Η πρώτη μας φορά

Ήταν η πρώτη φορά που είχαμε πάρει κι οι δυο την απόφαση και καθίσαμε να μιλήσουμε ειλικρινά.
Από καρδιάς.
Κι ήταν όπως μιλούν οι μέλισσες στα άνθη.
Τα σημεία στίξης όπως μιλούν στις προτάσεις.
Όπως μιλά η ανάσα σαν το δέρμα αγγίζει.
Γόνιμα τα λόγια μας, έσταζαν νόημα κι ουσία, ανατριχίλα μας διαπερνούσαν.

Κείνο το βράδυ, θυμάσαι?

Σπάγαμε παλιές βαριές και κλειδαμπαρωμένες πόρτες.
Μπαινοβγαίναμε σε υπόγεια και δώματα, μέχρι πρότινος μυστικά κι ανεξερεύνητα.
Περπατούσαμε πάνω σε διαλυμένους εγωισμούς και τσαλακωμένα όνειρα.
Σημάδια -ακόμα ορατά-, τυφλής εκδίκησης πάνω σε σκουριασμένες λάμες παντού τριγύρω.
Γκρεμίζαμε ράφια μ' αραχνιασμένες ενοχές, ξεχασμένες ίσως μα πάντα υπάρχουσες.
Σήκωνε πολλή σκόνη κάθε μας λέξη. Τόση, που μας έπνιγε το άδικο.
Σκοντάφταμε σε πικρίες, σε ξεσπάσματα και σε παροξυσμούς παλιούς.
Κι όλο πέφταμε ο ένας πάνω στον άλλον.
Μ' έψαχνες, σ' έψαχνα, ήταν κρύα και σκοτεινά στα λάθη μας.

Όμως, κάπου ψηλά στο βάθος υπήρχε ένα μικρό παραθυράκι που έμπαζε κάποιο φως.
Μια διέξοδος πολύτιμη ανάμεσα σε πάθη τρωκτικά, κιτρινισμένες αρνήσεις και πεταμένη χαρτούρα.
Γράμματα πόνου στρώμα στο πάτωμα που δεν οδήγησαν ποτέ πουθενά. Αλλά και κάτι ακόμη.
Παλιάς ευτυχίας μάρτυρες κάποιες φωτογραφίες μας που αχνόφεγγαν (τι περίεργο) μεσ' στα ερείπια και στο χαμό. Οδηγήσαμε τα βήματα μας πάνω τους. Αργά αργά με σεβασμό, βήμα το βήμα, πιασμένοι χέρι χέρι.

Δε σηκώναμε τίποτα από χάμω. Μόνο προσπερνούσαμε σχεδόν ευλαβικά. Κάποτε το παράθυρο ήρθε κοντά. Σχεδόν τ' αγγίξαμε!
Αυτό κατάφερε η ειλικρίνεια των λόγων μας κείνο το βράδυ.