Επιτελους η αγαπημενη μου Carrera Alpina I ειναι ετοιμη ξανα για πολλαααα ταξιδια!!!
Ηταν μια μερα τον περασμενο μηνα που ηρθε ο πατερας μου στο σπιτι και μου ειπε. "Ρε συ Τακη, το ποδηλατο, το καρρερα ντε, το θες? Το χει εκεινος ο τυπος που του το'χαμε χαρισει παλια, πανω σε μια ταρατσα και σαπιζει..."
Σαν να με χτυπησε κεραυνος ηταν τα λογια του. Λιγο που ειχα ξεχασει τελειως την υπαρξη της παλαι ποτε λατρεμενης μου Αλπινας, λιγο οι τυψεις που την ειχα "πουλησει" ετσι ακαρδα και την ειχα πεταξει στα χερια ενος αδιαφορου τυπου, λιγο το 'να, λιγο τ'αλλο φωναξα με μιας ΝΑΙ! Τη Θελω! "Ποια βρε?" με ρωτησε ο πατερας μου."Συγκεντρωσου, για το ποδηλατο σου μιλαω!" Γι αυτο μιλαω και γω, του ειπα. Για την Καρερα μου σου λεω. Τη θελω! Παμε!
Τα χασε ο κακομοιρης, μα ετσι που με ειδε αλαφιασμενο, δεν ειπε κουβεντα. Κλεισαμε την πορτα πισω μας και ξεκινησαμε για την ταρατσα κεινου του γειτονα.
Ετσι ξεκινησε η νεοτερη ιστορια της Αλπινας μου.
Στο δρομο για να τη βρουμε, εσπαγα το κεφαλι μου να θυμηθω το ονομα της. Ο αχρειος, το μονο που θυμομουνα ηταν το Carrera. Τιποτα αλλο. Αλλα τι να πεις, ετσι ηταν παντα οι ανθρωποι. Παντα την παρτυ τους και τη δικη τους καλοπεραση. Περαν αυτου...μηδεν!
Ομως τωρα , αυτο ηταν διαφορετικο. Αυτο το ποδηλατο ηταν το πρωτο μου μεταφορικο μεσο που ειχα αγορασει ο ιδιος με τον πρωτο μου μισθο. Δουλευα σ ενα ξενοδοχειο στη Ροδο τοτε. Το 1987! Ετων, μολις 22! Επαιρνα τοτε 67000δρχ μηνιατικο θυμαμαι και την Αλπινα μου την ειχα αγορασει καπου 100 χιλιαρικα! Πολλα λεφτα λεμε για την εποχη.
Αλλα δεν ηταν μονο αυτο που ειχε αξια για μενα. Αυτο το ποδηλατο ειχε κι αλλη αξια, πολλαπλασια, γιατι μ αυτο το ποδηλατο ηταν που γνωρισα το κοριτσι μου. Nαι, εκει στη Ροδο.
Μ αυτο το ποδηλατο θυμαμαι, μολις τελειωνα τη βαρδια μου απ τη δουλεια στις 11 το βραδυ ,εφευγα και ετρεχα να τη συναντησω στο μπαρ που δουλευε, το μωρο μου. Στεκομουν εξω απο την εισοδο του μαγαζιου και περιμενα καποιον απο τους συναδελφους της να την φωναξουν, να βγει εξω να μου μιλησει. Αρε τι θυμηθηκα τωρα...
Τελος παντων μεγαλες ιστοριες.
Φτασαμε στο σπιτι. Χτυπησαμε την πορτα. "Ρε μητσο, να το παρουμε τελικα το σαραβαλο, -φωναξε ο πατερας μου-, η το θελεις?" "Σαλτα και παρτο -ακουστηκε μια δυνατη φωνη απ το εσωτερικο του σπιτιου-αλλα στο ειπα , δε φτιαχνεται, τσαμπα τα λεφτα σου!"
"Δεν πειραζει..." του απαντησαμε κι εμεις κι ετσι γρηγορα γρηγορα σαλταραμε, κατα πως μας παραγγειλε ο Μητσος, στην ταρατσα και το βουτηξαμε.
Δε μπορω να σας περιγραψω ρε παιδια, τι συγκινηση ενιωσα μολις την πηρα στα χερια μου ξανα μετα απο τοσα χρονια. Η ατιμη, μετα απο τοσα χρονια, μετα απο τοσα κρυα, ηλιους και βροχες κι ομως αντεχε! Ανασαινε! Εσκυψα κι ακουμπησα το αυτι μου στο σκουριασμενο σκελετο της. Ανασαινε σας λεω κανονικα ακομα. Ακουσα το χτυπο της καρδιας της καθαρα. Τρουκ... τρουκ... τρουκ... σαν ξεψυχισμενες γυροπεταλιες. Ισα που ακουγονταν, ακουγοταν ομως! Τη χαιδεψα, την αγκαλιασα, της ειπα "κρατησου, ηρθα παλι, ειμαι εδω, ξανα, δικος σου. Μονο δικος σου. Δε θα ξαναφυγω. Στο υποσχομαι. Θα σε κανω καλα. Θα γινεις καινουργια. Θα ζωντανεψεις παλι. Θα μεινεις νεα για παντα! Αθανατη!"
Μα το θεο ρε παιδια, τετοια λογια της ειπα. Ο πατερας μου εκανε το σταυρο του ο ανθρωπος. Σου λεει, παει δεν ειναι στα καλα του το παιδι μου.Τα χασε. Βεβαια γιος του ειμαι και με ξερει καλα. Ξερει τι τρελα κουβαλαω ωρες ωρες , αλλα και τουτο... Τουτο παλι ηταν απ τ 'αγραφα
..
Πατερα -του λεω- σκεψου και βρες , τον καλυτερο μαστορα της περιοχης και πες μου ποιος ειναι. Εκει θα το παω το ποδηλατο μου. "Βρε παιδακι μου, στασου μια στιγμη, δεν ειναι σοβαρα πραγματα αυτα" μου λεει. "Πως κανεις ετσι? Εσυ τοσα χρονια το ειχες παρατημενο το ποδηλατο, ουτε που το θυμοσουν πια, δεν ηξερες καν αν υπαρχει και τωρα κανεις ετσι ?"
Αυτο ακριβως, του λεω. Γι αυτο κανω ετσι.. "Δε σε καταλαβαινω..." μονολογησε ξανα, αλλα δεν ειπε αλλη λεξη. Καλα ασε τωρα τα λογια, του λεω , εχουμε πολυ δουλεια μπροστα μας.
Κι οπως το 'πα, ετσι ακριβως ηταν. Ειχε πολυ δουλεια η υποθεση.
Βρηκαμε το μαστορα. "Αφηστε ρε παιδια, δε φτιαχνεται σας λεω.."ηταν οι πρωτες του κουβεντες. "Αμα ειναι να δωσεις 300 και βαλε ευρω για να το συνεφερεις, καλυτερα να παρεις καινουργιο με τα ιδια και λιγοτερα" ειπε ο ειδικος. Ο ειδικος των ποδηλατων βεβαια. Μα οχι και ειδικος των καρδιων. Σ αυτο, μαλλον για ατζαμη -για να μην πω για ασχετο- τον εκοβα. Ακου να δεις μαστορα, του ειπα. Εγω αυτο θελω. Αυτο θα φτιαξω κι ας μου παει και πεντακοσια και χιλια ευρω. Σιγα σιγα θα το πληρωνω αλλα θα το φτιαξω. Οκ? Αυτο!
Ειπα και ελαλησα κι ο μαστορας εκανε κι αυτος το σταυρο του με τη λοξα μου, οχι τιποτ' αλλο, αλλα ηταν και γνωστος του μπαμπα και δεν ηθελε να επιμεινει και παραπανω. Κι ετσι ηρθε και συμφωνησε κι αρχισε να ψαχνει τα μαγαζια μπας και βρισκαμε τα γνησια τ'ανταλλακτικα του ακομα κι απο δευτερο χερι. Εψαχνα και εγω στο ιντερνετ μ ενα συναδελφο απ τη δουλεια ποσες μερες...
Βαλαμε μπρος. Ξυσαμε, τριψαμε, ψεκασαμε, στεγνωσαμε. Ξανατριψαμε, ξαναμανατριψαμε, ξαναμαναψεκασαμε, γυαλισαμε, βαψαμε, λουστραραμε, ισιωσαμε τυλιξαμε, ξετυλιξαμε, βιδωσαμε ξεβιδωσαμε φουσκωσαμε ξεφουσκωσαμε... ΟΥΦΦ!!!
Η ψυχη μας βγηκε. Αλλα κι αυτη ομως , για να μας ανταμειψει, μας φυλαγε μια μεγαλη εκπληξη. Κατω απο τα στρωματα μπογιας το θηριο εκρυβε ακομα μεσα της, τα στοιχεια της ταυτοτητας της. Carrera Alpina I ΕΜ 95. Αυτο ηταν το πληρες ονομα της μικρης μου, που 'σπαγα το κεφαλι μου να θυμηθω!
Επεφτε λοιπον πολυ δουλεια. Κι οσο δουλευαμε, τοσο γυαλιζε το μωρο μου. Τοσο ομορφαινε. Καθε χαδι και περιποιηση, τοσο πιο ναζιαρα και τσαχπινα μου γινοτανε. Αφηστε οταν ηρθε η ωρα να τη βαψουμε τη μικρη μου. Ηταν σα να το περιμενε πως και τι. Πως περιμενουν οι κυριες τον μακιγιεζ μετα τις αλλες περιποιησεις, ετσι ενα πραγμα. Η τελευταια πινελια. Λιγο ρουζ, λιγο κραγιον, λιγη μασκαρα...Ετοιμη η κοριτσαρα μου! Buon Giorno Principessa!
La Principessa Carrera Alpina I e qui!
Μεγαλη χαρα επεσε στην οικογενεια. Τα παιδια που βλεπανε μια ποδηλαταρα αλλιωτικη στο σπιτι. Μια "κουρσα" που δεν εμοιαζε με τις αλλες των φιλων τους. Η γυναικα μου, χαιροταν με τη χαρα μου και με τη χαρα των παιδιων. Οσο για μενα... Ε μην τα ξαναλεμε...
Απλα θαυμαστε.
Στην αρχη δε μου εκοψε να την φωτογραφησω οπως τη βρηκα, αλλα τι να λεμε, το χαλι της δεν περιγραφοταν. Μετα τις πρωτες φροντιδες και μεχρι να ερθουν τα εξαρτηματα που ψαχναμε , εγινε καπως ετσι
Με δυο λαστιχα...
Ηταν μια μερα τον περασμενο μηνα που ηρθε ο πατερας μου στο σπιτι και μου ειπε. "Ρε συ Τακη, το ποδηλατο, το καρρερα ντε, το θες? Το χει εκεινος ο τυπος που του το'χαμε χαρισει παλια, πανω σε μια ταρατσα και σαπιζει..."
Σαν να με χτυπησε κεραυνος ηταν τα λογια του. Λιγο που ειχα ξεχασει τελειως την υπαρξη της παλαι ποτε λατρεμενης μου Αλπινας, λιγο οι τυψεις που την ειχα "πουλησει" ετσι ακαρδα και την ειχα πεταξει στα χερια ενος αδιαφορου τυπου, λιγο το 'να, λιγο τ'αλλο φωναξα με μιας ΝΑΙ! Τη Θελω! "Ποια βρε?" με ρωτησε ο πατερας μου."Συγκεντρωσου, για το ποδηλατο σου μιλαω!" Γι αυτο μιλαω και γω, του ειπα. Για την Καρερα μου σου λεω. Τη θελω! Παμε!
Τα χασε ο κακομοιρης, μα ετσι που με ειδε αλαφιασμενο, δεν ειπε κουβεντα. Κλεισαμε την πορτα πισω μας και ξεκινησαμε για την ταρατσα κεινου του γειτονα.
Ετσι ξεκινησε η νεοτερη ιστορια της Αλπινας μου.
Στο δρομο για να τη βρουμε, εσπαγα το κεφαλι μου να θυμηθω το ονομα της. Ο αχρειος, το μονο που θυμομουνα ηταν το Carrera. Τιποτα αλλο. Αλλα τι να πεις, ετσι ηταν παντα οι ανθρωποι. Παντα την παρτυ τους και τη δικη τους καλοπεραση. Περαν αυτου...μηδεν!
Ομως τωρα , αυτο ηταν διαφορετικο. Αυτο το ποδηλατο ηταν το πρωτο μου μεταφορικο μεσο που ειχα αγορασει ο ιδιος με τον πρωτο μου μισθο. Δουλευα σ ενα ξενοδοχειο στη Ροδο τοτε. Το 1987! Ετων, μολις 22! Επαιρνα τοτε 67000δρχ μηνιατικο θυμαμαι και την Αλπινα μου την ειχα αγορασει καπου 100 χιλιαρικα! Πολλα λεφτα λεμε για την εποχη.
Αλλα δεν ηταν μονο αυτο που ειχε αξια για μενα. Αυτο το ποδηλατο ειχε κι αλλη αξια, πολλαπλασια, γιατι μ αυτο το ποδηλατο ηταν που γνωρισα το κοριτσι μου. Nαι, εκει στη Ροδο.
Μ αυτο το ποδηλατο θυμαμαι, μολις τελειωνα τη βαρδια μου απ τη δουλεια στις 11 το βραδυ ,εφευγα και ετρεχα να τη συναντησω στο μπαρ που δουλευε, το μωρο μου. Στεκομουν εξω απο την εισοδο του μαγαζιου και περιμενα καποιον απο τους συναδελφους της να την φωναξουν, να βγει εξω να μου μιλησει. Αρε τι θυμηθηκα τωρα...
Τελος παντων μεγαλες ιστοριες.
Φτασαμε στο σπιτι. Χτυπησαμε την πορτα. "Ρε μητσο, να το παρουμε τελικα το σαραβαλο, -φωναξε ο πατερας μου-, η το θελεις?" "Σαλτα και παρτο -ακουστηκε μια δυνατη φωνη απ το εσωτερικο του σπιτιου-αλλα στο ειπα , δε φτιαχνεται, τσαμπα τα λεφτα σου!"
"Δεν πειραζει..." του απαντησαμε κι εμεις κι ετσι γρηγορα γρηγορα σαλταραμε, κατα πως μας παραγγειλε ο Μητσος, στην ταρατσα και το βουτηξαμε.
Δε μπορω να σας περιγραψω ρε παιδια, τι συγκινηση ενιωσα μολις την πηρα στα χερια μου ξανα μετα απο τοσα χρονια. Η ατιμη, μετα απο τοσα χρονια, μετα απο τοσα κρυα, ηλιους και βροχες κι ομως αντεχε! Ανασαινε! Εσκυψα κι ακουμπησα το αυτι μου στο σκουριασμενο σκελετο της. Ανασαινε σας λεω κανονικα ακομα. Ακουσα το χτυπο της καρδιας της καθαρα. Τρουκ... τρουκ... τρουκ... σαν ξεψυχισμενες γυροπεταλιες. Ισα που ακουγονταν, ακουγοταν ομως! Τη χαιδεψα, την αγκαλιασα, της ειπα "κρατησου, ηρθα παλι, ειμαι εδω, ξανα, δικος σου. Μονο δικος σου. Δε θα ξαναφυγω. Στο υποσχομαι. Θα σε κανω καλα. Θα γινεις καινουργια. Θα ζωντανεψεις παλι. Θα μεινεις νεα για παντα! Αθανατη!"
Μα το θεο ρε παιδια, τετοια λογια της ειπα. Ο πατερας μου εκανε το σταυρο του ο ανθρωπος. Σου λεει, παει δεν ειναι στα καλα του το παιδι μου.Τα χασε. Βεβαια γιος του ειμαι και με ξερει καλα. Ξερει τι τρελα κουβαλαω ωρες ωρες , αλλα και τουτο... Τουτο παλι ηταν απ τ 'αγραφα
..
Πατερα -του λεω- σκεψου και βρες , τον καλυτερο μαστορα της περιοχης και πες μου ποιος ειναι. Εκει θα το παω το ποδηλατο μου. "Βρε παιδακι μου, στασου μια στιγμη, δεν ειναι σοβαρα πραγματα αυτα" μου λεει. "Πως κανεις ετσι? Εσυ τοσα χρονια το ειχες παρατημενο το ποδηλατο, ουτε που το θυμοσουν πια, δεν ηξερες καν αν υπαρχει και τωρα κανεις ετσι ?"
Αυτο ακριβως, του λεω. Γι αυτο κανω ετσι.. "Δε σε καταλαβαινω..." μονολογησε ξανα, αλλα δεν ειπε αλλη λεξη. Καλα ασε τωρα τα λογια, του λεω , εχουμε πολυ δουλεια μπροστα μας.
Κι οπως το 'πα, ετσι ακριβως ηταν. Ειχε πολυ δουλεια η υποθεση.
Βρηκαμε το μαστορα. "Αφηστε ρε παιδια, δε φτιαχνεται σας λεω.."ηταν οι πρωτες του κουβεντες. "Αμα ειναι να δωσεις 300 και βαλε ευρω για να το συνεφερεις, καλυτερα να παρεις καινουργιο με τα ιδια και λιγοτερα" ειπε ο ειδικος. Ο ειδικος των ποδηλατων βεβαια. Μα οχι και ειδικος των καρδιων. Σ αυτο, μαλλον για ατζαμη -για να μην πω για ασχετο- τον εκοβα. Ακου να δεις μαστορα, του ειπα. Εγω αυτο θελω. Αυτο θα φτιαξω κι ας μου παει και πεντακοσια και χιλια ευρω. Σιγα σιγα θα το πληρωνω αλλα θα το φτιαξω. Οκ? Αυτο!
Ειπα και ελαλησα κι ο μαστορας εκανε κι αυτος το σταυρο του με τη λοξα μου, οχι τιποτ' αλλο, αλλα ηταν και γνωστος του μπαμπα και δεν ηθελε να επιμεινει και παραπανω. Κι ετσι ηρθε και συμφωνησε κι αρχισε να ψαχνει τα μαγαζια μπας και βρισκαμε τα γνησια τ'ανταλλακτικα του ακομα κι απο δευτερο χερι. Εψαχνα και εγω στο ιντερνετ μ ενα συναδελφο απ τη δουλεια ποσες μερες...
Βαλαμε μπρος. Ξυσαμε, τριψαμε, ψεκασαμε, στεγνωσαμε. Ξανατριψαμε, ξαναμανατριψαμε, ξαναμαναψεκασαμε, γυαλισαμε, βαψαμε, λουστραραμε, ισιωσαμε τυλιξαμε, ξετυλιξαμε, βιδωσαμε ξεβιδωσαμε φουσκωσαμε ξεφουσκωσαμε... ΟΥΦΦ!!!
Η ψυχη μας βγηκε. Αλλα κι αυτη ομως , για να μας ανταμειψει, μας φυλαγε μια μεγαλη εκπληξη. Κατω απο τα στρωματα μπογιας το θηριο εκρυβε ακομα μεσα της, τα στοιχεια της ταυτοτητας της. Carrera Alpina I ΕΜ 95. Αυτο ηταν το πληρες ονομα της μικρης μου, που 'σπαγα το κεφαλι μου να θυμηθω!
Επεφτε λοιπον πολυ δουλεια. Κι οσο δουλευαμε, τοσο γυαλιζε το μωρο μου. Τοσο ομορφαινε. Καθε χαδι και περιποιηση, τοσο πιο ναζιαρα και τσαχπινα μου γινοτανε. Αφηστε οταν ηρθε η ωρα να τη βαψουμε τη μικρη μου. Ηταν σα να το περιμενε πως και τι. Πως περιμενουν οι κυριες τον μακιγιεζ μετα τις αλλες περιποιησεις, ετσι ενα πραγμα. Η τελευταια πινελια. Λιγο ρουζ, λιγο κραγιον, λιγη μασκαρα...Ετοιμη η κοριτσαρα μου! Buon Giorno Principessa!
La Principessa Carrera Alpina I e qui!
Μεγαλη χαρα επεσε στην οικογενεια. Τα παιδια που βλεπανε μια ποδηλαταρα αλλιωτικη στο σπιτι. Μια "κουρσα" που δεν εμοιαζε με τις αλλες των φιλων τους. Η γυναικα μου, χαιροταν με τη χαρα μου και με τη χαρα των παιδιων. Οσο για μενα... Ε μην τα ξαναλεμε...
Απλα θαυμαστε.
Στην αρχη δε μου εκοψε να την φωτογραφησω οπως τη βρηκα, αλλα τι να λεμε, το χαλι της δεν περιγραφοταν. Μετα τις πρωτες φροντιδες και μεχρι να ερθουν τα εξαρτηματα που ψαχναμε , εγινε καπως ετσι
Με δυο λαστιχα...
Της εβαλα και μια προχειρη σελα, ισα ισα για να την παω τις πρωτες μας βολτες...
Κι υστερα που βαφτηκε κατακοκκινη οπως ηταν και τοτε, μπηκαν κι αυτα...
Κι αυτα...
Κι αυτα...
Κι αυτα...
Κι αυτα...
Κι εγινε καπως ετσι...
Κι ετσι...
Κι οταν ηρθαν και τα γραφικα της απο την Αγγλια μεσω internet
εγινε τελικα ΕΤΣΙ!
εγινε τελικα ΕΤΣΙ!
ΝΑΙ ΝΑΙ ΕΤΣΙ!!!!!
8 σχόλια:
Έρωτααααααααας λέμε!!!!
(Ξανάμανα) με'γεια το ποδηλατάκι...
Καλό Σ/Κ να έχεις, με πολλές βόλτες...
Ειναι που λενε, τον πρωτο ερωτα δεν το ξεχνας ποτε.Αυτο. Συν οτι μπορει να χασω και κανα κιλο τωρα που καλοκαιριαζει. Λιγο ειναι? Χα χα! Artanis, την καλημερα μου και σε σενα.
Μια κούκλα
πω πω ΚΟΥΚΛΑ ΣΚΕΤΗ
)ξέρεις επειδή λέω το μπλογκ μου Λαμποργκίνη καταλαβαίνεις πόσο συγκινούμαι όταν κάποιος μιλάει και αισθάνετε κάτι για τα προιόντα του ανθρώπινου μόχθου...)
δεν μου λες πήγες και στην πορεία των ποδηλατιστών με αυτή την θεά??????
λογικά πρέπει....
Αγαπητέ μου να την έχεις σαν κούκλα... Όλα τα χατήρια της... Και πάντα αυθεντικά...
ΓΟυάου! Καλά ταξίδια να έχετε! Να τη χαίρεσαι!
Anel, ευχαριστω πολυ.
Εντάξει, εντάξει. Το εμπεδώσαμε. Καλοτάξιδι η Carrera Alpina I. Για το κορίτσι από τη Ρόδο, ούτε μια κουβέντα; Το χασες, το βρήκες, τί απέγινε τελικά;
agapite mou file(esu vre pou eftiakses to alpina) dose mou plirofories gia to website pou paragiles ola auta ta kommatakia ta au8entika!agorasa molis prin 2 wres ena carrera alpina gia 60 euro(einai se polu kali katastasi) alla 8elw na allaksw ta frena ktlpa! plz apanta!!
Φίλε μεγαλούργησες ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ!!
Έίμαι κι εγώ ιδιοκτήτης μιας Alpina-Carrera 1, με τη διαφορά ότι η δική μου είναι σαν τότε.
Παρόλο που έχει κάνει χιλιάδες χιλιόμετρα εντός και εκτός δρόμου, έχει παραμείνει σχεδόν όπως την αγόρασα.
Την περιποιόμουν πολύ βλέπεις και αν και έχω να την "καβαλήσω" χρόνια πέρα από ένα ψιλοκαθάρισμα -service δεν θέλει τίποτα άλλο.
Την είχα αγοράσει και εγώ με το ψιλοχαρτζιλίκι μου δραχμή-δραχμή!!
Ήταν μεγάλος έρωτας και αγάπη.
Απ΄ότι φαίνετε οι παλίες αγάπες δεν σβήνουν.
Με βλέπω να επανέρχομαι σύντομα στους δρόμους!
Καλή συνέχεια και καλές διαδρομές σου εύχομαι!
Δημοσίευση σχολίου