Ενταξει εγιναν οι μαθητικες εκλογες .Εκλεχθηκαν τα προεδρεια των γυμνασιων και λυκειων της χωρας. Βγηκαν και τα 15μελη των μαθητων. Ε και?
Μηπως ασχοληθηκε κανεις με την ουσια αυτων των διαδικασιων? Εξηγησε κανεις δασκαλος-καθηγητης η αλλος αρμοδιος στα παιδια γιατι γινονται αυτες οι εκλογες? Ποια ειναι η δουλεια και η χρησιμοτητα τους? Τι σημαινει να εκπροσωπει καποιος τους συμμαθητες του και για ποια πραγματα να διαθεσει τις πολυτιμες ωρες του η για ποιο εναλλακτικο μοντελο συγχρονου σχολειου να αγωνιστει ?
Τιποτα.
Αμφιβαλω πολυ (εχοντας προσωπικη εμπειρια), αν σε καποια ελαχιστα σχολεια συζητηθηκε κατι σχετικο με την ουσια και την τεραστια σημασια της συμμετοχης και γνωριμιας των νεαρων μαθητων στις δημοκρατικες διαδικασιες. Μια αγγαρια λοιπον για τους καθηγητες και μια ευκαιρια για κοπανα απ' το μαθημα για τους μαθητες . Αυτο κατεληξε να ειναι ολη αυτη η παρωδια.
Αποτελεσμα, αμεσως μολις εκλεγονται, να αποφασιζουν ομοφωνως σχεδον την καταληψη των σχολειων τους με προσχημα καθε ειδους "απιστευτο" αιτημα οπως πχ μια εκδρομη ή την αλλαγη μιας σπασμενης μπασκετας!
Αυτη η "πρωτη γευση" της νεας γενιας απο μια κορυφαια στιγμη της δημοκρατιας, αυτη η πρωτη γενικη δοκιμη ασκησης της ιερης υποχρεωσης των νεων πολιτων του εκλεγειν και του εκλεγεσθαι σ ολη την υπολοιπη ζωη τους, οργανωνεται και εκτελειται καθε χρονο μεσα σε χαβαλε και απαξιωση.
Παραξενο βεβαια δεν ειναι, αφου τετοιου ειδους "πολιτες" χρειαζεται το "συστημα" για να συνεχιζει απροσκοπτα να ζει και να βασιλευει κι εδω κυριολεκτω!
Τη στιγμη που για τις προβες καθε (στρατιωτικου τυπου) μαθητικης παρελασης αφιερωνονται και χανονται ωρες και ωρες μαθησης, για το ζητημα των σχολικων-μαθητικων εκλογων αφιερωνεται μια ωρα σκαρτη κι αν.
Αλλα αγαπητοι ενηλικες συμπολιτες , αγαπητοι γονεις, δασκαλοι και καθηγητες, εμεις που ευθυνομαστε (με τις επιπολαιες επιλογες και αποφασεις μας αλλα και τις ραγιαδιστικες συμπεριφορες και νοοτροπιες) για την καταντια της ποιοτητας της καθημερινοτητας μας και της ασυδοσιας των εχωντων,των "αφεντικων",των πλουσιων, των πολιτικων, των μμε και καθε αλλου εκ των λοιπων διαπλεκομενων, εμεις λοιπον πρεπει να ξυπνησουμε απο τον ληθαργο.
Πρεπει να αντιδρασουμε. Να κινητοποιηθουμε , να τρεξουμε στα σχολεια των παιδιων μας. Να μιλησουμε στα παιδια. Να τα ευαισθητοποιησουμε. Να τα κανουμε να αγαπησουν το σχολειο τους. Να τα πεισουμε πως ακομα και με τα στραβα του εκπαιδευτικου μας συστηματος, δεν υπαρχει αλλος δρομος απ το να αγαπησουν τη μαθηση. Τη γνωση. Να κατανοησουν το αληθινο νοημα της ουσιαστικης εκπαιδευσης,αλλα και της αγωνιστικοτητας, της διεκδικησης, της συμμετοχης και της υπερασπισης αξιων και κεκτημενων.
Διοτι τελικα, τα τοσο "απιστευτα" αιτηματα για τα οποια αποφασιζονται με ευκολια οι καταληψεις, αν το καλοσκεφτειτε, δεν ειναι καθολου "απιστευτα". Τα παιδια ετσι ομως, ασυναισθητα ισως και αγαρμπα πιθανως, αντιδρουν σ ενα μοντελο σχολειου που δεν τους ειναι, ουτε αγαπητο, ουτε ενδιαφερον αλλα ουτε και επικοδομητικο βεβαιως. Κι αυτο δεν ειναι απιστευτο. Ισα ισα!
Απιστευτο ειναι να ειναι ανυπαρκτα στα σχολεια μας η ουσια, η εμβαθυνση, η κριτικη, οι καλες τεχνες, οι τεχνολογιες, η ερευνα, το πειραμα, ο αθλητισμος.
Απιστευτο ειναι στα σχολεια μας να μην υπαρχει ενημερωση ουσιας για τα ναρκωτικα, για το σεξ, για την προληπτικη ιατρικη, για τον επαγγελματικο προσανατολισμο, το οραμα της ενωμενης Ευρωπης, τις νεες συνθηκες ζωης μεσα στο περιβαλλον της λεγομενης παγκοσμιοποιησης.
Απιστευτο ειναι σημερα ακομη στα σχολεια μας να μην ειναι ξεπατωμενος ο θρησκευτικος σκοταδισμος, ο εθνικισμος, ο ρατσισμος και η ξενοφοβια.
Αυτα ολα πρεπει να τα 'χουν συνειδητοποιησει καλα μεσα τους, ολοι οσοι σπευδουν να κατηγορησουν τους νεαρους καταληψιες για ελαφροτητα η αλητεια.
Πανω απ' ολους ομως , αυτα πρεπει καλα να τα θυμομαστε παντα και πρωτοι εμεις, οι γονεις και οι δασκαλοι οταν παρακολουθουμε σαν αδαεις τις κορωνες του καθε κυριου Στυλιαννιδη πως οι καταληψεις σχολειων εχουν γινει πια μοδα.
Οχι, μοδα εχει γινει η απαθεια μιας εξουσιας που ζει κι αναπνεει για την ευημερια του κεφαλαιου. Μοδα εχει γινει η απαθεια ολων μας να συνεχιζουμε να μην αντιδρουμε.
Αλλα οι νεες γεννιες δεν μας φταινε σε τιποτα, ετσι δεν ειναι ?
Και μακαρι να μη μας μοιαζουν κιολας...
23 σχόλια:
Τι σχόλιο να προσθέσω σ' ένα άρθρο που τα λέει όλα; αυτό που ξέρω εγώ είναι ότι από το σχολείο κιόλας μας μάθαιναν ότι οι εκλογές είναι ένα παιχνίδι. Ένα παιχνίδι εξουσίας. Και το πρώτο μάθημα που παίρνουν τα παιδιά πέρα από όσα είπες είναι και πως να κλέβουν.
Βλέπεις στις εκδρομές τα 15μελή έπαιρναν μίζες από τα τουριστικά γραφεία για να τους δώσουν τη δουλειά και οι καθηγητές έκλειναν τα μάτια. Για ποια παιδεία μιλάμε; Καλή σου μέρα...
Γειά σου φίλε exoaptonkyklo! Σε βρήκα από τον κοινό φίλο μας τον newton. Στην αρχή νόμισα ότι βρέθηκα σε "εχθρικά" χωρικά ύδατα -μανιώδης σινεφίλ ων αλλά και παθιασμένος αντιαγγελοπουλικός είδα τα φιλοαγγελοπουλικά σου αισθήματα- αλλά μπήκα και ξαφνιάστηκα ευχάριστα! Το κείμενο σου για τα μαθητικά είναι καταπληκτικό, πιάνεις το θέμα σφαιρικά και από πολλές γωνίες και σε αντίθεση με άλλες αποσπασματικές τοποθετήσεις και απλουστεύσεις που κυκλοφορούν στα ΜΜΕ και το διαδίκτυο,βάζεις τα πράγματα στη θέση τους. Συμφωνώ απόλυτα. Μπράβο!
Καλημερα και σε σας φιλοι.
Newton το θεμα με τις αρπαχτες των πενταημερων ειναι απολυτα αληθινο. Ειναι μια εμπειρια που εχουν απαντες σχεδον απ τα μαθητικα τους χρονια, δυστυχως.
καλημέρα
δεν έχω εμπειρίες σύγχρονες με τις καταλήψεις... δεν έχω άποψη... ΚΑΙ ΣΕ ΟΤΙ ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΔΕΝ ΜΙΛΩ...
μελέτησα το άρθρο και προβληματίστηκα ωστόσο.
Εν πρώτοις από την δική μου εμπειρία... ο δρόμος του αγώνα είναι ένα μεγάλο χωνί..
Μπαίνουν ανεξέλεγκτα αρκετοί και για προσωπικούς κοινωνικούς ερωτικούς ή άλλους λόγους.
Από την βράση μένει το απόσταγμα.
Δε θα γράψω πολλά, έχω κι εγώ σχετικές αναρτήσεις. Λοιπόν, καθηγητής είμαι και τώρα 2 μέρες πάω σχολείο και φεύγω λόγω κατάληψης. Είμαι σε πολύ δύσκολη θέση, σκοινοβατώ, να μιλήσω στα παιδιά για εκλογές, για καταλήψεις και άλλα παρόμοια. Το κάνω ή δεν το κάνω, "κατηγορούμαι" για προσπάθεια ανάμειξης (στη διαδικασία εκλογών), συνυπευθυνότητας (στη περίπτωση κατάληψης, για αμέλεια, για ανοχή και άλλα πολλά για τα οποία, ειλικρινά, δεν είμαι. Ε, αυτό δεν το αντέχω! Για τις καταλήψεις ας αναλάβει τις ΕΥΘΥΝΕΣ ττης η πολιτεία, που άλλα λέει αλλά δεν κάνει (απειλές για περικοπές εκδρομών κλπ αλλά δεν τολμά να εφαρμόσει). Περιμένει, ας πούμε το δ/ντη να καλέσει εισαγγελέα. Ε δεν γίνονται αυτά.
Οι εκλογές στα λύκεια, δε σηκώνουν "παρεμβάσεις" ούτε καν ενημερώσεις. Μας περιμένουν όλοι (παρατάξεις, γονείς, δ/νσεις) στη γωνία. Σε γυμνάσια μπορί να περπατήσει. Αλλά και στα λύκεια υπάρχουν σχετικά μαθήματα, επί τούτου.
Είναι πολύ δύσκολα τα πράγματα με 15-16-17ρηδες. Ακόμα και υπαινιγμός ή υπονοούμενο πάνω σ' αυτές τις 2 διαδικασίες, παρεξηγείται (ακόμη και από τους ανώτερους),
Τελικά δεν το απέφυγα, μακρυγόρησα. Σαν τους πολιτικούς (αλλά τουλάχιστον δεν ...απέφυγα το σχόλιο)
- Φιλε akrat
ενταξει για την βραση, αλλα ποιος μαγειρευει και τι προσπαθει να μας ταισει ολους δε σε προβληματιζει?
- Αγαπητε φλουφλη
Προσπαθω να καταλαβω τη θεση σου γιατι εγω δεν ειμαι εκπαιδευτικος.
Μιλω για ενημερωση που πρεπει οι γονεις στα σπιτια μας να δινουμε στα παιδια μας σ αυτες τις ευαισθητες ηλικιες. Επισης μιλω πως καποιοι θα πρεπει να συνεχιζουν αυτη την ενημερωση και στα σχολεια. Δεν ξερω αν αυτοι πρεπει να ειναι οι δασκαλοι η ο Δντης η ποιος αλλος αλλα αν δεν ειναι αυτοι τοτε ποιος θα το κανει?
Καταλαβαινω την ευαισθησια του θεματος, αλλα απο ποτε ενας συνειδητοποιημενος εκπαιδευτικος πρεπει να μιλα η να μην μιλα αναλογα με τη "δυσκολια" του θεματος η απ τον φοβο μην τον παρεξηγησουν και θεωρηθει το χρεος του ως παρεμβαση?
Ειλικρινα δε σε καταλαβαινω σ αυτο το σημειο...
Ενταξει πολλα πραγματα στη ζωη μας εχουν κοστος και απαιτουν θαρρος και συγκρουση, αλλα να παραιτηται ετσι ευκολα ενας εκπαιδευτικος που νοιαζεται...
Με ενδιαφερον περιμενω την απαντηση σου.
Πολύ σωστά ξεκινάς με την ενημέρωση που πρέπει να δίνουμε οι γονείς. Και λέω όχι μόνον ενημέρωση αλλά βασικά και κύρια θα πρέπει να μιλάμε με τα παιδιά μας. Κάτι πολύ ουσιαστικό και που δεν ξέρω πόσοι κάνουμε. Έχουμε χίλιες δυο δικαιολογίες για να μη βρίσκουμε χρόνο να μιλάμε στα παιδιά μας αλλά μόνο μία για να μιλάμε. Το πρόβλημα λοιπόν είμαστε οι γονείς, η οικογένεια. Μπορεί άραγε ένας καλός δάσκαλος να υποκαταστήσει το γονιό; Γιατί δεν αναφερόμαστε σε ένα «τύπο» μαθητών για να εφαρμόσεις μια μέθοδο κοινή. Πότε λοιπόν ο δάσκαλος προλαβαίνει να μάθει τον τύπο του μαθητή του για να του συμπεριφερθεί ανάλογα. Ακόμα δεν καταλαβαίνει η ελληνική κοινωνία ποιος είναι ο ρόλος του έλληνα καθηγητή. Διαχωρίζω τους καθηγητές από τους δασκάλους γιατί οι ρόλοι τους είναι πολύ πολύ διαφορετικοί. Όταν τα παιδιά έρχονται στο λύκειο, έχουν τόοοσες πληροφορίες στο μυαλό τους (από τη TV, το ιντερνετ, τα περιοδικά), έχουν τόοοσα άλα να κάνουν (ξένες γλώσσες, αθλητισμός, φρ/ρια), έχουν τόοοσο άγχος της επιτυχίας στις εισαγωγικές εξετάσεις για προσωπική ικανοποίηση ή των γονέων του, κουβαλούν τόοοση κούραση στο κορμί τους που ΟΛΑ τα άλλα, όπως εκλογές, εκδηλώσεις διαμαρτυρίας και καταλήψεις τα βλέπουν απλά ως ευκαιρία για χάσιμο μαθημάτων. Ύστερα, βασικό τους επιχείρημα είναι η δική μας απραξία. Η γενική απραξία την κοινωνίας, η αποχαύνωση της, η απαξίωση των πάντων. Να γιατί ο ρόλος του δάσκαλου, σ’ αυτά τα θέματα, είναι σαν τον Δον Κιχώτη. Δεν είναι θέμα συνειδητοποιημένου εκπ/κου, ή φοβισμένου ανεύθυνου ή ευθυνόφοβου. Κανείς δεν μας ακούει. Έχουμε κι εμείς, όπως οι περισσότεροι σε τούτο τον κόσμο, απαξιωθεί από τους νέους. Το χάσμα διευρύνεται και μόνον κάποιοι φωτισμένοι τα καταφέρνουν. Αν αλλάξει η κοινωνία μας, από το σπίτι θα δοθούν τα πρώτα βήματα, θα αναγκαστεί να αλλάξει και το σχολείο και στη συνέχεια η κοινωνία. Αισιόδοξο το μήνυμα αυτό μπροστά στα προηγούμενα απαισιόδοξα που ανάφερα. Ξεκινάμε από την οικογένεια. Αν είναι διαλυμένος, που είναι, αυτός ο ιστός, ε ας μην τα περιμένουμε όλα τα υπόλοιπα από τον δάσκαλο.
Τελειώνεις το σχόλιό σου με τη φράση «Ενταξει πολλα πραγματα στη ζωη μας εχουν κοστος και απαιτουν θαρρος και συγκρουση, αλλα να παραιτηται ετσι ευκολα ενας εκπαιδευτικος που νοιαζεται...». Απαντώ λοιπόν: Όταν με ρώτησαν μανάδες που έχουν παιδιά στο σχολείο μου, που τελεί υπό κατάληψη, «πότε θα λήξει αυτή», τους απάντησα, λες κι εγώ έκανα την κατάληψη «ρωτήστε τα παιδιά σας». Και παρεξηγήθηκαν. Όταν τα παιδιά τους φεύγουν από το σπίτι για να πάνε να κοιμηθούν στο σχολείο και η οικογένεια δεν αντιδρά, τότε γιατί φίλε μου πρέπει να βγάλω εγώ το φίδι από την τρύπα; Όταν οι Δ/νσεις Εκπ/σης και το ΥΠΕΠΘ αργοπορεί, γιατί πρέπει να αναλάβω εγώ την καταστολή; Αυτή δεν είναι η δουλειά μου. Γιατί να αναλάβω το κόστος μιας ευθύνης που ΔΕΝ μου ανήκει. Αναλαμβάνω το κόστος της ζωής των παιδιών από την ώρα που έρχονται στο σχολείο μέχρι να φύγουν. Αναλαμβάνω το κόστος της ζωής τους όταν τους συνοδεύω σε δραστηριότητες και εκδρομές εκτός σχολείο. Και κανείς δεν μου το αναγνωρίζει. Παρά μόνο όταν συμβεί το κακό, μου την έχουν στημένη. Όταν ένας γονιός δεν μπορεί να τα φέρει πέρα με τα δικά του παιδιά, γιατί έχουμε την απαίτηση να τα καταφέρνει εξίσου καλά σε όλα ο δάσκαλος;
ΥΓ Δε βγάζω πίκρα μ’ αυτά που γράφω παρά μόνο ζητώ τη συμμετοχή των γονιών, την κατανόηση και συμπαράστασή τους (γιατί από την πολιτείας δεν βλέπω φως). Ένα σχολείο μπορεί να τα φέρει σε πέρας μόνον αν οι 3 συντελεστές (δάσκαλοι, , μαθητές, γονείς) συνεργάζονται. Κι αν οι 2 πρώτοι το κάνουν, οι γονείς απουσιάζουν. Και απουσιάζουν παντελώς από τη ζωή των παιδιών τους
Συμπληρωματικά: οι Δ/νσεις Εκπ/σης, την προηγούμενη βδομάδα κάλεσε σε σεμινάριο τους Δ/ντές με θέμα "διαχείριση κρίσεων". Και οι οδηγίες ήταν, "σε περίπτωση καταλήψεων, καταργείστε -κατά σειρά προτεραιότητας- τους περιπάτους, της ημερήσιες και τις πολυήμερες". 'Ετσι λοιπόν αντιμετωπίζει η ηγεσία τις καταλήψεις.
phlou...flis
Με έχεις μπερδέψει λίγο στο πρώτο σχόλιο λες:
Είμαι σε πολύ δύσκολη θέση, σκοινοβατώ, να μιλήσω στα παιδιά για εκλογές, για καταλήψεις και άλλα παρόμοια. Το κάνω ή δεν το κάνω, "κατηγορούμαι" για προσπάθεια ανάμειξης (στη διαδικασία εκλογών), συνυπευθυνότητας (στη περίπτωση κατάληψης, για αμέλεια, για ανοχή και άλλα πολλά για τα οποία, ειλικρινά, δεν είμαι. Ε, αυτό δεν το αντέχω! -και- Οι εκλογές στα λύκεια, δε σηκώνουν "παρεμβάσεις" ούτε καν ενημερώσεις. Μας περιμένουν όλοι (παρατάξεις, γονείς, δ/νσεις) στη γωνία.
Από τα παραπάνω φαίνεται ότι θέλεις να συμμετέχεις και να ενημερώσεις τα παιδιά αλλά φοβάσαι.
Στο δεύτερο σχόλιό σου αισθάνεσαι ότι πρέπει να αμυνθείς και αλλάζεις πλεύση:
Όταν ένας γονιός δεν μπορεί να τα φέρει πέρα με τα δικά του παιδιά, γιατί έχουμε την απαίτηση να τα καταφέρνει εξίσου καλά σε όλα ο δάσκαλος; -και- Αν είναι διαλυμένος, που είναι, αυτός ο ιστός, ε ας μην τα περιμένουμε όλα τα υπόλοιπα από τον δάσκαλο.
Εγω έχω να σου πω ότι είχα δασκάλους που τα έλεγαν σε μας έξω από τα δόντια και ήξεραν τις συνέπειες.Ακόμα τα θυμάμαι τα λόγια αυτών των ανθρώπων.
Αν θες να ξαναδιορθωθεί ο ιστός τις οικογένειας πρέπει κι εσύ κι όλοι μας να καταλάβουμε ότι μόνο μέσα από τα σχολεία και την παιδεία θα γίνει και μετά μέσα από το σπίτι. Και αυτό σου το λέω γιατί πως περιμένεις ένας γονιός που έμαθε τα ίδια γράμματα μαυτά που μαθαίνουν τα παιδιά μας τώρα να ξέρει να διδάξει το σωστό.
