Αλαζονικά αρχηγικό μ' ακόμα και στερητικό σαν χρειαστεί.
Πάντα με πόναγε αυτή του η πρωτιά σε κάθε τι.
Πάντοτε μου φαινότανε τόσο στημένη, κλινική και επηρμένη.
Το προσπερνώ, άλλο μη με πληγώνει.
Όμως το άλλο.., τι δικό μου
που το νιώθω.
Ω
σαν Ο ανοιχτόκαρδο.
Κι ενώ ωμέγα ονομάζεται,
σαν Ο κλειστό, θεόκλειστο τo αποκαλούν τα λόγια.
Ω, μέγα αγώνα καταδικασμένο δια παντός να δίνει
για να κρατιέται ανοιχτό,
κι όμως τελικά, κάθε φορά, να είναι αυτό που το εγώ
κλειδώνει.
Ω
ως καταληκτικό,
μοιραία καθοριστικό σ' ότι ανθρώπινο μικρό ή μεγάλο
στο ζω, στο αγαπώ, στο σε θέλω, στο ζηλεύω, στο πονώ
και στο δικό σου "δε μπορώ" ακόμα,
ένταση, πάθος κι έρωτα αμετακλήτως να δηλώνει.
Ω
κι ως μη καταληκτικό
σπουδαίο ακόμα.
Όπως στο ωχ!
Κι εκεί ακόμα καθοριστικό, σαν καταληκτικό να ήταν
κι ας περισσεύει ένα χ
Αυτό, άγνωστο του άρεσε παντού να μένει.
Ενώ το Ω,
ως χ άγνωστο,
αυτό,
μονάχα μες στο εγώ σου.
μονάχα μες στο εγώ σου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου