Ένα ασυγκράτητο «ας είναι»

Κι άλλο θα δώσω, να πάρω ακόμα ελάχιστο

Διάθεση λάστιχο ανταλλαγή

γι ακόμα ένα χάδι σου κατάστηθο                                                                                           

Ένα ασυγκράτητο «ας είναι»,

χωρίς να θέλω, σου φωνάζει, για λίγο μείνε

Μα δεν τ' ακούς? 

Εδώ είναι.

Γύρνα και κοίτα με, και πάλι χάδι θα 'μαι

Να γελάς, να πίνεις, να μεθάς,

με ότι στο βάθος μας κρατάμε
με ότι στο βάθος πολεμάμε
μ' ότι στο βάθος δεν τολμάμε
και ότι μας πονά.

Χόρεψε με, κι εσύ χάιδεψε με,
από συμφέρον έστω, λίγο ακόμη

Κι ύστερα άλλαξε σεντόνι, καθαρό.

Κι ας με εξοντώνει,

θα μάθω να τ' αλλάζω κάποτε κι εγώ, ανάλογα τα κέφια

Τέρμα η εσωστρέφεια. 

Όπως βαρούν τα ντέφια κι εγώ μετά από αυτό.

Εσύ έλα σαν αρπακτικό και κλέψε 

το τελευταίο μου σ αγαπώ

κι ύστερα τρέξε.

Μα προσποιήσου έστω, τώρα.

Η τελευταία ώρα
κι αυτή ας είναι ψέμα 

κι ας τρέξει αίμα

Στης ουτοπίας π' αγαπώ τη χώρα

στον τελευταίο πάντα χορό

πάντοτε αίμα.