Σε μια χωρα σχεδον διαλυμενη και με τρομακτικα ποσοστα ανεργιας στους νεους, αυτες τις μερες το αγορι μου να διαβαζει και να δινει μαθηματα (εξεταστικη) και αυτο κρατωντας με νυχια και με δοντια, καπου πισω στο μυαλο του, ασβεστες τις οσες ελπιδες οτι ολα αυτα καπου καπως καποτε θα του χρησιμευσουν στο μελλον.
Απ την αλλη η μικρη μου, τωρα κανοντας τα πρωτα πραγματικα δικα της βηματα στην κοινωνια, οταν σε διλληματα οπως πχ του, δινομαι στους αλλους χωρις δευτερη σκεψη η με μετρο ωστε να απολαμβανω και εγω τα οσα μου αξιζουν, επιλεγοντας το πρωτο να εισπρατει αντι επιβραβευσης αδικια απο τους "γυρω" και να στενοχωριεται.
Ετσι καπως μεσα σ ολα αυτα και σε χιλια αλλα τετοια ο πατερας-γονιος να πρεπει να ειναι παντα εκει, παρων, παντα με μια αγκαλια ανοιχτη, με μια συμβουλη ουσιας, με μια δυναμη να δειχνει δρομους και προοπτικες και να αφηνει τα μικρα του γλαροπουλια να επιλεξουν τα ιδια το προσωπικο τους πεταγμα. Και να ευχεται μετα να τους πανε ολα καλα στη ζωη. Και να χαιρεται οταν καλα ολα τους πανε. Και να ξαναβρισκει δυναμη να ξαναστεκεται στο πλαι τους οταν δεν πανε καλα. Και μονο να ξερει οτι, τουλαχιστον εκανε οτι μπορεσε ωστε να νιωσουν τη διαφορα του Ιωναθαν απο τους αλλους γλαρους και πώς τα μικρα του να πετουν, αυτα τα ιδια, στη δικη τους ζωη, ελευθερα, ανεξαρτητα και πληρη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου