Ο Ζαφειρης του κυρΠαμινου.

Ο ΚυρΠαμινος ηταν πολυ ομορφος αντρας.Ψηλος με γαλανα ματια, παραστημα σπαθι. Λιγομιλητος και επιβλητικος. Μαγκας της παλιας κοπης. Ζουσε σ' ενα απο τα προσφυγικα της Δραπετσωνας. Εκανε οικογενεια μεγαλη. Φιλους δεν ειχε πολλους μα ολοι τον σεβονταν και τον εκτιμουσαν. Ο καθενας ηθελε να τα χει καλα μαζι του και να' ναι φιλος του. Μα αυτος εναν ειχε μονο κολλητο. Τον παπαγαλο του!

Ζουσε και ανεπνεε με το πουλι του ο κυρ Παμινος. Ηταν στ' αληθεια ενα πανεμορφο πουλι. Πολυχρωμο, πανεξυπνο και φιλικο. Καθε πρωι που ξυπναγε ο Παμινος ετρεχε πρωτη του δουλεια να τον καλημερισει. Να του δωσει να φαει και να πιει. Να τον καθαρισει, να τον χαιδεψει κι υστερα μονο, να βαλει να ψησει τον καφε του τον πρωινο.

Το 'χε συνηθεια ετσι πως ανακατευε το μπρικι (τον καφε του δεν αφηνε κανεναν αλλον να του τον φτιαξει) να του μιλα του παπαγαλου του για το προγραμμα της ημερας. Υστερα καθονταν μαζι στο τραπεζι και πιανανε να λενε κουβεντες αντρικες για τα "χθεσινα" και τα "τρεχοντα". Επινε μια τζουρα καφε, καθαριζε το λεπτο μουστακι του, επινε και καναδυο ρουφιξιες τσιγαρο και συνεχιζε ...< Το λοιπον ρε Ζαφειρη (ετσι τον ελεγε τον παπαγαλο του) ποσο κοροιδο πρεπει να 'ναι ο Νωντας για να τρεχει πισω απ' τα φουστανια της λεγαμενης.. Μα ειναι πραμματα αυτα? Οχι πες μου ρε Ζαφειρη, το λεω λαθος?>
Κοντοστεκοταν και περιμενε απαντηση . Εκεινος διακοπτοντας το τσιμπολογημα , σηκωνε το κεφαλι του απο το πιατο, του ριχνε ενα βλεμμα ολο νοημα, εκανε ενα ξαφνικο τιναγμα στο κορμι του και συνεχιζε το μασουλημα .
< Ιδιος εισαι ρε μπαγασα με μενα> του πεταγε τοτε ο Παμινος που τον ειχε σαν παιδι του πραγματικο και χαιδευε το μουστακι του χαμογελωντας ταυτοχρονα απο ικανοποιηση.
Λιγες φορες χαμογελουσε ο Παμινος. Ηταν βαρυς αντρας στη γειτονια.
Στο δρομο κυκλοφορουσε παντα στην τριχα, κουστουματος κι ατσαλακωτος με ενα φρεσκο λουλουδι στο πετο και τον Ζαφειρη του στον ωμο.

Τον κακο καιρο ο Ζαφειρης δεν ξεκολλουσε απ' τη θεση του. Τις λιακαδες ομως συνηθιζε να πεταει για λιγο γυρω του, να ξεμουδιαζει και να χαιρεται τον ηλιο ωσπου να επιστρεψει και παλι στη βαση του. Σα να 'παιρνε τα ντερτια και τις σκασιλες και των δυο, να τα πεταγε μακρυα και να γυριζε αλαφρωμενος. Καμμια φορα ο Παμινος του εβαζε τις φωνες να προσεχει, μ αυτους τους διαολους, τα αυτοκινητα μην τυχει και τον παρουν καμμια δοση κατω απ τις ροδες τους και ο Ζαφειρης χωρις δευτερη κουβεντα του κανε το χατηρι και επεστρεφε κοντα του. Ποτε δεν χαλαγε χατηρι ο ενας στον αλλο απο τοτε που 'σμιξαν. Τοτε που οπως λενε στη γειτονια ειχε γινει το κακο με την Κατινα.

Λενε, πως αυτη τη γυναικα την ειχε σε καψουρα μεγαλη ο Παμινος. Οταν ομως εγινε γνωστο οτι μια μερα που 'χε γινει χαλια στο πιοτο αυτος ξενοκοιμηθηκε με την Στελλα τη Σμυρνια του ταβερνιαρη του Χαραλαμπου, τοτε η Κατινα εκανε το λαθος, για να του τη σπασει, να κανει τα γλυκα ματια στον σιδερα το Στρατο. Αυτο ηταν. Το ιδιο βραδυ οι δυο μαγκες στησαν σαματα στο καφενειο κι εγινε της τρελλης. Μεχρι που ο Πεππας απ' τα Μανιατικα, ο κολλητος του Στρατου, τραβηξε σουγια, πισω απ την πλατη του Παμινου να τον χαλασει! Τη στιγμη λοιπον εκεινη σαν απο θαυμα, ο παπαγαλος του Πεππα αρχισε να κραζει Παμινο! Παμινο! Γυρισε τοτε ο Παμινος, ειδε το σουγια, τραβηξε αστραπιαια μια κλωτσια στο δοξα πατρι του Πεππα και.. παρτον κατω. Επεσε πολυ ξυλο εκεινο το βραδυ αλλα η ουσια ειναι οτι τοτε, το πουλι αυτο, του 'χε σωσει κυριολεκτικα τη ζωη του Παμινου ο οποιος φευγοντας βουτηξε το ζωντανο μαζι του κι εκτοτε ο Πεππας ουτε που διανοηθηκε να τον ζητησει πισω.

Απο τοτε κυλησε πολυ νερο στ' αυλακι. Ο Παμινος παντρευτηκε, εκανε οικογενεια, παιδια κι εγγονια. Σ' ολα του ηταν αρχοντας. Μα τον παπαγαλο του, τον ειχε πανω απ ολους και ολα. Κανεις ποτε δεν τολμησε να πει κατι κακο γι αυτον. Ουτε αστεια σηκωνε ο Παμινος για τον "κολλητο" του. Καμαρωνε μοναχα οταν του λεγε κανεις με θαυμασμο.< Μωρε μπραβο ποσες λεξεις ξερει να λεει. Βρε αυτος μιλαει κανονικα !> Ολα αυτα βεβαια μεχρι εκεινη την Κυριακη.
Ειναι Σεπτεμβρης. Κυριακη πρωι ηλιολουστη. Χαρα θεου. Ο Παμινος με τον "κολλητο" του στον ωμο το κοβουν για το καφενειο. Καποια στιγμη ενα φορτηγο περναει ξυστα απο μπροστα τους κι απομακρυνεται με θορυβο. Ο Ζαφειρης τρομαζει. Σηκωνεται κι αρχιζει να πετα ψηλα. Ο Παμινος του φωναζει. <Ελα δω βρε τρελλε, γυρνα πισω>
Ο Ζαφειρης προσγειωνεται που; Θε μου στη μεση του δρομου! Το αυτοκινητο που περνουσε δεν προλαβε να κανει το παραμικρο. Το πουλι χτυπησε θανασιμα τη στιγμη ακριβως που εκανε να σηκωθει απο την ασφαλτο. Ενα και μονο τιναγμα ηταν το μονο που προλαβε με τα φτερα του. Το μοιραιο ειχε συμβει.
Κυριακη 3 Σεπτεμβριου. 09:35 ακριβως. Ο γεροΖαφειρης ηταν νεκρος!

Σε δευτερολεπτα κοσμος πολυς τον κυκλωσε απο παντου.
Ο Παμινος στη μεση, εγειρε πισω το κεφαλι προς τον ουρανο κι εκλεισε τα ματια, μα ενα δακρυ κυλησε στο παγωμενο προσωπο του. Υστερα κι αλλο. Κι αλλο μετα. Κι ενας λυγμος. Βουβος μα επιβλητικος σαν το μπο'ι' του. Τιποτα περισσοτερο.
Εβγαλε το σακκακι του, εσκυψε αργα και τ' αφησε στο δρομο μαξιλαρι.
Τον πηρε στις χουφτες του και τον τυλιξε λες κι αγκαλιαζε το σωμα του εσταυρωμενου. Τον φιλησε στο κεφαλι και τον εσφιξε στο στηθος του . Σταζοντας αιματα τα χερια του και δακρυα, σηκωθηκε. Ο κοσμος ανοιξε ευλαβικα σχεδον τον κυκλο κι εκεινος εφυγε.

Ολη η Δραπετσωνα συννεφιασε σαν τον ουρανο σαν μαθευτηκαν τα νεα.
Για πολλες μερες , λες και δεν ειχε ο κοσμος αλλα πιο σημαντικα , ολο γι αυτο συζητουσε.

Τον κυρΠαμινο εκαναν μηνες να τον ξαναδουν στη γειτονια. Λενε οτι καποιες ελαχιστες φορες που βγηκε απ το σπιτι του τον ακουσαν να μονολογει περπατωντας <τρεις μερες εβρεχε ασταματητα Ζαφειρακο μου, τρεις ολακερες μερες!> κι εδειχνε τον ουρανο.
Περιττο να πουμε πως δε δεχτηκε ποτε να παρει αλλο παπαγαλο ουτε φυσικα και αλλο ζωο, οτι κι αν του λεγαν οι δικοι του ελπιζοντας μηπως ετσι μαλακωνε το μαραζι του.

Οταν επειτα απο δυομισι χρονια εφυγε κι εκεινος απ τη ζωη, η φωτογραφια του στο μνημα ηταν -αφου ετσι θα 'θελε, οπως ελεγε η κυρα Δεσποινα η γυναικα του- εκεινη, η αγαπημενη του, η μονη που ειχε με τον Ζαφειρη του στον ωμο.