15/12/14

Πείσματα (Περιμένοντας τον Γκοντό)


Περιμένοντας εσένα και την πρώτη σου κίνηση
περιμένοντας εμένα και το πρώτο μου βήμα
Μετά την καταιγίδα -κύμα το κύμα-
απλώνει μοναξιά, θεριεύει απόσταση, γεννιέται παραίτηση σαν περιμένεις τον Γκοντό
  
Ποιο ποίημα, ποιο γραπτό, ποιος λόγος τώρα να μιλήσει
ποια εικόνα ανάμνηση γλυκιά στο νου να ξαναφέρει που το παρόν ν' αντέξει.
Μετά από τόση πίκρα, ποια λάθρα ελπίδα να τρυπώσει στην καρδιά
και τον Γκοντό να φέρει

Τρέχουν οι ώρες, περνούν οι μέρες, ο καιρός γυρίζει
πότε ήλιος, πότε συννεφιά, στην απόσταση παραλυτική παγωνιά  
Εύθραυστη αγάπη, την περπατάς και τρίζει, την περπατώ και σπάει
σαρακοφαγωμένο πάτωμα σχέσης ανεμοδαρμένης, ερείπιο πια
και στη ψυχή ερημιά

Επιστροφή στη γωνιά σου, επιστροφή στη γωνιά μου, ξανά και ξανά
καταφύγιο ήττας ζεστό,
προφυλαγμένοι κι οι δυό χαμένοι,
χαμένες νύχτες, χαμένοι χοροί
και πεθαμένες μουσικές να μιλούν, για άλλους που υποφέρουν κι άλλους που γελούν

Πείσματα
Πείσματα αγχόνες που στέλνουν χαιρετίσματα
μα συνήθως η ζώνη είναι μιά  κι η κατάληξη ίδια στις ψυχές που 'ναι μόνες
περιμένοντας τον Γκοντό.

Δεν υπάρχουν σχόλια: