Ποτε ξανα (?)

Η ζωη ειναι δυσκολη κι απροβλεπτη πολλες φορες. Εμεις ομως δεν πρεπει να κανουμε πισω. Βεβαια, δεν αντεχουν ολοι...

Ο μπαμπας δεν ηξερε ποτε του μπανιο. Πηγαινε παντα μεχρι εκει που...πατουσε. Τον επιανε ενα ριγος με τον παραμικρο κυμματισμο...
Ο αδερφος μου ο Μαρκος, δεινος κολυμβητης απο μικρος, μα και απιστευτος φιγουρατζης γι αυτο. Εγω παλι, παντα φοβομουν να τολμησω.
Ο μπαμπας ειχε απο μικρος φοβια με τα βαθια της θαλασσας γιατι οι γονεις του παντα του απαγορευαν στη θαλασσα να φευγει απο...κοντα τους (ετσι μας ελεγε τουλαχιστον...). Ο μπαμπας ομως παντα στεναχωριωτανε γι αυτο.
Για χρονια, τα απογευματα που εβγαζε το σκυλο μας βολτα στην παραλια (στο σπιτι μας στη Σαλαμινα), ολο το λαχταρουσε το νερο. Παρατηρουσε παντα τις πρωτες βαρκες που'ταν δεμενες στα πρωτα "απατα" οπως τα λεγαμε και ηταν σαν να τον ακουγα καθε φορα να ψυθυριζει:"Αχ και να σας εφτανα...". Πολλες φορες, μερες που δεν ειχε κοσμο, δοκιμαζε να μαθει μονος του να κολυμπαει, αν και δεν το παραδεχτηκε ποτε. Εγω ομως το ηξερα. Το ηξερα και τσαντιζομουνα που ολο εκανε πισω στο τελος. Τον ειχα δει πολλες φορες επισης βγαινοντας εξω απ το νερο, κοντα οταν επεφτε ο ηλιος σουρουπο πια, να καθεται στην αμμο και να τον πιανει το παραπονο. Δεν βρηκε ποτε τη δυναμη να τα καταφερει...Κι αυτο με πληγωνε πολυ...
Θυμαμαι, στις εκδρομες του σχολειου με το κοριτσι μου ποσο ασχημα ενιωθα καθε φορα που δεν κολυμπαγα μαζι της και καθε τετοια φορα εκεινον θυμαμαι κατηγορουσα παντα για τις φοβιες που μου κληρονομησε και για τη δειλια του. Κι οποτε στη ζωη μου εκανα πισω σ' οτιδηποτε, μ'εκεινον παντα τα 'βαζα.
Στα βραχια οταν παιζαμε με τον Μαρκο τα απομεσημερα του καλοκαιριου ψαχνοντας για καβουρακια και χταποδια τα ιδια συναισθηματα εχω να θυμαμαι. Μονιμως εκεινος μεσα απ το νερο κι εγω εξω, απ τα βραχια. Εκεινος να προχωρα, να χτυπιεται, να δροσιζεται, να εξερευνα, να ανακαλυπτει, να πανηγυριζει την καθε στιγμη. Εγω μονιμως, να ακολουθω, να αγωνιω, να περιμενω τα κατορθωματα του. Αλλοτε παλι να βαριεμαι περιμενοντας κατω απ το λιοπυρι ή να απογοητευομαι νωρις νωρις και να αποχωρω πισω στην αμμουδια στους γονεις μας.
Μια μερα, μας καλεσε ενας φιλος του μπαμπα για βολτα και ψαρεμα με τη βαρκα του. Δεν ηταν η πρωτη φορα που θα πηγαιναμε. Μονο που αυτη τη φορα ηταν διαφορετικα. Ο Μαρκος ως συνηθως ειχε ξεσαλωσει με ασταματητα μακροβουτια και τρελλες πολλες. Καποια στιγμη λοιπον πανω στα πειραγματα , τις κοροιδιες του προς εμενα και τα σπρωξιματα, πεφτω κατα λαθος στο νερο. Τι εγινε ? Π α ν ι κ ο ς ! Ο πατερας μου ουρλιαζε "το παιδι, το παιδι" κι εκανε σαν υστερικος. Ο φιλος του το ιδιο ! ,Θυμαμαι ομως επισης πως εμεινε στη θεση του, σαν μπλεγμενος στα δυχτια και στ'αγκιστρια ενα πραγμα, ανημπορος τελειως να με βοηθησει ουσιαστικα. Μια και δυο βουταει ο αδερφος μου και με μια δυο απλωτες με αρπαζει και με βγαζει εξω. Ο πατερας κλαιγοντας σχεδον απο ενταση και νευρα (για ποιον αραγες) με επεπλητε για δεκα λεπτα συνεχεια να μην συμμετεχω "ποτε ξανα" στη ζωη μου σε ανοησιες και ταυτοχρονα με εσφιγγε στην αγκαλια του και προσπαθουσε να με συνεφερει.
Εγω κλαιγοντας σοκαρισμενος του απαντω: "Καλυτερα τοτε να πνιγω!" και με μια αστραπιαια κινηση ξεγλιστρησα μεσα απ τα χερια του και επεσα παλι μεσα !
Εκεινη την ημερα ηταν που και ο μπαμπας και εγω μαθαμε να κολυμπαμε.
Εξι χρονια μετα ο Μαρκος χαθηκε με μια ομαδα φιλων του ψαραδων στα νερα του Πλαταμωνα Πιεριας. Καποιοι ντοπιοι μας ειπαν πως, ειχαν παραανοιχτει στα βαθια οταν τους βρηκε το μπουρινι. Ο μπαμπας δεν ξανακολυμπησε ποτε του. Η μαμα δεν του συγχωρεσε ποτε... δεν ξερω τι...
Εκτοτε ζουμε στο χωριο της μαμας, εξω απ την Τριπολη.

Η ζωη ειναι δυσκολη κι απροβλεπτη πολλες φορες. Εμεις ομως δεν πρεπει να κανουμε πισω. Βεβαια, δεν αντεχουν ολοι...