Μέρα μου, καλημέρα μου, ονειρομάνα μέρα
Γέλα μου, καλογέλα μου και πες μου πως υπάρχεις
Πως δε σε ονειρεύτηκα σε μέθης παραζάλη
Μα πως υπάρχεις και γεννάς ελπίδες και αγάπη
Πως δε μου ‘πανε ψέμματα που θαύματα όλο κάνεις
Πως αν σε ψάξω θα 'σαι εκεί να με καλοχαϊδέψεις
Να υπομείνω τα θεριά, τα τέρατα, τα πάθη
Να αντέξω όλα τα βάσανα του κόσμου τα φαρμάκια
Να μ' αγκαλιάσεις τρυφερά, πληγές να μου γιατρέψεις
Και να μου βρεις τ’ αντίδοτο της πίκρας και του πόνου
το δηλητήριο στην καρδιά Eκείνης που με τρώει
που μ' άφησε μόνο κι έρημο για να βρει ευτυχία
μα όπως μαθαίνω δυστυχεί και το 'χει μετανοιώσει
κι έτσι υπερήφανη ψυχή που 'ναι και δεν αλλάζει
από το να μου ντροπιαστεί, την τρώει το μαράζι
και τώρα μόνο μου 'μεινε σε θαύμα να προσμένω
αφού με τόσα να με καίν' κι εγώ πως να υπομένω
Γι αυτό σου λέω
Μέρα μου, καλημέρα μου, ονειρομάνα μέρα
Γέλα μου, καλογέλα μου και πες μου πως υπάρχεις
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου