Ο παππους μου ηταν απο τη Μυτιληνη απο τα μερη του ζωγραφου Θεοφιλου.
Ορφανο απο πατερα η μανα του απο την πεινα της εποχης και επειδη δεν μπορουσε να μεγαλωσει μονη τα παιδια της, μετα το '22, μικρο παιδακι, τον εστειλε να τον μεγαλωσει μια εξαιρετικη οικογενεια στο Βολο.
Το '40 βρεθηκε στο Αλβανικο μετωπο. Απο κει ερειπιο καποτε γυρισε με τα ποδια ξυπολητος στην Αθηνα ψαχνοντας για καποιους συγγενεις. Τη ζωη του πολλες φορες τη γλυτωσε κυριολεκτικα στο παρα τριχα. Με τα πρωτα του χρηματα καποτε καταφερε να νοικιασει μια καμαρη και δυο πραγματα ηταν τα πρωτα που εκανε. Αγορασε εναν πινακα ζωγραφικης και πηγε θεατρο! Αργοτερα βρεθηκε για δουλεια στη Λαρισα, μαγειρας. Εκει γνωρισε και παντρευτηκε τη γιαγια μου, ορφανη κι εκεινη και μεγαλωμενη απο εναν παπα σ ενα δωματιακι στο πισω μερος της εκει εκκλησιας.
Μαζι, με θυσιες καταφεραν να αγορασουν, ενας θεος ξερει πως, ενα οικοπεδο και να χτισουν με τα χερια τους τα πρωτα καμαρακια το ενα διπλα στ αλλο. Στην κατοχη οι Γερμανοι επιταξαν το σπιτι τους. Για την αντισταση η γιαγια μου μετεφερε στον κορφο της παρανομο υλικο και χειροβομβιδες συνηθως απο και προς την εκκλησια. Κι οι δυο μαζι βοηθησαν κοσμο και κοσμακη να τη σκαπουλαρουν. Δεκαετιες ολοκληρες ο μπαρμπα Γιωργης κρυφα συντηρουσε μια οικογενεια φουκαραδων χωρις να το γνωριζει κανεις απο μας. Καταφεραν να επιζησουν και να προκοψουν.
Εκαναν δυο κορες και εναν γιο. 18 χρονων εχασαν το γιο τους σε τροχαιο εξω απο την πορτα του σπιτιου τους. Καθε χρονο της ζωης του ανημερα κεινης της καταστροφικης μερας δεν ετρωγε, μονο εκλαιγε ο αλυγιστος. Κκες (χροοονια τα κουπονια στο σπιτι), αργοτερα παπανδρεικος, 1,60 ολος κι ολος, μαστορατζα τρελη, εργατικος του θανατα, οικογενειαρχης αφοσιωμενος, χαρηκε παιδια εγγονια δισεγγονα.
Μαγειρας, παγοπωλης, μεταφορες με τρικυκλο, (δε δουλεψε ποτε για αλλο αφεντικο εκτος απο τα τελευταια του μεροκαματα ως εργατης σε χυτηρια), ασταματητος ως τα τελευταια του. Σε κεινο το θρυλικο τρικυκλο του φορτωνε καθε καλοκαιρι ολους μας στην καροτσα και μας πηγαινε 2-3μηνες διακοπες στην λυομενη παραγκα που ειχε ολομοναχος φτιαξει. Περηφανευονταν πως καθε χρονο βιδωνε ξεβιδωνε για να τη στησει πολλες εκατονταδες βιδες.
Η αγαπη του η κυρα Σταυρουλα του στο πλευρο του γιωργη της κερι αναμενο. Το σπιτι τους ανοιχτο μια ζωη σαν τις καρδιες τους σ ολους, φιλους και γνωστους. Η λουλου του η σκυλιτσα του αδυναμια του τρελλη. Οταν πεθανε κοντεψε να παθει χρονια μελαγχολια. Οι δυο κορες, η μανα μου και η θεια μου εζησαν στο πλευρο τους ως τα βαθια γεραματα τους. Εφυγαν με διαφορα λιγων μηνων ο ενας απ τον αλλον. Η γιαγια σε "αφασια" πριν φυγει κι ομως το ενιωθε, το ηξερε, οτι προηγουμενως ειχε φυγει ο Γιωργος της, οσο κι αν της λεγαμε διαφορες δικαιολογιες που δεν τον εβλεπε. Δεν ξερω τι μου ρθε να τα γραφω ολα αυτα. Κατι διαβασα νομιζω εδω στο Φμπ, κατι για αγωνες ζωης, για ηρωες, κατι τετοια μου φαινεται..
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου