Πολύ χαμηλά κατέβηκε κι απόψε ο ουρανός μου
κι εγώ, πάλι απροετοίμαστος πιάστηκα.
Έκανα πίσω...κι ως συνήθως κρύφτηκα
μην τύχει και επάνω μου ξεσπάσει.
Δεν το αντέχω το βάρος του στο στήθος μου
έχω μικρή καρδιά -παράδοξα- που αλόγιστα χτυπάει
μα όσο κι αν απ' το βάρος του την κρύβω
τόσο εκείνος επιμένει να την σπάει.
15 σχόλια:
μου αρέσει.
και η λύπη που αβίαστα εξάγεται...
είναι έτσι ακριβώς σαν την περιγραφή του
πλάκωμα και βάρος
μου επιτρέπεις μια μικρή παραφθορά?
πώς θα σου φαινόταν αν αντί για σκάει στο τέλος έβαζες σπάει?
σε φιλώ πολύ
καλημέρα δυνατά
Καλυτερεψε ηδη...
μεγάλη μου τιμή...
να είσαι καλά
φιλιά ξανά
Πανέμορφο...
Είσαι καλύτερα τώρα;
Καλή Τετάρτη, σε φιλώ...
Σου στέλνω ένα χαμόγελο και την καλημέρα μου...
καλησπέρα
μου άρεσε.
Φαιδρα μου, επισης.
artanis, ειμαι μια χαρα ευχαριστω για το ενδιαφερον.
Ματα,akrat
Να στε καλα, σας ευχαριστω κι ανταποδιδω.
Yπέροχο φίλε μου.
Πραγματικά υπέροχο.
Mακάρι να είχα κάτι παραπάνω να πω...
Φιλε spy.
Ειναι καποιες φορες που νιωθεις πως ολα σου τα ονειρα, τα σχεδια, οι ελπιδες , οι προοπτικες σου και ότι τελος παντων ονειρευεσαι για το μελλον σου, αυτο το μυστηριο πλεγμα στοχων και κατακτησεων γινεται εξαιρετικα βαρυ κι ασηκωτο για τους ωμους σου.
Και η αγωνια για τον χρονο που περναει , για το αν και κατα ποσο τελικα θα τα καταφερεις να ζησεις συμφωνα με τα πιστευω και τα ιδανικα σου γινεται μια μαχη αληθινη.Ο ουρανος σου κατεβαινει χαμηλα και σε πιεζει.
Στεκεσαι τοτε εκει, προτασσοντας τα στηθη σου και δινεις τη μαχη. Αλλα ειναι και φορες που ολο αυτο σε τρομαζει. Που νιωθεις μικρος και απελπιστικα μονος. Προσπαθεις τοτε να κρυφτεις, να προφυλαχτεις, να την γλυτωσεις. Γιατι τα τραυματα σε τετοιες μαχες ειναι πολλα και μεγαλα κι αυτο καλα το ξερεις. Και σκεφτεσαι "ποιος ειμαι εγω στην τελικη να το παλεψω μονος?. Μεσα σε τοση μοναξια τι μαχες να δωσω μονος μου?".
Κι ο φοβος αυτος σε τρωει. Και νιωθεις την καρδουλα σου (που μια ζωη για αλλα την ετοιμαζες να ζησει) να ειναι ετοιμη να σπασει.
Και τοτε, δεν βρισκεις κανεναν να τα πεις. Την ωρα που οι συντροφοι σου ολοι εχουν χαθει, απελπισμενος, λιγο πριν καταθεσεις τα οπλα καθεσαι και γραφεις τις τελευταιες σου σκεψεις οπως οπως σ ενα κομματι χαρτι.
Μα το χαρτι αυτο στις μερες μας ταξιδευει. Και φτανει και σ αλλους που δεν ειχες ποτε φανταστει οτι θα μπορουσε να φτασει. Κι αυτοι το διαβαζουνε. Και σου απαντουν "Υπεροχο, υπεροχο!"
Κι εσυ τοτε ξεσπας σε κλαματα.
Κι ας περνιωσουνα παντα για πολεμιστης. Κλαις με λυγμους , επειδη καποιοι σε "νιωθουν;" , επειδη βρισκουν υπεροχο το δραμα σου;, δε ξερεις...
Εχεις ομως την υποχρεωση να τους στειλεις πισω ενα ευχαριστω και το κανεις. Κι αν αυτοι κανουν ξανα κλικ... και το διαβασουν , θα δουν ξαφνικα αιμα να σταζει απο τα χερια τους. Και τοτε δε ξερεις αν θα συνεχισουν να σου συμπαραστεκονται η αν θα τρομαξουν και τους χασεις...
Ο εαυτός μας είναι (στην ουσία) νομίζω το μόνο που μπορούμε να δώσουμε στους άλλους. Κι αν ακόμα και στον πάτο του, έχει να δείξει ένα φως, μία συνειδητοποίηση, μία ανάγκη. Αν έχει να δείξει οτιδήποτε, τότε είναι ακόμα υπέροχος. Όχι τόσο γι' αυτό το κάτι. Αλλά για το ότι ακόμα και τότε, υπάρχει κάτι.
Την καλησπέρα μου. Νομίζω πως άντεξε πολύ καιρό στην αφάνεια μία τέτοια ανάρτηση.
Μα πώς να τα βάλει κανείς με τον ουρανό; Ότι και να κάνουμε στη ζωή εκείνος ανά πάσα στιγμή μπορεί να "πέσει" και να μας πλακώσει. Καλό απόγευμα.
είπα στην αρχή να μπω και να σου γράψω για το πόσ καίρο είχες να μας χαρίσεις τέτοιου είδους γραφή... και πόσο όμορφα τα λόγια σου.
Μα ύστερα στα σχόλια τα λόγια σου ακόμα πιο οικεία...τόσο κατανοητά... και ναι!
αίμα στάζει απ' τα χέρια...δε με τρομάζει...
Λέω πως καλό είναι να χαμηλώνουν κι οι ουρανοί για να υψώνεται η αντοχή.
Να είσαι πάντα καλά.
Καλό σου βράδυ!
Κε λακη, καλως ορισες στα μερη μας.Τα λεμε.
ceralex,
ξερεις τωρα, δεν ειναι και τοσο ευκολο να βρισκεις τις... καταλληλες συνθηκες για τετοια γραφτα.
Παντως οσο μπορω να μαι κοντα σας θα το κανω, να σαι σιγουρη.
Σου στελνω ζεστες καληνυχτες.
Επειδή αμέτρητες είναι οι στιγμές που βρέθηκα στη θέση σας το τελευταίο διάστημα,
Επειδή πολλοί ουρανοί με πλάκωσαν και ξανασηκώθηκα και μετά ήρθαν κι άλλοι πιο ασήκωτοι,
Επειδή πιο πολλά κέρδισα από την καλοσύνη των ξένων αυτές τις μέρες, παρά από τον οίκτο των γνωστών (διαβάστε σας παρακαλώ και τις δύο αναρτήσεις με τη σειρά),
Επειδή ένα κλικ, δεν κοστίζει πάρα 3 δευτερόλεπτα να φορτώσει η σελίδα, και μετά ανακαλύπτεις ξαφνικά τα καλύτερα αναλγητικά του κόσμου αν είσαι τυχερός,
Επειδή μπορεί τα χέρια μου να ματώνουν, αλλά σφίγγω ακόμα τις γροθιές μου,
εδώ θα είμαι.
Για ότι...
Spy,
Τα διαβασα και τα δυο και καταλαβα.Πολλα.
Μα πανω απ ολα, οτι η φραση,
"Εδω θα ειμαι, για οτι..."
ειναι βαθια ειλικρινης κι ας μην γνωριζομαστε(αν και πολυ θα το θελα).
Με συγκινησες.
Ευχαριστω.
Τα σεβη μου.
Δημοσίευση σχολίου