14/9/14

Απλα τυχαια περιστατικα..


Οσο ξεχνιεται η καρδια του πως κι αυτη απο καποιους αγαπιεται, τοσο απλωνει. Και τοτε, ακομα κι ενα χαμογελο -σαν το χαμογελο ας πουμε της κυριας απεναντι που σκεφτικη μαζευει τα δικα της απλωμενα στο μπαλκονι- εστω κι αυτο λοιπον του φτανει για ν αναθαρρησει. Με κατι τετοια απλα τυχαια περιστατικα, μεσημερια του και νυχτες, καιρο τωρα πια, ετσι ομορφαινουν.

Γεια σου ρε μεγαλε Νικολα.

1 σχόλιο:

akrat είπε...

μα η φωνή του.... έ;΄ούλα τα φραγκόπουλα...