Αγαπημενο μου προσωπο που τα εκλεινε τις προαλλες μου ελεγε:
"Εγω θα κοιμαμαι ολη μερα. Να περασουν, να φυγουν! Δεν τα θελω τα γενεθλια αυτα!"
.
Αρχιζουμε να παραμεγαλωνουμε συντροφια. Σιγα σιγα και σταθερα. Αρχιζει κι η προηγουμενη γενια και χανεται λιγο λιγο. Προσωπα φιλικα, συγγενικα, αγαπημενα ταξιδευουν προς το συγκλονιστικο, πανεμορφο χαος του συμπαντος. Προσωπα που χαραξαν, που σημαδεψαν τα νιατα μας. Που διαμορφωσαν το βιο μας και τις προσωπικοτητες μας. Ψυχες που φτερουγησαν μεσα μας προκαλωντας τις γλυκυτερες ταχυκαρδιες της ζωης μας.
.
Καμμια φορα καθως κατακαθεται το αποσταγμα ενος jack στο λαρυγγι μου περιδιαβαινω τα σοκκακια αυτων των μεγαλων ανθρωπων που με σημαδεψαν ολα τουτα τα 44 χρονια και σε ενος αλλου αποσταγματος χανομαι στη γλυκα. Στιγμες, εμπειριες, μαχες, διδαγματα, "παρανομιες", πονοι, γελια, γλεντια, ερωτες, θρηνοι, παθηματα, πανηγυρια, κλαματα, δοξες, εμμονες, παλαβομαρες, προσπαθειες, λαθη, ηττες, πισωγυρισματα, ξεπεταγματα, νικες, αγκαλιες, ανατριχιλες, περιπετειες, ολα στιγμες δικες μου μικρε, μαγαλες, αγαπημενες η οχι, δικες μου ολες. Εργα και ημερες, ολα δικα μου. Ολα καμωμενα με καλη προαιρεση και αγαπη. Ενα ατελειωτο κυνηγητο του καλυτερου. Του μεγαλυτερου, του ιδεατου.
"Μικρος" ακομα. .
Ακομα στην προσπαθεια. Παντα στην προσπαθεια. Τι εχω καταφερει μετα απ'ολα αυτα? Αορατος αυτος που θ'απαντησει. Καπου κρυβεται. Καποιοι λενε ψηλα. Εγω δε "μασαω". Ψηλα κοιταζω μονο γι'αυτα που βλεπω. Ηλιοι, φεγγαρια, συννεφα, πεφταστερια, τετοια βλεπω εκει.
Μεσα κοιτα! Μεσα κοιτα! Αυτο κουδουνιζει στο μυαλο μου συνεχως. Μεσα κοιτα! Κι ολες αυτες τις στιγμες, ολες αυτες τις αναμνησεις, ολα αυτα τα αγαπημενα προσωπα, ολα εκει μεσα τα βρισκω. Εκει μεσα κλεινομαστε. Εκει συναντιομαστε, εκει μετριομαστε, εκει γινομαστε ενα μεσα στην απεραντοσυνη του χρονου.
Απεξω τι γινεται?
Καθε γενεθλια λοιπον φυσαει αερας δυνατος κι η πορτα ξεμανταλωνει, ανοιγει για μια στιγμη και ξανακλεινει ορμητικα και παλι. Κι ειναι τοτε που νεες στιγμες, νεα προσωπα, νεες αγαπες τρυπωνουν μεσα στην παρεα μας. Κι η παρεα ολο και μεγαλωνει. Και ξερεις τοτε πως αυτο ειναι ευτυχια. Πως στην αιωνιοτητα του απειρου δεν εισαι μονος. Εισαι με οτι αγαπησες πιο πολυ. Με τα πιο λατρεμενα σου προσωπα. Με τους καλυτερους σου φιλους, με τους πιο κολλητους σου συντροφους. Με τις πιο γλυκες σου περιπετειες. Με τις πιο μεγαλες σου μαχες.
Αχ, ομορφα που ειναι τα γενεθλια σαν ετσι τα βλεπεις...
Οχι, εμενα μ αρεσουν πολυ τα γενεθλια, δε θελω να κοιμαμαι, να περασουν ετσι απλα και να φυγουν. Θελω να τα γιορταζω καθε φορα και πιο τρελλα κι ας με φερνουν ολο και πιο κοντα στο τελος του ταξιδιου. Δεν το φοβαμαι το τελος. Ολα τα ταξιδια καποτε τελειωνουν. Ειναι σα να τελειωνεις το πανεπιστημιο. Στο τελος παιρνεις το πτυχιο σου, πετας το καπελο σου ψηλα στον αερα και πλημμυριζεις απο ευτυχια. Ετσι δεν ειναι? Μονο που σ αυτο το πανεπιστημιο μαζι με το καπελο πετας κι εσυ μαζι. Ψηλα, πολυ ψηλα κι ειναι πολυ ωραια!
6 σχόλια:
Ζήσε τη ζωή σου μέχρι την τελευταία στιγμή και μην αφήσεις κανένα πούστη να πατήσει πάνω στη δική σου ευτυχία.
Χρόνια πολλά.
Samuel Ullman
Η ΝΙΟΤΗ
Τα νιάτα δεν είναι περίοδος ζωής,
είναι μια κατάσταση του νου.
Δεν είναι τα κόκκινα μάγουλα, τα κόκκινα χείλη και τα ευλύγιστα γόνατα. Είναι η διάθεση της θέλησης, ιδιότητα της φαντασίας, ένας σφρίγος συναισθημάτων. Είναι η φρεσκάδα της βαθιάς πηγής της ζωής. Είναι η νίκη ενάντια στην ατολμία, είναι η επιθυμία για περιπέτεια ενάντια σε μια ζωή της ευκολίας. Αυτός ο πόθος υπάρχει συχνά σε έναν σαραντάρη, περισσότερο από ότι σε ένα εικοσάχρονο αγόρι. Κανένας δεν γερνάει μόνο και μόνο επειδή ζει μερικά χρόνια. Οι άνθρωποι γερνούν όταν εγκαταλείπουν τα ιδανικά τους.
Τα χρόνια μπορεί να ρυτιδώνουν το δέρμα, αλλά όταν εγκαταλείψεις τον ενθουσιασμό τότε ρυτιδώνεται το πνεύμα. Η ανησυχία, η αμφιβολία, η έλλειψη εμπιστοσύνης στον εαυτό σου, ο φόβος και η απελπισία, αυτά είναι τα μακρά, μακρά χρόνια που γέρνουν το κεφάλι και κάνουν σκόνη το πνεύμα που γέρασε.
Και αν είναι κανείς εβδομήντα ή δεκάξι χρόνων, πάντα στην καρδιά του μπορεί να υπάρχει η αγάπη για το θαύμα, ο θαυμασμός για τα άστρα και τα πράγματα και για τις σκέψεις. Η θέληση να αντιμετωπίσει κανείς τα γεγονότα, η αδιάκοπη παιδιάστικη όρεξη για κείνο που πρόκειται να ΄ρθει. Έπειτα, και η μεγάλη χαρά για το παιχνίδι ζωής.
Είστε τόσο νέοι, όση είναι η πίστη σας στη ζωή, τόσο γέροι, όση είναι η αμφιβολία σας, τόσο νέοι, όση είναι εμπιστοσύνη στον εαυτό σας, τόσο γέροι, όση είναι η απελπισία σας.
Μέσα στο κέντρο της καρδιάς σας βρίσκεται ένας σταθμός ασυρμάτου. Όσα χρόνια αυτός παίρνει μηνύματα ομορφιάς, ελπίδας, χαράς, μεγαλείου, θάρρους και δύναμης από τη γη, από τους ανθρώπους και από το θεό, τότε είστε πάντα νέος. Όταν τα μηνύματα αυτά πάψουν να έρχονται, και το κέντρο της καρδιά σας έχει σκεπαστεί με τα χρόνια της απαισιοδοξίας και τον πάγο της αδιαφορίας και του κυνισμού, τότε πραγματικά μεγαλώσατε και γεράσατε.
Ρε φιλε Newton, με συγκινησες ρε μπαγασα. Σ'ευχαριστω πολυ!
Χρόνια σου πολλά και καλά φίλε.
Δεν σου λέω να τα εκατοστίσεις, γιατί σ’ αυτή την ηλικία χτυπάει το αλτσχάιμερ (μαζί κι άλλα πολλά…) και είτε ζεις είτε όχι, είναι χωρίς ουσία.
Όσα όμως χρόνια κι αν ζήσεις να τα ζήσεις δημιουργικά και πάντα με υγεία και κέφι.
Καλε μου φιλε synea
σ ευχαριστω λαο σου αναταποδιδω τις ευχες με αγαπη.
Καλο βραδι.
Χρόνια σου πολλά, να σε χαιρόμαστε...
(Κι εγώ θέλω να ξεχάσω τα δικά μου 38 αλλα φευ, δεν με αφήνουν..."ΠΡΕΠΕΙ" να τα γιορτάσω...)
Άντε, σε φιλώ, καλημέρα και καλή βδομάδα...
Καλη βδομαδα artanis μου και σ ευχαριστω πολυ!
Δημοσίευση σχολίου