Αν ποτέ σε χάσω θα μαλώνω

Αν ποτέ σε χάσω θα μαλώνω
το μαξιλάρι μου που δε θα ζεσταίνει πια τα όνειρα σου
τα σεντόνια μου που δεν θ αναβλύζουν πια το άρωμα σου
το κενό στο σπίτι μου που δεν θα αντηχεί τη ζωή στο γέλιο σου
το κλειδί στην πόρτα που ποτέ δεν θα ξεκλειδώνει στην παρουσία σου

Αν ποτέ σε χάσω θα μαλώνω
τις αμμουδιές που δεν θα ξετρυπώνω κάτω απ' το μαγιό σου
τις θάλασσες που γοργόνα μου δε θα σ'αποκαλούν ξανά τ' αφρισμένα κύματα τους
τον ήλιο που δεν θα λούζει χρυσάφι τα δικά σου μαλλιά στο βλέμμα μου
τον βραδινό ουρανό που στ' άστρα του δεν θα φωτίζεται πια τ' όνομα σου
το χάος μου που πια δεν θα σε περιέχει

Αν ποτέ σε χάσω θα μαλώνω
το φιλί μου που στα χείλη σου πια δεν θα φλέγεται
το χάδι μου που στις δικές σου ανατριχίλες δεν θ' αξιώνεται
την αγκαλιά μου που κύκλος πια δεν θα ολοκληρώνεται γύρω σου
την καρδιά μου που τον χτύπο σου αργά θα ξεψυχάει κι αυτόκλητα
την ψυχή μου που θα πολεμά να φτερουγάει ακόμα και μακρυά σου

Αν ποτέ σε χάσω θα μαλώνω
την άρνηση που δεν θα νιώθω αφού πως να χωρίσει το ένα του ονείρου?
το θυμό που ποτέ για σένα δε θα νιώσω μέσα στο θυμό σου
την θλίψη που θα 'ναι τόσο μα τόσο μικρή για ν' αφορά εσένα
την αποδοχή  που υποκριτικά θα μαθαίνει στην έλλειψη σου
τους ειδικούς, που για τα στάδια όλων των χωρισμών γνωρίζουν να εξηγούν, μα όχι για το δικό μας

Αν ποτέ σε χάσω θα μαλώνω
κι όλο τον κόσμο μου που σ' έχασε
κι όλο τον κόσμο σου που σε φυγάδεψε απ' το δικό μου μέλλον
και τους σοφούς τάχα θεούς που το επέτρεψαν
και τους ανόητους θνητούς που έρωτες λοιδώρησαν
και τους δυστυχείς που ποτέ δεν πόνεσαν
και μένα που γράφω για όσα δε γράφονται
αφού δάκρυ δε θα γευτούν ποτέ από σένα

Αν ποτέ σε χάσω θα μαλώνω
και δεν θα αντιμιλά κανείς
μονάχα θα σωπαίνουν
γιατί κανείς του έρωτα δεν ξέρει
όσα δε λέγονται και δε γράφονται
μονάχα εκείνοι που πονούν
εκείνοι που εξαιτίας του υποφέρουν