Βροχή αμέτρτητες σταγόνες

Να πέφτω βροχή

αμέτρητες σταγόνες πάνω στο τζάμι της ψυχής σου

η μια μετά την άλλη, η μια δίπλα στην άλλη, να τις παρατηρείς

κι εμένανε να βλέπεις

Στο τζάμι της φυγής να σταματούν για λίγο

και άξιες γενόμενες μιας κάποιας προσοχής σου

σ' αυτό το λίγο τους, γι αυτό το λίγο τους, να μη μπορείς ν' αντισταθείς

και τ' όνομά μου να προφέρεις

Λίγο να στέκονται εκεί

κι έπειτα στ' άγνωστο να τρέχουν σαν  ποτάμι

μέσα στα μάτια σου να βρίσκουνε λιμάνι

και για τον έρωτα να τις ακούς να τραγουδούν

"και άλλες ερχόμαστε πολλές, μη σκύβεις το κεφάλι"

Κι ύστερα εσύ να αναρωτιέσαι σκεφτική

πόση βροχή πάνω στο τζάμι σου θα βρέξει

κι αυτή η ψυχή που τόσο ευαίσθητη αυτή,

τόση βροχή και άλλο πόσο από μέ, μπορεί να αντέξει