Νοιαζεται κανεις;

Ψηλος, αγερωχος, μ' αριστοκρατικη κορμοστασια. Ευθυτενης, παρ'ολη τη ελαφρια καμπουρα στην πλατη απο το βαρος που εμφανεστατα κουβαλουσε σαν μελαγχολικος κουρος...

Πατημενα τα ογδοντα σιγουρα. Αξιοπρεπης, σοβαρος και μονος. Το νιωθες απο μακρυα σαν τον αντικρυζες. Λευκα μαλλια, ματια εξυπνα, μικρα και θλιμμενα. Βλεμμα χαμμενο σε βαλτους κουρασης και αγωνιας. Μετωπο γεματο ρυτιδες, μα σα να μην υπηρχαν λιγο καιρο πριν κι εμφανιστηκαν με μιας να το χαραξουν για παντα. Κοστουμι γκρι παλιο μα ακριβο να μοιαζει, καλοσιδερωμενο, καθαρο. Αναμεσα στο σταυροποδι του, χωμμενο ενα μπαστουνι, στηριγμα για τα δυσκολα.

-Κι εσεις, εδω...; απευθυνεται σ εμενα για καποιο απροσδιοριστο λογο.

-Καλησπερα...του απαντω.

Κουναει το κεφαλι συγκαταβατικα και κουρασμενα και με ρωταει.

-Τωρα ηρθατε;

Του γνεφω καταφατικα.

-Κι εσεις; Ποιον εχετε;

-Τρεις μηνες τωρα μου λεει και ξεφυσαει... Εναν στο Ντυναν και δυο εδω. Καθε μερα τα ιδια. Στις εξι λεει το επισκεπτηριο στις εξιμησι επτα μας ανοιγουν. Καθε μερα και κατι εκτακτο συμβαινει σου λεει... Νοσοκομειο...

Σουφρωνοντας ελαφρα τα χειλη του, κουναει αργα το κεφαλι μπρος πισω σ ενδειξη απογοητευσης και συνεχιζει.

-Τι τα θες...ποιος νοιαζεται... Γιατροι σου λεει... Μια περιουσια εφυγε κι επειτα μας πεταξαν εδω... Και τωρα ποσες βδομαδες απο λοιμωξη σε λοιμωξη η φουκαριαρα...

-Εχει επαφη, πως ειναι, σας μιλαει;

-Και που εχει; Μολις με βλεπει καθε φορα δακρυζει... Δυο φορες τη μερα που μ αφηνουν να τη δω, δακρυζει... Τι να μου πει, τι να της πω... Παραμονη πρωτοχρονιας αποψε...

Μου κοπηκε η ανασα. Προσπαθωντας να το κρυψω ψελλισα:

-Κουραγιο, θα περασει...

Κουνησε ξανα το κεφαλι του απελπισμενα.

-Οποιος μπει εδω δε ξαναβγαινει. Τρεις βγαλανε την τελευταια βδομαδα απο δω μεσα. Εντατικη σου λεει ο αλλος. Κι οι λιγοι που τη γλυτωνουν ενα στατιστικο νουμερο ειναι ελαχιστο. Ερχομαι για το πρωινο επισκεπτηριο στις δωδεκα και μενω και για το απογευματινο τωρα. Μενω και μακρυα... Που να πηγαινω... Τοσα ταξι.. Να εκει κατω στην καφετερια καθομαι να τη βγαλω οπως οπως μεχρι τις επτα. Με τσακισαν τα κοκκαλα μου. Πως αντεχω... Μα βλεπεις δεν εχει αλλον απο μενα να περιμενει... Ειναι καλη γυναικα... Πολυ καλη... Τ' αξιζει αυτα και αλλα τοσα. Μ αγαπησε πολυ. Πενηντα χρονια συμπληρωνουμε μαζι τον αλλο μηνα... Θα προλαβει...;

Ξανακουναει το κεφαλι του.

-Χθες ζητησε λιγο καφε...Της ελειψε η γευση του τοσον καιρο... Αν και δεν το λενε ξερουν οτι σημερα αυριο φευγει και μ αφησαν και της πηγα. Χλιαρο, χωρις καιμακι. (Ξανακουναει το κεφαλι). Το 'βγαλε στη πρωτη ρουφηξια. Πως να πιει η γυναικα...; Ισα που το μυρισε και γευτηκε η γλωσσα... Δε βαριεσαι... Αμα φτασεις ως εδω επιστροφη δεν εχει...

-Δεν εχετε αλλη οικογενεια; Εχετε φαει τιποτα; ρωτησα σαν ηλιθιος.

Ουτε μου απαντησε. Κουραστηκε πια. Ανοιξε κι η πορτα. Φορεσαμε ολοι τις ποδιες, τα γαντια, τις μασκες και μπηκαμε στους δικους μας. Λιγο μετα αποχωρουσαν δακρυσμενοι ολοι. Αυτος πουθενα.

-Καθε φορα τελευταιος φευγει -μου λεει καποιος-μην ανησυχεις...

Κοντοσταθηκα. Για μια στιγμη ηθελα να του πω:

Που θα πατε τετοια μερα... Μηπως θα θελατε...; Μα δε βρηκα το θαρρος. Πηρα τον πεθερο μου και τη γυναικα μου σμπαραλιασμενους κι αυτους και φυγαμε. Στο σπιτι περιμεναν τα παιδια ν'αλλαξουμε τον χρονο... Ποσο το μετανοιωσα που δεν τον πηρα μαζι μου εκεινη την παραμονη εναν τετοιον υπεροχο ανθρωπο..