Περιστατικο τυχαιο και περαστικο.

Μολις εχω χασει την επιμελεια του παιδιου.

Με τη Στελλα ειχαμε αποξενωθει απο καιρο. Οπως το λενε "ασυμφωνια χαρακτηρων".

Το διαζυγιο βγηκε κοινη συναινεσει. Το παιδι πηγε φυσικα στη μανα οπως προβλεπεται.

Η κολαση μου τωρα αρχιζει σκεφτομαι.

Πτηση 652 της ολυμπιακης για Ηρακλειο Κρητης.

Μολις επιβιβαστηκα στο μικρο λεοφωρειο που μας πηγαινει στο αεροπλανο. Η μερα δυσκολη, συννεφιασμενη. Κανει κρυο και δεν ειμαι καλα. Σαν να χω και πυρετο.

Καθοδον παρατηρω τους εργαζομενους στη πιστα. Ολοι σα να τρεχουν μου φαινονται. Ποιος ξερει γιατι. Τι εκκρεμοτητες να εχουν πριν την απογειωση. Τι λεπτομερειες να φροντισουν, τι απροοπτα της τελευταιας στιγμης.

Μοναχα ενα χαζοπουλι καθεται ακινητο σε μιαν ακρη και χαζευει. Δεν προλαβα να το παρατηρησω καλα.

Φτανουμε στο αεροσκαφος. Η σκαλα ετοιμη, μας περιμενει. Ανεβαινουμε. Στο πανω σκαλοπατι, πριν χωθω μεσα κοντοστεκομαι, γυριζω και το βλεπω παλι. Εκει. Κατω απο τη σκαλα εχει χωθει και στεκεται παλι ακουνητο. Αλλο και τουτο. Τι παραξενη κωλομερα και τουτη...

Τακτοποιουμαι στη θεση μου. 27α. Παραθυρο οπως παντα. Λιγη ωρα μετα ξεκιναμε. Ο ηχος της μηχανης αγριευει. Εχω αγριεψει κι εγω. Με ταραχη ειν' αληθεια στρεφω το κεφαλι μου να δω προς τα εξω .Το πουλι ειναι ακομα εκει. Ακινητο. Σα μαρμαρωμενο να με κοιτα.

Ο πυρετος θ' ανεβαινει σιγουρα.. Μια ταχυπαλμια τωρα μ' αναστατωνει.

Μα καλα, και το ουρλιαχτο των μηχανων? Τι διαολο τιποτα δεν το ενοχλει? Τιποτα δεν το φοβιζει?

Ανοιγω το περιοδικο. Ο διπλανος.. λαθραναγνωστης το νιωθω . Δε μου παει τιποτα καλα σημερα σκεφτομαι. Τα νευρα μου. Τσουλαμε. Νιωθω ιδρωμενος. Κανουμε τον γυρο της πιστας. Επιταγχυνουμε τρελλα. Σηκωνομαστε. Αυτο ηταν. Ολα ενταξει.

Πινω το αναψυκτικο μου κι απολαμβανω μουσικουλα απ το mp3 μου. Χαλαρωση επιτελους. Χαζευω τα συννεφα πια κι αφηνομαι στις σκεψεις μου.

Τι παραξενο πουλι ρε παιδι μου. Τι ηταν αυτο? Με καρφωνε στα ματια σα να 'θελε να μου μιλησει και κινδυνευε ανα πασα στιγμη να γινει αλοιφη. Ενας λεκες στην πιστα.

<Φυγε βρε!> του φωναζε το βλεμμα μου, τιποτα αυτο. Αταραχο. <Βρε φυγε, κινδυνευεις!>

Ματαια. Ο αερας να το φυσαει με ορμη. Το κρυο να δυναμωνει. Οι φτερουγες του, τι προστασια να του δωσουν. Και δωστου να φυσαει. Να, το βλεπω πως κρυωνει. Εχει κουρνιασει πια το κεφαλακι του στο στερνο του κονταινοντας το λαιμο του. Ομως εκει, το βλεμμα του ακλονητο. Μεσα στα ματια με καρφωνει. < Τι θες ? - του φωναζω- τι θες επιτελους? Φυγε πια, πετα μακρυα. Κινδυνευεις, μ' ακους κινδυνευεις! >

Το στομαχι μου εχει γινει κομπος. Το στηθος μου ποναει. Ο πυρετος, το νιωθω ανεβαινει πιο πολυ. Θε μου τι θ' απογινει? Ξαφνικα ουρλιαζω <ΦΥΓΕΕΕ > . <Δεν αντεχω αλλο. Γιατι μου το κανεις αυτο?>. Ο διπλανος μου σταυτοκοπιεται. Εχει καλεσει τις αεροσυνοδους απο ωρα. Σα να με πιανουν σπασμοι. Ειμαι μουσκεμα. Κανεις δε μπορει να με κανει καλα. Καποιος προσπαθει να μου δωσει ενα χαπι. Αλλος λιγο νερο. <ΦΥΓΕΕΕΕ> ουρλιαζω και κλαιω. Με σκεπαζουν με μια κουβερτα. Ο διπλανος εχει εξαφανιστει απο πριν. Διπλα μου τωρα καποιος με στολη με κραταει σφιχτα. Θελω να ξεφυγω. Δεν αντεχω. Λιποθυμω....

...Ηρακλειο.

Εξηγω πια τα ανεξηγητα.

Ενα πουλακι, πως μ' εκανε σαν τρελλο. Σε ποιον να πεις τι και ποιος να πιστεψει.Το βλεμμα του ηλιθιου αρρωστου τους τα 'πε ολα.

Ο αστυφυλακας αποφανθηκε πως, ισως χρειαζομαι ιατρικη φροντιδα.

Ο αεροσυνοδος εκανε λεει οτι μπορουσε, μα τωρα δεν ειναι αρμοδιος αυτος.

Η νοσοκομα δε "βλεπει" κατι, πλην μιας ιωσης τυχαιας και περαστικης .

Ενας τυχαιος περαστικος κουναει το κεφαλι του. Ολοι στο τελος συμφωνουν.

Το περιστατικο, ηταν τυχαιο και περαστικο . Οπως και το πουλακι αλλωστε...