" Η πολυ ευτυχια δεν ειναι καλο πραμα..."

Παλι τα ιδια .
Αυτα τα βρωμοπουλα παλι την καναν τη δουλεια τους.
Απο τοτε που αγορασαμε -με δανειο εννοειται- το σπιτι μας ( ρετιρε στην Κοκκινια), εχουμε βρει στο μπαλκονι το μπελα μας.
Καθε πρωι οι δεκαοχτουρες της περιοχης λες και το χουν σημειο για ραντεβου το μπαλκονι μας ερχονται ολες μαζι και μας αναστατωνουν.
Eχουν βρει ενα σημειο στις γωνιες της κεραμοσκεπης και καθε μα καθε πρωι, προσπαθουν εκει να φτιαξουν τη φωλια τους. Κουβαλουν απο καθε σημειο της γειτονιας καθε ειδους "οικοδομικα υλικα" απο κλαδια και χορτα μεχρι συρματα και δε ξερω και γω τι αλλο. Προσπαθουν το λοιπον να τα ισορροπησουν στο δοκαρι της στεγης αλλα αυτα, με το παραμικρο αδεξιο κουνημα ή φυσημα του αερα, γκρεμιζονται ολα κατω γεμιζοντας το μπαλκονι και τις γλαστρες μας με τα απομειναρια τους. Βρε τι μπελας μας βρηκε. Και δωστου καθε τοσο σκουπισμα και δωστου ξεσκαλισμα στα λουλουδια. Αμ το αλλο? Κι αν κουβαλουν τιποτα αρρωστιες που λεει ο λογος? Λιγα γινονται σημερα?
Μια και δυο λοιπον τους τη στηνω, παρατηρω πως και τι κανουν και μου 'ρχεται η φαεινη ιδεα. Παιρνω δυο κουτια απο παπουτσια τα σφηνωνω στις δυο γωνιες της περγολας και τελος. Αυτο ηταν. Την αλλη μερα ηρθαν τα βρωμοπουλα αλλα γεματα εκπληξη διαπιστωσαν πως... σπιτι γιοκ.
Τι χαρα ηταν αυτη ! Επιτελους τελος, σκεφτομουν την ωρα που ρουφαγα χαρουμενος το φραπεδακι μου κι απολαμβανα το μπαλκονι ...αμολυντο.
Που να φανταζομουν τι θα επακολουθουσε...

Τις επομενες δυο-τρεις ημερες η μικρη μου κορη (παιδι ατιθασο, με... χαρακτηρα, αγοροκοριτσο πραγματικο) ηταν ασυνηθιστα ησυχη. Ουτε με τον αδελφο της τσακωνοτανε (αγαπημενο της χομπι) παρα ηταν τυπος και υπογραμμος. Καποια στιγμη που πρωτη η μητερα της το παρατηρησε, την ρωτησε αν αισθανεται καλα. Αυτη ακεφα καπως της απαντησε , καλα ειμαι μαμα κι εφυγε στο δωματιο της. Την αλλη μερα παραπονεθηκε πως βαριοτανε να παει σχολειο αλλα βεβαια πηγε. Οταν γυρισε το μεσημερι κλειστηκε αμεσως στο δωματιο της. Την ωρα του φαγητου κι ενω επαιζε για ωρα σκεφτικη με το πηρουνι της, γυριζει και μου πεταει τον κεραυνο.
-Εισαι πολυ ευτυχισμενος μπαμπα?
-Τι λες κοριτσακι μου, της ειπα, φυσικα και ειμαι. Μα γιατι ρωτας?
Δεν απαντησε και την ξαναρωτησα.
Μηπως συμβαινει κατι? Θελεις να το πεις στο μπαμπα ή στη μαμα?
-Τιποτα, μου λεει, εγω δεν πειναω.
Καποια στιγμη τ απογευμα με φωναζει η γυναικα μου και μου λεει.
-Γιωργο ελα να δεις...
Κοιταζω και τι να δω. Ενα κομματι χαρτι που πανω του εγραφε.

"Η πολυ ευτιχια δεν ειναι καλο πραμα. Η πολυ ευτιχια του ενος φερνει δυστιχια στον αλλον. "H πολυ ευτιχια του μπαμπα δυστιχια των περιστεριων. Η πολυ ευτιχια των μεγαλων δυστιχια των μικρων. Η ευτιχια των λιγων δυστιχια των πολων " Ειναι ασχημο πραμα να ειναι κανης αστεγ "

Θορυβημενος πηγα κι εβγαλα αμεσως τα κουτια απ την περγολα παρακαλωντας να γυρισουν επιτοπου τα πουλια. Οταν αργοτερα βγηκε η μικρη στο μπαλκονι, εριξε διακριτικα, μια γρηγορη ματια επανω και ειδε. Δεν ειπε ομως τιποτα.
-Ασε να περιμενουμε και το πρωι, μου πε η γυναικα μου.
Το επομενο πρωι ετρεξε παλι να δει. Οι δεκαοχτουρες ειχαν επιστρεψει.
Λιγο μετα, την βρηκαμε εκει να τις κοιταζει για ωρα βουρκωμενη, λες και απο μεσα της, τους ζητουσε συγγνωμη. Κι εκεινα, της επεστρεφαν αυτα τα γουρ γουρ, τα λογια τα δικα τους...

Ποσο εγωιστες κι ανοητοι γινομαστε καποιες φορες μεσ τον μικροκοσμο μας...Ποτε δεν ειχα φανταστει πως αυτα τα ασημαντα κοινα πουλια θα σημαιναν για ενα παιδι τοσα πολλα...
Οταν μας καταλαβε οτι την κοιτουσαμε ετρεξε , επεσε στην αγκαλια μου κι εντελως αυθορμητα αρχισε να κλαιει και να μου λεει μεσ το αναφιλητο της , "σ ευχαριστω μπαμπακα μου, σ ευχαριστω...εγω θα τα μαζευω, εγω ..."
Η μαμα ηρθε τοτε κι αυτη στην αγκαλια μας και τρυφερα της ψυθιρισε στ αυτι.
-Εμεις σ' ευχαριστουμε αγαπη μου.
Εμεις ξεχασαμε κλειστη την ψυχουλα μας για λιγο. Και μας θυμησες εσυ να την ανοιξουμε ξανα μωρο μου. Ομως τωρα, ειμαστε παλι ολοι μαζι ευτυχισμενοι. Πραγματικα ευτυχισμενοι...