Ειναι το δικιο με την Ελλαδα ή μηπως με την Fyrom ?

Αιρετικη ματια (?) σχετικα με τη μαχη για τον εναγκαλισμο της FYROM ειτε στη Δυση ειτε στο Ρωσοφιλο μπλοκ του ορθοδοξου τοξου.

Η ελληνική πλευρά οπως πάντα υποστηριζει πως είναι η διαλλακτική και καταγγέλλει την άλλη πλευρά ως αδιάλλακτη, για να την εκθέσει στα μάτια των Ευρωπαίων και Αμερικανών .
Έτσι και τώρα, η λογική που προβάλλει προς τα έξω είναι η εξής:

«Όταν μιλάμε για αμοιβαία αποδεκτή λύση, εννοούμε σύνθετη ονομασία.
Διότι εάν ο καθένας μείνει στη θέση του, δεν θα βρεθεί ποτέ λύση.
Το "Δημοκρατία της Μακεδονίας" βεβαίως δεν μπορεί να ισχύσει, εννοείται.
Είναι η εκκίνηση της πλευράς των Σκοπίων. Η δική μας εκκίνηση ήταν να μην υπάρχει το όνομα Μακεδονία ή παράγωγό του. Μια αμοιβαία αποδεκτή λύση πρέπει να ακολουθήσει τη λογική μιας διακριτής ονομασίας.
Η συγκεκριμένη χώρα δεν μπορεί να μπερδεύεται με την υπόλοιπη γεωγραφική περιοχή της Μακεδονίας, με την ελληνική Μακεδονία ή το τμήμα της περιοχής αυτής που ανήκει στη Βουλγαρία» (από συνέντευξη της Μπακογιάννη στην Καθημερινή, 14 Οκτώβρη).

Τι λέει δηλαδή; Εμείς, λέει, ξεκινήσαμε από πλήρη άρνηση του ονόματος Μακεδονία και καταλήξαμε να δεχόμαστε σύνθετη ονομασία, που να περιέχει δηλαδή και τη λέξη «Μακεδονία». Άρα, κάναμε ένα βήμα πίσω. Κάναμε τα μισά του δρόμου, όπως είχε πει σε μια συνέντευξή του ο πατέρας της.
Το ίδιο πρέπει να κάνουν και οι «Σκοπιανοί». Να μετακινηθούν δηλαδή από το συνταγματικό τους όνομα και να πάνε σε όνομα με γεωγραφικό προσδιορισμό. Δεν το κάνουν όμως, άρα είναι αδιάλλακτοι. Επομένως, εσείς οι Δυτικοί πρέπει ή να τους ασκήσετε πίεση να δεχθούν τη σύνθετη ονομασία ή να μην τους απευθύνετε καθόλου πρόσκληση να μπουν στο ΝΑΤΟ και στην ΕΕ ή να μην τα βάλετε μαζί μας, αν προβάλουμε βέτο, γιατί θα έχουμε κάθε δίκιο, αφού εμείς επιδείξαμε τη διαλλακτικότητά μας.
Αυτά ισχυρίζεται η θλιβερή δυτικόφιλη, αλλά πάντα αντιδραστική σοβινίστρια Μπακογιάννη.
Η αλήθεια, βέβαια, είναι εντελώς διαφορετική.
Ο μόνος που έχει κάνει πραγματικές υποχωρήσεις, και μάλιστα βαριές, στην υπόθεση αυτή είναι η Δημ. της Μακεδονίας.
1. Κάτω από την πίεση του εμπάργκο που επέβαλε ο Α. Παπανδρέου αναγκάστηκε, να αλλάξει τη σημαία της και να βάλει προσθήκες και επεξηγήσεις στο Σύνταγμά της, όπως απαιτούσε η τότε ελληνική κυβέρνηση.
2. Επέτρεψε στους έλληνες κεφαλαιοκράτες να γίνουν οι πρώτοι σε μέγεθος επενδυτές στη χώρα, υπερσκελίζοντας πολύ μεγαλύτερες και πιο ανεπτυγμένες χώρες.
3. Δέχθηκε τη λύση της λεγόμενης διπλής ονομασίας, να έχει δηλαδή διαφορετικό όνομα από το συνταγματικό της στις διμερείς σχέσεις της με την Ελλάδα, προκειμένου αυτή να μην αισθάνεται ότι υφίσταται «αλυτρωτικές προκλήσεις» και τα τοιαύτα.
Απέναντι σε όλα αυτά οι δικοι μας έδωσαν τίποτε;
Το μόνο που πήραν πίσω είναι το εμπάργκο, αλλά κι αυτό είναι κάτι που μπορεί οποιαδήποτε στιγμή κρίνουμε πρόσφορο να το επαναφέρουμε ως μέσο πίεσης.
Αυτή ακριβώς η ανακοίνωση έδωσε αφορμή στο ΛΑΟΣ να εκδώσει δελτίο Τύπου θριαμβολογώντας ότι ο βουλευτής του απέσπασε «δέσμευση της κυβέρνησης ότι δεν θα μπουν τα Σκόπια σε κανέναν διεθνή οργανισμό ούτε με το όνομα FYROM» .

