Οι φίλοι όλοι σκόρπισαν.
Σιγά σιγά, έφυγαν όλοι.
Ο
ένας
μετά
τον
άλλον.
Σχεδόν ανεπαίσθητα.
Χωρίς να το καταλάβω.
Παρασύρθηκαν σα χνούδια στον άνεμο.
Χάθηκαν.
Αργά αργά.
Μα στ' αλήθεια σα σίφουνες ξεχύθηκαν, βρόντηξαν πίσω πορτες κι εξαφανίστηκαν.
Απροσδόκητα εντέλει.
Ο καθένας στη δικιά του κατεύθυνση.
Είπανε λέει
στο μέλλον να ξανανταμώσουν.
Νικητές, ευτυχείς και πλούσιοι.
Μα φεύγοντας
απ' τη βιασύνη
έπεσε του καθενός και χάθηκε
Ένας όρκος,
λίγες σημαίες
και κάποια εφόδια .
Και τώρα,
που κάθε επιστροφή τους απεκλείσθει
κανείς δε μοιάζει
Ούτε νικητής
Ούτε ευτυχής
Ούτε πλούσιος.
4 σχόλια:
Νιάζομαι εγώ για σένανε
που έχεις μείνει μόνος
και ήρθα πάλι εδώ να
για να περάσει ο πόνος...
Γράφεις τέλεια και παρασύρεις κι' εμένα, που άλλη δουλειά δεν κάνω από το να παίζω η μεσήλιξ.....
Καλή σου μέρα κι' όμορφη!!!
Φιλί και Γλαρένιες αγκαλιές
καταθέτω το θαυμασμό μου
γι'αυτό που έγραψες
αλλά περισσότερο για την αλήθεια
που κατέδειξες μέσα του
και δεν μπορώ να ελέγχω και
τη συγκίνησή μου
τέτοιες ώρες...
να είσαι καλά ε!
σου στέλνω τη σκέψη μου
μη χάνεσαι...
εξαίρετο
εύχομαι καλό σ/κ
Πολύ ωραίο, την καλημέρα μου!
Δημοσίευση σχολίου