Να γινουμε Ευρωπη ρε !

Ο Γιαννης, μουσικος- κιθαριστας, καθεται στο σαλονακι του μικρου διαμερισματος που νοικιαζει σ ενα προαστιο του Μοναχου. Εξω βρεχει. Διπλα του ο συναδελφος του ο Μιμης , μπουζουξης. Στην απεναντι καρεκλα ενας φιλος τους γερμανος ο Τομας, πελατης στο κεντρο "Ζορμπας" που παιζουν καθε βραδι και λατρης της ελληνικης μουσικης. Τον εχουν καλεσει να περασει την μερα των Χριστουγεννων μαζι τους, καθοτι μαγκουφης ο κυριος Τομας χωρις οικογενεια και συγγενεις.
Ο Γιαννης κι ο Μιμης μεταναστες μουσικοι τα τελευταια δυο χρονια, μακρυα απ τις οικογενειες τους και την πατριδα, ειπαν να ενωσουν τις μοναξιες τους με τον γερμανο φιλο, μερα που ειναι. Ειχαν μαγειρεψει απο νωρις το πρωι. Δεν ειχαν χορτασει υπνο καθολου βεβαια.Το προηγουμενο βραδι τελειωσαν στις πεντε το πρωι απο το κεντρο. Δυο τρεις ωρες υπνο κι επειτα στο ποδι. Τρεξιμο στην αγορα για ψωνια. Μαγειρεμα στο σπιτι, καθαριοτητες και τα λοιπα. Ακριβως στις τεσσερις, οπως το χαν συμφωνησει, ο Τομας ειχε φτασει. Αφησε το βρεγμενο του παλτο κι ολο βιασυνη στρωθηκε διπλα στην σομπα να ζεσταθει.

Ο Γιαννης εβαλε τα πρωτα ουζακια. Ο Μιμης τους μεζεδες. Ακολουθησαν κι αλλα, κι αλλα. Και τι δε μαγειρεψαν για τον καλεσμενο τους. Μεχρι μουσακα καταφεραν να φτιαξουν! Τι να καναν. Ανημερα Χριστουγεννων. Τρεις αντρες μονοι.
Ομως, εφαγαν, ηπιαν, τραγουδησαν... Εφτιαξαν και ελληνικο μερακλιδικο καφεδακι στο τελος με λουκουμακι Συριανο παρεα. Δοξα το θεο. Ολα καλα. Ολα εκτος ισως... απ τη ρημαδα την τηλεοραση που τους εκανε χιονια στην εικονα και δεν τους αφηνε να παρακολουθησουν τα εορταστικα προγραμματα της ημερας. Ο Τομας (ηλεκτρολογος στο επαγγελμα) ομως, ηταν εκει να δωσει τη λυση. Ανεβηκε με μιας στην ταρατσα, κουνησε την κεραια, λιγο δεξια, λιγο αριστερα και τσουπ. Νατην τωρα πεντακαθαρη η εικονα.
Τωρα μαλιστα. Τωρα ηταν οντως ολα καλα.
Μ αυτα και μ αυτα ομως ειχε παει κι ολας οκτω η ωρα. Σε μια ωρα επρεπε να ειναι παλι στη δουλεια. Ο Τομας, αφου τους ευχαριστησε εκ βαθεων για την υπεροχη ελληνικη φιλοξενια, εφυγε δινοντας υποσχεση πως το βραδι θα ειναι στο πρωτο τραπεζι του μαγαζιου.

Καποια μερα, καπου ενα μηνα αργοτερα, ο ταχυδρομος τους χτυπα την πορτα. Με τις μπυτζαμες και την νυστα στο ματι ο Μιμης σηκωνεται κι ανοιγει. Ο ταχυδρομος του παραδιδει ενα φακελλο και φευγει. Δεν ηταν γραμμα απ την πατριδα. Κατι αλλο ητανε.
-Τι ειναι ρε Μιμη? φωναζει ο Γιαννης απο μεσα και χασμουριωντας σηκωνεται απ το κρεββατι.
-Ξερω γω, θα δουμε.
- Τι σφραγιδες ειναι τουτες ρε φιλε?
- Ωχου, λυσσαξες ρε συ , περιμενε σου λεω ή μαλλον κατσε να χτυπησω της Φραου Αννας διπλα να μας το διαβασει.
Μιση ωρα αργοτερα κι αφου εχουν φτιαξει καφε...
-Ρε τον πουστη τον Τομας.
-Ρε το καθικι δεν θα ξαναρθει στο μαγαζι, θα δεις τι θα του κανω...
-Ακου ρε λεει, να μας κανει δικαστηριο γιατι δεν τον πληρωσαμε για την επισκευη της κεραιας...
-Τι ανθρωποι ειναι αυτοι ρε φιλε...Που ηρθαμε ρε γαμωτο...
-Ατιμοι γερμαναραδες...
Η φραου Αννα απο τα was ist das?, περασε με ευκολια στα das ist das...Μ αλλα λογια δηλαδη, τι να κανουμε, ετσι ειναι...

Ενα μηνα αργοτερα κι ενω ο Τομας δεν ειχε φανει στο μαγαζι
οι δυο φιλοι τα χαν μαζεψει κι ειχαν γυρισει πισω στην πατριδα.
Στην γνωστη φτωχικη αλλα... ανθρωπινη ζωη τους.

Η ιστορια ειναι αληθινη και συνεβει καπου στα 1978.
Τριαντα χρονια μετα, αν τους ρωτησεις, πιστευουν πως η ζωη στην πατριδα ευτυχως ακομη ετσι ειναι.
Κι οταν τους λεει κανεις "να γινουμε Ευρωπη ρε!"
τον κοιτουν με μισο ματι.