Αυτό που τώρα εμφανίζεται ως σύνθετη ονομασία δεν αποτελεί καλόπιστη και ανυστερόβουλη υποχώρηση της Ελλάδας, όπως θέλουν να το εμφανίζουν οι δικοι μας.
Από την εποχή ακόμη των κυβερνήσεων Α. Παπανδρέου ένα πράγμα μας ένοιαζε:
Να μην ενταχθεί η Δημοκρατία της Μακεδονίας πολιτικά στη Δύση, αλλά στο ρώσικο ορθόδοξο τόξο των Βαλκανίων. Το όνομα απλώς αποτέλεσε ένα λογικοφανές πρόσχημα, που θα μπορούσε να συμπαρασύρει και τους τυφλωμένους εθνικιστές και σοβινιστές (όπως κι έγινε), ώστε να ασκηθούν παντοειδείς πιέσεις στη χώρα, να απομακρυνθεί αυτή από τη Δύση (μια που η Δύση, βασικά η πολιτικά ασήμαντη ΕΕ, υποχρεώθηκε -έστω και βρίζοντας- να αποδεχθεί τις ελληνικές θέσεις) και να πέσει στην αγκαλιά της Ρωσίας, είτε της Σερβίας, είτε της Ελλάδας, σε κάθε περίπτωση του ορθόδοξου τόξου.
Γι’ αυτό, ενώ όλη η Δύση τη δεκαετία του ’90 την αναγνώριζε ως ΠΓΔΜ, η Ρωσία και η Κίνα την αναγνώρισαν με τη μία με το συνταγματικό της όνομα χωρίς εδώ στην Ελλάδα ν’ ανοίξει μύτη, χωρίς καμία διαμαρτυρία από κανένα κόμμα, χωρίς συλλαλητήρια και χωρίς ίχνος αντιρωσισμού.

Είναι πολύ πιθανό ότι και αυτή η δυτικόφιλη ανόητη, φιλόδοξη και δίχως χαρακτήρα Μπακογιάννη δεν ξέρει ακόμα τι νόημα έχει το παιχνίδι που ο Καραμανλής την έβαλε να παίξει με το όνομα σ’ αυτή τη φάση. Προφανώς αυτός της έδωσε μία εντολή: η Δημοκρατία της Μακεδονίας δεν μπαίνει στο ΝΑΤΟ αν δεν αλλάξει το όνομά της (αν, βέβαια, άλλαζε το όνομα, τότε η δυτικόφιλη αστική τάξη της γειτονικής χώρας θα κατέρρεε, και μαζί η φιλοδυτική της στρατηγική). Γι’ αυτό μένει αυτή η δυτικόφιλη στη θέση της υπουργού Εξωτερικών παρά τα αλλεπάλληλα φάλτσα της σε σχέση με την «εθνική στρατηγική», όπως εκείνο με την υποστήριξη της αντιπυραυλικής ασπίδας στην Πολωνία και Τσεχία, πράγμα που εξόργισε τον Πούτιν και αυτή αναγκάστηκε να ανακαλέσει. Ο Καραμανλής της συγχωρεί πολλά τέτοια, γιατί ο ανεκτίμητος ρόλος της είναι να παίζει το ρώσικο παιχνίδι στα Βαλκάνια χωρίς η Δύση να θυμώνει με την Ελλάδα και χωρίς να υποπτεύεται ότι υπάρχει μια στρατηγική πίσω από το όνομα και όχι μια απλή εθνική παραξενιά.
Αν η χώρα μας ήθελε πράγματι σύνθετη ονομασία, έστω και ως έσχατη γραμμή υποχώρησης, τότε αυτό θα το δεχόταν τον Απρίλιο του 1992, μιας που κάτι τέτοιο περιλαμβανόταν στο λεγόμενο «πακέτο Πινέιρο» (πρόκειται για δέσμη προτάσεων του προεδρεύοντα στο τότε Συμβούλιο Υπουργών Εξωτερικών της ΕΕ πορτογάλου υπ. Εξωτερικών Ζοάο Πινέιρο). Ο Πινέιρο σε συνέντευξή του στην Ελευθεροτυπία (5 Ιούλη 1993) είχε προτείνει ως συμβιβαστική λύση την ονομασία «Νέα Μακεδονία», που καταρχάς δεν είχε απορριφθεί από τους Μακεδόνες. Το «πακέτο Πινέιρο» όμως απορρίπτεται από το Συμβούλιο των πολιτικών αρχηγών υπό τον τότε πρόεδρο Κ. Καραμανλή (τον πρεσβύτερο) στις 13 Απρίλη 1992, με προεξάρχοντα της απόρριψης τον Ανδρέα Παπανδρέου. Ο πρόεδρος Γκλιγκόροφ, που ήταν η ψυχή της διατήρησης του συνταγματικού ονόματος στη χώρα του και ταυτόχρονα ο πιο σταθερά προσανατολισμένος στη Δύση ηγέτης της χώρας, υπέστη βομβιστική επίθεση, με αποτέλεσμα να χάσει το ένα του μάτι και να κινδυνέψει η ίδια του η ζωή από τη επίθεση.
Εκεί όμως που αποκαλύπτεται η απάτη και το ψέμα των φιλορωσων και των υποτακτικών τους είναι στην ουσία της λεγόμενης σύνθετης ονομασίας:
Δε θέλουν όποιο κι όποιο όνομα για τη γειτονική χώρα, αλλά μόνο ένα όνομα που να παραπέμπει στη γεωγραφία της περιοχής και σε καμία περίπτωση να μην υποδηλώνει την ύπαρξη μακεδονικού έθνους! Θέλουν δηλαδή ένα όνομα με «γεωγραφικό προσδιορισμό». Που σημαίνει ότι, αν το δεχθούν οι γείτονες, θα έχουν δεχθεί ότι είναι ανύπαρκτοι ως έθνος, άρα θα υπόκεινται και θα υποχωρούν στις όποιες ορέξεις του όποιου γείτονα ή μη γείτονα καταπιεστή τους. Αυτό είναι κάτι που καμία χώρα δεν μπορεί και δεν επιτρέπεται να δεχθεί. Είναι η πιο βρώμικη θέση που μπορεί να πάρει ένας ιμπεριαλιστής, και αυτό ακριβώς κάνει και το ΚΚΕ υποτασσόμενο στα αφεντικά του (θα αναφερθούμε πιο κάτω στη θέση του για το ζήτημα).

Τέλος, αυτό περί «αμοιβαία αποδεκτής ονομασίας» είναι μονομερές και μονόπλευρο. Τι πάει να πει «αμοιβαία»; Ότι η χώρα που πιέζεται να τη δεχθεί τη δέχεται οικειοθελώς;
Το «αμοιβαία», κανονικά, σημαίνει πως τη δέχεται και ο ένας και ο άλλος με την ελεύθερη βούλησή του. Άλλο όμως τη δέχομαι και άλλο μου επιβάλλεται. Από τη στιγμή που σου επιβάλλεται κάτι, παύει να υπάρχει η αμοιβαιότητα. Πρόκειται για ωμό καταναγκασμό.

Ο αληθινος στοχος των φιλορωσων στο ζητημα του βετο.
Οι Ρώσοι και οι υποταχτικοί τους το τελευταίο που θα ήθελαν στο ζήτημα της εισδοχής της Δημ. της Μακεδονίας στο ΝΑΤΟ είναι το ελληνικό βέτο. Αν, βέβαια, δεν τους απομείνει άλλη λύση και η Δημ. της Μακεδονίας κρατήσει σθεναρή στάση (κάτι που ήδη διαφαίνεται, μέχρι τώρα τουλάχιστον) και το ίδιο σθεναρή στάση κρατήσει γενικά η Δύση (κάτι που δεν φαινεται να συμβαίνει), τότε οι φιλορώσοι θα υποχρεωθούν από τα πράγματα να προβάλουν βέτο, αφού, αν δεν το κάνουν, η χώρα αυτή θα ενταχθεί για τα καλά στη Δύση και τότε θα είναι πολύ πιο δύσκολο για αυτους να την αποσπάσουν από τη Δύση και να την εντάξουν στο ορθόδοξο τόξο. Το βέτο, λοιπόν, είναι η τελευταία και χειρότερη τους λύση. Και είναι τέτοια, γιατί με το βέτο η Ελλάδα θα απομονωθεί απ’ όλη τη Δύση, που δεν καταλαβαίνει τι κρύβεται (και τι παίζεται) πίσω από τη διαμάχη για το όνομα.
Αλλά η Ελλάδα είναι βασικό ευρωπαϊκό χαρτί των Ρώσων στο παιχνίδι τους, ειδικά στα Βαλκάνια και στον ευρύτερο χώρο της Μέσης Ανατολής. Είναι η μόνη τόσο φιλορωσικη χώρα που επιπλέον έχει κάνει εισοδισμό στην Ευρωπαϊκή Ένωση και έτσι μπορεί από ισχυρότερες θέσεις να φέρνει τα πάνω-κάτω υπερασπιζόμενη τα ρώσικα συμφέροντα σε συνεργασία με την ψήφο της Κύπρου. Επίσης είναι βασικός παίχτης στο ενεργειακό παιχνίδι της Ρωσίας (βλέπε αγωγοί πετρελαίου και φυσικού αερίου), που σκοπό έχει να εξαρτήσει ενεργειακά και τελικά να στραγγαλίσει τη Δύση. Ενδεχόμενο βέτο θα αδυνάτιζε πάρα πολύ τη δυνατότητά της να παρεμβαίνει μέσω των ελλήνων υποταχτικών της στα ευρωπαϊκά πράγματα.

Ποιος είναι τότε ο μύχιος στόχος της; Το λένε οι εφημερίδες.
«Ωστόσο ο „κρυφός πόθος“ της κυβέρνησης θα ήταν η αναβολή της πρόσκλησης προς τη Δημ. της Μακεδονίας να ενταχθεί στο ΝΑΤΟ) (…) Σύμφωνα με κάποιες πληροφορίες, οι οποίες πάντως διαψεύδονται από το περιβάλλον του υπουργείου Εξωτερικών, η Αθήνα προωθεί διακριτικά μια τέτοια εξέλιξη» (Βήμα, 4 Νοέμβρη).

Κάπως έτσι πρέπει να έχουν τα πράγματα. Αυτή είναι η καλύτερη λύση για τους Ρώσους, αφού έτσι θα μπορούν να συνεχίσουν τις πιέσεις στους εθνικά Μακεδόνες να ενδώσουν κάτω από τις απειλές και τους εκβιασμούς τους, ενώ ταυτόχρονα οι τελευταίοι θα απομακρύνονται ολοένα και περισσότερο από τη Δύση, καθώς αυτή μπροστά στα μάτια τους θα υποχωρεί συνεχώς στις ελληνικές πιέσεις και απειλές.

Η ΣΥΝΘΕΤΗ ΟΝΟΜΑΣΙΑ ΕΧΕΙ ΓΙΝΕΙ ΕΘΝΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ
Είναι χαρακτηριστική η ευκολία με την οποία έγινε η στροφή από την απόλυτη άρνηση του ονόματος «Μακεδονία» με τα παράγωγά του στη λεγόμενη σύνθετη ονομασία χωρίς, σχεδόν, απώλειες από την πλευρά των εθνικιστών και των σοβινιστών (πλην ελαχίστων εξαιρέσεων).
- Ο Καρατζαφέρης, σε δήλωσή του μετά το τέλος της παρέλασης της 28ης Οκτωβρίου στη Θεσσαλονίκη, απηύθυνε ευθεία πολεμική απειλή: «Όσοι δεν ακούνε τη φωνή της Ελλάδας ας δουν τη δύναμη των Ενόπλων της Δυνάμεων. Όσο καλύτερα δουν, τόσο καλύτερα για όλους» (Βήμα, 30 Οκτώβρη).
- Ο Γ. Παπανδρέου, βάζοντας πλάτη στην κυβέρνηση Καραμανλή, δηλώνει: «Δεν θα ανεχτούμε να μην τηρηθεί η υποχρέωση των Σκοπίων για μια αμοιβαίως αποδεκτή ονομασία προς κάθε διεθνή χρήση» (Βήμα, 21 Σεπτέμβρη).
- Ο Αλαβάνος συνήθως μεταθέτει το θέμα λέγοντας: «Πατριωτισμός δεν είναι να κάνουμε κεντρικό θέμα το όνομα της ΠΓΔΜ, αλλά να κάνουμε τη Μακεδονία, τη Βόρεια Ελλάδα, διεθνή πόλο ανάπτυξης, με πρωτοπόρα Πανεπιστήμια και αξιοποίηση του εθνικού πλούτου» (Ελευθεροτυπία, 1 Οκτώβρη). Δηλαδή, δεν είναι κεντρικό θέμα, που σημαίνει είναι θέμα!
Η ΘΕΣΗ ΤΟΥ KΚΕ: ΘΕΣΗ ΣΤΗΡΙΞΗΣ ΤΗΣ ΡΩΣΙΚΗΣ ΠΟΛΙΤΙΚΗΣ
Η πιο κατάπτυστη όμως θέση είναι αυτή του ψευτοΚΚΕ. Σε ανακοίνωση του Πολιτικού του Γραφείου διαβάζουμε τα εξής: «Η προκλητική στάση του εκπροσώπου της ΠΓΔΜ στο προεδρείο της Γενικής Συνέλευσης του ΟΗΕ στις 24/8/2007, όπως και η αδιαλλαξία που εκδηλώθηκε στην ίδια συνεδρίαση από τον Πρόεδρο της ΠΓΔΜ, είναι αποτέλεσμα και συνέχεια της όξυνσης των αντιθέσεων στην περιοχή, που προκλήθηκε από τη διάλυση και διάσπαση της Γιουγκοσλαβίας, εντείνεται σήμερα από τις αντιθέσεις μεταξύ ΗΠΑ και Ρωσίας, σε σχέση με τον έλεγχο των δρόμων μεταφοράς της ενέργειας. Οι ΗΠΑ επείγονται για τις εξελίξεις, με το βλέμμα στραμμένο στη Σύνοδο Κορυφής του ΝΑΤΟ τον Απρίλη του 2008, όπου προωθούν τη διεύρυνση με την ΠΓΔΜ, την Αλβανία και την Κροατία. Οι πιέσεις θα ενταθούν (…) Οι σχεδιασμοί αυτοί έχουν άμεση σχέση με τους οξύτατους ανταγωνισμούς των ιμπεριαλιστών στο ενεργειακό τόξο της ευρύτερης περιοχής. Έχουν σχέση με τον οξύτατο ανταγωνισμό των ΗΠΑ-ΕΕ-Ρωσίας, την επιδίωξη των ΗΠΑ να απομακρύνουν όσο γίνεται περισσότερο την πιθανότητα μεγαλύτερης προσέγγισης της Ρωσικής Ομοσπονδίας με χώρες της ΕΕ και της υπόλοιπης Ευρώπης».

Και τι λέει για την ταμπακιέρα το ψευτοΚΚΕ;
«Το ΚΚΕ, χρόνια τώρα, στη βάση αρχών και ενάντια στο κυρίαρχο ρεύμα, υποστήριξε ότι η εμμονή στην ονοματολογία ήταν και είναι επικίνδυνη και αδιέξοδη πολιτική, ότι σε μια διαπραγμάτευση για εξεύρεση κοινώς αποδεκτής λύσης, στην οποία περιλαμβάνεται με οποιοδήποτε τρόπο το όνομα Μακεδονία και όποια παράγωγα, θα πρέπει ρητά να γίνει αποδεκτό μόνο ως γεωγραφικός προσδιορισμός (στο ίδιο).

Να λοιπόν από πού άντλησε τη «νέα» θέση της η επίσημη ελληνική πολιτική στο ζήτημα του ονόματος! Πήρε φαρδιά-πλατιά τη θέση που είχε από τη δεκαετία του ’90 το ψευτοΚΚΕ και την έκανε εθνική θέση.
Διαβάστε όμως και το πιο ενδιαφέρον, εκεί που η Παπαρήγα σε συνέντευξη Τύπου για τα Βαλκάνια αναφέρεται στη δημιουργία Κοσοβάρικου κράτους: «Δημιουργείται ένα προτεκτοράτο, με θολά σύνορα με ένα άλλο αμερικανικό προτεκτοράτο» (στο ίδιο).Τι βρωμεροί οι σοσιαλφασίστες!
Το αποτέλεσμα της βούλησης ενός ολόκληρου λαου, θέλει να το πνίξει και επειδη αυτό αντιστέκεται, να το αποκαλούν «αμερικανικό προτεκτοράτο»!


ΑΠΟ ΚΟΝΤΑ ΚΑΙ ΟΙ… ΦΙΛΕΛΕΥΘΕΡΟΙ
Χαρακτηριστικό της πολιτικής υποχωρητικότητας της φιλελεύθερης αστικής τάξης είναι η θέση την οποία υιοθετεί για το ζήτημα ένας από τους λίγους αστούς δημοκράτες που έχουν δείξει ως τώρα στοιχεία ανεξάρτητης στάσης, ο Ριχάρδος Σωμερίτης.
Δυστυχώς και αυτός στο Βήμα (4 Νοέμβρη) τάσσεται ανοιχτά με τη λύση της σύνθετης ονομασίας και θεωρεί το ζήτημα της ονομασίας περίπου τιποτένιο για τους γείτονες:
«Αν η κυβέρνηση λύσει τελικά το νεο-μακεδονικό με μια κοινά αποδεκτή από τους γείτονες και από την παγκόσμια κοινότητα σύνθετη ονομασία της πΓΔ της Μακεδονίας, η επιτυχία της θα είναι μεγάλη. Για όλους: και για τους οπαδούς της και για τους αντιπάλους της. Δηλαδή για τη χώρα. Μακάρι να το μπορέσει (…) Φυσικά οι γείτονες έχουν συμφέρον να αποδεχθούν μια συμβιβαστική λύση που, σε κάθε περίπτωση, δεν θα αλλάξει στην πράξη κάτι το ουσιαστικό. Για να οικοδομηθεί ένα έθνος, χρειάζεται εχθρό και τους τον προσφέραμε. Ένα μικρό κράτος όμως χρειάζεται στη συνέχεια καλούς γείτονες και αυτό προϋποθέτει αλληλοκατανόηση και αμοιβαίο σεβασμό».
Όχι, αγαπητέ Ριχάρδο, δεν υπάρχει τίποτα από αλληλοκατανόηση στην ελληνική στάση. Υπάρχει ένας διαρκής και ασταμάτητος εκβιασμός, που εξελίσσεται ανάλογα με το πόσο είναι διατεθειμένη να υποχωρήσει η γειτονική χώρα στα δικαιώματά της και από το πόσο είναι διατεθειμένοι να την αφήσουν ξεκρέμαστη σε αυτούς τους εκβιασμούς οι όποιοι ιμπεριαλιστές υπό όρους σύμμαχοί της.

Όταν ένας λαός θέλει για τον εαυτό του ένα όνομα, όταν ένας παγκόσμιος αντιφασιστικός πόλεμος της έχει αναγνωρίσει το 1945 αυτό το όνομα μαζί με το δικαίωμα του αποχωρισμού της από τη Γιουγκοσλαβία και όταν σήμερα αυτό το όνομα τής το έχει αναγνωρίσει επίσημα όλος σχεδόν ο πλανήτης και ανεπίσημα όλοι οι γεωγραφικοί χάρτες της γης, τότε δεν υπάρχει παρά μόνο μια χώρα που πρέπει να καταγγελθεί για αδιαλλαξία και άδικη βία, που σε αυτήν την υπόθεση είναι η Ελλάδα.
Η απαίτηση μιας χώρας να αλλάξει το όνομά της μια άλλη αποτελεί φασιστικού τύπου καινοτομία μέσα στα πολύμορφα μαρτύρια, στα οποία ο ιμπεριαλισμός υποβάλλει τα μικρά και αδύναμα έθνη.

Η ΣΤΑΣΗ ΤΩΝ ΕΘΝΙΚΑ ΜΑΚΕΔΟΝΩΝ
Η μέχρι στιγμής στάση της κυβέρνησης και του λαού της γειτονικής χώρας δείχνει αξιοθαύμαστη σταθερότητα. Δεν είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε αν θα αντέξουν μέχρι τέλους στην πίεση όλων των θηρίων που τους έχουν περικυκλώσει, αλλά τα μηνύματα είναι θετικά. Πολιτική και πολιτειακή ηγεσία συμφωνούν να μην κάνουν πίσω στο θέμα της συνταγματικής ονομασίας για διεθνή χρήση και συζητούν μόνο τη διπλή ονομασία.
Δηλώνουν πως δεν αλλάζουν όνομα ακόμη κι αν η Ελλάδα προβάλει βέτο στην εισδοχή τους στο ΝΑΤΟ. Ο υπουργός Εξωτερικών Μιλόσοσκι δήλωσε σε συνέντευξή του στον Ελεύθερο Τύπο (29 Οκτώβρη) πως σε περίπτωση βέτο θα προσφύγουν στον ΟΗΕ ζητώντας αναγνώριση με τη συνταγματική τους ονομασία.

Ο αγώνας αυτού του λαού και της πολιτικής του ηγεσίας να διαφυλάξει με όποιο κόστος την εθνική του αξιοπρέπεια, παρά το μικρό μέγεθός του και τη μικρή δύναμη επιρροής σε ξένες ηγεσίες που παίζουν αποφασιστικό ρόλο στα παγκόσμια πράγματα, δεν μπορεί να μας αφήσει ασυγκίνητους.


Αποσπασματα αναλυσης αλιευμενης στο διαδυκτιο.