Ετσι ειν' η ζωη.

Αποκριες. Καθαρα Δευτερα. Αλλη μια ευκαιρια να ξεδωσεις, να διασκεδασεις, να το ριξεις λιγο εξω βρε αδερφε. Τοσα προβληματα καθημερινα, τοσα βασανα, τοσο τρεξιμο, τοσο αγχος. Το χρειαζεσαι ενα διαλειμμα. Τι καλυτερο λοιπον απο το αποκριατικο παρτυ-μασκε στο σπιτι της θειας.

Απο νωρις ολοι εκει.Οι γυναικες να εργαζονται πυρετωδως. Να προλαβουν να τα ετοιμασουν ολα. Το καλαμαρι το τηγανιτο, τη σουπια με το σπανακι, τον γαλεο με τη σκορδαλια. Την ταραμοσαλατα, τους ντολμαδες, τις γαριδες, το χαλβα, τις σαλατες, τα ορεκτικα. Η φωτια στα καρβουνα να θεριευει ωρα με την ωρα ετοιμαζομενη να υποδεχτει το χταποδι, τα θραψαλα και τα λοιπα. Αλλοι να στρωνουν το τραπεζι. Αλλοι να βαζουν τα ποτα.

Εγω να τρεχω να προλαβω να πεταξω τον χαρταετο με τα παιδια και να γυρισω εγκαιρως στο τραπεζι. Ο θειος ? Που ειναι ο θειος ? Καπου θα εχει πεταχτει. Σε λιγο θα 'ναι κι αυτος στο σπιτι-οικοδεσποτης γαρ.

Μιση ωρα μετα. Ολοι εδω λοιπον. Η μουσικη ανεβαινει. Ο χαμος μεγαλωνει. Το κεφι αναβει. Τα πειραγματα μεταξυ μεγαλων αλλα και μικρων διαδεχονται το ενα το αλλο. Η ψησταρια βγαζει τους μεζεδες τον εναν πισω απ τον αλλο. Τα παιδια να τρεχουν παντου και κυριως κατω απ τα ποδια οσων εχουν καποια δουλεια να κανουν.Τα τηλεφωνα να χτυπουν συνεχως. Τα παιδια απ το νησι. Περνανε μια χαρα κι αυτα . Στελνουν χαιρετισμους σε ολους.
Κατω απ τον πουκαμισο μου...Τα πρωτα μερακλωματα .Το πρωτο ζειμπεκικο δεν αργει. Οι πρωτες χαρτοπετσετες στον αερα! Τσιφτετελια ν' ακολουθουν. Καραμουζες και σφυριχτρες στα χειλη των παιδιων μεθουν τους ηχους των τραγουδιων και το μυαλο των μεγαλων.

Σερπαντινες εκτοξευονται παντου στο σαλονι. Η θεια σταυροκοπιεται και μονολογει."Δυο μερες καθαρισμα θα θελει το σπιτι αυριο, αλλα χαλαλι τους, χαλαλι τους! Οι μπυρες παγωμενες διαδεχονται τα ουζα. Τελειωνουν. Ο ξαδερφος φερνει κι αλλες απ τον ψιλικατζη της γειτονιας. Η ενταση στο στερεοφωνικο πιανει διαπασον. Οι αποκριατικες περουκες αλλαζουν θεση απο κεφαλι σε κεφαλι σε δευτερολεπτα.

Η ωρα προχωρα. Τα γλυκα κανουν την εμφανιση τους στο τραπεζι. Χαλβαδες, καταιφια, γαλατοπιτες, εκμεκ. Πεφτουν οι πρωτες παραγγελιες για καφεδες. Ηδη καποιοι¨"την εχουν ακουσει" για τα καλα. Ο θειος απ την ωρα που επεστρεψε, ετρεχε να μας προλαβει στο κεφι και τα καταφερε λιαν συντομως. Το ενα ποτηρι πισω απ τ αλλο. Ετσι απλα μας εφτασε και μας προσπερασε μαλιστα."Πιες πασα μου" να του λεει ολη την ωρα η θεια μου."χαλαλι σου λεβεντη μου".
Κι οπα αλλο ενα.Το τελευταιο βραδι μου...
Φωτια στην πιστα του σαλονιου! Σταυρωμα στα ποτηρια και δωστου αλλη μια στροφη. Τα παιδια ξεθεωμενα αρχιζουν να παραδινονται, το 'να μετα το αλλο. Σιγα σιγα οι πρωτοι καλεσμενοι αρχιζουν ν' αποχωρουν. Πρωτα οι γεροντοτεροι μετα οι αλλοι. Μ' αροπλανα και βαπορια...Χαμος!
Κι οι μεγαλυτεροι χορευταραδες της οικογενειας αρχιζουν πια να παραπαιουν.
Η ενταση στο στερεο χαμηλωνει. Ο χορος αρχιζει να δινει τη θεση του στην ψιλη κουβεντουλα. Δυο δυο, τρεις τρεις ,αναπολουν παλιοτερα γλεντια και πανηγυρια. Οικογενειακες στιγμες με κεφι και γελια που εμειναν αξεχαστα.
Ολοι εχουν κατι να θυμηθουν. Μονο ο θειος δε μιλαει. Μα που ειναι ο θειος παλι?
Γυριζουν ολοι να τον βρουν. "Πηγε στο κολλητο του τον Αρη ο δολιος , να τον παρηγορησει. Σημερα το πρωι εχασε τον αδερφο του απο καρδια", διευκρινιζει η θεια. Με μιας, βουβαθηκαν ολοι. Σαν να συνηλθανε ομαδικα απο τη ζαλη. Να 'ταν ο καφες ή η διευκρινηση της θειας? Τι τα θες. Ετσι ειν η ζωη. Γλυκια και πικρη. Χαρα και λυπη. Φως και σκοταδι ταυτοχρονα. Και του χρονου παιδια ειπε καποιος και σηκωθηκε ν αποχωρησει. Χρονια πολλα του ανταπαντησαν οι αλλοι. Χρονια πολλα και με υγεια μονολογησε η θεια...
Ηταν αργα πια. Τα παιδια τα 'χε παρει ο υπνος απο ωρα...