Ποια Ευρωπη θελουμε οι αληθινοι αριστεροι δημοκρατες?

Oι ευρωεκλογές είναι εκλογές που αφορούν την κοινή διακυβέρνηση της Ευρώπης.

Όμως, για εμας στην Ελλαδα, η διακυβέρνηση της Ευρώπης και το Ευρωκοινοβούλιο είναι μόνο ένα πρόσχημα με το οποίο τα πιο αντιευρωπαϊκά τμήματα της αστικής τάξης βρίσκουν ευκαιριες να καταβροχθίζουν τις ευρωπαϊκές επιδοτήσεις και τους ευρωβουλευτικούς μισθούς και παραλληλα να διεκπεραιώνουν εντός της ΕΕ τα κατ' ουσιαν αντιευρωπαικα τους σχεδια. Ετσι οι ευρωεκλογές καταληγουν μοιραια να είναι μόνο ένα μαθηματικά έγκυρο πολιτικό γκάλοπ.

Αυτός ο άρπαγας και υποκριτής αντιευρωπαϊσμός ειναι κρυμμενος (αλλοτε λιγο, αλλοτε πολυ κι αλλοτε καθολου) και στα πεντε κομματα της ελληνικης βουλης. Κι οχι μονο αυτο αλλα τα θέλει και όλα δικά του. Ακριβως γι αυτο ομως και πρεπει να καταγγελθει απο καθε σκεπτομενο ευρωπαιστη δημοκρατη Ελληνα.

Η Λαικη Ευρωπη του Συριζα και η σοσιαλιστικη Ελλαδα του ΚΚΕ.

Η αληθεια ειναι πως η Ενωμενη Ευρωπη ειναι ενα καλο μελλον!

Κι ομως! Απο τα πεντε κομματα της βουλης, αυτα που ειναι τα πιο αντιευρωπαικα ειναι και αυτα τα μονα που τολμουν να προτεινουν κι ενα διαφορετικο πλανο δρασης.
Ενω ΝΔ και Πασοκ δεν τολμουν καν να ψελλισουν κατι διαφορετικο για το μελλον της Ευρωπης, οι εγχωριοι ψευτοαριστεροί λένε ότι η ΕΕ είναι κακό πράγμα επειδή είναι μια ένωση των μονοπωλίων.
Γι αυτο
ο Συριζα λεει πως η ΕΕ πρεπει ν αλλαξει και αντιπαραθέτει στην σημερινη Ευρωπη μια ένωση των ευρωπαϊκών λαών, δηλαδή την αντιπαραθέτει σε μια Λαϊκή Ευρώπη.
Το ΚΚΕ με τη σειρα του λεει πως δεν αλλαζει αυτη η ΕΕ και γι αυτο καλυτερα να μην ειμαστε μαζι της. Απεναντι της, αντιπαραθετει μια αυτάρκη σοσιαλιστική Ελλάδα.

Αλλά η μεν αυτάρκης σοσιαλιστική Ελλάδα -σε μια εποχή της παγκόσμιας, απόλυτης, ιμπεριαλιστικής κυριαρχίας- ειναι ένα αντιδραστικό ανέκδοτο,
η δε Λαϊκή Ευρώπη είναι αδύνατη χωρίς μια πανευρωπαϊκή σοσιαλιστική επανάσταση που θα προκύψει ομως πολύ ευκολώτερα μέσα σε μια ενιαία ευρωπαϊκή αγορά και πολύ πιο εύκολα ενάντια σε μια αρκετά ενωμένη αστική και μονοπωλιακή Ευρωπαϊκή αστική τάξη. Μια τέτοια αστική τάξη θα ήταν σε θέση να στρέψει εναντίον της μια αρκετά ενωμένη επαναστατική πανευρωπαϊκή εργατική τάξη, που πλέον οι εθνικισμοί των ξεχωριστών κρατών δεν θα μπορούσαν να τη διασπάσουν.

Ομως τελικα, τι Ευρωπη θελουμε?

Σε τέτοιες συνθήκες πάντως σαν τις σημερινες το άμεσο και πρακτικό δίλημμα που μπαίνει στους λαούς είναι ένα: Ενωμένη Ευρώπη των μονοπωλίων ή εθνικά διασπασμένη Ευρώπη των μονοπωλίων;

Δηλαδη θελουμε
Μια Ενωμένη Ευρώπη των πολλών οικονομικών μονοπωλίων που μπορεί να επιβιώσει σαν τέτοια με τον πολιτικό μισοδημοκρατισμό της
Ή
μια Διασπασμένη Ευρώπη απέναντι στον αμερικανικο ηγεμονισμο και στο ακομα πιο επικινδυνο νεοανερχομενο κρατικοφασιστικό ρώσικο υπερμονοπωλιο?

Ολοι καταγγελουν οτι οι ευρωεκλογες στη χωρα μας εχουν κυριως τον χαρακτηρα εσωτερικού πολιτικού γκάλοπ.
Φυσικα κανεις δεν μπορεί να αρνηθεί αυτήν την πραγματικότητα. Γιατί από εσωτερική ελληνική άποψη αυτή τη στιγμή κρίνονται πολλά. Κρίνονται ομως σε ένα βαθμό πολλα και για όλη την Ευρώπη. Γιατί η Ελλάδα έχει φανερωθεί πια μέσα στην κρίση σαν ο μεγάλος άρρωστος της ΕΕ. Άρρωστος οικονομικά, πολιτικά και ηθικά.

Η Ελλάδα έχει γίνει η αχίλλεια φτέρνα της ΕΕ. Και αυτό είναι φυσικό από την ώρα που στο τιμονι της χωρας βρίσκονται εδώ και χρόνια οι (λιγοτερο η περισσοτερο φανεροι) πολιτικοι υποστηρικτες του μεγαλυτερου εχθρου της ευρωπαϊκής ενοποίησης δλδ της νεοτσαρικης Ρωσιας του Πουτιν.

Αναρωτιεται ευλογα κανεις..

1. Πως είναι δυνατό να μην επιδρά στην αποδυνάμωση της ΕΕ το γεγονός ότι υπάρχει μια χώρα μέσα της, που καταστρέφει συστηματικά τις πιο σύγχρονες και μεγάλης κλίμακας παραγωγικές δυνάμεις της, για να επιτρέπει την κυριαρχία της πιο παρασιτικής κρατικοδίαιτης ολιγαρχίας και της πιο διεφθαρμένης κρατικής γραφειοκρατίας, δηλαδή των δύο βασικότερων στοιχείων του καπιταλισμού ανατολικού κρατικοφασιστικού τύπου;

2. Είναι δυνατό αυτό στην εποχή της ιστορικής οικονομικής κρίσης που διανύουμε να μην οδηγεί στον πιο μεγάλο εξωτερικό δανεισμό, στη υποχρεωτική επιβίωση της χώρας στο όριο της χρεωκοπίας και εξ αιτίας αυτού στην αποδυνάμωση του μόνου ισχυρού στοιχείου της ευρωπαϊκής ενοποίησης που είναι το κοινό νόμισμα;

3. Κι ακόμα περισσότερο πως είναι δυνατό η ελληνική εξωτερική πολιτική, που είναι υποταγμένη φανερα πλεον στην πολιτική της πουτινικής Ρωσίας(ορθοδοξο τοξο, υποστηριξη Σερβιας, αγωγοι, βετο στην ενταξη της Fyrom στους διεθνεις οργανισμους του δυτικου κοσμου κλπ) να μην αποδυναμώνει πολιτικά την ευρωπαϊκή ενοποίηση?

Είναι πραγματικά η Ελλάδα που μαζί με την Κύπρο σπρώχνουν όλες τις βαλκανικές χώρες όσο μπορούν πιο μακριά από την ΕΕ και όσο πιο κοντά τη Μόσχα.

Είναι η Ελλάδα που εμποδίζει την ένταξη της πιο εθνικά εύθραυστης βαλκανικής χώρας στην ΕΕ.

Ειναι η ελληνική διπλωματία που κουμπαριάζει με τον ισλαμοφασίστα Ερντογάν για να απομονώσει τους πολύ πιο ευρωπαιόφιλους κεμαλιστές.

Ειναι η Ελλαδα που στο Γιουγκοσλαβικό ενίσχυσε τις πιο κανιβαλικές, σοβινιστικές πλευρές της Σερβίας που τελικά έριξαν αυτή τη σπουδαία χώρα, κάποτε παγκόσμιο έμβλημα της ανεξαρτησίας απέναντι στις δυο υπερδυνάμεις, στην αγκαλιά της Ρωσίας.

Τέλος και εγκληματικοτερο
Ειναι η Ελλαδα που σε βάρος της ιδιας αλλά και της Ευρώπης εξαρταται ολο και περισσοτερο απο τα πετρέλαια και το φυσικό αέριο της Ρωσιας, ξεκοβοντας απο καθε αλλη χωρα-παροχο (μη ελεγχόμενη από τη Ρωσία) του Καυκάσου και της Κεντρικής Ασίας

Στην εσωτερική πολιτική η αποσύνθεση είναι ακόμα μεγαλύτερη και δίχως όρια και εκπεμπει παντου στην Ευρωπη το μαυρο της φως

Σκανδαλολογια.
Ο αστικός κοινοβουλευτισμός στην Ελλάδα έχει εδώ και χρόνια μετατραπεί σε μια ρωμαϊκή αρένα που δεν ζητάει το θάνατο αλλά κάτι χειρότερο: τον απόλυτο εξευτελισμό του προγραμμένου. Το πιο τρομερό σε αυτή τη βία είναι η απύθμενη υποκρισία της, δηλαδή το γεγονός ότι με την ίδια επιμέλεια που ανακαλύπτουν ή κατασκευάζουν σκάνδαλα για τους εχθρούς τους οι ηθικολόγοι "προοδευτικοι" κεφαλοκυνηγοί, καλύπτουν απόλυτα τα ασύλληπτα σε όγκο σφετερισμού δημόσιας περιουσίας σκάνδαλα των φίλων τους, των νεων ανατολικων ολιγαρχών.

