Παρασκευουλα Παπαδοπουλου.

Ο γαμος μολις εχει τελειωσει. Η Παρασκευουλα Παπαδοπουλου, μολις εχει παντρευτει τον Αρνταν.

Τ' αδερφια της και ολο το σοι καταπικραμενο απο την ανεπαντεχη εγκυμοσυνη της και απο την ξεροκεφαλη επιμονη της για τον ερωτα του Αλβανου, φευγουν αρον αρον απο το δημαρχειο. Ο Μητσος, ο μεγαλυτερος απο τα αδερφια της και στα μαχαιρια με τον γαμπρο απο την πρωτη μερα της γνωριμιας τους, κλωτσαει το "κωλαμαξο που βρηκε ωρα να χαλασει το γ^&%$μενο" και βριζει θεους και δαιμονες. Σε λιγο διπλα του περναει με το φιατακι του ο εικοσιτριαχρονος αδερφος του γαμπρου. Ο Αλβανος του κανει νοημα κι ο Μητσος μπαινει μεσα με βαρια καρδια.

Παραλιακη.

Δεν αλλαζουν κουβεντα. Καπνιζουν κι οι δυο. Ο Μαικ βαζει το cd. Ανοιγει την ενταση.

- Δεν την κλεινεις τη μα#%κια ? Ο Μαικ δεν απανταει.

- Ρε θα το κλεισεις το γ*^%*&μενο ?

Το κλεινει. Συνεχιζουν αμιλητοι. Ανεβαζει ταχυτητα. Ο Μητσος τον κοιταει λοξα.

Πρωτη στροφη αριστερα. Δευτερη αμεσως δεξια .Και τοτε σαν απ το πουθενα βρισκονται με μια μηχανη στα δεκα μετρα μπροστα τους. Αποτομο φρεναρισμα. Οι ροδες κοκκαλωνουν.

Το φιατ αρχιζει τις στροφες σαν τρελλο γυρω απ τον εαυτο του.

Μιση ωρα αργοτερα.

Το φιατ με τις δυο πισω του ροδες κρεμμεται στο γκρεμο.

Οι δυο αντρες ακουνητοι με ολο τους το βαρος οσο πιο μπροστα μπορουν, κολλημενοι στο παρμπριζ, λουζονται στον ιδρωτα. Ενα δακρυ κυλα στο προσωπο του Μητσου. Μενει ασκουπιστο. Το χερι του εχει μεινει γραπωμενο στο μπρατσο του Αλβανου.

Ακουνητοι σαν μαρμαρωμενοι φοβουνται να ψελισουν την παραμικρη κουβεντα.

Ουτε το κεφαλι για να κοιταχτουν δε γυριζουν.

Καποια αυτοκινητα περνανε που και που απο το δρομο μπροστα τους, μα δε σταματουν ποτε.

Τα βλεπουν να προσπερνουν , μα ειναι αδυνατον να φωναξουν.

Καθε οχημα που προσπερνα και ενα εκατοστο προς το γκρεμο και το τελος.

Καθε σταγονα ιδρωτας που πεφτει απ' τα μετωπα τους, ασηκωτη σταλα πυρωμενου μεταλλου θαρρεις γερνει το αμαξι, ποτε απ τη μια και ποτε απ την αλλη.

Ενα φορτηγο που περνα, σα σεισμος ταρακουναει το υπεδαφος της υπαρξης τους.

Λιγο πριν το τελος κατι πρεπει να κανουν, μα δε μπορουν.

Ουτε καν να κοιταχτουν δεν θα προλαβουν πριν κατρακυλησουν στην αβυσσο.

Το κινητο χτυπα. Η δονηση, τους τρομοκρατει ακομα περισσοτερο.

Δεν σκεφτονται τιποτα πια. Δεν λενε τιποτα. Δεν τους χωριζει τιποτα ...

Ο ιδρωτας συνεχιζει να βαραινει και το χερι του ενος συνεχιζει να σφιγγει το μπρατσο του αλλου...

Λιγο αργοτερα ολα ειχαν τελειωσει.

Ο Αρνταν φευγοντας τελευταιος απ το δημαρχειο τους ειχε δει μαζι στο φιατ να φευγουν. Ανησυχωντας μην κατι στραβωσει μεταξυ τους κι επειτα απο τα χαμμενα τηλεφωνηματα ειχε αποφασισει να ακολουθησει τη διαδρομη τους, να τους βρει.

Και τους βρηκε!

Κατεβηκε σαν τρελλος απ το αμαξι του κι αρχισε να τρεχει προς το μερος τους. Μαιιικ, φωναξε κι απλωσε το χερι να τον πιασει. Με το αλλο προσπαθουσε να κρατησει το βαρος του φιατ προς τα πανω.

Μα το βαρος ηταν μεγαλο. Το χερι δεν αντεξε δυο ανθρωπινα φορτια να τραβηξει.

Χιλιοστο χιλιοστο οι μουσκεμενες παλαμες γλιστρουσαν βασανιστικα.

Ο Μητσος καταλαβε και με δακρυα στα ματια ξεγραπωθηκε απ το μπρατσο του Μαικ.

Αδικα ομως. Ενα "Μηηηη" προλαβε ν' ακουστει και τιποτ' αλλο.

Με μιας η ισορροπια ειχε χαθει. Το φιατ εγειρε και με το βαρος των ανθρωπινων αμαρτιων χαθηκε στα βραχια.

Τους τρεις αντρες τους μαζεψανε ωρες μετα.

Η Παρασκευουλα Παπαδοπουλου εζησε και μεγαλωσε το γιο της μοναχη. Δε του μιλησε ποτε για τιποτε αλλο, παρα μοναχα για την κακια την ωρα...

Δε επεστρεψε στους δικους της ποτε.

Ο μικρος Αντωνης δεν εμαθε την αληθινη ιστορια ποτε.