Πεντε και τεταρτο το απογευμα. Φτανω στο σχολειο. Τρεχω στο γραφειο και προμηθευομαι κιμωλιες και σφουγγαρι για τον πινακα. Αρπαζω τις φωτοτυπιες για το σημερινο μαθημα και βαδιζω προς την αιθουσα.Οι "μαθητες" μου στεκονται εξω απ την ταξη στο μπαλκονι του πρωτου οροφου και με περιμενουν. Τους ζητω συγνωμη για τη μικρη αργοπορια μου κι αυτοι χαμογελαστα μου απαντανε. "Δεν πειραζει κυριος Στρατος, καλησπερα". Δεκαοχτω μονο ειναι σημερα μα φαινονται ολοι ευδιαθετοι, φρεσκοι και ορεξατοι. Οι νεαροτεροι με ζελε στα καταμαυρα μαλλια τους μυριζουν φτηνη κολωνια. Οι μεγαλυτεροι αλλοι με τις κελεμπιες τους αλλοι με "τα καλα τους" . Κου και α κα, λου και α λα, καλα. Το μαθημα αρχιζει. Ο Αμιρ ηρθε ξανα με την ατζεντα τηλεφωνου αντι για τετραδιο να κρατα τις σημειωσεις του. Βγαζω τα τετραδια που μου προσφερε δωρεαν η κυρια Βασω απο το βιβλιοπωλειο της γειτονιας οταν της μιλησα για το σχολειο μας και τα μοιραζω σ οσους δεν ειχαν. Οι ευχαριστειες βροχη. Η χαρα τους οταν τα ξεφυλλιζαν σαν των μικρων παιδιων οταν ξετυλιγουν τα δωρα των χριστουγεννων. Ει-ρη-νη. << Πολλα ί, τα ελληνικα κυριος Στρατος. Πολλα ί...Ι,η,υ,ει,οι...>> Γελια. Ο Μωχαμετ δυσκολευεται. Δεν καταλαβαινει.
Α-γα-πη. Πο-λε-μος.
<<Αυτες λεξεις ευκολες >>.
Ετσι ειναι του λεω. Η αγαπη ευκολη. Ο πολεμος ευκολος κι αυτος. Η ειρηνη πιο δυσκολη .
Κουναν ολοι το κεφαλι. Καταλαβαινουν...
Εξι και μιση, διαλειμμα. Βγαινω στο μπαλκονι και αναβω ενα τσιγαρο. Καποιοι σχηματιζουν πηγαδακια και διορθωνουν ο ενας τα γραφτα του αλλου. Αλλοι τηλεφωνουν με το κινητο.
Ο Σαμιρ στεκεται μονος στο καγκελο αφηρημενος. Του προσφερω τσιγαρο.<< Οχι οχι κυριος Στρατος>>. Δεν καπνιζεις? τον ρωτω. <<Δεν πρεπει...>> μου απανταει. Δεν ξερω αν απαντησε ετσι για την υγεια του, απο σεβασμο, για το σχολειο η λογω αφραγκιας . Αλλοι πολιτισμοι που να τους μαθεις μεσα σε λιγες μονο επαφες... Δεν επιμενω. Σιγα σιγα σκεφτομαι.
Τι κα-νεις, τι κα-νε-τε. Πως σε λε-νε, πως σας λε-νε.
Συλλαβιζουμε και εξηγουμε τους τυπους ευγενειας. Ευγενεια, σεβασμος. Σεις και σας.
Αχ αυτος ο σεβασμος. Κεφαλαιο ολοκληρο.
Τι κεφαλαιο λεω, ιστορια ολοκληρη σκεφτομαι... Ποσο αμαρτολη καποιες φορες...Οκτω και δεκα, με χαιρετουν και φευγουν.
Και μη ξεχασετε τους φωναζω, οποιος μπορει να το αγορασει το βιβλιο της γλωσσας. Αφου η Ελλαδα δε μπορει...
5 σχόλια:
Μένω σ΄αυτό που διαπίστωσαν οι μαθητές σου: "Η αγαπη ευκολη. Ο πολεμος ευκολος κι αυτος. Η ειρηνη πιο δυσκολη" . Ακόμα και στην ορθογραφία δύσκολη είναι...
Μπράβο και πάλι μπράβο. Τι θα μπορούσαμε να στείλουμε από το σχολείο, γράψε μου
Διάβασα τις δυο σχετικές αναρτήσεις σου επί του θέματος και σκέφτηκα "πόσο πίσω μπορεί να βρισκόμαστε τελικά". Θυμήθηκα τον φίλο μου που πήγε στη Σουιδία και έψαξε για να πάει σχολείο μεταναστών. Τι να σου λέω, αιώνες μπροστά, πιστεύω ότι καταλαβαίνεις!
Παιδια οχι μονο ειμαστε πισω, αλλα οπως διαβαζω, ενα πολυ μεγαλο τμημα των ελληνων εχει τοσο ξενοφοβικη σταση, που νιωθει κανεις σχεδον ντροπη που ειναι ελληνας. Διοτι Ελληνας ρε γαμωτο σημαινει αλλα πραγματα ή εγω νομιζα ετσι?
Φιλε phlou flis, να σαι καλα για τη διαθεση να προσφερετε σ αυτη την προσπαθεια αλλα με βρισκεις πραγματικα απροετοιμαστο. Ειναι βλεπεις και τοσα που λειπουν...Παντως επειδη μετα απο τοσα που εχουμε πει, σε νιωθω πραγματικα κοντα μου, σου λεω πως αν χρειαστει, για το καλο αυτης της προσπαθειας, δεν θα διστασω να σου ζητησω.
Επειδή έχω βαρεθεί πια να βρίζω την Ελλάδα για όοοοολα αυτά τα θέματα θα ευχηθώ μονάχα: μακάρι κάποια στιγμή όλες αυτές οι ιστορίες να είναι μόνο στα βιβλία, να φαντάζουν παρελθόν και όλος ο κόσμος όταν τις διαβάζει να λέει: "Για δες τι γινότανε κάποτε..."
Αnel καλως ηλθες.
Σε καταλαβαινω, αλλα βρε παιδι μου, με ευχες δε λυνεται κανενα προβλημα. Κι ενω ολοι γνωριζουμε πως η δραση ειναι το μονο πραγμα που μπορει να αλλαξει την κατασταση, ομως αποφευγουμε να ασχοληθουμε γιατι αυτο σημαινει κινητοποιηση, συμμετοχη, ξεβολεμα.Οντως δυσκολα πραγματα.Ελα ομως που ειναι απαραιτητα...
Την καλημερα μου.
Δημοσίευση σχολίου