Οσο ξεχνιεται η καρδια του πως κι αυτη απο καποιους αγαπιεται, τοσο απλωνει. Και τοτε, ακομα κι ενα χαμογελο -σαν το χαμογελο ας πουμε της κυριας απεναντι που σκεφτικη μαζευει τα δικα της απλωμενα στο μπαλκονι- εστω κι αυτο λοιπον του φτανει για ν αναθαρρησει. Με κατι τετοια απλα τυχαια περιστατικα, μεσημερια του και νυχτες, καιρο τωρα πια, ετσι ομορφαινουν.
1 σχόλιο:
μα η φωνή του.... έ;΄ούλα τα φραγκόπουλα...
Δημοσίευση σχολίου