Εχω μεγαλη χαρα αποψε.
Πριν μερες προτεινα στους συναδελφους στη δουλεια να μαζεψουμε και να στειλουμε και εμεις οπως χιλιαδες αλλοι συμπατριωτες μας ρουχισμο, τροφιμα κλπ ειδη πρωτης αναγκης στους προσφυγες απ τη Συρια που καταφτανουν καθε νυχτα στις ακτες της Λεσβου. Σημερα λοιπον εφυγε ενα ποολυ μεγαλο "καραβανι" βοηθειας απο τη δουλεια.
Απ οσα μπορεσα κι εγω να προσφερω, τα περισσοτερα ηταν φυσικα ειδη για ενηλικες αντρες. Ψαχουλευοντας τα πραγματα μου δεν αφησα γωνια αψαχτη. Εκει τα ειδα. Τα πρωτα παπουτσακια που φορεσε στη ζωη του το αγορι μου! Κοντοσταθηκα. Σκεφτηκα πως καποτε, θα ηταν πολυ συγκινητικο -που του τα χω τοσα χρονια φυλαγμενα- να τα δει. Ισως σε καποια γενεθλια του η σε καποια αλλη σημαντικη για κεινον στιγμη. Τα επιασα στα χερια μου, τα χαιδεψα τρυφερα, αναπολισα και λιγο.. Επειτα σκεφτηκα ενα μωρακι να βγαινει μουσκιδι ως το κοκκαλο απο τα παγωμενα νερα του Αιγαιου, να κλαιει να τουρτουριζει να πεινα.
Γιαννακο μου σου ζητησα νοερα συγνωμη, τα πηρα τα εβγαλα φωτογραφια να την εχεις να θυμασαι την ιστορια τους, τα τυλιξα οπως επρεπε και τα εβαλα κι αυτα στο πακετο της αποστολης. Ενιωσα περηφανια να στερηθω κι εγω και εσυ ενα ενθυμιο ζωης. Ομως ηξερα οτι μια αλλη ζωουλα τα περιμενε. Δυο ποδαρακια τρυφερα που θα τα ειχαν αναγκη να κανουν τα πρωτα τους βηματακια στην πατριδα μας ψαχνοντας και κεινα για τη δικη τους πατριδα.
Γιαννακο μου, αγορινα μου, δεν σου το ειπα και ισως δεν θα στο πω ποτε. Ομως ειμαι απολυτα βεβαιος πως, οταν το μαθεις θα νιωσεις και εσυ την ιδια περηφανια.
