Δυστυχως επτωχευσαμε...

Καποιο διαστημα τωρα του φαινοταν πως ειχε προβλημα το ψυγειο του. Συνεχως εβρισκε την πορτα του ανοιχτη. Οποιον κι αν ρωτουσε στο σπιτι κανεις δεν παραδεχοταν πως την αφηνε ανοιχτη. Κι ολοι επεμεναν σ αυτο. Λες και το ψυγειο το κανε επιτηδες σα να θελε να τον εκδικηθει για κατι. Περιεργα πραγματα...

Κι οχι μονο αυτο αλλα επισης εδω και καμποσο καιρο ειχε αποκτησει το συνηθειο να αφηνει πραγματα που δεν ειχαν καταναλωθει μεσ το ψυγειο να χαλανε. Κανα ντοματακι, κανα μαρουλι η κανα κουνουπιδι... Παλια τα εβγαζε νωρις νωρις και τα πετουσε. Τωρα ακομα και αδειες σακκουλες (ειδικα αυτες) που προ ημερων θα ειχαν μεσα τιποτα καροτα η καναδυο λεμονια τις αφηνε εκει. Να παγωνουν αδειες...

Στην αρχη δεν καταλαβαινε γιατι το κανει. Τι του συμβαινει ξαφνικα κι ολο ξεχνα να τις πεταξει. Ωσπου μια μερα εκει που εψαχνε λιγο βουτυρο για το ψωμι... δε βρηκε.

Τοτε καταλαβε...

Δεν ξεχναγε τοσο καιρο τα αδεια να πεταει. Επιτηδες τα αφηνε εκει να δειχνουν.. μπουγιο. Ηταν καιρος πια που το ψυγειο εμενε αδειο. Ελαχιστα φιλοξενουσε πλεον. Μα πως να το παραδεχτει. Ειδικα στα παιδια..