Εφυγε ο Μιχαλης Παπαγιαννακης...

Καθε φορα που κοιταζω το ουρανιο στερεωμα και σκεφτομαι ποσο μικροι κι ασημαντοι ειμαστε στ αληθεια
Καθε φορα που καρφωνω το βλεμμα μου σ' εκεινα τ' αστερια, που οι επιστημονες λενε πως ειναι τοσο μακρυα μας, ωστε τελικα, οταν τα βλεπουμε δεν βλεπουμε τιποτ' αλλο παρα το παρελθον τους
Κι οταν μετα φερνω στο μυαλο μου, λογια σοφων αρχαιων, που μιλησαν απο τις απαρχες του ανθρωπινου πολιτισμου λογια σπουδαια για τις εννοιες τις μεγαλες, για την ουσια αλλα και για την ματαιοτητα της ζωης
Κι απο το δεος που με καταλαμβανει τοτε, ερχεται ασυναισθητα το χερι μου στον ωμο της και την αγκαλιαζει κι εγω νομιζω πως αργα τοτε εκεινη στρεφει το κεφαλι, με κοιτα στα ματια με ερωτα απεραντο και μου ψιθυριζει ¨ζωη μου" ενω στ'αληθεια δεν ειμαι παρα μοναχος μου εκεινες τις στιγμες
Ειναι τοτε που μπρος μου αποκαλυπτεται η αληθινη φυση.
Η αγαπη
Για εσενα, για τα παιδια, για τους φτωχους, για τους αρρωστους, για τους μονους, για τους προσφυγες, για τους απιστους, για τους αβοηθητους, για τους απελπισμενους, για τους προδομενους, για τους μικρους, για τους αδαεις, για τους γεροντους, για τους διψασμενους, για τους μελλοθανατους, για τους αποκληρους, για τους φυλακισμενους, για τους αμιλητους, για τους καταφρονεμενους, για τους αποπροσανατολισμενους, για τους παραστρατημενους, για τους δικους μου, για τους ξενους...
Κι εκατομμυρια χερια προβαλλουν τοτε μπρος μου μα εγω δεν εχω τοσα χερια να απλωσω
Και ψαχνω γυρω μου σαν τρελλος να βρω βοηθεια
και τα χερια τρεμοπαιζουν, πλησιαζουν κι απομακρυνονται και βοηθεια πουθενα
και τα χερια ξεμακραινουν και σιγα σιγα χανονται
μολις που προλαβαινω ν'αγγιξω καποια και βοηθεια πουθενα
Ουτε εσυ εισαι κοντα μου
Κανεις
Καποιες κραυγες ισα π'ακουγονται απο μακρυα, καπου πολυ πισω μου μα δε διακρινω τιποτα μεσα στο σκοταδι
Σα να μην ειμαι μονος
Ειμαστε ισως πολλοι αλλα μονοι
σ'αυτο το απεραντο συμπαν
Χαραζει
Κι εσυ δεν εισαι εδω

Καλο σου ταξιδι συντροφε