Αποχή και Εκπαίδευση

" Το δικαίωμα του εκλέγειν κατακτήθηκε με μακροχρόνιους αγώνες.
Στις χτεσινές εκλογές ένας στους δύο ψηφοφόρους αδιαφόρησε για το διακαίωμα αυτό. Πέταξε εύκολα στα σκουπίδια τη στοιχειώδη, αλλά και βασική, δυνατότητά του συμμετοχής στα κοινά, έκφρασης της πολιτικής βούλησής του.

Ζώντας στα σχολεία κοντά στους νέους μπορούμε να ξέρουμε πως ο βασικός λόγος της αποχής ( ας μιλήσουμε για τους νέους) είναι η αδιαφορία, η αποστασιοποίηση. Όχι η συνειδητή πολιτική στάση, η οποία, άλλωστε, θα εκφραζόταν με προσέλευση στην κάλπη και την επιλογή του λευκού ή ακόμα και του άκυρου.

Και όσοι δουλεύουμε στην εκπαίδευση, καλά θα ήταν να επωμιστούμε τις δικές μας ευθύνες για το φαινόμενο αυτό. Όσο κι αν δεν είναι αποκλειστική η δική μας ευθύνη. Όσο κι αν δεν είναι θεσμοθετημένη η μέσα από μας επίλυση ενός τέτοιου προβλήματος. Όσο κι αν ο ρόλος μας είναι (;) να διδάσκουμε Φυσική ή Αρχαία ή Μαθηματικά.

Εκεί το σχολείο πρέπει να ξεχωρίζει. Στην εκπαίδευση. Στην καλλιέργεια αξιών που θα καθιστούν τους μαθητές πολίτες του αύριο υπεύθυνους, συμμετοχικούς, ενεργούς, πολίτες με ευαισθησίες, κοινωνική συνείδηση, αίσθημα αλληλεγγύης και συνεργατικότητας, κριτικούς, με γερή ηθική, ψυχική, κοινωνική αρματωσιά. Και έχει πολύ χρόνο να τα προσπαθήσει. Έξι ολόκληρα χρόνια το παιδί θα πρέπει να έχει τη δυνατότητα να μυηθεί στις αξίες αυτές.

Κι όσο αυτός ο προβληματισμός δεν έρχεται "από πάνω", ας σκεφτούμε εμείς, οι "από κάτω", ας αποφασίσουμε και ας πράξουμε. Από αύριο θα είμαστε στα σχολεία μας, κοντά στα παιδιά μας. Από αύριο, πέρα από τα προγράμματα, θα είμαστε εμείς κι η ευθύνη μας. Τι μπορούμε να κάνουμε;

Ας συζητήσουμε κι από 'δω, ας συμφωνήσουμε σε κάποια στοιχειώδη κι ας βάλουμε αμέσως μπροστά την εφαρμογή τους. Περισσότερη συζήτηση μέσα κι έξω απ' τις τάξεις; Έμπνευση; Εμπλουτισμός των προς διδασκαλία αντικειμένων με ελκυστικά στοιχεία; Ζωντάνεμα της σχολικής ζωής; Καθιστώντας το σχολείο χώρο οικείο δημιουργίας, συνεύρεσης, ουσιαστικής γνώσης; Επανατοποθέτηση στόχων; Ενθάρρυνση συνεργασιών, ομαδικότητας, συμμετοχής, αυτενέργειας; Τόνωση της αισιοδοξίας, της αγωνιστικότητας; Εκδηλώσεις, άνοιγμα του σχολείου στην κοινωνία;

Η αδιαφορία είναι απλωμένη και έχει γερές ρίζες. Αυτό από μόνο του δεν είναι μια πρόκληση για να αντιδράσουμε; Ας μη μένουμε στα λόγια. Τι έχετε να προτείνετε; Σε τι απ' αυτά θα μπορούσατε να συμβάλετε, ώστε να προχωρήσουμε στην πράξη;

Γράψτε μας τις σκέψεις σας "

www.lykeio6o.blogspot.com/

Σκεψεις κι αποψεις του καθηγητη Κου Μανεση απο το εξαιρετικο μπλογκ του 6ου Λυκειου Καλλιθεας.