Και ξαφνικα μια κινηση.... Ενα ιχνος ζωης.....
Σκοταδι. Θανατος. Οχι Θανατος. Κατι...
Τα βλεφαρα κουνιουντε. Τα ματια ανοιγουν .Μια συσπαση στο προσωπο. Ενας βηχας ασυγκρατητος. Μια ανασα που προσπαθει να βγει....Μια κραυγη που σκιζει θαρρεις τους ουρανους ολου του κοσμου.
Ααααααααααααα!Ααααααααααααα!Ααααααααααααααααααααααα!
Απο "πανω", μια ηλικιωμενη κυρια σκυμμενη στο μνημειο κανει το σταυρο της. Σαν να 'κουσε, της φανηκε, εναν ψιθυρο να βγαινει απ το χορταρι... Μονομιας, ενας αερας απ' το πουθενα της σηκωσε τη μαυρη φουστα κι αυτη αλαφιασμενη βιαστηκε να την μαζεψει.
"Κυριε ελεησον", μουρμουρησε και συνεχισε τη δουλεια της.
"Που ειμαι, που βρισκομαι; Χριστε μου...Ααααααααα!
Βοηθειαααα!....... Βοηθειαααααααααα! Ανοιξτεεεεεε!........... Εγινε λαθοοοος!............Δεν ειμαι νεκροοοος!..............Βοηθειααααα!........ "
Βηχας ξανα τον συγκλονιζει. Φτυνει το χωμα απ' το στομα του. Ξεσπαει σε κλαματα. Σπρωχνει, ουρλιαζει και κλαιει. Προσπαθει για την παραμικρη κινηση βαζοντας ολες του τις δυναμεις......
Ο ενας λυγμος πισω απ' τον αλλο. Λιγα λεπτα μοναχα τον εξαντλουν.
Διαλυμενος σωματικα και ψυχικα λιποθυμαει. Περιεργο πραγμα ομως .Τα ματια του συνεχιζουν να κλαινε...
.............."Ειναι τοσο σκοτεινα εδω μεσα Χριστε μου! Δεν μπορω ν' αναπνευσω. Γιατι Θε μου γιατι; ΓΙΑΤΙΙΙΙΙΙΙΙ ; Δε μπορει..καποιο λαθος εχει γινει... Κατι δεν παει καλα στο μυαλο μου...Οχι οχι, δεν ειναι δυνατον, δε μπορει να συμβαινει................................................Ονειρο ειναι, ονειρο ειναι, ονειρο ειναι... Αααααααααααααααααα! "
Μια καταιγιδα δακρυων ξεσπαει πιο δυνατα απο πριν, πλημμυρα.
"Αααααααααααααααααααααα! Βοηθειαααααααααααα!Βοηθειαααααααααααα!"
Προσπαθει να σπρωξει με τα χερια , μα αυτα δεν κουνιουντε. Προσπαθει με το κεφαλι, με τους ωμους , με τους γοφους, προσπαθει να γυρισει. Αδυνατον!
Παγωμενος ιδρωτας, καυτο δακρυ κατρακυλανε μαζι, σαν οξινη βροχη γεματη καρκινο απο το μετωπο προς τη μυτη, τα μαγουλα, το στομα.
Ασυναισθητα προσπαθει να το πιει, να ξεδιψασει , να κρατηθει στη ζωη εστω κι ετσι, εστω για λιγο ακομη... Γινεται λασπη με το χωμα και τον πνιγει.
Η χειροτερη, η συγκλονιστικοτερη, η τρομαχτικοτερη αισθηση φοβου που 'χει ζησει ποτε ανθρωπος τον κατακυριευει. Τα ουρα του κατακλυζουν καθε εκατοστο. Ποδια, χερια, στηθος, κεφαλι τρεμουνε ασταματητα, εκτος ελεγχου. Μυριζει απαισια ο Θανατος . Ανοιγοκλεινει το στομα προσπαθωντας απελπισμενα για μια ακομα ανασα...Τον αναπνεει το Θανατο και το νιωθει. Οι κορες των ματιων του διαστελλονται στο απειρο του σκοταδιου. Ο οριζοντας του, ελαχιστα εκατοστα. Η ανασα βαρια δεν προλαβαινει να ξεμυτησει απο τα πνευμονια του και χτυπαει απευθειας πανω στο ξυλινο καπακι επιστρεφοντας δηλητηριο στο στομα του.
