Παρασταση "Βαλκανικη"

Εμαθε πια να ζει πληγωμενη

Το μαχαιρι στην πλατη

σε καθε της κινηση παλλεται και σταζει

Εισπνεει ξανα τον πονο ως το μεδουλι

προσπαθει να ανασηκωθει, εστω και λιγο

.

Η κραυγη της ξεκουφαινει λαους

Δεν αντεχουν, κλεινουν τ' αυτια τους

.

Το κεφαλι της τιναζεται με μιας προς τα πισω

ριπες υγρου πυρ σκορπιζονται στα μουτρα των θεατων

Αιμα, ιδρωτας, πυον, κραυγες ,ολα υγρα, κιτρινα κι αρρωστα

.

Μουχλα παραισθησιογωνα σε μυαλα και ψυχες

.

Να τ' αποφυγουν ολοι ματαια προσπαθουν

Σκηνη και πλατεια σ' αποσταση αναπνοης

.

Οι πολυθρονες τους αναπαυτικες μα οι αλυσιδες στα ποδια

κι ο πρωταγωνιστης τοσο κοντα

Ολα τα ματια κλεινουν, μα το δραμα το ζουν

.

Τα γονατα της λυγιζουν , ενα μπρος ενα πισω

τρεγκλιζει, παραπαιει, προσπαθει να σηκωθει

Τα χερια απλωνονται , ισια μπροστα στο χαος

παρακαλανε στα τυφλα

.

Παντου καπνοι και σκοτεινια ,

μαυρα και μωβ τα συννεφα επιταφια θρηνουνε

Δε βλεπει

Τρεμει

Καμμενες σαρκες μυριζει και θανατος

μεσ' τη φωτια κι ομως αυτη κρυωνει

.

Δαιμονισμενα ξωτικα της ξενιτευουνε το νου

μα η εξορια.. οικεια

Απεγνωσμενα κατι ζηταει

απ' αυτους; απ' οποιον

Των θεατων τα ματια, αλλο δεν αντεχουν

το βλεμμα να σηκωσουν δε μπορουν

Ειν' η βαρια η συνενοχη που ασηκωτο το κανει

.

"Βαλκανικη, μην προσπαθεις, καλυτερα να πεσεις, φωναζουν!"

.

Μα 'κεινη, το ιδιο επιμονη ως το φιναλε

Μια να σηκωνεται και μια να πεφτει

και το μαχαιρι την πληγη ολοενα να βαθαινει

.

Μανες, κρυβουν στα στηθη τα παιδια

Το "καταματα" ανεξιτηλα βαφει

Κλαινε, φωναζουν, να φυγουν

Το τελος αργει

και ποιος να τους πει, πως η παρασταση διαλειμμα δεν εχει

.

Ουρλιαζουν, φτυνουν, βριζουν,

σκιζουν τις πολυθρονες τις αναπαυτικες

Γινεται χαλασμος

Οι ηθοποιοι ανταποδιδουν

Πανδαιμονιο

.

Μεσ' στο χαμο καποιες σκουριασμενες αλυσιδες σπανε

(περιεργο πως αμελησανε τ' αφεντικα;)

.

Οχλος ελευθερος να γινει λαος

ελευθερωνουν ο ενας τον αλλον

Οι αλυσιδες στα χερια τους πια, στριφογυριζουν στον αερα

χιλιαδες συντριμια πετιουντε στο σκοταδι

Οι σκηνοθετες βγαινουν στη σκηνη, ψαχνουνε να ξεφυγουν

οι χορηγοι το ιδιο

(η εσχατη των ποινων διπλη γι αυτους, το ξερουν)

παραγωγοι, και τεχνικοι, ηθοποιοι και θεατες γινονται ενα κουβαρι

ζητωκραυγες, αλαλαγμοι και ιαχες θριαμβου

τα φωτα δεν αναβουν

.

Ο διοργανωτης απ το μικροφωνο αταραχα, επιτελους ανακοινωνει..

(τον ακουει αραγε κανεις αυτον που ξερει..;)

μα εκεινος ως οφειλει συνεχιζει:

.

"...αγαπητες κυριες και κυριοι, η παρασταση διαλειμμα δεν εχει."