Καποια ταξιδια δεν τελειωνουνε ποτε!

Απο μικρος εκανα ονειρα, τοξοτης γαρ.
Απο μικρος εκανα σχεδια και πλανα. Τα σχεδιαζα και τα οργανωνα ολα μεχρι τελευταια λεπτομερεια στο μυαλο μου.
Επειτα, συνηθως ... ονειρευομουνα.

Ταξιδευα σε χωρες μακρινες, σε πολιτειες αγνωστες, σε μερη εξωτικα, μυστηριωδη. Σε ερωτες ατελειωτους . Σε περιπετειες μοναδικες. Σε φεγγαρια "ξενα".
Τα ζουσα ολα τοσο εντονα, που ολοι με λεγανε ονειροπολο και ακομα πιο προσφατα αγγλιστι "ντριμο". Εγω ομως παντα ετσι ημουνα. Ετσι επαιρνα δυναμη και συνεχιζα την "φυσιολογικη" ζωη μου. Παντα ταξιδευοντας.

Πότε οδηγος, πότε συνεπιβατης μα παντα μεσα στο ταξιδι...

Θυμαμαι το πρωτο μου "σοβαρο" οχημα και φυσικα μεγαλο καμαρι μου, ηταν ενα κοκκινο carrera.

Το ειχα στη Ροδο, οπου επιασα μονιμη δουλεια για πρωτη φορα στη ζωη μου.Σ΄αυτο καβαλα γνωρισα και το κοριτσι μου εκει. Μ' αυτο το κοριτσι ειμαι ακομα τωρα (21 χρονια μετα), παντρεμενος!

Το πρωτο μου μηχανακι ηταν ενα μοτοποδηλατο, κοκκινο κι αυτο, Piaggio Si,

που μου ειχε κανει δωρο ο πατερας μου ως επιβραβευση για... γιατι αραγε?

Ειχε κι ο φιλος μου ο Αρης, "ο συντροφος", ενα τετοιο ιδιο και μας θυμαμαι μαζι να ανεβαινουμε πεταλατοι και με τα χιλια ζορια τον Λυκαβηττο για συναυλιες του Μayall...

Στα λυκειακα χρονια, τα χρονια των μεγαλων προσωπικων και ιδεολογικων αναζητησεων, με συζητησεις και τσακωμους με την παρεα στο Allegro στη πλ.Μεμου, μας εβρισκαν τα ξημερωματα μεσα στο κρυο του χειμωνα ψαχνοντας καθε φορα τροπο να γυρισουμε σπιτια μας.
Μα εγω το 'χα λυσει το προβλημα μου.

Ας ηταν καλα το ΜΖ του κολλητου (ο θρυλικος "μεζες") με το οποιο με πεταγε παντα -τουρτουριζοντας κι οι δυο- ως το σπιτι.

Ηταν εκεινη η εποχη που το ονειρο μας ητανε, μ' ενα XT να οργωναμε καποια στιγμη ολη την Ευρωπη... Ηταν εκεινα τα ΧΤ βλεπετε το απολυτο για μας.
Ηταν Η μηχανη!

Αρκετα αργοτερα, οταν καποιοι απο την παρεα την ειχαν ηδη αποκτησει και το ονειρο ειχε αρχισει να ερχεται καπως ποιο κοντα, αρχισαν παραλληλα και οι δευτερες σκεψεις. Μηπως ειναι μεγαλο το ταξιδι? Ισως.Μηπως ηταν μικρη η μηχανη? Μπα... Μωρε μηπως πολλα τα εξοδα? Μμμ μαλλον.

Κι απ την αλλη, η Μαρια , η Ελενη , η Αννα θα 'ρχονταν τελικα? Χλωμο?

Κι ετσι το ονειρο αρχιζε να κονταινει και ν' αλλαζει, με αλλα σχεδια πιο...προσιτα. Οπως ας πουμε, μηπως να περιμεναμε να παιναμε καποτε μια TENERE ΧΤ600... και τοτε, ισως καλυτερα προετοιμασμενοι απ ολες τις αποψεις να ...

Καποιοι βραδιασαν ετσι τελικα, καποιοι ξημερωσαν αλλιως...
Εμεις δε οι υπολοιποι, που δεν ειχαμε καταφερει να δουμε ασπρη μερα αφου , ουτε να αποκτησουμε κανενα ΧΤ250 καταφεραμε , ουτε με το κοριτσι μας να κανουμε το μεγαλο ταξιδι, αρκεστηκαμε να αγορασουμε και να αγαπησουμε μαλιστα, απο ενα φτωχικο, πλην τιμιο παπακι,
τα θρυλικα στρογγυλοφαναρα HONDA C50, καποια απο τα οποια τα 'χουν ακομη μερικοι απο μας.

Χρονια αργοτερα οι περισσοτεροι βρεθηκαν με ΒΜW με ΚΤΜ με ... με...με... Εγω 30αρης +, πιο προσγειωμενος και αθεραπευτα ρομαντικος
απεκτησα τελικα ενα Κawasaki Αnhelo 250 στην πολυχρωμη του φορεσια,
το οποιο δυστυχως, λογω οικονομικων προβληματων, αναγκαστηκα και το πουλησα, ενα μολις χρονο μετα.

Το μαραζι ομως δεν εφευγε.

Ετσι, λιγο αργοτερα, το ξαναγορασα, ιδιο ακριβως οπως το πρωτο!
Αλλα δεν ηταν στη μοιρα του να μου μεινει ουτε αυτο.
Σε καποια παρομοια δυσκολη περιπτωση αναγκαστηκα να το δωσω κι εκεινο.

Εκτοτε παντα κινουμενος μεσα σε οικονομικη στενοτητα (οικογενεια, δυο παιδια στο δημοτικο, με δανειο σπιτιου κλπ κλπ) μα κι απο το φοβο μη την ξαναπαθω , οταν χρειαστηκα ενα διτροχο αγορασα ενα ταπεινο παπακι kymko με το οποιο πορευομαι ως και σημερα.

Αν με ρωτησετε τωρα στα 43 μου, αν θα μπορουσα να ξαναπαρω πισω το αγαπημενο μου Anhello η ακομα ακομα, να αγορασω το απολυτο φετιχ των νεανικων μου χρονων την πενταμορφη AFRICA

...θα σας ελεγα ...σαν τρελλος!

Αφου πολυ απλα, καποια ταξιδια δεν τελειωνουνε ποτε!