Στην πόρτα

Στην πόρτα σου απ' έξω κι απόψε.

Πάλι εδώ εσύ; με ρωτά. 

- Τις νύχτες με κλειδώνουν, στο 'χω πει χίλιες φορές.
Κυκλοφορούν, φοβεροί έρωτες, τρομερές αγάπες, ασίγαστοι πόθοι, ματωμένες συγνώμες, ανομολόγητα πάθη, βαριές αποφάσεις, καυτά διλήμματα, απρόσμενες ανατροπές και πόσα άλλα τέτοια τρομακτικά...

Άκου λοιπόν.
Στις μέρες μας ο κόσμος τα φοβάται τα πολλά πολλά και τ' απρόοπτα,
το ίδιο κι η αφεντιά της.
Κι αυτό με σας τους δυο πάει πολύ. Κι απρόοπτα.. κατάλαβες;

Σκεφτικός, σου άφησα κατάχαμα την μεταμέλεια μου σ' ένα μπουκέτο λουλούδια
και μάζεψα τα υπολείμματα της προηγούμενης.
Την άγγιξα στιγμιαία,
σα χάδι, στη θέση του κλειδιού
και της ψέλλισα, "συγνώμη.. καληνύχτα"..

Ξαφνιάστηκε, δεν είπε τίποτα,
μα και τι μπορούσε να κάνει;
Δεν είχα κλειδί σου και το 'ξερε. 

Έμεινε έτσι ανήμπορη και όπως πάντα κλειδωμένη να με κοιτάζει ν' απομακρύνομαι.
Ίσως πάλι να είχε μάθει κι αυτή να μην αντέχει τα.. απρόοπτα.