Θα γινεται σαν ολους τους αλλους! Αλλιως...

Ξεκινησε οπως ολοι, παιδι και εφηβος με ονειρα και ιδανικα. Οι εποχες αλλαζαν. Καλοκαιρια και χειμωνες το ενα μετα το αλλο. Μερα νυχτα μερα νυχτα, περασε καιρος. Καποτε αρχισε να του φαινεται ολο και πιο μικρη η μερα ολο και πιο μεγαλη η νυχτα. Δεν εδωσε ποτε σημασια, προχωρουσε. Επιβιωνε, εχτιζε, γκρεμιζε, οριοθετουσε, προσπερνουσε και παλι απ την αρχη. Ερωτευτηκε, δημιουργησε, δουλεψε, προχωρησε μπροστα. Μπροστα? Στην πραγματικοτητα ηταν τοσο σχετικο αυτο το μπροστα...
Ζουσε πολλα μα ταυτοχρονα και τοσα λιγα. Βρεθηκε παντου, μπηκε σε υπογεια, μπηκε και σε σαλονια ψαχνοντας συνεχως για το δικο του ιδανικο χωρο.. Καποτε ηρθε μια μερα μαλιστα που πιστεψε πως το' χε βρει. Με την ορμη της νεοτητας του εφορμησε μεσα. Ειχε ολα οσα ονειρευοτανε μια ζωη κι ακομα περισσοτερα. Ενα ζεστο κοκκινο φως τον καλωσοριζε στην εξωπορτα. Κι οταν εμπαινες μεσα ενα αλλο πρασινο φως ελπιδας ηρεμιας και ασφαλειας ελουζε το χωρο. Στα ραφια των τοιχων στιβες τα ονειρα, τα οραματα και οι στοχοι. Απ το ταβανι κρεμμονταν κορδελες η ευτυχια, τα χαμογελα, τα γελια. Στα επιπλα παντου η ταξη η θαλπωρη η σιγουραδα ολα τακτοποιημενα με τον πιο εξαιρετο τροπο. Στις κρεμμαστρες της ντουλαπας κι αλλες ιδεες κι αλλα ονειρα κι αλλες προσμονες, ολα κρεμμασμενα καθαρα ατσαλακωτα. Αυτος στη μεση του δωματιου αποχαυνωμενος απο την τοση ευτυχια. Πως να συνειδητοποιησεις ευκολα τοση ομορφια. Τοσο ομορφα ολα, τοσο ζεστα, τοσο ανθρωπινα. Γυριζε το βλεμμα του τριγυρω και δε χορταινε... Ολα τοσο τελεια...
Ολα... πλην... Μα... Δεν ειναι δυνατον... Πως δεν το ειχε προσεξει? Το δωματιο δεν ειχε πορτα!
Δεν ειχε ουτε παραθυρα μα κυριως δεν ειχε πορτα! Ειχε μπει καπου απ οπου δεν μπορουσε να βγει...
Το φως αστραπιαια αρχισε να αλλαζει. Το ζεστο πρασινο αρχισε να ξεθωριαζει....Γυριζε σε λαχανι και επειτα σε κιτρινο... κι ηταν τοσο ασχημο αυτο το κιτρινο... Κοιταξε τριγυρω. Στα ραφια των τοιχων τα ονειρα εσταζαν υγρασια, τα οραματα ειχαν πιασει απαισια μουχλα, οι στοχοι γλεντουσαν μεθυσμενοι ξεφτυλιζοντας τον με βρισιες επαισχυντες.
Απ το ταβανι τωρα κρεμμονταν κορδελλες που εσταζαν χολη και πυον. Ανοιξε τη ντουλαπα, στις κρεμμαστρες ζαρωμενα ονειρα κι ιδεες σε πληρη αποσυνθεση... Το πατωμα αρχισε να τρεμει... Αυτος στη μεση πανικοβλημενος εβαλε τα κλαματα κι αρχισε να ουρλιαζει. Απεγνωσμενα εψαχνε τροπο διαφυγης μα δεν υπηρχε. Οι τοιχοι αρχισαν να στενευουν το δωματιο. Ο αερας αρχισε να λιγοστευει. Το κιτρινο φως χλωμιαζε ολο και πιο πολυ. Σκοτινιαζε ο χωρος και αρχισε να πεφτει παγωνια. Χτυπαγε τους τοιχους σαν τρελλος με χερια με ποδια με το κεφαλι. Οι τοιχοι πλησιαζαν ολο και περισσοτερο ο ενας τον αλλον.
Ενα ουρλιαχτο ξεσκισε τα σωθικα του και ταξιδεψε στο απιαστο συμπαν. Ααααααααααα!
- Τετοια με βασανιζουν γιατρε μου τον τελευταιο καιρο αρχισε να εξηγει...
- Κοιταξτε, φυσιολογικα θα σας εδινα μια αγωγη και μια συμβουλη να δωσετε στον εαυτο σας μια μακρα περιοδο διακοπων. Βλεπετε χρειαζεστε ξεκουραση και γαληνη. Πρεπει να βρειτε φιλε μου τον εαυτο σας.. δεν ξερω αν με καταλαβαινετε...Ομως για την ωρα θα σας συνιστουσα απλως να αλλαξετε ζωη.
- Μα γιατρε, η δουλεια, οι υποχρεωσεις, η συζυγος, τα παιδια, τα δανεια, το σπιτι...
- Α, ακουστε παρακαλω, συνεχισε ο γιατρος. Για να αναρρωσετε, δε γινεται αν δεν κοψετε ολες τις "κακες συνηθειες". Δεν ξερω αν εγινα αντιληπτος. Η θα αλλαξετε εσεις η γιατρεια δεν υπαρχει. Η κατασταση σας ειναι προχωρημενη και η λυση ειναι μονο μια. Θα γινεται σαν ολους τους αλλους! Αλλιως...