θαλασσα, κολοκυθακια, ολα...
Αγαπη μου, ολη η πλαση ξεχυλιζει παθος και σαν κομητης απ'το στομα μου φευγει η κραυγη αυτη: Σ'αγαπω ! >>.

Λογια παρμενα απο την ταινια του Ρομπερτο Μπενινι "Ο τιγρης και το χιονι". Ντεμοντε, θα πουνε καποιοι έ;
.

Τ' Απρίλη αναστεναγμός

Και τα σώματα λύνονται

κι ο πόθος που τα κάλυπτε τα ξετυλίγει τώρα
και αποκαλύπτει γυμνή την χημεία των κορμιών
και δυναμώνει τη σιωπή στο χώρο
και αποπλανεί τα βλέμματα σε σκέψεις άλλες
κι επαναφέρει τους σφυγμούς κάτω απ' το προσωρινό
κι ένα τσιγάρο παραδίπλα περιμένει
σειρά να πάρει στη φωτιά, στο ξόδεμα του ονείρου
σχέδιο απτό, μελλοντικό, να γίνει στο ταβάνι
τ' Απρίλη αναστεναγμός και δροσερό αεράκι
κάθε υγρό επάνω της καθώς στεγνώνει
δροσοσταλίδα στην κοιλιά την ώρα που ξημερώνει
για να της πει, μικρή μην κλαις , εγώ είμαι εδώ
και μέσα σου και πάνω σου και γύρω σου κι εμπρός σου.

αληθεια,μπορεις ν αγαπας δυο ανθρωπους συγχρονως ;

Αργησα να σου γραψω, γιατι μου πηρε πολυ καιρο να ξεκαθαρισω τι μου συμβαινει, αλλο τοσο να το συνειδητοποιησω και να ξαναβρω τον εαυτο μου και πολυ περισσοτερο να βρω τροπο να στο περιγραψω.
Νιωθω για σενα , κατι πολυ δυνατο , που δεν ξερω αν ειναι αγαπη, κατι λιγοτερo η κατι περισσοτερο, η μαλλον δεν ξερω καν τι ειναι.
Δεν μπορω να το διακινδυνεψω.
Απ την αλλη εσυ μου γραφεις τοσο πολλα ,που για μενα ειναι πολυτιμα και εξαιρετικα,τοσο που δεν μπορω να τα δικαιολογησω και πολυ περισσοτερο να τα πιστεψω.
Το κακο με μενα ειναι οτι ποτε δεν ειμαι σιγουρη για τιποτε, ακομα και για θεματα που αφορουν αποκλειστικα εμενα.Γι αυτο και ποτε δεν σου ειπα τιποτα συγκεκριμενο και απολυτο για τα αισθηματα μου για σενα, ποτε δεν αφησα τον εαυτο μου να σου πει η να σου γραψει ελευθερα οτι ενιωθα .
Το ποσο σε ηθελα ομως ηταν σιγουρο και εμφανες και ηταν πολυ δυσκολο και επιπονο να το αρνηθω, με τα επακολουθα που και οι δυο ξερουμε.
Το ιδιο δυσκολο για μενα ομως ηταν ν αρνηθω και τον Φ.
Απ οτι σου ειχα πει ειχαμε μια σχεση που δεν ηταν μονο ερωτικη ,αλλα μας ενωναν πολλα πραγματα και κοινες εμπειριες.
Παρ ολα αυτα περασαμε μια κριση και προσπαθησα να απομακρυνθω.
Αλλα δυστυχως και παλι δεν ημουν σιγουρη γι αυτο που εκανα και ο Φ. βρισκοταν σε μια πολυ δυσκολη περιοδο, που δεν μπορουσα να τον αφησω.
Τελος παντων .Το θεμα ειναι οτι ειμαστε ακομη μαζι και αυτος ειναι ο λογος που σου γραφω αυτο το γραμμα .Θα μπορουσα καλλιστα να συνεχισω , μια που εσυ εισαι μακρια και γω ποναω απο νοσταλγια σε καθε σκεψη σου.
Αλλα ομως εισαι κατι τοσο μοναδικο και πολυτιμο για μενα που δεν μπορω να σε θυσιασω σε τετοιες καταστασεις.
Δεν αντεχω να σ αγαπω εσενα που παντα βρισκοσουν στην κορυφη των ονειρων μου, συγχρονως με καποιον αλλο που καλως η κακως εχω δεθει απειλητικα μαζι του.(αληθεια μπορεις ν αγαπας δυο ανθρωπους συγχρονως;)
Δεν ξερω πως σου φαινονται αυτα που σου γραφω .Σε φανταζομαι εξαγριωμενο , λυπημενο, απογοητευμενο απ το κοριτσι που περιμενες τοσα πολλα απ αυτη.
Δεν μπορω ομως να σου δωσω τιποτα τουλαχιστον τωρα.
Δεν θα προσπαθησω να ωραιοποιησω την κατασταση, να δικαιολογηθω, η να σου ζητησω συγγνωμη.
Δεν ξερω καν αν θα πρεπε να σου τα γραψω ολα αυτα.
Ειναι ομως πιο ευκολο τωρα που ειμαστε μακρια , γιατι αν ησουν εδω δεν θα τα καταφερνα ποτε.Βεβαια αν ησουν εδω , ισως να μη χρειαζοταν καν.
Αυτα τα γραμματα που μου γραφεις με κανουν να συνειδητοποιω ποσα πολλα μου δινεις απ τον εαυτο σου.Αυτο με κανει να νιωθω τυψεις και καθε φορα που παιρνω γραμμα σου αναστατωνεται για μια ακομα φορα ολη η ζωη μου.
Το τελευταιο σου γραμμα δεν το εχω ανοιξει ακομη για να βρω το κουραγιο να σου γραψω.
Σε παρακαλω γραψε μου ενα τελευταιο γραμμα ,πες μου για ολα αυτα που σου γραφω.Δεν θα μπορoυσα ν αντεξω την απολυτη , ξαφνικη σιωπη σου.
Δεν μπορω , δεν αντεχω να σου γραψω τιποτα περισσοτερο.Ποναω.....





Αν δε γινουμε πληρεις
κι απ τον τελευταιο μας πονο
πως θα γεμισουμε τους αμφορεις μας με την ανοιξη;

Η αγαπη ειναι απουσια...

Η ωρα ειναι περασμενη,ενα Σαββατοκυριακο που υποσχοταν πολλα τελειωσε οπως ολα τ αλλα και μετα απο πολυ δυσκολια αποφασισα να σου γραψω.Οι βραδυνες ωρες ειναι οι αγαπημενες μου, οι δικες μου, που μπορω και επικοινωνω με τον εαυτο μου.

Ισως γι αυτο εσκισα το προηγουμενο γραμμα που ειχα γραψει για σενα.Ηταν ενα ραφινατο , καλογραμμενο γραμμα,μακρυα ομως απο μενα.Ισως γι αυτο διαλεξα αυτη την ωρα να σου γραψω.Ισως γι αυτο τρεμω μπροστα στα συναισθηματα και τα λογια που ξεπηδουν απο μεσα μου.Τα εκρυβα με πολυ τεχνη και δεν ηθελα να το παραδεχτω.

Απ τη μερα που εφυγα απο το νησι δεν εχω καταφερει να ηρεμησω.

Εχω παψει ν αντιλαμβανομαι τι ακριβως γινεται γυρω μου και που τρεχει η σκεψη μου.Σκεφτομαι τι κανεις, πως περνας, αν θα τηλεφωνησεις, που πηγαινεις τα βραδια, ποιες μουσικες ακους...

Φαινονται γελοια αλλα ετσι ειναι.

Και μετα ηρθε το γραμμα σου.

Με αιφνιδιασε γιατι μεσα απ αυτο το ξαφνικο σου ανοιγμα και λεγοντας μου τετοια πραγματα, συνειδητοποιησα τι σημαινεις για μενα.

Μου λειπεις αφανταστα, θελω να σου πω τοσα πραγματα κι ομως θα χασουν την αξια και τη σημασια που εχουν για μενα αν γραφτουν η αν στα πω στο τηλεφωνο.

Εχω την αναγκη να με κρατησεις στην αγκαλια σου και να με σφιξεις ,οπως εκεινη τη φορα που μου κοπηκε η ανασα.

Θελω να ξαναπιουμε καφε μαζι και να καπνισω, να ξαναφανω "αντρας" ...

Θελω να μου ξαναψυθυρισεις sha la la... θελω...θελω...

Δεν ξεχναω τιποτα ,δεν μπορω να ξεχασω τιποτα.Αντιθετως ονειρευομαι.

Ονειρευομαι οτι ειμαστε μαζι εδω,εκει,παντου,οπουδηποτε . Ομως μαζι.

Δεν ξερω αν αυτο που νιωθω ειναι αγαπη αλλα υπαρχει κατι πιο δυνατο για να με εκφρασει;

Ορισμενες φορες σε σκεφτομαι και ποναω, αλλες παλι νιωθω ασυγκρατητα και μπερδεμενα συναισθηματα να με πλημμυριζουν,αλλες ,τα παντα ξεκαθαριζουν και νιωθω ηρεμη και σιγουρη και μονο με τη σκεψη σου.

Αληθεια ποσο συχνα με σκεφτεσαι; Εγω οτιδηποτε κανω σε κουβαλω μαζι μου.

Πρωτη φορα μου συμβαινει .

Οταν καθησα να σου γραψω προσπαθησα να πλησιασω λιγο το γραμμα σου ,αλλα απ οτι βλεπω (οπως παντα συμβαινει με μενα) εγραφα αυτοματα οτι σκεφτομουν χωρις σειρα. Να ξερεις οτι παντα ετσι θα ειμαι .

Το γραμμα σου το διαβαζω καθε μερα. Το εχω μαθει απ εξω.

Τελικα νομιζω οτι το " σ αγαπω " δεν με φτανει.

Σταματω εδω γιατι δε ξερω τι αλλο θα σου γραψω, γεγονος που με φοβιζει.

Σε σκεφτομαι συνεχεια .

Η αγαπη ειναι απουσια

Μετα απο τοσα σφιχταγκαλιασματα στο βλεμμα

απο τοσα τυχαια αγγιγματα που εκαναν την καρδια σου να σφιγγεται απο πονο, απο τοσες συζητησεις που δεν εγιναν ποτε παρα μονο στα πιο παιδικα , ερωτικα ονειρα μας

απο τοσους χωρισμους που τους προλαβαινε και τους αποσυνθεται η αυγη ,

πως αυτο που θα γεννηθει θα ειναι μονο αγαπη;