Τα απαγορευμενα Θρησκευτικα ! Καντε τα δωρο στη δασκαλα του παιδιου σας.

Μέρες που είναι αποφάσισα να ξεσκονίσω λίγο τα θρησκευτικά μου. Μη βιαστείτε να αλλάξετε σελίδα προτού ρίξετε μια ματιά. Δείτε το ως αφιέρωμα στον απελθόντα αρχιεπίσκοπο και τον όποιο διάδοχο του. Έχουμε και λέμε λοιπόν:

«Ποιο είναι το όφελος αν δημιουργείς πολλούς φτωχούς με την εκμετάλλευση και ανακουφίζεις έναν με την ελεημοσύνη; Αν δεν υπήρχε το πλήθος των εκμεταλλευτών, δε θα υπήρχε ούτε το πλήθος των εξαθλιωμένων» (Γρηγόριος Νύσσης 4ος μ.Χ. αιώνας).

«Η αποστέρηση του εργατικού μισθού είναι στην πραγματικότητα βαρύτερη από φόνο» (Χρυσόστομος, Εις την προς τους Εβραίους κε΄, γ, Patrologia Graeca).

«Είναι απίθανο να συσσωρευτεί τεράστιος πλούτος δίχως αμαρτία, δίχως την εξαθλίωση και τον πόνο των άλλων» (Αστέριος επίσκοπος Αμασείας τέλη 4ου μ.Χ. αιώνα).

«Ο επιδιδόμενος σε αρπαγές και πλουτισμό είναι λύκος κι όχι άνθρωπος» (Χρυσόστομος).

«Όσα αποκτήθηκαν άδικα, από κλεψιά, αρπαγή, πλεονεξία, δεν τα συγχωρεί αυτομάτως η μετάνοια (ακόμη κι αν ο φταίχτης μετανιωμένος γίνει μοναχός) αλλά απαιτείται η επιστροφή στους αδικηθέντες». (Νικόδημος Αγιορείτης).

«Δεν μπορεί ο Θεός να γίνει συνένοχος ληστών και αρπακτικών» (Μέγας Βασίλειος).
«Ο κληρικός που θα δεχτεί προσφορές, δωρεές, με των φτωχών τα χρήματα μολύνεται κι αυτός» (Αναστάσιος Σιναΐτης 7ος μ.Χ. αιώνας).

Θα φανεί ίσως παράξενο αλλά τα παραπάνω δεν είναι κομμουνιστική προπαγάνδα.
Είναι χριστιανικές διδαχές.
Βεβαίως, αυτά τα …θρησκευτικά δε διδάσκονται, δεν ακούγονται μήτε ψιθυρίζονται σε σχολεία, σε δήθεν θρησκευάμενες ομάδες, ούτε καν στις συγκεντρώσεις της ιεραρχίας.
Ηχούν μαρξιστικά τουλάχιστον, στο βάθος θυμίζουν «Μανιφέστο».
Αντανακλούν την οργή που οφείλει ο κάθε χριστιανός να νιώθει και να εκφράζει ως «φυσική», όταν βλέπει εκμετάλλευση ανθρώπου από άνθρωπο καθώς ο πλουτισμός είναι «αφύσικη ροπή του ανθρώπου». Εδώ όμως τα πράγματα σκουραίνουν για τους κληρικούς. Άντε ν’ αποδεχτούν Θεό που θεωρεί τον άνθρωπο «φύσει άνθρωπο» μόνο σε μιαν αταξική κοινωνία και χωρίς καμιά ιδιοκτησία.

Στην «πεζή πραγματικότητα μας», οι ανώτατοι κληρικοί, στο πνεύμα του «οφθαλμόν αντί οφθαλμού», επιλέγουν την υποκρισία. Επιτίθενται από άμβωνος σε όσους «δε σέβονται τους θεσμούς» θεωρώντας τους εαυτούς τους ως τον ύψιστο θεσμό. Μιλούν για τη «φτώχεια του λαού». Όχι, όμως, με πνεύμα «Σαμαρείτη», αλλά εκείνου που απλά παπαγαλίζει κάτι που δεν καταλαβαίνει . Γιατί αυτό το υποκριτικό κήρυγμα προέρχεται εκπρόσωπους του 1 εκατομμυρίου στρεμμάτων (και πλέον) της εκκλησιαστικής περιουσίας και του αμύθητου πλούτου σε καταθέσεις, ομόλογα, χρεόγραφα, ακίνητα και μετοχές.

Αρκετοί κατά καιρούς έχουν επισημάνει αυτή την υποκρισία:
«Ποιος δε βλέπει, ω Έλληνες, τον αφανισμόν, οπού εις την Ελλάδα προξενεί τη σήμερον το ιερατείον; (…). Υποχρεώνετε τους Έλληνες αντί να μισήσουν την τυραννίαν και να προσπαθήσουν να ελευθερωθούν, εξ εναντίας να την αγαπώσι (…). Ώ αναίσχυντοι! Αυτοί οι αμαθέστατοι, αφού ακούσουν ελευθερίαν, τούς φαίνεται μια αθανάσιμος αμαρτία (…)
Άλλο βιβλίον δεν ευρίσκετο, ειμή τα πονήματα των ιερέων. Κάθε φιλόλογος άλλον δεν ημπορούσε να αναγνώση, ειμή τα θαύματα και τους βίους των αγίων, και οι ταλαίπωροι Έλληνες, αγκαλά και φιλελεύθεροι, υστερημένοι όμως από το φως της φιλοσοφίας, έγιναν σχεδόν δούλοι κατά συνήθειαν, μεθυσμένοι δε από την αμάθειαν και δεισιδαιμονίαν, υπήκουον και εφοβούντο τους τυράννους των, χωρίς να ηξεύρουν το διατί.
Ένας αφορισμός του αρχιερέως ετρόμαζεν τόσα μιλλιούνια ανθρώπων! Ώ δεισιδαιμονία, πόσον φοβερά είσαι ανάμεσα εις τα ανθρώπινα πάθη...Ώ συ μιαρά Σύνοδος της Κωνσταντινουπόλεως! Η λύσσα σου διά τα χρήματα είναι απερίγραπτος (…) Αλλά πού να διηγηθώ, όσα η μιαρά των ψυχή εφευρίσκει. Φθάνει λοιπόν να ηξεύρετε ότι, όσα και αν κάμνωσι, τα κάμνωσι διά χρημάτων (…) (Αποσπάσματα από «Ελληνική Νομαρχία» του «Ανωνύμου Ελληνος»).

Μια σύντομη αναδρομή στην ιστορία του ιερατείου επιβεβαιώνει όλα τα παρακάτω.

Η σύμφυση του ηγετικού ιερατείου της εκκλησίας, με το πολιτικό κατεστημένο είναι προσδιορισμένη από την πρώτη στιγμή της ανακήρυξης της ανεξαρτησίας και του αυτοκέφαλου της ελληνικής εκκλησίας.
Ήδη, από τη γέννηση του ελληνικού κράτους, με το βασιλικό διάταγμα της 15ης/3/1833 «Απεφασίσθη ομοψήφως ότι η Εκκλησία του Βασιλείου της Ελλάδος, πνευματικώς μεν μη γνωρίζουσα κανέναν αρχηγόν ή κεφαλήν της, παρά μόνο τον θεμελιωτήν της Εκκλησίας, τον Ιησούν Χριστόν, πολιτικώς δε έχουσα και γνωρίζουσα αρχηγόν της τον Βασιλέα της Ελλάδος (…)».

Η ιστορία του ιερατείου είναι μακρά όπως και ο σκοτεινός και αντιδραστικός ρόλος του. Έφτασε στο σημείο να αφορίσει (!) μέχρι και την Επανάσταση του 1821. Το Μάρτη του 1821 όταν το κίνημα του Υψηλάντη και του Σούτσου έχει ξεδιπλωθεί στη Μολδοβλαχία το ιερατείο, θέλοντας να διατηρήσει τα προνόμιά του και να ευχαριστήσει τον σουλτάνο, συσκέπτεται και υπό την καθοδήγηση του πατριάρχη Γρηγορίου του Ε΄ αποφασίζει ότι:
«… αμφότεροι (Υψηλάντης και Σούτσος) αλαζόνες και δοξομανείς, ή μάλλον ειπείν ματαιόφρονες εκήρυξαν του γένους την ελευθερίαν και με την φωνήν αυτήν εφείλκυσαν πολλούς των εκεί κακοήθεις και ανοήτους (…)
Αντί λοιπόν φιλελευθέρων εφάνησαν μισελεύθεροι, και αντί φιλογενών και φιλοθρήσκων εφάνησαν μισογενείς, μισόθρησκοι και αντίθετοι, διοργανίζοντες, φευ, οι ασυνείδητοι με τα απονενοημένα κινήματά των την αγανάκτησιν της ευμενούς κραταιάς βασιλείας (…)Διά τούτο , ... να διακηρύξητε την απάτην των ειρημένων κακοποιών και κακόβουλων ανθρώπων και να τους αποδείξητε και να τους στηλιτεύσητε πανταχού (…) Εκείνους δε τους ασεβείς πρωταιτίους και απονενοημένους φυγάδας και αποστάτας ολεθρίους να τους μισήτε και να τους αποστρέφεστε και διανοία και λόγω, καθότι και η εκκλησία και το γένος τούς έχει μεμισημένους.

Ο 20ος αιώνας είναι γεμάτος από παρεμβάσεις της εκκλησίας στα πολιτικά πράγματα της χώρας. Οι ηγέτες της επέλεξαν πάντα να ευλογούν τη μεριά της αντίδρασης.
Ακόμη και μέσα στην ίδια την αστική τάξη, τασσόταν με την πιο αντιδραστική της μερίδα. Το 1916 ο αρχιεπίσκοπος Θεόκλητος καλεί το «ποίμνιο» να ρίξει το λίθο του αναθέματος «Κατά του Ελευθερίου Βενιζέλου, φυλακίσαντος αρχιερείς και επιβουλευθέντος την Βασιλείαν και την πατρίδα, ανάθεμα έστω». Αφού, λοιπόν, κράτησε την παραπάνω στάση απέναντι στο Βενιζέλο, είναι κατανοητή η στάση που τήρησε έναντι των προοδευτικών κινήσεων που είχαν αργότερα φορέα όχι την αστική, αλλά την εργατική τάξη.

Η ηγεσία της εκκλησίας υπήρξε γνήσιος συνεχιστής της «κληρονομιάς» της Ιερής Εξέτασης απέναντι σε ό,τι προοδευτικό γέννησε ο χώρος του πνεύματος στην Ελλάδα και ότι, επίσης, συνταυτίστηκε πολιτικά με τις εσωτερικές και εξωτερικές δυνάμεις που καταδυνάστευσαν το λαό.
Από τους 7.000 περίπου κληρικούς της εποχής της Κατοχής, πάνω από τους μισούς πήραν ενεργό μέρος στην Εθνική Αντίσταση. Ενώ όμως οι απλοί κληρικοί, ως γνήσια παιδιά του λαού, έδιναν το πατριωτικό «παρών», το ιερατείο ήταν όχι απλώς «απόν», αλλά αποτελούσε και στήριγμα των κατακτητών και της εγχώριας αντίδρασης.
Ο αρχιεπίσκοπος της εποχής, ο Δαμασκηνός, διορίστηκε από την κατοχική «κυβέρνηση» του Τσολάκογλου. Ευλογούσε τους «Κουίσλιγκ», δηλώνοντας ότι «αποβλέπομεν μετά βαθείας εκτιμήσεως προς την τολμηράν πρωτοβουλίαν την οποίαν αναλάβατε», ενώ χαρακτήριζε τη συνθηκολόγηση με τους κατακτητές σαν «μέτρον ανάγκης».
Από την πλευρά τους, οι επικεφαλής του Αγίου Όρους έστειλαν μέχρι και επιστολή προς τον Χίτλερ, με την οποία καλούσαν την «Υμετέρα Εξοχότητα» (σ.σ: τον Χίτλερ) να «αναλάβη υπό την υψηλήν προσωπικήν Αυτής προστασίαν και κηδεμονίαν» το Άγιο Όρος. Μητροπολίτες, όπως ο Φλωρίνης, ο Εδέσσης, ο Αιτωλοακαρνανίας, ο Φθιώτιδας, υποδέχονταν τα Ες-Ες με δοξολογίες υπέρ «του μεγάλου γερμανικού έθνους» και με κηρύγματα ότι «τάσσεται ο ελληνικός λαός παρά τω πλευρώ των δυνάμεων του Άξονος».
Φυσικά, υπήρχαν και Μητροπολίτες που τίμησαν το σχήμα τους, όπως ο Κοζάνης Ιωακείμ ή ο Ηλείας Αντώνιος, που στάθηκαν δίπλα στο ΕΑΜ. Μόνο που αυτούς η Ιεραρχία τους κυνήγησε και τους καθαίρεσε…
Ας επιστρέψουμε στον Δαμασκηνό που το 1948 ευλογούσε τα εκτελεστικά αποσπάσματα των στρατοδικείων. Ένα χρόνο αργότερα, δήλωνε «υπερήφανος» για την «εθνικήν κολυμβήθραν» της Μακρονήσου όπου «μεγαλούργησαν» πολλοί αρχιμανδρίτες. Δεν είναι τυχαίο ότι αρκετά χρόνια αργότερα, το 1984, το ένα τρίτο περίπου των μελών της Ιεράς Συνόδου είχε προϋπηρεσία στο στρατό κατά την περίοδο του Εμφυλίου.

Φυσικά, δεν είναι μόνο το εν Ελλάδι ιερατείο που εκείνη την εποχή διακονούσε τη «μαυρίλα».
Το 1948 η Καθολική Ιεραρχία της Ελλάδος «καταδίκασε απεριφράστως τον άθεον κομμουνισμόν», ενώ ήδη από το 1944 ο Πάπας Πίος, συνεργάτης πολλών εγκληματιών ναζί, καταδικάζει τους κομμουνιστές, επειδή αρνούνται το «φυσικόν δικαίωμα της ιδιοκτησίας» και λίγο αργότερα απαγορεύει την ταφή των κομμουνιστών, εάν πριν το θάνατό τους δεν είχαν δώσει «δημοσία απόδειξη μετανοίας»…
Η ηγεσία της εκκλησίας υπήρξε σταθερός βραχίονας επιβολής της αντιδραστικής πολιτικής του μετεμφυλιακού κράτους.
Το επιστέγασμα της κοσμικής «μαυρίλας» που εκπροσωπούσε ήταν η στάση της κατά την περίοδο της χούντας. Ο μητροπολίτης Θεσσαλονίκης «θα αφήσει εποχή», με την περίφημη προσφώνησή του στη Δέσποινα Παπαδοπούλου, τη γυναίκα του δικτάτορα, που την παρομοίαζε με την Παναγία. Ήταν η περίοδος που ο Χριστόδουλος «ήταν τότε απορροφημένος στις μελέτες του».
Όμως, κάθε άλλο παρά «απασχολημένο» με το …διάβασμα ήταν το ιερατείο την επταετία. Γνώριζε πολύ καλά και από πρώτο χέρι τη βαρβαρότητα της δικτατορίας. Το ομολογεί, άλλωστε, ο ίδιος ο Ιερώνυμος, ο αρχιεπίσκοπος της χούντας. Στα απομνημονεύματά του κάνει λόγο για τις αναφορές που έφταναν στο γραφείο του για τα βασανιστήρια στο ΕΑΤ - ΕΣΑ (αναφορές που προφανώς περνούσαν από τα χέρια τού τότε αρχιγραμματέα του και μετέπειτα αρχιεπισκόπου Χριστόδουλου). Είναι χαμένος κόπος να αναζητήσει κανείς έστω και μια διαφοροποίηση από έστω και ένα υψηλόβαθμο στέλεχος της Εκκλησίας εκείνης της περιόδου απέναντι στους συνταγματάρχες του «Ελλάς - Ελλήνων - Χριστιανών».

H ηγεσία της εκκλησίας, υποδυόμενη την «εκπροσωπούσα» το Γένος, αναπαράγει και διαφυλάττει ως κόρην οφθαλμού το ιδεολόγημα περί «κοινής πορείας» μεταξύ αρχαίου ελληνικού πνεύματος και Ορθοδοξίας. Πρόκειται για χυδαία αντιστροφή της ιστορικής πραγματικότητας.
Η μόνη σχέση μεταξύ αρχαίας Ελλάδας και ιεραρχίας είναι ότι η δεύτερη υπήρξε απηνής διώκτης της πρώτης. Για την ιεραρχία, ακόμα και το όνομα «Έλλην» αντιμετωπιζόταν σαν ύβρις και τούτο όχι μόνο στα πρώτα χρόνια της κυριαρχίας του χριστιανισμού, αλλά και πολύ αργότερα. Είναι ενδεικτικό ότι ο Γεννάδιος, ο εκλεκτός Πατριάρχης του Μωάμεθ του Πορθητή, διακήρυττε μετά την άλωση της Πόλης το 1453 ότι «δε θα έλεγα ποτέ ότι είμαι Έλληνας, γιατί δε σκέφτομαι όπως άλλοτε σκέφτονταν οι Έλληνες».
Η στάση αυτή οφείλετο στο γεγονός ότι το αρχαίο ελληνικό πνεύμα, ήδη από τον 6ο π.Χ. αιώνα, απέναντι στα θεοκρατικά κριτήρια ερμηνείας του κόσμου προτάσσει τη λογική και θέτει τις βάσεις της επιστήμης. Είναι η εποχή που η ελληνική σκέψη, διατυπωμένη από τον Πρωταγόρα, αντιμετωπίζει κριτικά τους θεούς: «Δεν έτυχε να τους δω (τους θεούς) για να ξέρω πώς είναι ή πώς δεν είναι».
Το κήρυγμα, επομένως, του Αποστόλου Παύλου αντιμετωπίζεται από τους Έλληνες ως «μωρία». Διαχρονικά, οι Πατέρες της Εκκλησίας έχουν σταθερό μέτωπο κατά του αρχαιοελληνικού πνεύματος (ενδεικτικό το έργο του Μεγάλου Αθανασίου «Λόγος κατά Ελλήνων» του 4ου μ.Χ. αιώνα ).

Η κυριαρχία του Χριστιανισμού ισοδυναμεί με μια μακρά περίοδο μέτρων εξόντωσης του αρχαίου ελληνικού πολιτισμού.
Το έργο της καταστροφής, που ξεκίνησε επί Κωνσταντίνου και κορυφώθηκε επί Θεοδοσίου, συνεπάγετο σφαγές μη χριστιανών, κατεδαφίσεις αρχαίων ναών, αγαλμάτων και έργων τέχνης, εμπρησμούς βιβλιοθηκών, από απαγόρευση των τελετουργιών της παλιάς θρησκείας μέχρι κατάργηση των Δελφών και των Ολυμπιακών Αγώνων, κλείσιμο των φιλοσοφικών σχολών της Αθήνας, επιβολή θανατικής ποινής κατά των Ελλήνων «ειδωλολατρών». Μέτρα που επικυρώθηκαν στη Ζ’ Οικουμενική Σύνοδο (το 787) από τους «Αγίους Πατέρες», οι οποίοι και εξέδωσαν «ανάθεμα» (!) για «τοις τα ελληνικά δεξιούσι μαθήματα».
Το εκκλησιαστικό ιερατείο, πιστό στην «Προς Ρωμαίους» επιστολή του Παύλου να θεωρεί εχθρό του θεού όποιον εναντιώνεται στην εξουσία, πορεύτηκε ως κήρυκας του σκοταδισμού και της συντήρησης - και - στον τομέα της σκέψης.

Στη νεότερη Ελλάδα το ιερατείο έθεσε στο στόχαστρο τους «μαλλιαρούς» δημοτικιστές, τους οποίους η δικτατορία του Πάγκαλου, μετά από παρέμβαση της Ιεράς Συνόδου το 1925, εκδιώκει σαν «επικίνδυνους».
Ανάμεσά τους οι εκπαιδευτικοί Γληνός, Ιορδανίδης, Δελμούζος, Ρόζα Ιμβριώτη, Παπαμαύρος και Βάρναλης. Λίγο νωρίτερα, το 1866, ο Ροΐδης είχε εισπράξει τον αφορισμό δια της εγκυκλίου 5688 της Ιεράς Συνόδου για την «Πάπισσα Ιωάννα». Είναι χαρακτηριστική η αποστροφή του Ροΐδη «Προς τα σεβαστά μέλη της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος» μετά την αφοριστική εγκύκλιο: «(…) υμείς απ’ εναντίας έχετε μεταθέσεις να ζητήσετε, υπουργούς να παρακαλέσετε, εχθρούς να διαβάλετε, φίλους να τοποθετήσετε και άλλας σπουδαίας ασχολίας, αίτινες δεν αφίνουσι καιρόν εις διδαχήν του ποιμνίου (…)». Παρόμοια τύχη είχε και ο Λασκαράτος για τα «Μυστήρια της Κεφαλονιάς». Τα κατοπινά χρόνια, στο στόχαστρο μπήκε ο Καζαντζάκης και τα έργα του «Καπετάν Μιχάλης» και «Ο τελευταίος Πειρασμός».
Τα τελευταία «κατορθώματα» είναι νωπά:
Συλλαλητήρια για «να πάρουμε τα Σκόπια», «λαοσυνάξεις» για τις ταυτότητες καψίματα βιβλίων μη αρεστών «στο Θεό» και βέβαια η συνηγορία υπέρ της δικαστικής δίωξης κατά των δημοτικών τραγουδιών της Αποκριάς!!!
Είναι ορατή δια γυμνού οφθαλμού η διάσταση μεταξύ λόγων (των πατέρων της εκκλησίας) και έργων (των επί της γης «εκπροσώπων» τους).

Τώρα θα πρέπει να έχει γίνει πλήρως κατανοητό γιατί τα λόγια που διαβάσατε στην αρχή έχουν καταχωνιαστεί σε βιβλιοθήκες κι αποτελούν περίπου τα «απαγορευμένα θρησκευτικά». Γιατί αν όλα αυτά τα γνώριζε το «χριστεπώνυμο πλήρωμα» που γεμίζει πλατείες υπέρ των δεσποτάδων, θα τις ξαναγέμιζε αλλά για να τους διαπομπεύσει. Είναι φανερό πως λέξεις όπως «υποκρισία» και «αμετροέπεια» ωχριούν για να αποδώσουν την πραγματικότητα.
Δεν είναι θέμα προσώπων. Είναι θέμα επιλογής. Το ιερατείο ήταν, είναι και (σίγουρα) θα συνεχίσει να είναι το μακρύ και πιο στιβαρό χέρι της αντιλαϊκής καθεστηκυίας τάξης. Σάρκα από τη σάρκα της σε τέτοιο βαθμό που το ερώτημα «ποιος άρχει και ποιος υπακούει εντολές;» είναι τόσο ανούσιο όσο και το περίφημο «η κότα έκανε το αυγό ή το αυγό την κότα;».

Απο:χορευοντας με τους αμετανοητους.