Πρέπει να το πάρεις χαμπάρι το μεγαλύτερο βάρος πέφτει στους ώμους σας, καθηγητές και δάσκαλοι, και δεν πρέπει να ρίχνετε αλλού τις ευθύνες.
Υ.Γ. Ο τόνος μου είναι πάντα φιλικός και σκοπός μου ο σωστός διάλογος.
Βρίσκω αρκετά ενδιαφέρουσα αυτή τη συνομιλία μας η οποία πλαταίνει μιας και βγαίνουν κι άλλα στη φόρα. και ξεκινώ με τις παρατηρήσεις σου.
Δεν είναι φόβος φίλε μου. Μιλάμε πολύ στα παιδιά. Όσο μας περισσεύει ο χρόνος και η πίεση•αυτό το κλασσικό: να βγάλω την ύλη. Και οι καλύτερες ώρες είναι αυτές στις εκδρομές. Τότε που νοιώθουμε όλοι χαλαροί. Γιατί αν δεν μιλούσαμε τότε η κατάσταση θα ήταν πολύ χάλια, όσο δεν φαντάζεσαι. Και έχουμε αποτελέσματα. Καλλιτεχνικές δραστηριότητες, αθλητικές, επιτυχίες σε διαγωνισμούς κ.ά. παρεμφερή. Αυτά δε γίνονται στα μουλωχτά. Περνάνε όμως στα μουλωχτά.
Μου λες ότι οι δάσκαλοί παλιά τα έλεγαν έξω από τα δόντια. Οι καιροί τότε ήσαν αλλιώτικοι. Ο δάσκαλος είχε κύρος. Ενέπνεε σεβασμό. Και δε μιλάω για το τρίπτυχο: χωροφύλακας, παπάς, δάσκαλος. Μιλάω για εμπνευσμένους δάσκαλους. Τότε οι μαθητές πήγαιναν σχολείο για να ακούσουν, να μάθουν. Και αυτός που τους μάθαινε ήταν ο δάσκαλος (ακόμα κι ο …αγράμματος δασκαλος). Τώρα οι μαθητές έρχονται στο σχολείο με πληθώρα γνώσεων στο κεφάλι. Ακόμα και διαστρεβλωμένες. Ξέρεις τι προβλήματα καλείται να λύσει καθημερινά το σχολείο; Προβλήματα που δεν υπήρχαν παλιά (δυσλεξίες, εσωστρέφειες, οικογενειακές τραγωδίες, κ.ά.) που ακόμα κι αν υπήρχαν «κρυβόντουσαν» στα σπίτια. Ποιος δάσκαλος σήμερα έχει την κατάλληλη εκπαίδευση γι’ αυτά; Κανείς. Τότε ο δάσκαλος κρατούσε «μαστίγιο». Τώρα έχει την πειθώ και τη μοναδική απειλή της αποβολής (και ας μη μιλήσουμε για τις ελάχιστες περιπτώσεις των αυταρχικών). Ο μαθητής επιχειρηματολογεί κι αν δεν τον πείσεις σε στήνει στον τοίχο. Τα παιδιά έγιναν «δυσκολότερα» και το ελληνικό πανεπιστήμιο έμεινε ίδιο ή χειροτέρεψε. Δε δίνει εφόδια στον δάσκαλο. Η παιδαγωγική, σαν επιστήμη, αρχίζω να πιστεύω πως δεν είναι εφαρμόσιμη επιστήμη. Οι χαρακτήρες είναι πολλοί και διαφορετικοί και ο δάσκαλος δεν είναι εφοδιασμένος για όλα’ αυτά.
Έχω βαρεθεί τόσα χρόνια να κάνω άμυνα. Έχω μπει στην επίθεση χρόοονια τώρα. Γι αυτό και αναφέρομαι και στις ευθύνες της οικογένειας. Ξέρεις πόοσους ρόλους πρέπει να παίξει σήμερα ο δάσκαλος; Μου λες πως πρέπει να το πάρω χαμπάρι το μεγαλύτερο βάρος πέφτει στους ώμους των καθηγητών.
Οι ώμοι μου μπορούν να σηκώσουν αυτό το φορτίο. Γιατί το επιλέγω. Επιδίωξα την εκπ/ση. Δε βρέθηκα στην τύχη εδώ. Αλλά, σκέφτομαι πολλές φορές και γίνομαι ωμός. Γιατί πρέπει να αναλάβω ΜΟΝΟΣ μου αυτό το βάρος; Και ποια η ανταπόκριση; Αυτή της Πολιτείας που μας έχει χεσμένους; Αυτή των γονιών που μας βλέπουν ως ..φύλακες των παιδιών τους για τα πρωινά και ως μόνη μας υποχρέωση να βάζουμε καλούς βαθμούς; Ευτυχώς που οι μαθητές μας -ή έστω κάποιοι απ’ αυτούς και συνήθως οι καλοί στις επιδόσεις- μας το αναγνωρίζουν. Γιατί αν δεν ήταν κι αυτοί θα δουλεύαμε κι εμείς όπως δουλεύουν ΟΛΟΙ οι άλλοι εργαζόμενοι. Θα ανοίγαμε τα γραφεία μας το πρωί, θα διεκπεραιώναμε τις υποθέσεις-εργασίες και θα το κλείναμε το μεσημέρι. Και την άλλη μέρα, φτου απ’ την αρχή. Γιατί θα λέγαμε: αυτή είναι η δουλειά μας. Αυτό πληρωνόμαστε να κάνουμε και αυτό κάνουμε. ΟΜΩΣ. Δε σταματάμε εδώ. Και να δω μέχρι πόσο θ’ αντέξουμε.
Αναρωτιέσαι, πως ένας γονιός που έμαθε τα ίδια γράμματα μ’ αυτά που μαθαίνουν τα παιδιά μας τώρα να ξέρει να διδάξει το σωστό. Αυτό είναι βασικό επιχείρημα για πολλούς. Πως δλδ για τα χάλια μας σήμερα φταίει η παιδεία που έχουμε. Είναι πολύ σωστό. Γι αυτό η πολιτεία θα πρέπει να το προσέξει πάρα πολύ αυτό (αν θέλει γιατί πολλές φορές δίνει την εντύπωση πως την βολεύει η κατάσταση). Θα πρέπει να εκπαιδεύσει κατάλληλους δασκάλους. Αν σκεφτούμε πως τα τελευταία χρόνια, στις αστυνομικές & στρατιωτικές σχολές μπαίνουν με 17 και στις καθηγητικές με 14 τότε τα ΑΡΝΗΤΙΚΑ αποτελέσματα θα τα δούμε σε λίγα χρόνια. Είμαι απαισιόδοξος; Φοβάμαι πως ναι. Η παιδεία πάει κατά διαόλου. Και δε φταίει γιαυτό μόνο ο ..διάολος.
O εκπαιδευτικός είναι «παιδαγωγός», είναι «λειτουργός» αλλά εργάζεται ως «δημόσιος υπάλληλος». Αυτά νομίζω είναι κλισέ ξεπερασμένα. Τίποτε απ’ όλ’ αυτά δεν είμαστε. Είμαστε δημόσιοι υπάλληλοι και μάλιστα από τους χειρότερα αμειβόμενους, που εργαζόμαστε με περισσότερη ευσυνειδησία απ’ ότι ΟΛΟΙ οι άλλοι. Γιατί και ο γιατρός λειτούργημα κάνει, και ο δικαστικός επίσης αλλά… υπάρχει ΤΕΡΑΣΤΙΑ διαφορά ανάμεσά μας. Εμείς έχουμε να κάνουμε με παιδικές ψυχές (και δεν αναφέρομαι καθόλου σε μισθούς).
@phlou...flis
Συμφωνώ ότι το τρίπτυχο μαθητές-καθηγητές-γονείς πρέπει να συνεργάζεται αρμονικά για να μπορεί να λειτουργήσει σωστά το σχολείο. Και εδώ ακριβώς είναι ο θεμελιώδης ρόλος του εκπαιδευτικού που πρέπει να δώσει κατευθύνσεις στους γονείς και στους μαθητές. Ο κάθε γονιός κατευθύνει το παιδί του ανάλογα με το μορφωτικό του επίπεδο (με την ευρεία έννοια της γενικότερης καλλιέργειας του νου και της ψυχής του) και για αυτό τα παιδιά είναι ο καθρέφτης της οικογένειά τους. Ο εκπαιδευτικός πρέπει να εμπνεύσει τα παιδιά με τις αρχές της δημοκρατίας, της ισονομίας, της ελευθερίας, της ισότητας των δύο φύλων και των λαών μεταξύ τους και με μύρια άλλα που ενδεχομένως να έρχονται σε αντίθεση με όσα πιστεύει και πρεσβεύει η οικογένεια του παιδιού. Ο εκπαιδευτικός πρέπει να γίνει το εφαλτήριο της ώθησης της νέας γενιάς προς μία κοινωνία απαλλαγμένη από προκαταλήψεις, φόβους κάθε μορφής (ξενοφοβία, ρατσισμός κλπ). Για να υπάρχει μέλλον. Γιατί αλλιώς μόνο ανακύκλωση σκουπιδιών μπορεί να κάνει το σχολείο και ο εκπαιδευτκός εν γένει. Και θα συζητάμε τα ίδια και τα ίδια σε καμία δεκαριά χρόνια και τα παιδιά μας το ίδιο και πάει λέγοντας.
Από τα μαθητικά μου χρόνια θυμάμαι μόνο τους εκπαιδευτικούς που μας κατέθεσαν την ψυχή τους είτε με συζητήσεις-κατευθύνσεις-προβληματισμούς, είτε έμπρακτα με άμισθη και στον ελεύθερο χρόνο τους ενισχυτική διδασκαλία. Όλους τους υπόλοιπους που απλώς 'έβγαζαν την ύλη' τους έχω απλώς διαγράψει.
Και κάτι τελευταίο: είστε δημόσιοι υπάλληλοι ΑΛΛΑ ΟΧΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΧΕΙΡΟΤΕΡΑ ΑΜΟΙΒΟΜΕΝΟΥΣ. Όλοι οι δημόσιοι υπάλληλοι είναι χειρότερα αμοιβόμενοι σε σχέση με αντίστοιχους υπαλλήλους στον ιδιωτικό τομέα αλλά έχουν και άλλα προνόμια. Όσο για το θέμα της αμοιβής, για τετράωρη πενθήμερη εργασία και ~90 ημέρες άδεια το χρόνο ...
CaRa
Υ.Γ. Δεν συμφωνώ με τα ανώνυμα σχόλια γι'αυτό δίνω το όνομα CaRa για να μου απευθύνεται κανείς, μια και δεν έχω δικό μου blog.
φλουφλης
Νιωθω αμηχανα που πρεπει να διαφωνησω σε αρκετα μαζι σου γιατι δεν θα ηθελα να νιωσεις πως σου την "πεφτουν" ολοι μαζι.
Παρολα αυτα πρεπει να τα πω.
Λες λοιπον:
"ο δασκαλος ειχε κυρος"
Απ.Τοτε που λες υπηρχε κυρος που "παταγε πανω στο φοβο, στην αυστηροτητα, στην τιμωρια και στη "συντηρηση" και υποστηριζοτανε απο την αμορφωσια του φτωχου Ελληνα που εβλεπε ως και τον ελαχιστα μορφωμενο ως σπουδαιο και τρανο. Σημερα δεν θα μπορουσαμε να μιλαμε για τετοιου ειδους κυρος αλλα για κυρος που κερδιζεται απο τον εκπαιδευτικο για χιλιους αλλους διαφορετικους παντως απο τους προηγουμενους λογους.
Λες:" Τοτε οι μαθητες πηγαιναν για να μαθουν"
Απ. Μηπως γενικευοντας ετσι απαξιωνεις τη μαθητικη κοινοτητα στο γνωριμο ισοπεδωτικο στυλ του "παλια οι νεοι ειχαν σεβας ενω τωρα..."
Λες: "Προβληματα και τραγωδιες που δεν υπηρχαν παλια η κι αν υπηρχαν κρυβονταν στα σπιτια..."
Απ. Η αληθεια ειναι οτι υπηρχαν και τοτε ακριβως οπως και τωρα αντιστοιχα προβληματα και παντα θα ειναι μεσα στη δουλεια των εκπαιδευτικων να χειριζονται και τετοιες καταστασεις.
Λες: "οι γονεις, μας βλεπουν σαν φυλακες των παιδιων τους τα πρωινα".
Απ:Λυπαμαι πολυ αν το βλεπεις ετσι.
Ισως καποιοι να σας βλεπουν ετσι αλλα ειμαστε χιλιαδες οι αλλοι που μας ειναι αδιανοητη μια τετοια θεση. Κι ειναι κριμα που δεν μας εχεις αναγνωρισει γιατι εμεις θα ειμαστε και οι συμμαχοι και οι συμπαραστατες σου σε καθε δικαιο αγωνα σου.
Λες : "Η πολιτεια θα πρεπει να εκπαιδευσει καταλληλους δασκαλους...στις καθηγητικες μπαινουν με 14..."
Απ. Απορω που δεν καταλαβαινεις οτι, καταλληλος εκπαιδευτικος δεν ειναι αυτος που μπηκε στη σχολη του σωνει και καλα με 18, 19 η 20.
Αλλα αυτος που πραγματι βλεπει αυτο το επαγγελμα σαν λειτουργημα και την παιδεια σαν το θεμελιο λιθο στο χτισιμο των νεων γενιων.
Κι αυτοι ειναι λογοι για τους οποιους θα περιμεναμε απο εσας τους εκπαιδευτικους να ειστε πραγματικοι μπροσταρηδες και καθοδηγητες στη μαχη για την καταχτηση μιας καλυτερης παιδειας και μιας καλυτερης απο τις προηγουμενες νεας γενιας.
Cara
Καιρο ειχαμε να σε δουμε στα μερη μας αλλα σε μια τετοια συζητηση δεν αντεξες να λειπεις, ετσι?
Την καλημερα μου σε ολους.
@exoaptonkyklo
Μπορεί να μην αφήνω αποτυπώματα, αλλά σας επισκέπτομαι αρκετά συχνά.
Συμφωνώ μαζί σου ότι δεν πρέπει να την πέφτουμε όλοι μαζί στον phlou...flis και ζητώ συγγνώμη αν το έκανα με το προηγούμενο σχόλιο μου, όμως η απογοητευμένη όψη των εκπαιδευτικών που διέκρινα με ώθησε - και πιστεύω όλους μας - να είμαστε λίγο παραπάνω επιθετικοί και εριστικοί. Τα σχόλια δεν ήταν σε καμία περίπτωση προσωπικά αλλά γενικότερα.
CaRa
Για την ιστορια, απο σημερα ΚΑΙ το γυμνασιο-λυκειο του γιου μου τελει υπο καταληψη.
Απο μια προχειρη συζητηση με μελη του 15μελους των παιδιων μου εξομολογηθηκαν οτι κανουν την καταληψη πρωτιστως για να χασουν καποιες μερες μαθηματων και μετα για ολα τ αλλα.Δυστυχως αυτη ειναι η ελκυστικη εικονα του σημερινου σχολειου για τους νεους μαθητες.
Η δε Κα γυμνασιαρχης μου ομολογησε την αδυναμια της για οποιαδηποτε αναμειξη της στα δρωμενα, ακριβως οπως μας τα περιεγραψε νωριτερα και ο φιλος phlou flis. Φαινεται πως αυτου του ειδους η προσεγγιση μαλλον αποτελει παγιωμενη αντιληψη στο σκεπτικο των καθηγητων...
CaRa φιλικά:
Ας με συγχωρήσει ο EXOAPTONKYKLO που φεύγω λίγο από το θέμα αλλά πραγματικά θέλω να μάθω αυτό το όλοι οι δημόσιοι υπ. είναι χειρότερα αμοιβόμενοι από τους αντίστοιχους στον ιδιωτικό από που προκύπτει;
Στην καλύτερη των περιπτώσεων να ισχύει στην θεωρία γιατί στην πράξη όλοι οι ιδιωτικοί παίρνουν μησθό 700ε-900 και μιλάω για απόφοιτους τει αει. Για τεχνήτες και υπάλληλους γραφείου δεν το σηζητώ 650ε. Στο δημόσιο πέραν του ποιος δουλεύει εκεί, (άλλη ιστορία) ποιος παίρνει τόσα λίγα;
@Newton
Το σχόλιό μου αφορούσε τις ευκαιρίες που έχει κανείς στον ιδιωτικό τομέα να αμοιφθεί καλύτερα και να ανελιχθεί ενώ στον δημόσιο τομέα απλώς περιμένει κανείς την ετήσια αύξηση που εξανεμίζεται με την αύξηση της φορολογίας. Εξάλλου τα 700-800 ευρώ είναι και ο μισθός του πρωτοδιοριζόμενου και στον δημόσιο τομέα. Εξαιρούνται πανεπιστημιακοί, δικαστές, και υπάλληλοι ορισμένων υπουργείων (πχ οικονομικών). Νομίζεις ότι ο γραμματέας ή ο κλητήρας στο δημόσιο παίρνει περισσότερα χρήματα από το βασικό? Ορισμένοι βέβαια παίρνουν και κάτι επιδόματα που δεν προσμετρώνται στα ένσημα, στα δώρα, στις άδειες κλπ.
Πάντως για να ενανέλθω στο θέμα της παιδείας, πολύ θα ήθελα να ακούσω και τον αντίλογο του phlou...flis σε όλα αυτά που γράφτηκαν. Με απογοητεύει το γεγονός ότι δεν αντιδρά και αυτό συμφωνεί με την άποψή του ότι δεν μπορεί να κάνει τίποτα ... Αν λοιπόν ο κάθε εκπαιδευτικός δεν μπορεί να κάνει τη δουλειά του, δηλ. να εκπαιδεύει τα παιδιά μας, τότε να αλλάξει επάγγελμα. Γιατί όπως μας είπε επέλεξε την εκπαίδευση και δεν βρέθηκε τυχαία. Δηλ. επέλεξε την τετράωρη πενθήμερη εργασία με ~90 μέρες άδεια το χρόνο ή επέλεξε να χολοσκάει καθημερινά να κάνει τα παιδιά - και άρα τους αυριανούς πολίτες - υπεύθυνους και σκεπτόμενους? Γιατί στη δεύτερη περίπτωση έχει πολύ μεγάλο ρόλο να παίξει στις καταλήψεις. Ασχολήθηκε κανείς με τα παιδιά να τους πει ότι δημοκρατία δεν σημαίνει ασυδωσία ή βολεύει η κατάληψη γιατί πληρώνεται χωρίς να δουλεύει?
Όταν λουφάρει ο καθηγητής και τα ρίχνει όλα στους μαθητές, στους γονείς, στην πολιτεία και όπου αλλού νομίζει, τότε περιμένουμε από τα παιδιά να τους τραβήξουν από το μανίκι για να κάνουν τη δουλειά τους? Εε, τα παιδιά προτιμούν το χαβαλέ.
CaRa
Δεν νοιώθω άσχημα αλλά ούτε βλέπω καμιά επίθεση. Ούτε νοιώθω πως απολογούμαι για συναδέλφους και «συναδέλφους». Έκαστος κατά τα έργα τους και εφ ω ετάχθη. Μάλον χαίρομαι γιατί είναι από τις λίγες φορές που σε blog συνεχίζεται μια συζήτηση.
Ατυχής η σύγκριση μισθών δημοσίου αι ιδιωτικού. Δε θα διαφωνήσει κανείς στην τεράστια διαφορά. Γνωρίσατε όλοι μαθητές που αποφοίτησαν με 14-15. Αλήθεια πιστεύετε πως α μπορούσε να γίνει ένας καλός δάσκαλος, όσο και ν’ αγαπά τη διδασκαλική; Μπορεί στο μπλα μπλα να τα καταφέρει εξίσου και καλύτερα, αλλά αυτό είναι το ζητούμενο στο σχολείο; Φυσικά θα δούμε και εξαιρέσεις. Και τι ζήτησα; Τουλάχιστο την καλύτερη εκπ/σή του (έτσι όπως απομόνωσες τις φράσεις μου, άλλα συμπεράσματα βγήκαν).
Ο δάσκαλος πώς μπορεί να «κατευθύνει» αν δεν έχει «διδαχθεί» γι αυτό; Ποιος νομίζετε πως μου μίλησε ποτέ για Παιδαγωγική, Ψυχολογία, Ψυχοπαιδαγωγική και άλλα συναφή παρά μόνο αυτά που έμαθα ΜΟΝΟΣ μου, επειδή το ήθελα, επειδή είχαν την ανάγκη του; Και αφού γονείς είστε και ξέρετε τι είδους συνεργασία υπάρχει, συνήθως, ανάμεσα σε γονείς-καθηγητές (και φυσικά δεν αναφέρομαι, όπως υπαινίσσεσαι σε όλους τους γονείς, όπως επίσης σε όλους τους καθηγητές). Δικαιολόγηση απουσιών, λίγη έως καθόλου πληροφόρηση αλλά κυρίως απαίτηση• βαθμοθηρία. Στο σχολείο μου (475 μαθητές) η συνεργασία είναι ελαχιστότατη. Οι γονείς τρέχουν και δεν φτάνουν. Δεν προφταίνουν να ασχοληθούν με τα παιδιά τους. Πρωινά τα στέλλουν σχολείο –κάποιος άλλος τα φροντίζει- και τ’ απογεύματα στα διάφορα φρ/ρια –επίσης. Τους αναζητούμε για να δικαιολογήσουν απουσίες να μη μείνει το παιδί τους. Το φαντάζεστε; Και αν αυτή είναι η πλειοψηφία, τότε ο ένας κρίκος έσπασε.
Γνωρίζω πως ο σεβασμός και το κύρος καταχτιέται. Γι αυτό παλεύω (και θα μιλήσω προσωπικά, ξέρεις, έχω βαρεθεί να «εκπροσωπώ» το σύνολο των δασκάλων) και αγωνίζομαι. Και η όποια αναγνώριση έρχεται μετά την …αποφοίτηση.
Σίγουρα στη θύμηση όλων είναι οι δάσκαλοι που κατέθεταν την ψυχή τους με συζητήσεις-κατευθύνσεις-προβληματισμούς. Παραβλέπετε την «εξεταζόμενη ύλη». Δεν μπορείτε να καταλάβετε πόσο ασφυκτικά εξαρτώμενοι είμαστε από αυτήν. Όταν αγωνία ακόμα και μαθητών μας είναι αν θα προλάβουμε να τελειώσουμε την ύλη. Αυτή είναι ΔΥΣΤΥΧΩΣ, η πραγματικότητα. Και είναι αμείλικτη. Τα άλλα ανήκουν σε ιδανικό κόσμο ή μάλλον σε ένα άλλο σχολείο, πιο χαλαρό, λιγότερο καταπιεστικό. Δίδαξα για κάποια χρόνια σε γυμνάσιο. Εκεί σίγουρα τα πράγματα ήσαν ΤΕΛΕΙΩΣ διαφορετικά. Εκεί μπορείς να …ξεφύγεις, να αναπνεύσεις και να αναπνεύσουν και οι μαθητές σου, να μιλήσεις, να δράσεις, να εμπνευστείς και να εμπνεύσεις (ομολογώ πως επειδή έχουν περάσει κάποια χρόνια, δεν γνωρίζω αν ισχύει και σήμερα με τα καινούρια προβληματικά βιβλία κ.ά.). Στο λύκειο φίλοι μου τα πράγματα είναι …κόλαση. Εξοντωτικό πρόγραμμα για τους μαθητές (7ωρα σχεδόν κάθε μέρα αι αμέσως μετά φρ/ριο ή άλλες δραστηριότητες). Είναι τυχαίο αυτό που λέγεται πως οι σημερινοί μαθητές είναι οι πιο σκληρά εργαζόμενοι; Έτσι, θέλεις δε θες …τρέχεις να προλάβεις να μη σε προλάβουν.
Κλείνοντας, να γυρίσω στα δικά μου χρόνια. Αποφοίτησα το ’73 και από τους 25 συμμαθητές μου στο πρακτικό, μόνον οι 5 συνεχίσαμε σπουδές. Σ’ ένα τέτοιο κλίμα και με τις συνθήκες εκείνες, με λιγότερα ή ουσιαστικότερα μαθήματα, πόσο ποιο χαλαρός ήταν ο δάσκαλός μας σε σχέση με το σημερινό; Σήμερα τι μας μένει, εμάς τους δασκάλους (και μη με βάλετε στο τσουβάλι και μη νομίζετε ότι απολογούμαι για όλους). Το φιλότιμο και ο πατριωτισμός. Και η αγάπη για τα παιδιά. Μόλις μας …εγκαταλείψουν κι αυτά (γιατί προς τα κει ωθούμαστε) τότε μαύρη φωτιά μας έκαψε όλους. Μου βάζεις κι ένα ερώτημα-δίλημμα. Αν εγώ πρώτα πρέπει να εκπαιδεύσω γονείς που θα μεγαλώσουν σωστά παιδιά. Ξέρεις, πολλές φορές μου το λένε και μαθητές μου, ότι οι δάσκαλοι φταίμε που έχουν, τελοσπάντων, τέτοιους γονείς. Με προβληματίζει αυτή η κουβέντα. Δεν είναι θέμα θέλησης ή δυνάμεων ή κουράγιου. Πιστεύεις όμως ότι αυτό μπορεί να γίνει έτσι όπως ακούγεται; Δηλαδή μια κατηγορία ανθρώπων, οι δάσκαλοι, μπορούν ν’ αλλάξουν τα πράγματα; Αφού μόλις …φύγει από τα χέρια μου το παιδί, θα συναντήσει μιαν άλλη κατάσταση, την πραγματική κοινωνία. Και τότε… θαρρώ πως ΤΕΡΑΣΤΙΟ φορτίο πάει να μου χρεωθεί και δεν ξέρω αν μπορώ να το αντέξω ΜΟΝΟΣ μου.
ΥΓ. Σήμερα μόλις έλαβα e-mail από παλιά μαθήτριά μου, που με ανακάλυψε μέσα από ιστοσελίδα που διατηρώ. Ορκίστηκε και ετοιμάζεται για τον ΑΣΕΠ και ήθελε να βρεθούμε. Ε αυτό είναι για μένα η ηθική ικανοποίηση.
Φιλε phlou flis,
δεν ξερεις ποσο χαιρομαι
(σε αντιθεση με την Cara που βιαστηκε απ οτι φαινεται να σε κακισει για την υποψια-αργοπορια αποχωρησης σου απο την συζητηση, αν και μαλλον αυτο θα ωφειλεται απο την εξαψη της συμμετοχης της) που σε βλεπω να συνεχιζεις αυτο τον διαλογο με τετοια ευγενεια και αληθινο ενδιαφερον. Σε βασικα μου ερωτηματικα ομολογω πως δεν μπορεσαν οι απαντησεις σου να με πεισουν. Ομως, οσο σε διαβαζω τοσο πιο πολυ καταλαβαινω κι εγω τα αδιεξοδα σου ως εκπαιδευτικου στην Ελλαδα της εποχης μας κι αυτο το εννοω. Εχει λειψει πολυ ο "αγαθων προθεσεων" διαλογος απο τη ζωη μας και η συμμετοχη σου αυτη μου δινει την βεβαιοτητα πως υπαρχει ακομα ελπιδα στην τοσο ζοφερη πραγματικοτητα που συχνα μας περιγραφεις και ζουμε. Αυτο λοιπον ειναι για μενα το πιο σπουδαιο συμπερασμα απο αυτην εδω τη συζητηση και μακαρι-ευχομαι να υπαρχουν πολλες τετοιες ακομα συζητησεις, ειτε μεσα στο διαδικτυο ειτε εξω απ αυτο. Να σαι καλα , σ ευχαριστω και καλη δυναμη.
Οφείλω και ένα σχόλιο στον/ην ανώνυμο Cara. Δεν αντιδρούμε και δεν κάνουμε τη δουλειά την οποίαν εμείς διαλέξαμε, λες. Ήδη έχω απαντήσει σ’ αυτό λέγοντας πως αν δεν μιλούσαμε με τα παιδιά, αν δεν συζητούσαμε και επιχειρηματολογούσαμε τα πράγματα θα ήταν πολύ χειρότερα. Και όχι στη λογική του δώσε-πάρε, κάτσε φρόνιμος και θα σε ανταμείψω… Έχουμε να κάνουμε με παιδιά συνειδητοποιημένα, ίσως πολιτικοποιημένα (ως ένα σημείο) και ίσως κομματικοποιημένα. Κι αν δν πείσεις έχασες το παιχνίδι.
Αναφέρεσαι και στο ωράριο των καθηγητών. Ξεχνάς πως οι διακοπές δεν γίνονται για μας αλλά για τους μαθητές. Και αν αυτό είναι για τους μαθητές λογικό, τότε αναρωτιέσαι γιατί ισχύει και για τους καθηγητές, ενώ θα μπορούσαν να μας απασχολούν σε κάποιον άλλο τομέα; Μήπως το ισχυρό μας συνδικάτο; Μπα, θα υπάρχει λόγος. Ο ίδιος λόγος για τον οποίο και σε όλες τις χώρες του κόσμου δεν γίνεται αυτό. Και για του λόγου το αληθές, σε παραπέμπω σ’ αυτή τη δ/νση εδώ
Ο καθηγητής λουφάρει, ο καθηγητής τα ρίχνει όλα αλλού, ο καθηγητής φταίει για τα χάλια της εκπ/σης…. Ο αφορισμός σου απλοϊκός. Αναλαμβάνω την ευθύνη που μου αναλογεί. Αναλάβετε και οι άλλοι παράγοντες την ανάλογη ευθύνη. Και τα ξαναλέμε.
Έτσι και αλλιώς, χρήσιμη και η συμμετοχή σου στο διάλογο.
Καληνύχτα σε όλους
Αντιπαρέρχομαι την ειρωνία στην τελευταία φράση του phlou...flis, και καταπιάνομαι με το τελευταίο σχόλιό του στην προηγούμενη ανάρτηση. Λέει: "Δηλαδή μια κατηγορία ανθρώπων, οι δάσκαλοι, μπορούν ν’ αλλάξουν τα πράγματα; Αφού μόλις …φύγει από τα χέρια μου το παιδί, θα συναντήσει μιαν άλλη κατάσταση, την πραγματική κοινωνία. Και τότε… θαρρώ πως ΤΕΡΑΣΤΙΟ φορτίο πάει να μου χρεωθεί και δεν ξέρω να μπορώ να το αντέξω ΜΟΝΟΣ μου" Και απαντώ: Μόλις το παιδί φύγει από τα χέρια του δασκάλου ή/και του γονιού, θα αντιμετωπίσει την πραγματική κοινωνία με τα εφόδια που ΗΔΗ έχει πάρει από αυτούς. Δεν θα ξαναγεννηθεί το παιδί με χαρακτήρα αδιαμόρφωτο και εύπλαστο. Μόλις φύγει από τα χέρια τους θα έχει βιώματα, πρότυπα, συμπεριφορές και αυτά θα ακολουθήσει. Εκεί λοιπόν παίζεται το παιχνίδι του παιδαγωγού, είτε είναι γονιός είτε δάσκαλος. Και όχι στο αν του έχει εξασφαλίσει μια άνετη παιδική και εφηβική ηλικία ο ένας ή μεγάλους βαθμούς ο άλλος. Κατά τη γνώμη μου λοιπόν, και ο δάσκαλος έχει εξίσου μερίδιο ευθύνης για τα "παιδιά του" όπως και ο γονιός. Τελειώνοντας αυτή τη συζήτηση που έχει γίνει ανούσια αφού βλέπουμε τα πράγματα από διαφορετική σκοπιά (εγώ από την πλευρά του πώς θα έπρεπε να είναι και ο Phlou...flis από την πρακτική καθημερινή πλευρά) θα συμφωνήσω με τον exoaptonkyklo ότι δεν πείστηκα από τα επιχειρήματά σου. Σε κάθε περίπτωση ο διάλογος αποτελεί την πλέον γόνιμη διαδικασία και σε συνδυασμό με την καλόπιστη κριτική είναι πάντοτε καλοδεχούμενα.
CaRa
Σε όσα πολύ σωστά παρατηρείς, να προσθέσω άλλη μία παράμετρο, αυτή της δεξιάς νεοφιλελεύθερης φρασεολογίας την οποία χρησιμοποιεί ο Στυλιανίδης. "Είναι της μόδας οι καταλήψεις" ή πώς απαξιώνεις τον οποιοδήποτε αγώνα (ακόμα και αν αυτός είχε αίτημα τα κρουασάν, για να μην αγιοποιούμε τα πράγματα) χρησιμοποιώντας καπιταλιστικούς όρους. Αυτού του είδους τη φρασεολογία χρησιμοποιούν οι ομοϊδεάτες του ονομάζοντας τον εμφύλιο,συμμοριτοπόλεμο και τη χούντα,επταετία.
Είμαι και εγώ εκπαιδευτικός, αλλά από τους 'κακούς': Φροντιστήρια, παραπαιδεία κτλ, κτλ. Η τραγωδία στην ελληνική εκπάιδευση είναι ότι όλοι έχουν το δίκιο τους και όλοι ευθύνονται
Οι καθηγητές γιατί πολλοί από αυτούς (όχι όλοι) είναι δημόσιοι υπάλληλοι του χειρίστου είδους. Ως φροντιστηριάς, βλέπω τη δουλειά τους. Αν μπορεί κανείς να την πεί έτσι. Αλλά από την άλλη, αυτοί που πραγματικά προσπαθούν καλούνται να αναλάβουν τις αμαρτίες ολου του συστήματος στην πλάτη τους.
Οι γονείς γιατί συχνά δεν μπορούν ή δεν προλαβαίνουν να σκύψουν πραγματικά πάνω από τα παιδιά τοτς. Στις ενημερώσεις για τους γονείς που κάνουμε, αυτοί που πρέπει να έρθουν δεν ερχονται και το ανάποδο.
Τα ίδια τα παιδιά, γιατί έχουν μάθει να απαιτούν σαν ενήλικοι και να δρούν ως ανήλικοι,κατά το δοκούν.
Η Ελλάδα μοιάζει με κινούμενη άμμο. Όποιος κουνιέται πολύ, βουλιάζει.
Δημοσίευση σχολίου