Είχε ρήτορες, ήρωες, γεμάτα καφενεία, γιορτές και πανηγύρια και περιστέρια πολλά .. Είχε ερωτευμένους και νυφοπάζαρα. Τουρίστες, παιδιά, πλανόδιους μουσικούς, μετανάστες...
Όπως κάθε κυριακάτικη πρωτεύουσα πλατεία.
Κάπου ανάμεσα ένας φωτογράφος απαθανάτιζε μια οικογένεια φορεμένη ατσαλάκωτα χαμόγελα με σακούλες του Jumbo στα χέρια. Ένας σκύλος παρακεί γλυκαίνονταν γλύφοντας κατάχαμα απ' το παγωτό μιας μικρής απαστράπτουσας αφρικανιδούλας που έσταζε υστέρημα. Καθισμένοι έτσι όπως ήμασταν στο παγκάκι μας, παρατηρούσα και σκεφτόμουν. Για δες, για δες...
Αρχές Οκτώβρη. Πρωινή λιακάδα. Με χάϊδεψες τρυφερά στο μανίκι. Έλα αγάπη μου -μου είπες με εύθραυστη φωνή- πάμε, κάνει λίγη ψύχρα. Σε κοίταξα θυμάμαι με μάτια υγρά, σου έπιασα τα δυο σου χέρια και σού 'πα: Λυπάμαι μωράκι μου.. Μα εσύ περήφανη και χαμογελαστή όπως πάντα μ' απάντησες: Εγώ έχω εσένα θησαυρέ μου κι έχουμε έναν κόσμο ολάκερο ν' αλλάξουμε. Τι πιο πολύ;
Σηκωθήκαμε, αφήσαμε στο παγκάκι ένα βιβλίο όπως συχνά το συνηθίζαμε, μαζέψαμε το σακουλάκι με τον ηλιόσπορο και κινήσαμε για τη φωλίτσα μας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου