Το φυλλο που δεν ηθελε να πεσει.

Μια φορα κι εναν καιρο ηταν φθινοπωρο.
Ολα τα φυλλα των δεντρων ειχαν πεσει στη γη. Μονο ενα ειχε μεινει πανω σ ενα δεντρο. Κρατιοτανε πολυ γερα. Εβλεπε τα παιδια απεναντι στο σχολειο και χαιροτανε πολυ. Πανω στο δεντρο καθοτανε κι ενα πουλακι. Απο κατω ητανε πολλα λουλουδια. Το πουλι συνεχεια κοροιδευε το φυλλο οτι θα πεσει. Αλλα το φυλλο δεν εδινε σημασια. Κρατιοτανε ολο και πιο δυνατα. Το πουλι και τα λουλουδια ολο και το κοροιδευαν. Μια μερα ομως αρχισε να χιονιζει. Το φυλλο ετρεμε στον αερα. Τοτε το πουλι του ειπε <<Ειδες, θα πεσεις τωρα, αλλα μη φοβασαι, εγω θα σταθω διπλα σου>>.
Ομως μετα απο λιγο το χιονι επεφτε πιο πυκνο. Το πουλι ειπε τοτε <<Κρυωνω, τα ποδια μου εχουν παγωσει>>. Το πουλι επεσε κατω και ζηταγε βοηθεια. Το φυλλο δεν ηξερε τι να κανει. Μετα απο λιγη ωρα, το φυλλο αφησε τα χερια του και επεσε πανω στο πουλι και το σκεπασε. Ετσι δεν χιονιζε πια πανω στο πουλι. Χιονιζε παντου εκτος απο κει.
Ετσι εγινε εκεινο το φθινοπωρο μεχρι να 'ρθει η ανοιξη
και ζησανε αυτοι καλα και μεις καλυτερα.

Εκθεση της κορης μου Δημητρας στη β δημοτικου, βασισμενη στο βιβλιο του Γιαννη Πλαχουρη "Το φυλλο που δεν ηθελε να πεσει (οταν η αγαπη ελιωσε την παγωνια του χειμωνα)" .