"Θεεεεεεεεεεεεεεεεεε! Γιατιιιιιιιιιιιιιιιιιιιι?........ Αααααααααααααααααααααααα!
Βοηθειαααααααααααα! Δεν ειμαι νεκροοοοοοοοοος! Δεν ειμαι νεκρος, δεν ειμαι νεκρος,
δεν ειμαι... Πατερ ημων ο εν τοις ουρανοις................................Ααααααααααααααααα!
Δεν ειμαι νεκρος. Εσυ εισαι. Εσυ εισαι. Εσυυυυυυυυυ! "
Παραλειρει ,πεφτει σε συγχιση, παραμιλαει, βριζει, προσευχεται, ουρλιαζει, εκλιπαρει.
"Εσυ,εσυ, εσυ εισαι ο σατανας.Ονειρο ειναι, ονειρο ειναι, ονειρο ειναι και θα ξυπνησω.
Δεν ημουνα ποτε τοσο αμαρτωλος. Ο Κυριος ειναι μαζι μου. Μ' αγαπα.
Δεν εφταιξα εγω.
Σωσε με Κυριε, σωσε με...Εγω πολεμησα για τη δοξα Σου. Εγω αγωνιστηκα για τη λαμπροτητα Σου.
Αγαπησα εγω. Αγαπησα! Σε λατρεψα εγω κι εκανα παντα το θελημα Σου. Θυσιασα τα παντα για την πιστη μου, για την πατριδα, για τον συνανθρωπο.
Απο μικρος και τι δεν εκανα για Σενα! Αγαπησα. Οχι τα πλουτη και τα μεγαλεια. Οχι τις τιμες και τ' αξιωματα. Μονο πονεσα για τον φτωχο, τον δυστυχη, για τον κατατρεγμενο. Για τον αμαρτωλο κουραστηκα εγω, για τον αδικημενο,για τον αρρωστο, για τον γεροντα,για τον μεταναστη,για τον πολιτικο κρατουμενο, για τον προσφυγα, για την εγκυο ανυπαντρη μητερα, για τον ναρκομανη και καθε εξαρτημενο σκιστηκα εγω. Για την εκκλησια πολεμησα εγω, για τη νεολαια και τα προβληματα της προσπαθησα εγω. Σταυροφορος για την Μακεδονια μας εγινα εγω. Στην πρωτη γραμμη παντοτε ημουνα, για την επανασταση το 67 για την πατριδα, για την ειρηνη με τους γειτονους, για την προοδο του λαου μας στην ενωμενη Ευρωπη, για την εθνικη μας ταυτοτητα, για τα ιερα μας λαβαρα και τα οσια μας μπροσταρης παντοτε εγω.
Με τη Δεξια Σου Κυριε παντα πορευτηκα, συμμαχος και δουλος σου παντοτινος."
Αγαπησα εγω Κυριε, αγαπησα μονολογει και κλαιει, κλαιει απαρηγορητα, απεγνωσμενα. Ομως δεν κλαιει πια απο φοβο. Λες και για αλλο λογο τωρα κλαιει. Ειναι το κλαμα του βουβο, παραξενο κλαμα......
..........Αααααααααααααααααα! Ακουτεεεεεεεεεεεεεεε! Βοηθειαααααααααααααααα! Αααααααααααααααααααααα!Συγ... "
Κανει κρυο. Η ανασα δε βγαινει πια. Το δακρυ δεν κυλαει. Η τελευταια του λεξη δεν προλαβε να βγει. Να 'ταν μετανοια ; Να 'ταν κραυγη ; Τι κλαμα να 'ταν 'κεινο 'κει το τελευταιο;
Κανεις ποτε δεν θα το μαθει. Ισως μοναχα Εκεινος να το ξερει.
Η κυρια τελειωσε τη δουλεια της. Εβγαλε απ την τσεπη της ενα κουλουρι κι εριξε λιγα ψιχουλα σ' ενα σταχτι περιστερι που ειχε κατσει απο πριν κοντα της στο μνημειο. Δεσποινα, την φωναξε καποιος και κινησε να φυγει. Κινησε να φυγει και το περιστερι. Πεταξε πισω απο την πλατη της ψηλα. Ακουσε το φτερουγισμα πισω της η κυρια μα δε γυρισε να το κοιταξει. Αυτη τη φορα ητανε σιγουρη τι ειχε ακουσει.
15 σχόλια:
ρε φιλε... εχεις σπουδαζει σεναριογραφος; η ενταση στο κειμενο σου ηταν τετοια που πραγματικα με ρουφηξε. 2 πραγματα παιζουν...
1. εισαι πραγματι σεναριογραφος
2. εχεις το ταλεντο... και εγραφες καλες εκθεσεις
τι να πω... Μακαβριο αλλα τοσο αληθινο.
καλημέρα και φυλάξου.
Είναι εύκολο να μπεις στον κύκλο.
Πολύ καλό κείμενο, το απόλαυσα πραγματικά.
Ποιον κυκλο εννοεις?
Αυτόν που είσαι τώρα απ έξω και για αυτό μπλογκάρεις περί...ωπής
Πολλή ζωνατανή η περιγραφή σου γύρω από τις τελευταίες στιγμές του μακαρίτη-εντάξει,του μακαριστού...
Έχω μια υποψία:μήπως ήσουν στο ιατρικό τιμ που τον κουράριζε με βάρδιες;
Αν όχι,έχεις τρομερή ικανότητα στο να φαντάζεσαι τα γεγονότα όπως έγιναν ή όπως θα έπρεπε να γίνουν...
Καλημέρα σου.
Καλημέρα! Η γραφή σου με δίχασε... Όχι προς τα κατηγορώ, αλλά προς την επιλογή του τρόπου να παρουσιαστούν.
Ακόμα και στον χειρότερο εχθρό μου, ποτέ δεν θα τολμούσα να ασεβήσω στις τελευταίες του στιγμές. Συγχώρα με για την λέξη, η επιλογή της αφορά τους δικούς μου κώδικες, και δεν έχω την αξίωση ή την εθελοτυφλία να πιστεύω πως είναι οι μόνοι σωστοί. Σωστό είναι οτιδήποτε το γεννάει η αλήθεια... Οπότε γι αυτό διχάζομαι. Καθώς δε σε ξέρω, και δεν μπορώ την ελάχιστη γνώμη να φέρω αν έπραξες καλά ή όχι. Οι διευκρινίσεις αυτές, είναι καθαρά προς αποφυγή παρεξηγήσεων... Επαναλαμβάνω, οι κρίσεις μου αφορούνε εμένα και μόνο...
Έχεις πολύ δυνατή διαίσθηση στον τρόπο που γράφεις. Κι αυτό είναι σημάδι ανθρώπου που κοιτά βαθύτερα από την επιφάνεια, και πρέπει στα λόγια του να υπάρχει και δεύτερη και τρίτη ματιά. Αξίωμά μου είναι πως οτιδήποτε αυθεντικό, είναι καλό. Χάρηκα που σε γνώρισα, θα τα λέμε!
Διευκρινηση για.. Ανεμοσκορπισματα.
Δεν θελησα να ασεβησω στη μνημη του, σε διαβεβαιω.
Απλως εχω την ελπιδα πως εστω και την πραγματικα (και βεβαια και μυθηστορηματικα) υστατη στιγμη ενας τετοιος θρησκευτικος ηγετης αναλογιζομενος τα οσα επραξε και δεν επραξε ,θα βρηκε το κουραγιο να ψελλισει ενα "Θε μου συγχωρα με" εστω και ανολοκληρωτο, κι ας ηταν κι απο φοβο.
Η παρουσια της "Δεσποινας" και του "Κυριου" που την φωναξε, αυτην ακριβως την ιεροτητα των στιγμων διευκρινιζει και κανενος ειδους ασεβεια φυσικα.
Τελος σ ευχαριστω για το σχολιο σου.Το να διχαζει ενα μου post γνωμες σκεπτομενων φιλων μου δινει αληθινη χαρα.
monahike like
Ενας μικρος αστος,καταναλωτης του υλισμου μεσα στο συστημα ειμαι κι εγω.Απλως παλευω οσο μπορω να βγαινω και λιγο απεξω.Να μην ειμαι μονιμως ακομη ενα προβατο μαζι με ολα τ αλλα. Να εχω αξιοπρεπεια , τιμη και γνωμη.Αυτα που φοβαται το συστημα δηλαδη.Καλημερα και σε σενα και σ ολους τους φιλους.
Μια μικρη ιστορία που ξεκίνησε από τους στιχους που αφησες στο δασος της νυχτερίδας..(και ας είναι η ιστορία σε ποστ που δεν της ταιριάζει και ας πάρει λίγο χώρο παραπάνω, συγνώμη για αυτό...)
Διαβάζω τους στίχους και σκέφτομαι την απάντηση μου, ενώ μπαίνω στην ιστοσελιδα "εξω από τον κύκλο"..οκ, το πρωτο ποστ που βλέπω ειναι για τους μετανάστες τυχαίο εντελώς τι άλλο? σκέφτεται ο κυριλέ μετανάστης μου...Το επόμενο το περνάω βιαστικά, στο μεθεπόμενο κολλάω...είναι η εκδρομή στα Συβοτα, διαβάζω για την Πάργα, για την Πάργα, (το γράφω και δεν το πιστευω) για την παραλία του Λυχνος (ή Λιουχνού όπως το λεει η γιαγια μου που μεγάλωσε εκει, Λιουχνού είναι γνωστό και στους αρβανιτόφωνους της περιοχής)..τυχαίο προφανώς και αυτό...όλα αυτά τα τυχαίο ταιριαξαν σε μια καθόλου τυχαία μέρα για μένα και την ..παραμύθιασαν!
Ευχαριστώ για τους στίχους στο blog και για τα τυχαία που αθελά σου ταίριαξαν...
Καλως ηρθες στην παρεα του εαυτου μου.
πολύ δυνατό κείμενο.
Καλησπέρες
Καλησπερα,τιποτα σπουδαιο..
Όλη αυτή η αγωνία που περιγράφεις, για έναν άλλο άνθρωπο με ευαισθησίες για τους ανήμπορους, τους μετανάστες, τους κατατρεγμένους, θα μπορούσε να αντιστοιχεί στην αγωνία που ενδεχομένως νοιώθει η ψυχή μας (αν υπάρχει και δεν είμαστε μόνο ύλη) με το βάρβαρο και απαράδεκτο τρόπο ταφής των νεκρών μέσα στο χώμα και τα σκουλήκια. Ένα θέμα που μερικούς απασχολεί εφιαλτικά για το τέλος της ζωής τους, ενώ η εκκλησία μας το θεωρεί αξιοπρεπές και θεάρεστο, λες και ο Θεός τους είπε τι πρέπει να κάνουν τους νεκρούς και πως να τους συμπεριφέρονται γυρίζοντάς τους εδώ και εκεί.
Εχουν την επιφοιτηση του αγιου πνευματος αυτοι και...ξερουν.Ασ τους καλυτερα.δε βγαζεις ακρη μαζι τους...
Και γαμώ τον Alan Poe!
Τι ήταν αυτό βρε παιδί μου;
Σκιάχτηκα!
Δημοσίευση σχολίου