ΜΕΤΑΞΥ ΠΑΓΚΟΣΜΙΟΠΟΙΗΣΗΣ ΚΑΙ ΔΙΕΘΝΙΣΜΟΥ ΜΗΠΩΣ ΠΡΟΣ ΤΟ ΠΑΡΟΝ ΝΑ ΑΣΧΟΛΗΘΟΥΜΕ ΜΕ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ?

Τι κάνετε εκεί ψηλά σύντροφοι ? Όλα καλά? Εμείς εδώ κάτω τα νέα μας ίδια.
Της γης οι κολασμένοι παραμένουμε πάντα. Με λίγες παραλλαγές.

Δηλαδή είμαστε κολασμένοι με αυτοκίνητο, κινητό, τηλεόραση φλατ, ιντερνετ , μερικές πιστωτικές υπερφορτωμένες, ένα δάνειο στο κόκκινο, και τώρα τελευταία αρχίζει ένα ζόρι και μας τα παίρνουν όλα πίσω. Στο αυτοκίνητο δεν έχουμε να βάλουμε βενζίνη, το κινητό το έχουμε απλήρωτο, οι πιστωτικές μπήκαν κι αυτές στο κόκκινο μαζί με το δάνειο, το μόνο που κρατάει ακόμα είναι η τηλεόραση και το ιντερνετ.

Φυσικά αυτό συμβαίνει σε μια μερίδα κολασμένων γιατί μια άλλη μεγαλύτερη μερίδα στον κόσμο παραμένει όπως ακριβώς τους ξέρατε. Σκλάβοι. Δούλοι. Αφεντάδων. Όσο για τον καπιταλισμό και τα ξένα μονοπώλια που ρουφάνε το αίμα του λαού όπως μας έχετε πει χιλιάδες φορές μέχρι να το εμπεδώσουμε, δίκιο είχατε το ρουφάνε μια χαρά. Ανενόχλητοι. Χωρίς το περίφημο αντίπαλο δέος που τελικά πήρε τα μπογαλάκια του και μας άφησε με τη γεύση της αποτυχίας στο στόμα. Μια αποτυχία που έγινε το αγαπημένο άλλοθι του εχθρού για να μας δείχνει συνέχεια με το δάχτυλο.

Το αμέσως επόμενο νέο μας όμως δεν είναι και τόσο ευχάριστο.

Αφού καταναλώσαμε τη ζωή μας να αγωνιζόμαστε για μια λέξη που τη λέγανε «διεθνισμός» ξαφνικά βρεθήκαμε εγκλωβισμένοι σε μια νέου είδους λέξη η οποία εκ πρώτης όψεως μοιάζει εξαδέλφη της προηγούμενης «παγκοσμιοποίηση» Πως εσείς ονομάζετε τους εαυτούς σας διεθνιστές και αγωνίζεστε για τον αγώνα της παγκόσμιας εργατιάς? Ε, οι άλλοι δεν αγωνίζονται πια για τον επικράτηση του παγκόσμιου κεφαλαίου. Το έκαναν πραγματικότητα. Μας προσπέρασαν σύντροφοι. Πρέφα δε πήραμε.

Ενώ εσείς οραματιζόσασταν τη κατάργηση των συνόρων ω του θαύματος πρόλαβαν και τα κατάργησαν εκείνοι με το δικό τους τρόπο.
Ενώ μιλάγατε για τη κατάργηση των εθνικιστικών προκαταλήψεων αυτοί ετοιμάζονται να δημιουργήσουν ένα έθνος σ΄ολο το κόσμο.
Δηλαδή με λίγα λόγια βιώνουμε το παγκόσμιο όνειρο αλλά με προεκτάσεις εφιάλτη.


Πως είπατε? Το ξέραμε? Κι αυτό τι σημαίνει πως απαλλασσόμαστε από την ευθύνη της ανικανότητας να το σταματήσουμε? Τα πράγματα είναι απλά.
Μεταξύ του οράματος μιας πανανθρώπινης κοινωνίας και του σχεδιασμού μιας κοινωνίας όπου μια τάξη ανθρώπων θα κατέχει και θα εξουσιάζει τα πάντα, από ότι βλέπω, διορθώστε με αν κάνω λάθος, ο σχεδιασμός αυτής της τάξης ήταν τελικά ισχυρότερος και ικανότερος από τα οράματα σας.
Και εφόσον οι κολασμένοι παραμένουν κολασμένοι και τώρα περισσότερο παρά ποτέ εγκλωβισμένοι, δυο πράγματα συμβαίνουν. Η γουστάρουν τελικά να είναι έτσι και να πηγαίνουν όπου τα αφεντικά τους τους ορίσουν, ή οι οραματιστές «σωτήρες» τους ήταν τελικά ανίκανοι.

Είμαστε όμως στο σήμερα.
Κι όσο εγώ να κάνω λάθος τα γεγονότα δεν κάνουν.
Παγκόσμια δικαιοσύνη δεν έγινε, παγκόσμια τράπεζα όμως ναι.
Παγκόσμια επανάσταση δεν έγινε, παγκόσμιος στρατός όμως σιγά σιγά πάει να γίνει.

Τελικά τα οράματα του Λένιν συνθλίβονται κάτω από τα οράματα του Όργουελ. Η λέξη σύντροφος έγινε μια κουραστική γενικότητα, σύντροφοι αποκαλούνται και οι υπάλληλοι της τρόικας, τον Τσε τον κρέμασε στο γραφείο μέχρι και ο Καρατζαφέρης και οι παχυλοί σβέρκοι των κομματόσκυλων του πρώην υπαρκτού σοσιαλισμού βγήκαν στη φόρα και μόλις κάνουμε κιχ μας δείχνουν τη φωτογραφία τους για να το βουλώνουμε.

Ένας ιδεολογικός αχταρμάς χωρίς αρχή και τέλος όπου η δεξιά και μάλιστα η ακροδεξιά αναβιώνει και η αριστερά είναι μόνιμα στημένη στο τοίχο να απολογείται. Όχι κύριοι αυτό δεν είναι ανθρώπινο ελάττωμα. Είναι πολιτική ανικανότητα ή στη χειρότερη περίπτωση προδοσία.
Οι «νεόφερτοι» κολασμένοι δεν ξέρουν από τα παλιά κι ίσως παθαίνουν ένα εσωτερικό μπλοκάρισμα όταν ακούνε για τον διεθνισμό σας. Γιατί τον συγχέουν με τη παγκοσμιοποίηση των άλλων και δεν μπορούν να διακρίνουν που ξεκινάει η ουτοπία και που το καταλήγει η κοροϊδία. Σίγουρα υπάρχει το βαθύτερο νόημα, το μελλοντικό όραμα ενός επίγειου παραδείσου, όμως εδώ στη τοπική κόλαση που λέγεται Ελλάδα συμβαίνουν γεγονότα πρωτοφανή που δεν μπορείτε να σταματήσετε και αφορούν τους έλληνες. Εχετε να απαντήσετε σε μεγάλα ερωτήματα. Και σ΄αυτά τα ερωτήματα δεν έχετε βρει απαντήσεις που να πείθουν.

Την ώρα που ξεπουλιέται η Ελλάδα, που οι νέοι αισθάνονται το χαλί να φεύγει κάτω από τα πόδια τους και την ευρωπαϊκή μπότα να τους συνθλίβει, ζητούν να βρουν την εθνική τους ταυτότητα. Σκαλίζουν την ιστορία να βρουν ξανά τη χαμένη τους αξιοπρέπεια. Νοιώθουν πως πρέπει να προστατέψουν πράγματα ιερά που έμαθαν από τους παππούδες, από τους πατεράδες πως πρέπει να τα φυλάξουν. Σ΄αυτούς τους νέους πρέπει να μιλήσετε με μια νέα γλώσσα, να τους κάνετε να νοιώσουν πως κατανοείτε αυτή την επιθυμία τους για μια ελεύθερη πατρίδα. Δεν μπορούν να σας μιλάνε για την Ελλάδα και να τους απαντάτε μόνιμα για το βαθύτερο μελλοντικό σας όραμα, στιγματίζοντας την αυθόρμητη επιθυμία τους για εθνική αξιοπρέπεια και μεταφράζοντας ψυχρά την επιθυμία τους να φωνάξουν είμαστε έλληνες σαν ανεγκέφαλο εθνικισμό.

Στην οργουελική κοινωνία που ο άνθρωπος αρχίζει και νοιώθει μια αναγούλα ακούγοντας τη λέξη παγκοσμιοποίηση πως θα μπείτε μέσα στη καρδιά του , στο μυαλό του, στον αγώνα του επιμένοντας σε θέσεις, πρακτικές και οράματα που ήδη έχουν αναιρεθεί, ήδη έχουν χάσει το προορισμό τους.
Οι άνθρωποι νοιώθουν ότι εξαφανίζονται σαν οντότητες. Νοιώθουν ήδη την ισοπέδωση της ατομικότητάς τους μέσα σε μια συλλογική υποταγή. Η ίδια η ατομικότητα που κατάντησε να γίνει ένας καταστροφικός φιλοτομαρισμός και ισοπέδωσε αξίες ,οράματα κι επαναστάσεις τώρα κάνει τα πρώτα βήματά της πάλι να ξεφύγει και να βρει το ουσιαστικό της ρόλο από την αρχή. Και φοβάται να ξανοιχτεί πέρα από το κατώφλι της. Φοβάται να ανοιχτεί ξανά σε παγκόσμιες περιπέτειες. Ψάχνει να βρει την ελπίδα της ελευθερίας , της αναγέννησης, στη γειτονια της. Ο έλληνας έχει ανάγκη να υπάρξει σαν έλληνας πρώτα κι ύστερα σαν παγκόσμιος πολίτης.

Θα πρέπει να αναλύσετε πιο σοβαρά τι βιβλία επιλέγουν να διαβάσουν οι νέοι περισσότερο. Γιατί τους γοητεύουν τόσο νέες μυθολογίες. Γιατί ανατρέχουν σε συγκεκριμένους ιστούς μέσα στο δίκτυο. Γιατί αφήνονται να παρασυρθούν από θεωρίες συνομωσίας και σενάρια επιστημονικής φαντασίας. Είναι πανεύκολο να τους βγάλετε χαζούς όλους ή παρασυρμένους από ψεύτικες υποσχέσεις. Είναι πολύ δύσκολο όμως να παραδεχτείτε πως είναι εκεί γιατί δεν τους πείθετε να είναι εδώ.

Τρέχουν σαν λαγοί και πάτε σαν χελώνες. Ο αόρατος εχθρός μεγάλωσε, έγινε γίγαντας μέσα σε μια συνεχόμενη «αορατότητα». Ήταν το κεφάλαιο. Οι πλουτοκράτες. Τα γεράκια. Τα μαύρα κοράκια. Βαριά λόγια. Βαριά συνθήματα. Βαριά τραγούδια. Αυτές οι βαριές λέξεις όμως δεν είναι γεννημένες για να μεγαλώσουν σε χέρια ανίκανων γραφειοκρατών. Είναι λέξεις οργής, λέξεις που τις πνίγει το δίκιο. Λέξεις που έχουν ανάγκη να δικαιωθούν τώρα. Αμεσα.

Ο καπιταλισμός είναι πολύ μορφωμένος κι η αριστερά συνεχίζει να είναι απλά παραμορφωμένη. Παραφουσκωμένη από μια παλιά περηφάνια. Παραφουσκωμένη από χοντροκομμένους σβέρκους που ζητούν πλέον από το κοσμάκη να είναι αυτό που του ζητάνε κι οι άλλοι. Να πιστεύει χωρίς να καταλαβαίνει. Να πράττει χωρίς να ρωτάει. Να ακολουθεί χωρίς εξηγήσεις. Η αριστερά λειτουργεί κάνοντας χρήση πλέον του κληρονομικού της δικαιώματος στη διακυβέρνηση των διαμαρτυρόμενων μαζών, λες κι η διαμαρτυρία η αντίδραση οι τρόποι αντιμετώπισης του κακού έχουν ένα στάνταρ που κανένας δεν μπορεί να παρακάμψει.

Όχι κύριοι η αντίδραση της μάζας, η επανάσταση, δεν είναι ιδιοκτησία κανενός. Κι ο άνθρωπος μονάδα που αποφασίζει να γίνει ανυπάκουος, που αποφασίζει να παλέψει για ένα καλύτερο αύριο δεν είναι υποχρεωμένος να τραβήξει το δικό σας κλήρο. Μάλλον δεν έχετε ακόμα καταλάβει πως εσείς πρέπει να αγωνιστείτε για να σας βάλει στη κληρωτίδα. Κι ο μόνος τρόπος να το καταφέρετε είναι να αφουγκραστείτε τι στ΄αληθεια ζητάει. Δεν μπορείτε να λειτουργείτε συνέχεια μιλώντας. Πρέπει κάποια στιγμή να ακούσετε.

Η νέα τάξη πραγμάτων έχει φτιάξει λαούς που θα φοράνε μόνοι τους το περιλαίμιο και θα ακολουθούν οικειοθελώς τον αφέντη αμίλητοι, κι όχι αυτό δεν είναι στη φύση του ανθρώπου. Αυτή η φρίκη δεν είναι η φυσική κατάληξη των πραγμάτων. Δεν είναι η μόνη δυνατή εξέλιξη στην ιστορία του ανθρώπου. Αυτό είναι ο καλά σχεδιασμένος κόσμος του αόρατου εχθρού που τελικά τόσο πολύ υποτιμήσατε και που δεν είναι καθόλου αόρατος. Είναι συγκεκριμένος, έχει τακτικές συγκεκριμένες κι έχει στόχο συγκεκριμένο. Μας το φωνάζει στη μούρη που το πάει κι εμείς ψάχνουμε στα χρονοντούλαπα της ιστορίας για να βρούμε τι να απαντήσουμε.

Μόνιμα απροετοίμαστοι. Ιδέες, οράματα, που τάραξαν το κόσμο για έναν αιώνα έγιναν κούφιοι, ανούσιοι λόγοι σε προεκλογικές εξέδρες. Οι αυθόρμητες θυσίες χιλιάδων ανθρώπων έγιναν αγώνας για ένα πόντο παραπάνω στη κολωνίτσα της εταιρείας δημοσκοπήσεων...

Το συλλογικό κίνημα των κολασμένων πρέπει να υπάρξει αλλά πρέπει να μάθει να μιλάει, να περπατάει από την αρχή. Πρέπει να βρει τρόπους που δεν έχουν προβλέψει οι αόρατοι. Πρέπει να βρει τρόπους να μορφώσει από την αρχή τις κοιμισμένες συνειδήσεις. Αυτό όμως που είναι τώρα δεν είναι τίποτα. Η μάλλον είναι κάτι χειρότερο από το τίποτα. Είναι η εναπόθεση των ελπίδων σε έναν ιδεολογικό παρασιτισμό.

Δεν είναι η βία που με τρομάζει. Δεν είναι οι άνθρωποι που φωνάζουν ακόμα κι αν είναι λάθος που με τρομάζουν. Εκείνο που πραγματικά με φοβίζει είναι η πολιτική αποχαύνωση εκείνων που θα έπρεπε να είναι πιο ξύπνιοι από όλους. Είναι το να βλέπω τον αόρατο εχθρό να είναι τόσο μα τόσο καλά οργανωμένος και τις μόνες φωνές αντίδρασης απέναντί του να έχουν γυρισμένα επιδεικτικά τις πλάτες στους μηχανισμούς που θα μπορούσαν να του φέρουν ένα τουλάχιστον γερό χαστούκι στη μούρη.

Η ανίκανοι είμαστε τελικά ή αδιάφοροι.

Εγώ δεν είμαι αδιάφορη, ούτε εκείνος, ούτε κι ο άλλος. Υπάρχουν πολλοί μη αδιάφοροι. Υπάρχουν πολλοί που νοιάζονται, σκέφτονται και ονειρεύονται ακόμα μια καλύτερη Ελλάδα. Το ερώτημα είναι αν θα βρουν στέγη κάπου ή αν θα παραμείνει ανεκμετάλλευτος ο προσωπικός τους αγώνας. Ξυπνήστε πριν αρχίσουν να εξαφανίζονται οι μονάδες.

Εκτός κι αν είστε τόσο πολύ περιχαρακωμένοι στη μικρή σας αυλή που δεν μπορείτε καν να αφουγκραστείτε πλέον αυτούς τους μικρούς παλμούς ζωής μέσα στη συνολική πολτοποίηση και τα μηνύματα που προσπαθούν να σας στείλουν συνέχεια. Ο φόβος μου είναι μην τυχόν τα λαμβάνετε αλλά σας είναι παντελώς αδιάφορο να τα τσεκάρετε μήπως κι αυτός ο κερατάς έχει κάποιο δίκιο. Η παραδοχή ενός λάθους είναι το μεγαλύτερο βήμα για ένα νέο ξεκίνημα.

Πάντως μέχρι να σκεφθείτε που κάνετε λάθος αν το σκεφθείτε, κάποιες άλλες δυνάμεις έχουν εξαπολύσει γενική μάζωξη. Και ω του θαύματος, με αρκετή επιτυχία θα έλεγα.

Η συνέχεια επί της οθόνης.


vasiliskos