18/6/14

Ρωμαίος και Ιουλιέτα





Σ' έντυσα με κείνο το αγαπημένο μακρύ φόρεμα από μετάξι
Ήταν στο χρώμα της πορφύρας.
Θυμάσαι; 
Εκείνο φορούσες όταν γινότανε το αίμα λίμνη
Ήταν μακρύ ναι, ως το πάτωμα και πλουμιστό 
Κεντημένο με χρυσοκλωστές και σύννεφα
Όλα μας τα όνειρα πάνω του κεντημένα 
Nα λαμπυρίζουν απ' το ντροπαλό χαμόγελό σου
Και να τυφλώνουν κάθε ματιά που τολμούσε..
Θυμάσαι;
Ήσουν ξυπόλητη και ώ ναι, πόσο εύθραυστη
Κι εγώ φοβόμουν μη γλυστρίσεις στη λίμνη 
Έτοιμος να σε πιάσω στην αγκαλιά μου
Έπειτα σ' έβαψα 
Σου έβαλα πούδρα, λίγο ροδί στα μάγουλα σου και κείνο το σκούρο βυσσινί κραγιόν στα χείλη 
Να με φιλάς και ν' αφήνεις το σημάδι σου παχύ στα χείλη μου 
Να μοιάζω όπως οι τρελοί κι οι μόνοι
Σου έβαψα και τα μάτια σκούρα να βαθύνουν κι άλλο 
Όχι πως το χρειάζονταν το βλέμμα σου, αλλά να, για να γίνει πιο δραματικός ο χαμός
Σου άφησα και τα μαλλιά λυτά μα τι αριστοκρατικά, θεσπέσια 
Ακριβώς όπως τα 'βρισκε το φως του φεγγαριού και μοίραζε τ' ασήμι πάνω τους
κι από 'κει σ' όλο τον κόσμο, τις νύχτες μας.
Έτσι μου ταίριαζες στο πλάνο της απελπισίας 
Να μπορώ να βλέπω ολόκληρο το πρόσωπο σου
και να νιώθω ευτυχισμένος που έσταζα αίμα σου απ' την πληγή στην πλάτη μου 
Να βρίσκω τιμή και ομορφιά και στην πισώπλατη τη μαχαιριά ακόμη. 
Ιουλιέτα μου έτσι θα σ' σαι δική μου για πάντα
 Ψηλή, πλούσια, αγέρωχη, περήφανη, συγκλονιστική
και μακρυά μου

Δεν υπάρχουν σχόλια: