Το σπιτι στο βαθος και οι... μπανανες

Οταν ημουνα μικρος, αρχες του '70 ο πατερας εφυγε για δουλεια στην Ολλανδια μουσικος. Εμενε σ ενα σπιτι που το ειχε μια κυρια που την ελεγαν Ντιτ. Ηταν ενα διοροφο σπιτι με αρκετα δωματια. Ενα απ αυτα ηταν αυτο που νοικιαζε ο πατερας μαζι με τον φιλο του μπουζουξη.

Η δουλεια πηγαινε καλα και αποφασισαν να μεινουν εκει παραπανω απο το αρχικο διαστημα της μιας σαιζον που ειχαν υπολογισει. Πηραν αυτη την αποφαση μια που τα λεφτα ηταν καλα και μεσα σε λιγο καιρο οι δυο φιλοι ειχαν φερει εκει και τις οικογενειες τους.Ο φιλος του πατερα νοικιασε τοτε το διαμερισματακι του πανω οροφου κι ο πατερας του ισογειου.Δε θυμαμαι ποσο καιρο μου πηρε εμενα να προσαρμοστω σα μικρο παιδακι στη νεα κατασταση (αγνωστη χωρα, αγνωστη γλωσσα, ολα αγνωστα..) αλλα θυμαμαι το εξης.

Το σπιτι στο πισω μερος του ειχε ενα οικοπεδο-αυλη αρκετα μεγαλο με γρασιδι και αρκετα δεντρα. Στο βαθος της αυλης στεκοταν ενα αλλο κτιριο,σκουρο γκριζο, παλιο. Το μερος της αυλης κοντα στο σπιτι μας και μεχρι το συρματοπλεγμα που χωριζε την αυλη στη μεση, ηταν αρκετα ομορφο και περιποιημενο. Ειχε ομορφο γρασιδι, φροντισμενα δεντρα και καποια πολυχρωμα λουλουδια (η κυρια Ντιτ ηταν μαλλον καλη νοικοκυρα). Οσο προχωρουσε ομως η αυλη προς το βαθος, το γρασιδι σκουρενε, τα δεντρα ηταν γυμνα αφροντιστα και γερικα, ενω λουλουδια δεν υπηρχαν καθολου. Θυμαμαι σαν τωρα οτι η μεγαλυτερη μου εντυπωση για εκεινη την αυλη ηταν πως οτι ουρανο κι αν ειχε η μερα, η πλευρα μας ηταν παντα φωτεινη ενω οσο πηγαινε το βλεμμα προς το βαθος κατα πολυ παραξενο τροπο γινοταν ολο και σκοτεινοτερα..

Θυμαμαι ειχαμε μεγαλη περιεργεια με τον αδερφο μου για κεινο το ερηπωμενο κτιριο. Ναι σιγουρα, δεν εμενε απο πολυ καιρο κανεις σ αυτο. Μερικες φορες πλησιαζαμε αργα αργα κι επιφυλακτικα περνωντας προς τα 'κει μεσα απο μια τρυπα στο συρματοπλεγμα και προσπαθουσαμε να κοιταξουμε μεσα. Μπορουσε κανεις να διακρινει αραχνες, σπασμενα κομματια απο παραθυροφυλλα και πορτες μαλλον, πεσμενα στο πατωμα. Μεσα ηταν πολυ σκοτεινα. Περιεργοι θορυβοι ακουγονταν καπου καπου απ τα σωθικα του. Το πατωμα του φαινονταν κατεστραμμενο και ολο νομιζαμε πως καποια μικρα παραξενα πλασματα κυκλοφορουσαν πανω του. Καθε φορα που ενω ημασταν σκυμμενοι κρατωντας την αναπνοη μας και προσπαθουσαμε να κοιταξουμε καλυτερα ξαφνικα ακουγονταν κατι μυστηριο, πεταγομασταν κι οι δυο λες και μας ειχε χτυπησει ηλεκτρικο ρευμα και ουρλιαζοντας απ το φοβο τρεχαμε πισω στο σπιτι χτυπωντας πισω μας την πορτα και χωνωμασταν τουλαχιστον για δεκα λεπτα κατω απ το κρεββατι. Ηταν η πιο ασφαλης κρυψωνα μας κατω απ το κρεββατι. Καθομασταν εκει για λιγο ακουνητοι και μετα αρχιζαμε ψιθυριστα στην αρχη, κανονικα επειτα, να συζηταμε για τη νεα μας περιπετεια. Η μητερα ειχε συνηθισει με τα καμωματα μας και μετα απο τις πρωτες φορες, γι αυτο η ισως και για καποιο αλλο λογο δε μας εκανε καμμια παρατηρηση πια.

Η Ολλανδια ηταν και ειναι μια ομορφη χωρα. Εμεις ομως δεν τη συνηθισαμε ποτε. Δεν το λεγαμε αλλα μεταξυ μας ολοι το ενιωθαν πως ποτε δε μπορεσε να μας γινει..αυτο που λεμε πατριδα. Ζησαμε εκει κοντα δυο χρονια. Ο μπαμπας συνεχιζε να βγαζει καλα λεφτα. Η μαμα ειχε ψωνισει πολλα πανεμορφα πραγματα απο εκει για το σπιτι, για εμας, για ολους. Πισω στην Αθηνα τα πραγμματα εξακολουθουσαν για τους φτωχους ανθρωπους να ειναι πολυ δυσκολα οπως ελεγαν συνεχεια οι γονεις. Ομως μια μερα ο μπαμπας ειπε "λοιπον, τελος, γυριζουμε σπιτι..."Η κυρια Ντιτ δακρυσε -ειπε η μητερα- οταν φυγαμε αλλα μας ευχηθηκε.. "να πανε ολα καλα να μη χρειαστει να ξαναγυρισετε" .

Επιστρεψαμε θυμαμαι κι ειμασταν τον πρωτο καιρο στη γειτονια και στο σχολειο οι πιο καλοντυμενοι. Ειχαμε ρουχα, παιχνιδια και σχολικα που ουτε καν υπηρχαν εδω στην Ελλαδα. Ειχαμε κανει μεγαλη εντυπωση σε ολους θυμαμαι με ολα αυτα τα καλουδια που βασταγαμε. Θυμαμαι ακομα και τις μπανανες -τις μεγαλες- που ειχαμε φερει μαζι μας. Εδω τοτε υπηρχαν μονο εκεινες οι πολυ μικρες της Κρητης. Οι αλλες οι μεγαλες, του εξωτερικου, ηταν εκεινα τα χρονια απαγορευμενη η εισαγωγη τους. Την πρωτη κιολας μερα της επιστροφης μας, ολοι μας οι φιλοι στη γειτονια εφαγαν μπανανες μαζι μας μεχρι σκασμου.

Πολυ καιρο αργοτερα βεβαια αποφασισα πως τελικα οι δικες μας , οι μικρες απο την Κρητη ηταν.. πιο νοστιμες. Ακομα μεχρι σημερα, 30 τοσα χρονια μετα, οποτε βρισκω μπανανες ελληνικες αυτες αγοραζω. Αυτες τις ατσουμπαλες, τις μικρες, τις...δικες μας!
.
.