27/4/14

Στη συνήθεια


Τον έρωτα νυστάζει η συνήθεια
μεσάνυχτες πυτζάμες φορούν οι αντοχές
μαρμότα μέρα μάς ξαπλώνει, μάς ξαπλώνει, μάς ξαπλώνει
νωχελικούς, παραιτημένους, κάποτε εραστές

Εκδικητικά η ρουτίνα από καιρό ανεπαίσθητο

μέσα στα μούτρα μάς χασκογελά και φτύνει
μα όσο εμείς βαυκαλιζόμαστε, τόσο, το καφκικό της γέλιο μάς κεντά 
και δηλητηριώδη φορεσιά μάς ντύνει

Βαραίνουν τα βλέφαρα απόγνωση
χαλαρώνουν απόσταση οι αγκαλιές
της καληνύχτας το φιλί μια διεκπεραίωση κι αυτό
καταντά κι επιτάφιο λες

Έτσι αργά παγώνει το παράφορο και κάποτε
μονάχα στο Μορφέα να γεννηθεί απομένει η τελευταία ελπίδα
Εκεί, ναι, απέλπιδα 
μέσα σ' ένα ακόμα τελευταίο όνειρο
εναποθέτονται τα λοίσθια

2 σχόλια:

Ανώνυμος είπε...

Εκει
και τοσο υπεροχος..

Στρατος "exoaptonkyklo" Ραπτοπουλος είπε...

Σ ευχαριστω