Κουκουλοφοροι και Νεοναζιστες

Η άλλη αρενα ειναι αυτη που προκαλειται απο τη «βία από τα κάτω».
Πρόκειται για τη βία με τη μορφή του δήθεν επαναστατημενου στρατού με τα δυο μεγαλα αποσπασματα , φαινομενικά αντίθετα αλλα που στ αληθεια συγκλίνουν σε όλα τα μεγάλα πολιτικά ζητήματα. Το ένα, που τώρα είναι το πιο μαζικό, είναι το απόσπασμα του πλιατσικολόγου και τραμπούκου κουκουλοφόρου. Το άλλο που είναι τώρα το πιο μειοψηφικό είναι εκείνο του μαχαιροβγάλτη νεοναζιστή (Χρυση Αυγη-Λαος κλπ).

Αν αυτοί οι δύο φαινομενικά αντίθετοι στρατοί δεν αποκαλυφθούν και στην Ελλάδα και στην Ευρώπη σαν η πιο προωθημένη έκφραση της πιο αντιδραστικής μερίδας του καθεστώτος τότε θα χτυπηθεί κάθε πραγματική λαϊκή και αντιιμπεριαλιστική αντίσταση στην Ελλάδα και στην Ευρώπη.
Γιατί μέχρι τώρα ο φασισμός ερχόταν κύρια με τη μορφή του ασφαλίτη βασανιστή και του συνταγματάρχη των τεθωρακισμένων. Τώρα ομως έρχεται με τη μορφή του οργισμένου αντικαπιταλιστή, που επικεφαλής της δυσαρέσκειας ενός μικρού κομματιού του λαού ή και χωρίς αυτήν μπορεί να καταλάβει όποιο δημόσιο κτίριο θέλει, να κλείσει όποιο δρόμο θέλει, να ματαιώσει όποιο νόμο θέλει και να τιμωρήσει όποιον εκλεγμένο αστό ή όποια προσωπική ασφάλεια θέλει, δηλαδή να καταργήσει την αστική δημοκρατία. Αυτοί οι στρατοί όσο περνάει ο καιρός θα παίζουν και ένα μεγαλύτερο ρόλο.

Δεν μπορούμε βέβαια και δεν πρέπει να δώσουμε στον κουκουλοφόρο την ίδια ενιαία αντιδραστική ποιότητα όπως το κάνουμε με το νεοναζιστή.
Όμως σε επίπεδο πολιτικής γραμμής της κουκούλας, το ζήτημα έχει κλείσει εδώ και καιρό.
Οι άνθρωποι ξέρουν πολύ καλά ότι τετοιου ειδους "κινηματα" στις δεδομενες συνθηκες, οχι μονο δεν ειναι αυθορμητα αλλα καθοδηγούνται απο τα κομματα του φασισμου.

Για αυτά τα κόμματα, και για σχεδόν όλη την αστική τάξη, (η εξαίρεση είναι μερικοί διανοούμενοι δημοκράτες που ξυλοκοπούνται στα Πανεπιστήμια ), η «εξέγερση» είναι δίκαιη γιατί η όποια πολιτική πλατφόρμα της και το όποιο αδιευκρίνιστο και γενικόλογο αίτημα της είναι δίκαιο επειδή τάχα εκφράζει τη «δίκαιη οργή» της «νεολαίας χωρίς μέλλον». Η διαφωνία ανάμεσά τους είναι στη μορφή της έκφρασης, και πιο ειδικά στην ένταση της βίας με την οποία κάθε φορά εκδηλώνεται η οργή αυτή.

Το σωστο ομως ειναι να πουμε οτι, υπάρχει πράγματι οργή της «νεολαίας χωρίς μέλλον», όμως αυτή η οργή δεν έχει φτάσει ακόμα στη θερμοκρασία της εξέγερσης. Και δεν έχει φτάσει γιατί αυτή η νεολαία, δεν έχει δει ποιος είναι ο υπαίτιος γι αυτή την έλλειψη μέλλοντος. Δηλαδή δεν έχει δει καθαρά τον εχθρό της και δεν έχει ξεκαθαρίσει ούτε το αίτημα που θα προβάλλει ενάντιά του. Ακόμα περισσότερο δεν έχει πειστεί ότι, αρχηγός μιας μελλοντικής δικιάς της εξέγερσης πρεπει να ειναι ο σημερινός επίσημος πολιτικός διαχειριστής της όποιας οργής της, δηλαδή ο ΣΥΝ και το ψευτοΚΚΕ.


Διεξοδος

Η ριζοσπαστική νεολαία θέλει να ανακαλύψει (και ολοι μας πρέπει να την βοηθήσουμε να βρει) την αληθεια και να ξεσκεπασει καθε αυτοκλητο διαχειριστη του ριζοσπαστισμου και της οργης της.

Την τρομακτική αντιστροφή της αλήθειας και αυτες τις θανάσιμες παγίδες για τη νεολαία και το λαό δεν πρεπει να τα επιτρέψουμε.

Το μελλον ειναι μια δυνατη, δημοκρατικη, Ενωμενη Ευρωπη και θα πρεπει να παλεψουμε γι αυτην!