14/3/15

Τώρα ησυχία.

Έλεγαν πάντα.
"Πριν τη γέννηση ησυχία, μετά το θάνατο ησυχία, ας έχει τουλάχιστον φασαρία το ενδιάμεσο.
Και είχε.
Πολύ.
Μα κάποτε, σαν να ξοδεύτηκαν πυροτεχνήματα θαρρείς και σβήσαν.
Κορφές απάτητες που πλέον πατηθήκαν και δε λογίζονται άλλο κορφές.
Να φταίει αυτός, εσύ να φταις;
Εξαντλημένος έγειρε στο επερχόμενο.
"Απόκαμα" σκέφτηκε. 
Θρέψης σκέψη ούτε μια δεν είχε πια απομείνει.
Τυλίχτηκε σε μια κουβέρτα λευκή πικέ νοσοκομείου.
Σε στάση εμβρύου κάποια αγωγή σαν να περίμενε να δράσει ή κι όχι.
Μια νοσοκόμα Ελπίδα πέρασε κάποια στιγμή.
Τον άγγιξε στο μέτωπο να δει πως πάει κι αν έχει ακόμα πυρετό.
Κρύο το μέτωπο, κλειστά τα μάτια. Μονάχα αυτό.
Βγήκε απ' το δωμάτιο.
Δεν ξαναφάνηκε.
Άγνωστο τι απέγινε ο έρωτας.
Ούτε εκείνη.
Κανείς δεν ασχολήθηκε έκτοτε.
Ποτέ.

Τώρα ησυχία.

Δεν υπάρχουν σχόλια: