Σαν τις ρεπλίκες

Το ρολόι στο χέρι

που μικρός δεν φόραγες ποτέ

τώρα πανάκριβα το πλήρωσες

και το θαυμάζεις

.

Να σου δείχνει

τη μέρα, να σβήνει στο δείλι

την ώρα, να χάνεται στην προσδοκία

τα λεπτά, να ρέουν στην αναμονή

τα δευτερόλεπτα, στην ηδονή να λαχανιάζουν

.

Μα τα δέκατα να παραμένουν

από υπερβολική ταχύτητα εντέλει ακίνητα

πάντα εκεί τα δέκατα

του πυρετού

κρυμμένα κάτω απ' το χρυσό σου

κι από το κίτρινο του άπιαστου

.

Όλα είναι εκεί τώρα

να σου θυμίζουν

το μάταιο να πληγώνει,

το προσωρινό να χωρίζει,

το λίγο να πεθαίνει

.

και συ να παρακαλάς

ο πανάκριβος χρονογράφος σου

να σου φερθεί με λίγη αγάπη

και κατανόηση

.

να σταματάει που και που

σαν τις ρεπλίκες που πουλάνε στο λιμάνι

να σου χαρίζει μια ανάσα στο αλλού

.

Χορτάτος τώρα πια

αυτό παρακαλάς κι ας μην το ξέρεις