www.diekdikw.gr Submitted by stratos raptopoulos on October 23, 2014 - 5:06pm -
Βγηκα στο πεζοδρομιο για ενα τσιγαρο. Περνουσε ενας νεος βιαστικος μιλωντας στο κινητο του. Τον ακουσα να λεει "Θα κανω οτι καλυτερο μπορω". Προλαβα να αναγνωρισω πειστικοτητα στο υφος του και στον τονο της φωνης του. Στο βλεμμα του προλαβα να διαβασω ενδιαφερον ειλικρινες για το προβλημα του αλλου. Ενιωσα πως το ελεγε και το εννοουσε πως θα εκανε για κεινον πραγματικα, οτι καλυτερο μπορουσε.
Σκεφτηκα ποσες φορες στη ζωη μας εχουμε εισπραξει αυτη τη φραση ψευτικα. Αλλοτε για να μας αποφυγουν, ή για να μας ξεφορτωθουν η πιο ωμα ακομα και για να μας κοροιδεψουν. Κι επειδη τοσο συχνα κι εμεις οι ιδιοι μπορει το ιδιο να εχουμε πραξει, εχουμε γινει πια τοσο καχυποπτοι στη ζωη που πολυ συχνα στ' αληθεια ξεχναμε αν υπαρχουν ακομα τριγυρω μας συναθρωποι με καρδιες και βλεμματα αγνα, εντιμα κι αθωα ακομα ακομα. Ψυχες σε αναγκη κι αυτες ετοιμες να αγκαλιαστουν αλλα και να αγκαλιασουν. Προσωπα που δε μπαινουμε στον κοπο να παρατηρησουμε στα σοβαρα στα φευγαλεα περασματα τους απ τη ζωη μας.
Για σκεφτειτε, ποσες φορες δεν εχουμε ακουσει αυτη την φραση? Σε προσωπικες σχεσεις, σε εμπορικες συναλλαγες, σε επαγγελματικες συμφωνιες, σε καθημερινα μικροζητηματα, παντου. Την λες κι ο αλλος κρεμεται απο τη δικη σου υπευθυνοτητα, την ακους και κρεμεσαι εσυ απο του αλλου τον "λογο". Παλαβωμενοι μεσα στους τρελους ρυθμους του σημερα, αδιαλλειπτα υποψιασμενοι, πονηρεμενοι, επιφυλακτικοι μπροστα σε καθε πιθανοτητα, σε καθε εκδοχη, σε καθε εξελιξη, ταμπουρωνομαστε στο "εντος" μας και αδυνατουμε να συλλαβουμε, να νιωσουμε, να πιστεψουμε, πως τα πραγματα μπορει και να μην ειναι παντα ετσι (οπως φοβομαστε). Πως μπορει και να υπαρχουν και φωτεινες εκδοχες σε καθετι.
Περπαταμε στο δρομο, κινουμαστε στο πληθος, δρουμε σε περιβαλλοντα, γρηγορα, μηχανικα, απανθρωπα πολλες φορες. Ολα στο βωμο της αποτελεσματικοτητας, της αναπτυξης ή απλα μονο και μονο της επιβιωσης. Να τα βγαλουμε περα!
Ομως τι γινεται στα πολυ δυσκολα? Τι γινεται ειδικα σε περιοδους κρισης σαν τουτη δα τη σημερινη, τη δικη μας? Τοτε που η αναγκη σε στελνει στην αναζητηση της κατανοησης του αλλον, του "χεριου βοηθειας", του "λογου" ? Ξερεις τοτε να τα ψαξεις? Εισαι ικανος να τα αναζητησεις? Εχεις το θαρρος να τα ζητησεις? Και ταυτοχρονα εισαι ετοιμος κι εσυ να προσφερεις οταν σου ζητηθει? Αν δωσεις το λογο σου θα τον κρατησεις? Αν υποσχεθεις να κουραστεις θα αντεξεις? Αν χρειαστει να μοιραστεις θα το αποδεχτεις?
Στις κρισεις, οταν ολα τριγυρω σου τα βλεπεις μαυρα διοτι ετσι "σ εμαθαν" ή ετσι "σ' τα εφτιαξαν" απελπιζεσαι. Μενεις τοτε γυμνος, μονος, ερημος, υποφερεις. Δεν εχεις απο που να πιαστεις. Και τοτε μια κουβεντα σαν την παραπανω ειναι μια σπουδαια κουβεντα. Τι αξια που παιρνει ε? Λογικο αφου αυτο σημαινει αμεσως αμεσως, λιγο χαμογελο, λιγη πιστη, μια καποια ελπιδα στη ζωη πως τελικα θα τα βγαλεις περα. Πως δεν εισαι μονος στα δυσκολα, πως κουτσα στραβα θα τηρηθει ο "λογος" κι ο αλλος θα κανει πραγματι οτι καλυτερο μπορει. Και θα "ανοιξεις" κι εσυ και θα δειξεις εμπιστοσυνη αντι καχυποψια. Γιατι θα χεις πια αναγκη να ακουσεις απ τον αλλον αγνα αυτη την κουβεντα, το "θα κανω οτι καλυτερο μπορω". Γιατι θα χεις αναγκη μια συνομωσια συννενοησης, αλληλεγγυης και προσφορας να βγαινει μεσα απο αυτην την κουβεντα κι οχι ενα ψεμα μια διαψευση η ενα τιποτα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου