Με αφορμη το γλυκο ποστ του φιλου hypocrite lecteur "πουκαμισα,ντοματες και λουλουδια" για την Αθήνα που αλλαζει, θυμηθηκα (και του εγραψα) την παρακατω ιστορια:"Στο μπακαλικο του Τσακανικα δεν πηγαινω να ψωνισω.
Ειναι ενα μεγαλο μαγαζι που ειναι μαζι και καφενειο και βγαζει και κανα μεζε καμμια φορα.
Ειναι παμπαλαιο και σκοτεινο.
Ισως να χει και ποντικια μεσα, δεν ξερω, γιατι εχει κι αλλο τοσο υπογειο που φυλαει τα τεραστια βαρελια του.
Ο Τσακανικας εγινε γνωστος στην Κοκκινια απ το κρασι που πουλαγε.
Τονους λεμε τωρα.
Μια φορα που πηρα κι εγω για το σπιτι, το πεταξα.
Δεν πινοτανε λεμε, σκετο ξυδι.
Ο Τσακανικας ειναι μια γωνια απ το σπιτι μου.
Το μαγαζι το δουλευει ακομα ο ιδιος με την κυρα του.
Καθε φορα που περναω απεξω ομως, νομιζω οτι θα δω τον συχωρεμενο τον παππου μου τον μπαρμπαΣτρατο να τα πινει με καποιον κολλητο του.
Καθε φορα λοιπον κοντοστεκομαι,για μια στιγμη μοναχα, μπας και τον ξεχωρισω μεσα στο σκοταδι...Επειτα... τραβαω το δρομο μου.
Και καθε που το κανω αυτο μια γλυκα ανεξηγητη πλυμμηριζει την καρδια μου.
Το αγαπω το μπακαλικο του Τσακανικα.
Δεν μπαινω μεσα του (φοβαμαι ισως...) μα το αγαπω".
6 σχόλια:
αυτή η αύρα της δεκαετίας του ΄50,όπως υποθέτω-θα ήθελα πολύ να έχω ζήσει τότε κι ας ήταν μετά τη φρίκη του πολέμου,οι άνθρωποι ήταν αληθινοί,ο πόνος και η δυστυχία τους διαμόρφωσε μια ανυπέρβλητη αλήθεια κι εσωτερική ελευθερία-είναι τόσο νοσταλγική που καμιά φορά,μου έρχεται να βάλω τα κλάματα...
καλημέρα
Βαστα γερα φιλεναδα.Κρατα οτι μπορεις απ αυτα που φευγουν μεσα σου.Θα χρειαστουν γι αυτα που ερχονται.
Την καλημερα μου.
Αγαπούμε κι αυτά που ενδόμυχα μας φοβίζουν.΄Ολα έχουν τη γοητεία τους, ιδιαίτερα αυτά που μας προκαλούν γλυκιές αναμνήσεις. Καλησπέρα
Φιλιά...
Χαρηκα που περασες, καλησπερα κι απο μενα.
καλημέρα σας αγαπητέ....είχα ένα γνωστό ΕΘΝΙΚΑΡΑ Πειραιώτη αντιγαύρο του κερατά... που μαζί γυρίζαμε τέτοια μαγαζάκια... θυμάμαι ένα στην Υπαπαντή... ένα στο Πέραμα ψηλά...Βρε τι μου θύμισες... Εθνικάραααααααααααααακαι κοίτα κάτι κουφό είμαι παναθηναικός και πολλοί φίλοι μου είναι Πειραιώτες αλλά κανείς Ολυμπιακός...
Φιλε akrat.Τωρα εσυ με τη σειρα σου τι μου θυμησες λες?
Το Ατιλιο!Ναι εκεινη την μορφη που με την τρομπετα του μας ξεσηκωνε ολη τη θυρα 7 και γινοτανε χαμος.Δεν πηγαινα (σαν παιδι τοτε)πολυ τακτικα στο γηπεδο αλλα οταν πηγαινα, για κατι τετοια σκηνικα ειχα μια λαχταρα, αλλο πραμα.
Την καλημερα μου.
Δημοσίευση σχολίου